پاورپوینت کامل امام، مطبوعات، آزادی بیان ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امام، مطبوعات، آزادی بیان ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امام، مطبوعات، آزادی بیان ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل امام، مطبوعات، آزادی بیان ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

>

مروری دوباره

کدام یک موثرتر است. کاربرد زور و خشونت و اسلحه یا هدایت و جهت دادن افکار عمومی به وسیله رسانه های گروهی؟

استعمار مستقیم یا غیر مستقیم؟

حقیقت آن است که از رسانه های گروهی بویژه مطبوعات از آغاز پیدایش تاکنون همواره در کنار سیاستهای مستقیم به عنوان ابزاری در جهت پیاده کردن توجهات و تمایلات حکومتها استفاده شده است. به مرور و با توسعه وسایل ارتباط جمعی، کاربرد و اثربخشی رسانه ها و سرعت مبادله اطلاعات به نحوی گسترش پیدا کرده و برنامه ها و تاکتیکها به طوری وابسته کسب ((اطلاعات)) شد که دنیای کنونی را ((عصر ارتباطات)) لقب دادند.

تهاجم و نفوذی که عمدتا کشورهای صنعتی و غربی به سوی کشورهای جهان سوم تدارک دیده اند، از طریق رسانه ها طراحی و اجرا می شود. ماهواره ها، رادیو و تلویزیون، ویدئو و مطبوعات ابزارهای موثر و کارایی برای این نفوذ به شمار می روند. جوامع غربی با استفاده از این ابزارها، شبکه های نفوذ و تسلط فرهنگی خود را بر جوامع مختلف هر چند دارای فرهنگ کهن گسترش می دهند و به طور غیر مستقیم سیاستها، رفتارها، سنتها، روشها و آداب و رسوم ملتها را از مسیر عادی و سنتی خود به سمت فرهنگ مورد نظر سوق می دهند. سخن ما این نیست که هر آنچه از سوی وسایل ارتباط جمعی عرضه می شود یکسره بد و نامناسب است که اگر چنین بود تمیز بین خوب و بد و آشنایی با شیوه ها راحت تر بود. اما سیاستهای فرهنگی اجتماعی و.. . به آرامی و در کنار برنامه های بسیار خوب علمی، گزارشها، میزگردها، خبر و.. . عرضه می شود. و از این رو بی دلیل نیست که هر نوع حاکمیت اعم از استبدادی، دمکراسی، جمهوری، کمونیستی و.. . تمایل شدید بر تسلط بر رسانه ها به طور آشکار و پنهان دارند.

رسانه های گروهی به طور اعم و مطبوعات به طور اخص در ایران مسیر پرپیچ و خمی را طی کرده است. گاهی روزنامه ها و مجلات در دست عناصر ملی، وطن خواه و در جهت مصالح عموم مردم بوده و نویسندگان وخبرنگاران به روشنگری و بیان سیاستهای ضد مردمی دینی رژیمهای داخلی و خارجی می پرداختند و زمانی نیز به عنوان ابزاری کارا و مهم در جهت تثبیت پایه های رژیم پهلوی و استحاله فرهنگی به کار گرفته شدند. از این رو مطبوعات همواره ابزار بسیار کارا در جهت تثبیت حاکمیت های سیاسی و سمت و سو دادن به افکار عمومی در جهات مختلف بوده است.

مطبوعات در کشور ما سابقه دیرینه ای ندارد. حدود ۱۶۰ سال اما از بدو پیدایش به عنوان یکی از ارکان مهم جامعه به کار گرفته شده است؛ چه هنگامی که در دست عناصر انقلابی و مشروطه خواه بود و مقالات تند و آتشین برای روشن کردن افکار عمومی و هدایت مردم به سمت دوری از استبداد نوشته می شد و چه زمانی که در خدمت پیاده کردن و عرضه سیاستهای فرهنگی اجتماعی رژیم پهلوی به خدمت گرفته شد.

در عصر ارتباطات نقش وسایل ارتباط جمعی چیست؟ مطبوعات در جمهوری اسلامی چه نقشی باید داشته باشند؟ و وظیفه نویسنده، روزنامه نگار چیست؟ و مطبوعات باید چه شیوه ای را در پیش گیرند؟

با پیروزی انقلاب اسلامی بسیاری از معادلات سیاسی، تفکرات، آراء و دیدگاهها نسبت به مسایل مختلف تغییر پیدا کرد و طبیعتا افکار عمومی سمت و سویی دیگر گرفت و مطبوعات در خدمت اهداف و آرمانهای انقلاب اسلامی و جمهوری نوپا قرار گرفت. خط کلی و استراتژی اصلی رسانه های گروهی و کاربرد آن در نظام جمهوری اسلامی از سوی بنیانگذار جمهوری اسلامی پایه گذاری شد. بدین منظور دیدگاهها و آراء حضرت امام در مورد مطبوعات را در ادوار مختلف مورد بازنگری قرار خواهیم داد تا خط کلی و وظایف مطبوعات از دیدگاه ایشان مورد تبیین قرار گیرد.

مروری بر بیانات، سخنرانیها، نوشته ها، توصیه ها و.. . حضرت امام حکایت از آن می کند که مطبوعات و رادیو و تلویزیون در افکار و بیانات ایشان همواره از جایگاه ویژه ای برخوردار بوده است و به عنوان سلاحی موثر و اثربخش که می تواند حیات مملکتی را در جهت اصلاح و یا نابودی نشانه رود، معرفی می شود. دیدگاههای بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران را در دو بخش کلی مورد بازنگری قرار می دهیم.

۱- قبل از پیروزی انقلاب اسلامی تا سال ۵۷ زمانی که کلیه وسایل ارتباط جمعی تحت اختیار و اراده رژیم قرار داشت و ارتباط و نشر افکار انقلابیون نه از طریق روزنامه ها و مجلات بلکه از شیوه های سنتی تر و محدودتر، اعلامیه، شبنامه و.. . صورت می پذیرفت.

۲- از سال ۵۷ به بعد که کلیه وسایل ارتباط جمعی، رادیو، تلویزیون، مطبوعات و… در اختیار جمهوری اسلامی قرار گرفت و از این طریق امکان آگاهی دهی سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و شناساندن شیوه های حکومت اسلامی و.. . میسر شد. مقطع پس از پیروزی انقلاب را می توان به یک دوره کوتاه قبل از حمله رژیم عراق به ایران و آغاز جنگ تحمیلی و دوران جنگ تقسیم بندی نمود. لازم به یادآوری است که آنچه از بیانات حضرت امام در این نوشتار آمده است تنها بخشی از رهنمودهای ایشان در موضوع مورد بحث می باشد.

الف: دوران قبل از پیروزی انقلاب اسلامی

از سال ۴۱ لغایت ۵۷ حضرت امام در سخنرانیها، اعلامیه ها و ارشادات خود بر عدم آزادی مطبوعات، جو شدید اختناق و سانسور و خطگیری رسانه های گروهی از طریق سازمان امنیت تأکید داشتند و معتقد بودند که رژیم حتی در چارچوب قانون اساسی آزدیهایی را که برای مطبوعات در نظر گرفته رعایت نمی کند. از این رو مکرر در بیانات خود به شیوه های غلط حاکم بر مطبوعات تأکید می کردند. این امر به وضوح در بیانات ایشان دیده می شود فرازهایی از سخنان و نوشته های امام بی هیچ توضیحی بدین قرار است:

((می گویند که مدیر کیهان گفته است ما دیگر راحتیم، برای اینکه آن وقت ما می نوشتیم و اینها نظر می کردند، حالا خودشان می نویسند، ما دیگر راحتیم. منتهی این اعتراض هست که آقا چرا اینقدر بی حیثیت هستید که آنها بنویسند و شما ننویسید؟! چرا باید مطبوعات ما اینقدر بی حیثیت باشند.))[۱] ((ما اکنون در محاصره همه جانبه به سر می بریم، بسیاری از تلگرافات ما به مقصد نمی رسد، تلگرافاتی که به ما شده است غالبا نمی رسد. مطبوعات کشور آزادانه یا به اجبار به هتک و اهانت ما قلمفرسایی می کنند.))[۲] ((… ما که وسیله انتشاراتی نداریم، همه چیز را از ما گرفته اند.

تلویزیون و رادیو را از ما گرفته اند، تلویزیون که در دست آن نانجیب است، رادیو هم که در دست خودشان است. مطبوعات ما کثیف است. آنها مطلبی را می نویسند یا می گویند، فورا به تمام نقاط دوردست می رسانند، آن وقت مردم بی اطلاع فکر می کنند که روحانیون هم با آنهاست. روحانیون با این مفاسد دوستی ندارد.))[۳] ((… شما بنشینید به این قانون اساسی عمل کنید. قانون اساسی مطبوعات را آزاد کرده است. شما آزاد می کنید؟! ما مرتجعیم که می گوییم بگذارید به قانون اساسی عمل بشود؟! بگذارید مطبوعات آزاد باشند؟! بگذارید که این مطبوعات روی عقیده خودشان خبر بنویسند؟ گرچه همه شان خبیثند. لکن با جمیع خباثتشان باز نمی خواهند این قدرسمپاشی کنند.))[۴]

((اینها اعصاب مردم را با این بساطی که در اینجاها راه می اندازند و با این برنامه هایی که در رادیو و تلویزیون و اینها هست و از امثال ذالک ضعیف می کنند. مطبوعات ما و روزنامه های ما و مجلات ما و کتابهایی که منتشر می شود، تمام اینها به دست استعمار است. استعمار است که روزنامه ها را این طور مبتذل می کند تا فکر جوانهای ما را مسموم کند. استعمار است که برنامه های فرهنگی را جوری تنظیم می کند که جوان نیرومند در مملکت نباشد. استعمار است که برنامه های رادیو و تلویزیون ما را جوری تنظیم می کند که مردم اعصابشان ضعیف شود.))[۵]

((… سلب آزادی مطبوعات و دیکته کردن سازمان به اصطلاح امنیت سند عقب افتادگی است. ))[۶]

((این است وضع کشور مترقی! این است معیار دمکراسی شاه! این است حال مملکت آزادمردان و آزادزنان! تأسف از وضع مطبوعات ایران که مستقیما زیر نظر سازمان امنیت اداره می شوند و هرچه دیکته کنند، می نویسند و هر تهمتی خواستند به هرمقامی می زنند.))[۷]

((برادران مبارز لازم است با خبرنگاران خارجی هرچه بیشتر مصاحبه کنند و با صراحت نقش شاه و دولت او را در ادامه اختناق و نقض قانون اساسی گوشزد کنند.))[۸] ((مطبوعات هم که همان روزنامه های رژیم ایران که آن وقت هرچه می نوشتند فقط فرمایش اعلیحضرت آریامهر بود و هرچه می گفتند ثناخوانی و ثناگویی او بود و از آراء ملت هیچ در آن نبود.

الان که می گویند که ما آزاد نبودیم همین روزنامه های خودشان است. همین اینهایی که از خودشان است الان دارند می گویند که ما در خبرهایی که آن وقت می نوشتیم آزادنبودیم.))[۹]

((… بیایند این را اقرار کنند به اینکه دستگاههای تبلیغاتی ما، دستگاههای مطبوعاتی ما همه آنها بی اختیار هستند و هیچ اراده ای از خودشان در پخش اخبار ندارند و همه را سازمان امنیت تنظیم می کند و اینها باید حتما حرف او راپخش کنند.))[۱۰]

((مهمترین وظیفه دولت آینده این است که هر چه سریعتر شرایط انتخابات آزاد را فراهم کند. از قبیل آزادی مطبوعات به معنای واقعی که با ذکر تمامی واقعیات و حقایق و آگاه ساختن مردم به همه مسایل و آشکار نمودن جنایات پشت پرده سلسله پهلوی.))[۱۱]

((اینان می خواهند با بعضی کارهای جزیی و فریبنده مثل آزادی مطبوعات و وعده انحلال ساواک و تظاهر به دین مبین اسلام، قدرت را به شاه جانی برگردانند.))[۱۲]

((از اعتصاب کنندگان محترم مطبوعات که زیر بار سانسور دیکتاتوری نرفتند، تشکر می کنم و اکنون که دولت غیر قانونی جدید، مدعی برداشتن سانسور است آقایان به کار ادامه دهند و از اعتصاب بیرون آیند تا تکلیف ملت با دولت غیر قانونی معلوم شود.))[۱۳]

همان گونه که مشاهده می شود تا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی حضرت امام به طور مکرر در باب مطبوعات و چگونگی حضور آنان سخن گفته و بر جو سانسور و اختناق موجود تأکید می کردند، در عین حال با اشراف کامل بر نقش اثرگذاری بر افکار عمومی از طریق استفاده از مطبوعات در دوران اوج گیری مبارزات مردم، بیشترین تأکید را بر استفاده مطلوب از رسانه های گروهی بویژه مطبوعات داشتند. به نحوی که از بررسی مجموعه بیانات ایشان از سال ۴۱ تا بهمن ۵۷ در باب مطبوعات، بیش از نیمی از موضع گیریها و بیانات ایشان در ده ماه سال ۵۷ و همراه با اوج مبارزات علیه رژیم بوده است و ایشان به کرات برای بیان نقطه نظرات و ترسیم حکومت مورد نظر و چگونگی اداره رسانه ها و خصوصا مطبوعات از طریق مصاحبه با خبرنگاران با مردم ایران و جهان ارتباط برقرار کردند و افکار عمومی را مخاطب ساختند. و بدین ترتیب آشنایی با دلایل بروز انقلاب اسلامی و اهداف مبارزان برای افکار عمومی میسر شد. دیدگاهها، نگرش و رهنمودهای حضرت امام تا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی را در مورد مطبوعات می توان بدین صورت دسته بندی کرد:

– نویسنده مطالب و مقالات افراد دیگری به غیر از کارکنان روزنامه ها بودند، و در واقع مطالب سفارشی نوشته می شد؛

– عدم دسترسی روحانیون و انقلابیون به مطبوعات برای بیان آرا، عقاید و رهنمودهایشان؛

– هتاکی و اهانت روزنامه ها و مجلات به روحانیون و ایجاد تضییق برای انقلابیون؛

– عدم دوستی روحانیون با دست اندرکاران مطبوعات فاسد؛

– وابستگی رسانه های گروهی رادیو، تلویزیون و مطبوعات؛

– به استعمار و به ابتذال کشیدن مطبوعات به منظور مسخ فرهنگی توسط استعمار؛

– تأسف از سلطه سازمان امنیت بر مطبوعات و بی مسوولیتی مطبوعات در قبال تهمتهای ناروا زدن به هر مقامی؛

– تسلط کامل رژیم شاه بر مطبوعات؛

– نداشتن حق اظهارنظر و معرفی سلب واقعی رویدادهای کشور توسط مطبوعات؛

– بی اختیاری دستگاههای تبلیغاتی و مطبوعات و تسلط کامل سازمان امنیت بر آنها؛

– مفسده آمیز بودن مجلات و به فساد کشیدن جوانان؛

– عدم انعکاس آراء مردم در مطبوعات و ثناگویی از شاه برای درج اخبار توسط نویسندگان مطبوعات؛

– از بین بردن آزادیهای فردی و مطبوعات و احزاب؛[۱۴]

خواست ها و تأکیدات امام در خصوص مطبوعات قبل از انقلاب

– عدم دخالت قدرت و سرنیزه در امور مطبوعاتی؛

– برداشتن اختناق از مطبوعات؛

– عدم نظارت سازمانها بر مطبوعات و عدم سلب آزادی از ملت؛

– رجوع به علمای اسلام برای تشریح حقایق اسلام و نشر آن در رسانه های گروهی؛

– سلب آزادی مطبوعات نقض قانون اساسی است؛

– دیکته کردن سازمان امنیت به مطبوعات سند عقب افتادگی است؛

– عدم طرد افرادی که در ترویج و تبلیغ اسلام قلم گرفته اند، اما اشتباهاتی هم دارند. غلط این گونه افراد باید رفع شود؛

– حداکثر استفاده مبارزان از مطبوعات خارجی برای تشریح نقش شاه و دولت او؛

– تعطیلی مطبوعات به دلیل وجود اختناق و سانسور؛

– موضع گیری مثبت حضرت امام درمورد تعطیلی روزنامه ها و اعتصاب کارکنان مطبوعات؛

– آزادی مطبوعات برای بیان واقعیات و حقایق و آگاه ساختن مردم به همه مسایل و آشکار کردن جنایات پشت پرده سلسله پهلوی.

ب) پس از پیروزی انقلاب اسلامی

با پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی و همزمان با آزادی کامل مطبوعات که یکی از دستاوردهای انقلاب اسلامی و مجاهدات مردم مسلمان بود، طیف وسیعی از نشریات نیز که بسیاری از آنها وابسته به جریانهای منحرف و حتی وابسته به خارج بودند یکی پس از دیگری شروع به انتشار نمود. ویژگی فعالیت بسیاری از آنها به جای استفاده درست از فرصتی که انقلاب و مردم مسلمان در اختیار آنها گذاشته بود، چیزی جز ابتذال، توطئه، تفرقه افکنی، هتک حرمت، تضعیف نظام نوپای اسلامی، ترویج افکار ضد دینی و حتی ترویج وابستگی به قدرتهای خارجی در بر نداشت. و اینچنین بود که حضرت امام در آستانه سفر برای سکونت در قم و در حالی که حدودا ۴۰ روز از پیروزی انقلاب گذشته بود، در این خصوص نکاتی را یادآور شدند و از آن پس نیز هشدارها، تذکرات و درخواستهای امام برای اصلاح وضع مطبوعات ادامه یافت.

((در مطبوعات که بعد از انقلاب اسلامی خود را در خدمت انقلاب و مسیر ملت معرفی می کنند، مطالب و مقالاتی درج می شود که برخلاف مسیر انقلاب اسلامی است و این موجب نارضایتی و ناراحتی ملت را فراهم نموده، کرارا مراجعه می شود که اینجانب اقدامی بنمایم. من متأسفم از این امر. به آنان و جمیع رسانه های تبلیغاتی نصیحت می کنم که این جانبازی والای ملت بود که با اتکال به اسلام و قوت ایمان به خدای متعال شما را از آن اسارت و نکبت پنجاه ساله رهایی بخشد. اکنون سزاوار نیست که خلاف رضای ملت رنجدیده و برخلاف انقلاب اسلامی سمپاشی کنید که نفع آن را جز اجانب و چپاولگران و خدمتگزاران آنها احدی نبرد. من نصیحت خود را تکرار می کنم و صلاح مطبوعات را در آن می دانم که تحت تأثیر راست و چپ و شرق و غرب واقع نشده و خود را در مسیر انقلاب اسلامی قرار دهند.

شما خود بهتر از هر کس باید بدانید که ملت قیام کرده است تا غبار فرهنگهای استعماری را از خود بزداید. ما باید عقاید استعماری را با هر شکل و فرمش در نطفه خفه کنیم و ایمان مردم را که ابرقدرتها را به زانو در آورده از آنان جدا نسازیم. امیدوارم نصیحت این دردچشیده را بشنوید. چنانچه این نصیحت را به جوانان وظیفه ای که در این موقع حساس موجب تفرقه می شوند، می کنم.

من خوف آن دارم که این تفرقه اندازیها به ضرر ملت رنجدیده و زیان خود آنان تمام شود. من از روزگار سیاه اختناق و اسارت بیمناکم. من از این گرایشهای غربی و شرقی متأسفم. فرزندان من! به آغوش اسلام برگردید و از فرهنگ غنی اسلام بهره بردارید. گول آنانی را که جز مکیدن خون ملتهای مستضعف مقصدی ندارند، نخورید، و از مسیر انقلاب اسلامی خارج نشوند که خیر شما و ملت شما در آن است.))[۱۵] ((روزنامه ها خودشان را اصلاح کنند. خیانت نکنند به اسلام و مسلمین، خون مظلومان ما را هدر ندهند، تبلیغات سوء را منعکس نکنند، توطئه ها را جلوگیری کنند. لکن همه مردم در آراء آزادند.))[۱۶] ((آزادی بله، توطئه نه، آزادی بیان هست. هر که هر چه می خواهد بگوید. اسلام از اول قدرت داشته است بر رد همه حرفها و بر رد همه اکاذیب؛ آن قدرت باقی است. برهان ما باقی است. ما برهان داریم. ما حجت داریم.))[۱۷]

((ملت روزنامه ای را می خواهد که مطابق آرای خودش، مطابق آرای ملت، مطابق خواسته های ملت رفتار کند، مقاله نویسی نمی خواهد، قصه نویسی نمی خواهد، چیزهایی را می خواهد که مطابق مسیر ملت باشد. باید جدیت کنید، مسایلی را بنویسید که موافق مسیر ملت باشد.))[۱۸] ((آزادی قلم و آزادی بیان معنایش این نیست که کسی بر ضد مصلحت کشور قلمش آزاد است که بنویسد. برخلاف انقلابی که مردم خون پایش داده اند بنویسند، همچو آزادی صحیح نیست.

قلم آزاد است که مطالبی اگر دارد بنویسد، آن هم مطالبی که به او داده می شود، از همه اشخاص بنویسد بدون توطئه. وقتی ما دیدیم که در یک روزنامه ای از یک اشخاصی مطالب نوشته می شود که اینها عمال اجانب هستند و می خواهند مملکت ما را باز به خرابی بکشانند. از آن طرف مقالاتی و مطالبی که راجع به مسایل نهضت است، راجع به مسایل اسلام است، یا تحریف می شود یا نوشته نمی شود، این طور مطبوعات را ما نمی توانیم برایش احترام قایل بشویم. برای مطبوعاتی ما احترام قائلیم که بفهمد آزادی بیان و آزادی قلم یعنی چه.))[۱۹] ((باید مطبوعات در خدمت کشور باشند، نه بر ضد انقلاب کشور. مطبوعاتی که بر ضد انقلاب کشور هستند اینها خائن هستند. مطبوعات باید منعکس کننده آمال و آرزوی ملت باشند… .

ما از بعضی مطبوعات توطئه می فهمیم، برای اینکه می بینیم که مسایلی که به ضد انقلاب است با آب و تاب و با تفسیر و طول می نویسند، مسایلی که وفق انقلاب است یا نمی نویسند یا با اشاره رد می شوند. این طور مطبوعات مورد قبول ملت نیست و مردم نمی خرند یک همچو روزنامه هایی را، و اگر گفته بشود بهشان که این روزنامه این طور است، مردم خودشان نمی خرند. مردم آزادند در اینکه نخرند چنین روزنامه ای را، وقتی روزنامه خریده نشد روزنامه بسته می شود.))[۲۰]

((هر نویسنده ای که برخلاف مسیر ملت بخواهد بنویسد، این اسباب این می شود که روزنامه بدنام بشود، گفته بشود که این روزنامه ملی نیست، این روزنامه برای اجانب است و این البته برخلاف مصلحت روزنامه است و برخلاف شغل روزنامه نویسی است. روزنامه نویس باید حفظ کند احترام خودش را و حفظ احترام این است که روی مسیر ملت رفتار کند.))[۲۱]

((ما از سرنیزه ها و مسلسلها و اینها فارغ شدیم، سرقلمها حالا ضد ماست، قلمها به جای نیزه ها آمده است، مقاله ها به جای مسلسلها، حالا به روی اسلام بسته شده است. الان ما گرفتار سرنیزه نیستیم، ما گرفتار قلم هستیم، اهل قلم، ما گرفتار روشنفکرها هستیم. ))[۲۲]

((آقایانی که اسم از آزادی میآورند، چه آقایانی که داخل در مطبوعات هستند و چه قشرهای دیگری فریادی از آزادی می زنند، اینها آزادی را درست بیان نمی کنند یا نمی دانند. در هر مملکتی آزادی در حدود قانون است، در حدود قوانین آن مملکت است… . پس آزادی که گفته می شود که مطبوعات آزادند، بیان آزاد است، اینها معنایش این نیست که مردم آزادند که هر کاری می خواهند بکنند،.. . آزادی در حدود قانون باید باشد. قوانین اسلام را باید ملاحظه کرد، در چهارچوب قوانین اسلام، در چهارچوب قانون اساسی، بیان آزاد و بحث آزاد… . روزنامه ها آزادند مطالب بنویسند، مسایل بنویسند، اما آزاد هستند که اهانت به مثلا مقدسات مردم بکنند؟!

آزادند که فحش به مردم بدهند؟ آزادند که تهمت به مردم بزنند؟! همچو آزادی نمی تواند باشد، آزادی توطئه نمی تواند باشد، اگر یک روزنامه ای توطئه بر ضد مسیر ملت می خواهد بکند با نوشتن چیزهایی که برخلاف مسیر ملت است و با ننوشتن چیزهایی که بر مسیر ملت است، اگر بخواهد توطئه بکنند و راهی برود که دشمنهای یک ملت آن راه را می روند، ترویج بکند از کارهای دشمنهای یک ملتی، بنویسد چیزهایی که مربوط به دشمنهای یک ملت است. اگر این طور باشد این طور آزادیها را ملت ما نمی توانند بپذیرند.

مطبوعات و کلیه چیزهایی که یک کشوری هست به خدمت ملت باید باشد. برای یک مل