پاورپوینت کامل خانواده، جوان، مدیریت زمان ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خانواده، جوان، مدیریت زمان ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خانواده، جوان، مدیریت زمان ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خانواده، جوان، مدیریت زمان ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

>

نوجوان و جوان و جلوه های مدیریت زمان

جوانی دوره ای است که در پی کودکی و نوجوانی فرا می رسد و به دنبال آن، میانسالی و کهنسالی پدید می آید، با این تفاوت که کودک، تنها و تنها «امروز» را می نگرد و از لحظات زندگی خویش، بیشترین لذت را می برد؛ راحت می خندد، بی هیچ خجالتی می گرید، از حرص و زیاده طلبی پاک است و نسبت به کینه و بددلی، هیچ گونه انس و علاقه ای ندارد. بدین خاطر در «حال» زندگی می کند و نسبت به آینده دلهره و اندوهی احساس نمی کند.

با طلوع نوجوانی و جوانی، بینش ها و برداشت های متفاوتی در این افراد به چشم می خورد. برخی «کودکی ناتمامِ» خود را با ورود به این ایام، «تمام» می کنند؛ کودکانه می پندارند، کودکانه می گویند و کودکانه عمل می کنند. شعارشان «بی خیالی»، «وِلِشْ»گویی و رفتارشان روزمرّگی و باری به هر جهت بودن است.

یگانه لذت در ذائقه اینان، خوراک چرب و شیرین، پوشاک زیبا و زرّین و آواز و قهقهه بلند و آهنگین است و بس!

حیات و هستی در نگاهشان «لهو و زینه»[۱] یا سرگرمی و خودآرایی است؛ از این رو «شعبه ای از جنون»[۲] یا دورانی دور از امروزیابی و فردانگری را سپری می کنند و تنها احساس و شیدایی، عیار و معیار خواستن ها و توانستن های آنان محسوب می شود!

گروهی دیگر در ایام نوجوانی و جوانی، تنها به «فردا» فکر می کنند و در «حال» به سر نمی برند. اینان بر اساس هوس، آرزو و رؤیاهای خویش تنها منتظر آینده هستند تا اسب سفید خوشبختی از راه رسد و به ناکجاآباد خوشی ها و شادی ها رهسپارشان سازد، بدین خاطر سبقت و سرعت بسیاری در بی ارزشی و بی توجهی نسبت به لحظات امروز زندگی خویش دارند و روزها و هفته هایی را که اکنون در آن حضور دارند، مانعی برای شادی ها و خرسندی های خیالی خود می دانند.

دسته سومی نیز وجود دارند که از «افراط» و «تفریط» بیزارند و به دنبال «تعادل»، از «حال» خود لذت می برند و به «آینده» و «فردا» می اندیشند؛ معتقدند: «فرصت، گرانبهاترین اشیاء انسان است که باید برای گرانبهاترین کارها صرف کرد.[۳] آنکه امروز را از دست می دهد، فردا را نخواهد یافت، زیرا خوشبختی آینده در استفاده کردن از زمان حال است.[۴] کسانی که کار امروز را به فردا موکول می کنند، کسانی هستند که کار فردا را هم به پس فردا موکول خواهند کرد.»[۵]

همت و دقت این گروه چنان است که هر ثانیه در نگاهشان یک لحظه بی همتاست و دنبال لحظه های فوق العاده گشتن، بیهودگی و اتلاف عمرست و بس. گاه به کسانی که برای کارهای بنیادین و ارزشمند در زندگی خویش سخن از «نبود فرصت کافی» مطرح می کنند، می گویند:

«هیچ وقت نگو: «وقت ندارم»؛ تو دقیقاً همان قدر وقت داری که کسانی مثل پاستور، میکل آنژ، مادر ترزا، هلن کلر، لئوناردو داوینچی، توماس چندسون و آلبرت انیشتین وقت داشتند.»[۶] ارزش و احترام روزها و لحظه ها در نگاه پربصیرت اینان چنان رفیع است که به این باور دست یافته اند:

هر چه بینی در جهان دارد عوض

کز عوض حاصل تو را گردد غرض

بی عوض دانی چه باشد در جهان؟

عمر باشد؛ عمر، قدر آن بدان[۷]

بهره گیری از زمان؛ عامل عمده موفقیت نسل جوان

زمانی که جوانان، عوامل موفقیت خویش را فهرست می کنند، مسئله بهره گیری از زمان را در اولویت قرار می دهند و مایلند امور زندگی خود را به گونه ای معقول و منطقی تنظیم نمایند تا بهتر و بیشتر از ثانیه ها و ساعات خویش، بهره برداری کنند.

«لُود آویبوری» می گوید:

«بسیاری از اشخاص از تنظیم امور خویش غفلت می کنند، فرصت را غنیمت نمی شمارند و ایام سازنده جوانی را به رخوت و رکود می گذرانند. زندگی آنها مانند روزی است که صبحگاهش آرام و دل انگیز و شامگاهش طوفانی و وحشت انگیز است؛ هر کار خوبی که از دست تان برمی آید در انجام آن کوتاهی نکنید تا آینده ای چنین نیابید.» در حالات یکی از بزرگان نقل کرده اند که هرگز از غذای داغ استفاده نمی کرد و لحظاتی را که ناگریز بود، درنگ کند تا غذا قدری سرد شود، به نوشتن می پرداخت و چند دقیقه ای را که به این وسیله، هدر می رود، مورد استفاده قرار می داد. به تدریج یادداشت ها زیاد و زیادتر شد و او در صدد چاپ آنها برآمد و پس از آنکه یکی از دوستان فاضل و ادیب او نوشته های وی را ویراستاری کرد، این کتاب به چاپ رسید و نام آن را «پنج دقیقه های قبل از غذا»[۸] نهاد!

در نگاه و باور روانشناسان، انسان، محصول دو چیز است:

۱- فرصت ها؛

۲- تهدیدها.

فرصت ها در قالب برنامه، طرح، ایده، محافظت از وقت، تقسیم لحظات زندگی، مشاهده فراگیر وضعیت کنونی، آینده نگری و فراسوبینی تعریف می شوند که «برنامه ریزی» به آن می گویند و تهدیدها نقطه مقابل این عوامل وجود دارند. «سارقان زمان»، تهدیدهای جدی و فراگیر عمر جوان است که با هم یکایک آنها را می نگریم:

۱- تعارفات: تعارف های بیش از حد و فقدان شهامت «نه، گفتن»، نابودکننده فرصت های تأثیرگذار است؛ عاملی است که تنها ما را با کارهای نیمه تمام روبه رو می کند و اسیر «فعالیت های زخمی» می نماید.

۲- اطلاعات اضافی: بیشتر انسان ها با اطلاعات، یادداشت ها و مطالب اضافی روبه رویند. این اطلاعات که ذهن و میز و کیف و زندگی ما را اشغال کرده است به نابودی وقت ما می انجامد. از امروز به دسته بندی نه بسته بندی آنها رو کنیم و با اهم و مهم کردن آنها، بیهوده ها را دور بریزیم تا از بررسی، مراجعات مکرر و بازبینی بی ارزش آنها دور بمانیم.

۳- تلویزیون و تلفن: اوقات فراغت ما ایرانیان بسیار و برنامه ریزی و آینده نگری مان اندک است. تلویزیون یا به تعبیر بهتر «جعبه جادویی»، گاه ۵، ۶، ۷ و یا ۸ ساعت از شبانه روز ما را می بلعد؛ بدون آنکه خود متوجه یا نگران ساعات خویش باشیم و یا تلفن با همه سودمندی هایش، سارق زمان محسوب می شود، چون گفتگوهای طولانی، حاشیه روی های بی مورد و یا استفاده مکرر از آن باعث خستگی روان، عصبانیت و تحلیل قوای جسمانی می شود و عمر انسان را ضایع و زخمی می کند.

۴- ملاقات کنندگان: مهمانی های طولانی، گفتگوهای سرپایی در خیابان و کوچه و در خانه و ارتباطات گوناگون در محیط کار، همه و همه با اندک محاسبه ای، زمان زیادی از ما می گیرد که در پاره ای اوقات ضروری و لازم نیستند. این دیدارها وقت را نابود می کند و انسان را از پرداختن به امور مهم تر و حیاتی تر باز می دارد.

۵- خودمحوری و عدم تقسیم انرژی: خود را قطب و محور بی نظیر کارها دانستن و واگذار نکردن امور به دیگران، باعث اتلاف وقت و درگیری بسیار با افراد می شود. باید از هزینه کردن «وقت» و «عمر» در کارهای کم اهمیت پرهیز کرد تا فشارهای عصبی و تنش های روانی، وجود ما را فرسوده نکند و با تقسیم انرژی و استفاده مؤثر از زمان، ظرفیت محدود خویش را با بهره دهی بهتر و بیشتر به کار گرفت تا مبادا تلاش تند و بی مهابای صبح تا ظهر، باعث اتلاف ساعات بعدازظهر و شب برای بازسازی خستگی طاقت فرسا شود.

۶- نوع نگرش به زمان: نوع نگرش به زمان، گویای روش استفاده از آن است. دیدن زمان به صورت روز، هفته و ماه به «سرقت پنهان» آن می انجامد. برای جلوگیری از این سرقت باید زمان را دقیقه، لحظه و ثانیه ببینیم. برنامه ریزی دقیق و زمان بندی شده یعنی نجات دادن و ذخیره ساختن وقت.

۷- ابهام در هدف و آرمان: مارک تواین می گوی