پاورپوینت کامل سیمای زن از نگاه سینماگران زن ۱۱۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سیمای زن از نگاه سینماگران زن ۱۱۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۱۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سیمای زن از نگاه سینماگران زن ۱۱۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل سیمای زن از نگاه سینماگران زن ۱۱۶ اسلاید در PowerPoint :

>

نگاهی به آثار و فعالیت های کارگردانان زن، پس از انقلاب اسلامی

[سیمای زن در صنعت سینما، تابعی از تحولات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی در خاستگاه هنر جذّاب سینما در غرب است که به موازات ورود به جهان سوم، فرهنگ شرقیان را نیز دچار تحول کرده است. نگاه ابزارانگارانه و سطحی به زن در این هنر، بدون توجه به جایگاه حقیقی، ویژگی های جنسیتی و هویت ملی، یکی از شاخصه های هنر هفتم به شمار می رود که جلوه های آن در سینمای قبل از انقلاب ایران نیز مشهود است. سینمای پس از انقلاب اگر چه همچنان از عدم شناخت دقیق شخصیت زن و نگاه واقعی اسلام به آنان رنج می برد اما پیشرفت قابل ملاحظه ای را تجربه کرده است که حضور فعالانه زنان سینماگر با نگاه به چالش های واقعی آنان در جامعه ایران یکی از عوامل مؤثر در این پیشرفت به شمار می رود. در این میان برخی کارگردانان از جمله زنان کارگردان به هنجار و ساختارهای ارزشی جامعه توجه لازم را نکرده و در مسیری حرکت کرده اند که باید گفت تلاش آنان نه تنها به سود حل مشکلات واقعی زنان نخواهد بلکه این تعبیر و برداشت قوّت خواهد گرفت که یکی از مشکلات و آسیب ها، نوع نگاهی است که این دست فیلم سازان به مسائل جامعه از جمله مسائل زنان دارند. نمونه آن را می توان در برخی از آثار تهمینه میلانی یافت. شرح و گزارش فیلم ها نیز معلوم است که به معنای تأیید و همراهی محتوای آن نیست. در این مقاله ره آورد این حضور و نوع نگاه زنان سینماگر به زن بررسی شده است.]

درآمد

هنر در هر برهه ای از زمان، زمینه ای برای کمال جویی روح و روان و روزنه ای برای بیان عواطف درونی بوده است. در این میان، «سینما» که یکی از شاخه های پربار هنر است، در زمان و عصر خویش با ویژگی های تصویری و کلامی، جایگاه خاصی میان مخاطبان باز کرده است.

در سال های نخستین انقلاب اسلامی، صنعت سینمای ایران با دگرگونی های ژرفی روبه رو شد و همچون سایر ارزش های فرهنگی و هنری، در پی به دست آوردن هویتِ از دست رفته خود برآمد. هر چند در ابتدا بعضی از مفاهیم حقوقی و اجتماعی نادیده گرفته شد. البته این محدودیت ها و محرومیت های اجتماعی و حقوقی و عدم شناخت راهکارها برای حل مشکلات اجتماعی و خانوادگی، سبب شد که هویت فردی زن هم شناخته نشود. این چالش در زندگی زنان، جوانب گوناگونی را به همراه دارد که اینک پیامدهای آن را در حوزه های خانواده و جامعه می توان شاهد بود.

نگاه سینما هم، به جز آثار معدودی، تحت تأثیر این پیامدها قرار گرفت و جایگاه حقیقی و هویت فردی زن، نادیده گرفته شد. نادیده انگاشته شدن مقوله زن، تنها به محدودیت های زمانی و حقوقی بستگی ندارد، بلکه عدم شناختِ شخصیتی زن، مهم ترین مشکل در ارائه نقش های زنانه است. زنِ جامعه ایرانی در سینمای امروز، دارای هویتی بیگانه است و در بسیاری از فیلم ها فقط به انواع تعریف شده و کلیشه ای از زن، پرداخته شده است؛ در صورتی که زن ایرانی، آمیزه ای از پیچیدگی های روحی و روانی است و معدود سینماگرانی توانسته اند از تنوع های شخصیتی زن استفاده کنند. در این میان، حضور شایسته زنان سینماگر بعد از انقلاب اسلامی سبب شد به چالش ها و بحران های خانواده و اجتماع توجه بیشتری شود و فراتر از بیان صِرف اندیشه ها و احساسات یک فیلمساز، معضلات گریبانگیر زن و جامعه، ارائه گردد. اینان آثاری با مضامین انسانی، اجتماعی و خانوادگی که نگاهی سالم و لطیف زنانه در آن دمیده شده است، خلق کرده اند؛ که البته نگاه نقادانه هم به دنبال خود داشته اند. در مقاله، نگاهی خواهیم داشت به فعالیت های زنان سینماگر در بعد از انقلاب اسلامی.

بهاری که خزان شد

فیلم «گلبهار»، اولین و آخرین فعالیت سینمایی «تهمینه اردکانی» است. این سینماگرِ زن متولد سال ۱۳۳۹، در سانحه هوایی سال ۷۲ به دیار باقی شتافت. فعالیت هنری اش را از سال ۶۳ با ساخت فیلم کوتاه «بورناز» شروع کرد و لوح زرّین بهترین فیلم تجربی را در جشنواره فیلم فجر برای «بچه های بالاچلی» کسب کرد. «گلبهار» در سال ۶۴، با نویسندگی و کارگردانی و بازی وی ساخته شد. فیلم «گلبهار» در سال هایی ساخته شد که هنوز مقوله زن در سینما جایگاه متزلزلی داشت و هویت زن، تعریف رایج سنتی بود که یا در آشپزخانه یا گوشی تلفن به دست یا در حال غُرغُر کردن است. «گلبهار»، دخترک روستایی در فیلم «گلبهار» با حضور سازنده مربی آسایشگاه و اعتماد به نفسی که در هم اتاقی هایش می بیند، نگاه بسته و معلولش را نسبت به خودش تغییر می دهد و بار دیگر بهاری می شود. ثمره این تحول، بروز قابلیت ها و استعدادها در وی است. البته «گلبهار» با نقدهای فنی و ساختاری روبه رو است، ولی به یاد «تهمینه اردکانی» مضمون بهاری فیلم را پاس می داریم.

غبارروبی از چهره زنان در سینما

«پوران درخشنده»، اولین کارگردان حرفه ای زن در سینمای ایران است. «درخشنده»، متولد ۱۳۳۰ کرمانشاه می باشد. او در سال ۴۸ به مدرسه عالی تلویزیون و سینما رفت و پس از فارغ التحصیلی، در واحد خبر تلویزیون شروع به کار کرد. وی با اولین فیلم ده دقیقه ای «مادر»، کار فیلمسازی مستند در تلویزیون را شروع می کند و در سال ۵۹، با بازی در فیلم «خانه آقای حق دوست»، فعالیت خود را در سینمای حرفه ای آغاز می نماید.

خانم «درخشنده» در سال ۶۵، فیلم «رابطه» را به عنوان اولین کارگردان زن، به روی پرده برد. «رابطه»، روایت زندگی پسر کر و لالی است که در ارتباط با اطرافیانش دچار مشکل است و حضور مادر و دلسوزی هایش نمی تواند در ارتباط پسرش با دیگران تأثیرگذار باشد، ولی حضورش از تنش و کشمکش کم می کند و آرامش را باز می گرداند.

«رابطه» هر چند نتوانست مقام مادر را با قابلیت و شایستگی هایی که در نهاد مادران وجود دارد نشان دهد؛ ولی ویژگی هایی دارد که اکنون سینمای ایران از آن بی بهره مانده است. «صداقت» و «سادگی» در «رابطه»ای بود که «پوران درخشنده» با ساختِ آن توانست ارتباطش را با سینما حفظ کند و برنده پنج جایزه از جشنواره بین المللی فیلم فجر ۶۶ برای فیلم «پرنده کوچک خوشبختی» شود.

این فیلمساز در دومین اثرش، پرنده کوچک زبان بسته دیگری را سوژه قرار می دهد و مخاطبِ فیلم را متوجه توانایی های یک زن در رویارویی با بحران های فرهنگی، خانوادگی و اجتماعی می کند.

«ملیحه»، ناشنوایی است که بیماری روانی هم دارد و عدم سازگاری او با محیط مدرسه، تقریباً به شکل روزمرگی درآمده است. داستان با ورود معلم تازه با اندیشه ای نو به مدرسه، وارد مرحله جدیدی می شود.

حضور زن، در فیلم دومِ «پوران درخشنده» چشمگیرتر به نظر می رسد. معلمِ «پرنده کوچک خوشبختی» گامی جدید از سِمت تعریف شده معلمی برمی دارد و دست در دست دختر کوچکش به بلوغ روحی می رسد، که نیاز هر انسان است تا به کمال برسد.

خانم «درخشنده» با سومین اثرش در سال ۶۸، غبارِ شخصیت زن در سینمای ایران را زدود و مشکل عمده زنان ایرانی را در «عبور از غبار» دستمایه کارش قرار می دهد.

«عبور از غبار»، داستان زنی از نمود زن های ایرانی است که وابستگی و دلبستگی به خانواده را به جان و دل خریده اند. زنی که در اوج بیماری، حاضر به از دست دادن سرپناه خانواده نیست.

کارگردان سعی کرده با نگاهی جامعه شناسانه، مقوله عشق و فداکاری در فطرت زنانه را در مضمون اجتماعی «عبور از غبار» به تصویر کشاند. «درخشنده» در سال ۶۸ بود که زمان را از دست رفته دید و فیلم «زمان از دست رفته» را با نگاهی متفاوت تر ساخت. سال ۶۸ که اقتصاد جامعه، دستمایه فیلمسازان شد، تا فقر را با تمام بی رنگی، رنگ و لعاب فیلم هایشان قرار دهند، «درخشنده» با نگاهی متمایز، زنی از جامعه پزشکان با توانایی مالی انتخاب می کند که بدهکار همسرش است، البته نه از نظر مالی؛ چون همسرش خواهان فرزند است. مردِ «زمان از دست رفته»، زمان را از دست نمی دهد و طلبش را از زن خواستار می شود؛ ولی زنی که زاییده نگاه «درخشنده» است، نماد زایش ایثار، گذشت و عشق است و توانِ زایش خواسته مرد را ندارد.

این پزشک زن، که نمود دیگری از طبقه اجتماعی است، تلاش می کند چهره دیگر زندگی را به مرد بفهماند و زندگی اش را حفظ کند. اندیشه حفظ زندگی و ارزش های انسانی، مرد یا زن یا مرز جغرافیایی نمی شناسد.

«پوران درخشنده» با این تفکر، مقوله عشق و تعهد و تأهل را به آن سوی مرزها برد و «عشق بدون مرز» را ساخت. «عشق بدون مرز» از رابطه هایی سخن می گوید که مرز مانعی برای تعهد و پای بند بودن به آن نیست، بلکه نگاه و اندیشه انسانی است که دافعه به وجود می آورد.

این فیلمساز اجتماعی، از مرز خانواده پا به عرصه گسترده جامعه می گذارد و پیامدهای ناشی از مشکلات و معضلات خانواده را که در جامعه، ناهنجاری های اجتماعی شناخته می شوند، نشان می دهد.

«شمعی در باد» در نوع خود، فیلمی مرزشکن است، چرا که از کلیشه تکراری اعتیاد، طرحی نو انداخته است. خانم «درخشنده» با اینکه توانسته است معضل اعتیاد و پیامدهای شوم ناشی از آن را در فیلم «شمعی در باد» به خوبی انعکاس دهد، ولی پرداخت شخصیت زن از نگاه وی پنهان مانده است. شخصیت و هویت زن در آخرین اثر «پوران درخشنده» همانند آثار دیگر فیلمسازان ایرانی، تحت تأثیر مسئله گناه و ارتباطات نامشروعِ حاکم بر فضای داستانی سینمای ایران، قرار گرفته است؛ چرا که در فیلم های جشنواره فجر ۸۲ تمامی آثار، مفهوم گناه را فقط در روابط زن و مرد شکل داده اند. این فضای ناسالم و مسموم به وجود آمده در سینما، نه تنها شخصیت زن را منفعل نشان می دهد، بلکه بیشتر روی جنبه های انحراف آمیز زنان تأکید می کند.

این تغییر نگاه که در دهه سوم در سینما شاهد آن بوده ایم، سبب شده شخصیت زن که آمیزه ای از اخلاق، تعهد و پاکی است، زیر سؤال برده شود. متأسفانه این روند نامطلوب، چندی است که از نگاه ظریف و حساس زنانه فیلمسازانِ زن هم به دور مانده است.

سینمایی به دور از شعارهای فمینیستی

«مرضیه برومند»، دومین زن در عرصه کارگردانی تلویزیون و سینما است. «برومند» متولد ۱۳۳۰ تهران است. او فعالیت خود را از سال ۴۷ با بازی در تلویزیون آغاز کرد و در ۱۳۵۰ نخستین گروه نمایش کودکان را در تلویزیون برپا نمود. «برومند» بعد از فارغ التحصیلی در رشته هنرهای نمایشی از دانشکده هنرهای زیبا، با تجارب به دست آورده از فعالیت های هنری اش، کارگردانی مجموعه عروسکی «مدرسه موش ها» را به عهده گرفت.

مجموعه عروسک های به یاد ماندنی در «مدرسه موش ها» و گرایش مرضیه برومند به سینمای کودک، سبب شد که «شهر موش ها» ساخته شود. «شهر موش ها» نقطه حرکتی برای فیلم های دیگر در زمینه سینمای کودک می شود. هر چند هیچ یک از فیلم ها نتوانستند روایت ساده و روان «شهر موش ها» را رعایت کنند. داستان ساده، شخصیت هایی کاملاً حسّی، عناصر کمیک، ریتم تند، فضای شاد و پایان خوش، از ویژگی های آثار «برومند» به شمار می رود. او حتی از این ویژگی ها در مجموعه های تلویزیونی نظیر «کارآگاه شمسی و مادام» و «هتل» با مخاطبان بزرگسال، استفاده می کند. خانم «برومند» به عنوان یک کارگردان زن، سعی کرده است در مجموعه های تلویزیونی، نگاهی به مقوله زن در خانواده و اجتماع داشته باشد.

زنانِ «برومند» در آثار وی، شخصیت هایی پویا، سرشار از احساسات زنانه و به دور از شعارهای فمینیستی، دیده می شوند. «مرضیه برومند» بعد از فیلم دیگرش «الو الو من جوجوام» که آن هم اثری شایان، در سینمای کودک به شمار رفته است، به سراغ «مربای شیرین» می رود.

این کارگردانِ سینمای کودک و نوجوان، نوجوان سیزده ساله ای را درگیر شیشه مربایی می کند که درِ آن باز نمی شود. «برومند» تلاش می کند در آثارش، از آمیختن مایه های اجتماعی و طنز، فضایی شاد و متنوع بیافریند و مخاطبان کودک و بزرگسال را در کنار هم راضی نگه دارد.

«مرضیه برومند» این سینماگر زن، اعتقاد دارد «سینمای کودک و نوجوان به یک معنا سینمای خانواده است.» در آثاری که خانواده در کنار قهرمان کودک حضور دارد، کودکان بیشتر با داستان همذات پنداری می کنند و خانواده هم پیامدهای ناشی از برخوردهای نسنجیده یا مناسب خود را در آینده سینما، مشاهده می کنند. «برومند» از شمار کارگردان هایی است که مقوله خانواده را نادیده نمی گیرد و جایی برای حضور خانواده در فیلم هایش در نظر می گیرد.

دیگر سینماگری که جریان خانوادگی در آثارش مسیر حقیقی خود را طی می کند، خانم «رخشان بنی اعتماد» است.

روایت اندیشه خارج از محدوده جنسیت

«رخشان بنی اعتماد» یکی از تأثیرگذارترین سینماگرانِ زن در ایران می باشد. «بنی اعتماد» متولد ۱۳۳۳ شیراز است و فعالیتش را از سال ۵۲ با سمت منشی صحنه در تلویزیون شروع کرد.

وی بعد از فارغ التحصیلی در رشته کارگردانی سینما، به عنوان کارگردان در تلویزیون کارش را ادامه داد که حاصل آن، ساختِ چند فیلم مستند کوتاه است.

سینمای مستند، سبب شد که زاویه دید این فیلمساز، متفاوت تر و نوعی دیگر شود. نگاه متمایز «بنی اعتماد» نتیجه آثار مستند وی نظیر «فرهنگ مصرفی»، «متمرکز»، «شهرک فاطمیه»، «تدابیر اقتصادی جنگ» و غیره می باشد.

خانم «رخشان بنی اعتماد» نقطه آغازین فعالیت سینمایی اش را «خارج از محدوده» قرار داد. او مضمون اجتماعی «خارج از محدوده» را در قالب طنز و توأم با طعنه، به مخاطب خود منتقل می کند.

«خارج از محدوده» خارج از محدوده صداقت و صراحت، پا نمی گذارد و این گونه اعتمادِ مخاطب را، «بنی اعتماد» جلب می کند. در نگاه وی نه آدم های «خارج از محدوده» مقصرند، نه آدم های داخل محدوده؛ بلکه تشکیلات و نظام گرفتارِ بوروکراسی هر جامعه باید جوابگو باشد.

دو فیلم دیگر «بنی اعتماد» هم قالبی داستانی با پیام اجتماعی دارد. «زرد قناری» و «پول خارجی» نسبت به «خارج از محدوده»، از ساختار محکم تر و سنجیده تری برخوردارند.

خانم «بنی اعتماد» در این فیلم ها به مسائل روزمره اجتماعی افراد طبقه متوسط شهرنشین می پردازد و معضلات ناشی از مهاجرت به شهرهای بزرگ را موضوع اصلی فیلم هایش قرار می دهد.

به رغم کاستی های تجربه های نخستین، سلامت اندیشه در آثار «بنی اعتماد» از ارزش هنری بالایی برخوردار است. نگاه اندیشمندانه وی به مباحث اجتماعی، موجب توفیق فیلم های دیگر این فیلمساز می شود.

حضور شخصیت های ملموس و زنده زن در فیلم های «نرگس»، «روسری آبی»، «بانوی اردیبهشت» و «زیر پوست شهر»، به آثار این کارگردان جذابیتی هنرمندانه بخشیده است. زنانِ فیلم های «رخشان بنی اعتماد» افرادی محکم و متکی به نفس اند که در هر وضعی از قدرت و توانایی های زنانه خود استفاده می کنند.

«رخشان بنی اعتماد» با توجه به محدودیت های فیزیکی زن در سینمای ایران توانسته مفاهیم عشق، انتقام، کینه، گذشت و فداکاری را در بازی بازیگران، دیالوگ ها، نگاهها و روایتِ داستان ارائه دهد. البته این نگاه مستقل، از «نرگس» شروع شد و به جایگاه ویژه ای دست پیدا کرد.

«بنی اعتماد» چالش عاطفی و اجتماعی زنان را در مثلث های سه گانه عشق می چیند و با نگاهی خلّاقانه و عاری از مردستیزی، سنت و تبعیض های اجتماعی را واقع گرایانه به چالش می کشاند.

شخصیت پردازی در فیلم های این کارگردان، جایگاه خاصی پیدا می کند، به ویژه در «باران و بومی» که با وجود کمیت زمانی، توانست ارتباط احساسات معصوم نوجوانان را به تصویر کشاند.

خانم «بنی اعتماد» توانست با روایت ساده از دو عنصر معصومیت و عشق، احساس آبی یک نوجوان جنوبی را به نگاه یک دختر شهری پیوند بزند، البته به دور از ارتباطاتی که در فضای سینمای امروز دیده می شود.

این بانی پیوند، از دریای آبی جنوب پا به جنگل های سبز شمال می گذارد و سهمی را که زنان از جنگ برده اند، بر شانه های «ننه گیلانه» می گذارد. زنانی که یکی از مهم ترین فصول تاریخ را رقم زدند و «بنی اعتماد» حضور آنها را نادیده نگرفت. «رخشان بنی اعتماد» به واسطه نگرش صادقانه اش نسبت به موقعیت های اجتماعی در سینمای بعد از انقلاب، به عنوان بانوی سینمای ایران شناخته شده و همواره به عنوان هنرمندی که اهمیتی برای جنسیت قائل نیست مطرح شده است، هر چند بنا بر مقتضیات شخصیتی، رویکرد بیشتری به مسائل زنان در فیلم هایش دیده می شود، ولی در پرداخت شخصیت مردان به نسبت زنان چشم پوشی نکرده است.

در آثار قابل تأمل سینمای «بنی اعتماد» نکته درخور توجه، عدم تحلیل اجتماعی است؛ چرا که عدم تحلیل و نگرش نقّادانه هنرمند، تنها موقعیت دراماتیک و تأثیرات درام بر مخاطب را در فیلم های وی، به وجود می آورد. بنابراین، عدم عنصرِ تحلیل در متن فیلم های «بنی اعتماد» جزو ضعف های ساختاری آثار وی به شمار می رود.

در این میان، «تهمینه میلانی» هم جزو هنرمندانی است که نگرش انتقادی نسبت به تعاریف سنتی در بطن جامعه دارد. البته گاهی این تعاریف و نگرش های شخصی که در سینمای ایران دیده می شود، باعث موضع گیری ناآگاهانه مردان نسبت به زنان می شود.

حقوق زنان، آتش زیر خاکستر

«تهمینه میلانی» یکی از زنان سینماگر مطرح ایران است که با دغدغه مسائل زنان، به مقوله زن نگاهی نو و زنانه دارد. «میلانی» متولد ۱۳۳۹ تبریز و فارغ التحصیل مهندسی معماری از دانشکده علم و صنعت است.

«تهمینه میلانی» فعالیت هنری خود را در سینما از سال ۵۸ به عنوان منشی صحنه در «خط قرمز» ساخته «مسعود کیمیایی» آغاز کرد. «بچه های طلاق»، اولین کار سینمایی این کارگردان است. «بچه های طلاق»، ملودرامی خانوادگی است که «میلانی» سعی کرده است وضعیت نابسامان بچه هایی را که پدر و مادرشان بدون توجه به عواقب طلاق از هم جدا شده اند، به تصویر کشاند.

البته دیدگاه و حساسیت های زنانه این فیلمساز و تأثیر آن در شخصیت پردازی قهرمانان داستان، سبب شد که سینمای زنانه او از ابتدا مشخص شود. این فیلمساز در دومین اثرش «افسانه آه» مشکلات و مسائل مختلفی را که زن با آن درگیر است ارائه می کند.

«مریم» شخصیت «افسانه آه» در هجرت چهارگانه اش به این حقیقت می رسد که باید ابتدا موقعیت و جایگاه خود را در زندگی تصحیح کند و