پاورپوینت کامل علامه امینی، غواص غدیر ۶۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل علامه امینی، غواص غدیر ۶۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل علامه امینی، غواص غدیر ۶۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل علامه امینی، غواص غدیر ۶۳ اسلاید در PowerPoint :

>

۴۲

میلاد نور

زمین و آسمان تبریز نورباران بود، بوی گل محمدی در فضای شهر پیچیده بود، بوی بهار می آمد، تبریز در شبی رؤیایی
به سر می برد و صدای حمد، تهلیل و تکبیر از همه جا بلند بود; هزار و سیصدو بیست سال از هجرت رسول اکرم(ص)
می گذشت، که «آقا میرزا احمد» صاحب پسر شد. سر به خاک سایید و طلوع آفتاب زندگی در خانه اش را سپاس نهاد. در
کنار بستر کودک جای گرفت، او را بغل کرد، بوسید و بویید. اشک شوق بسان مرواریدی بر گونه کودک غلتید. جاذبه و
نور سیمای طفل پدر را جذب کرده بود، چشم از رخ فرزند برنمی داشت. به یاد آن که همه عمر مرادش بود، نام نوزاد را
«عبدالحسین » نهاد تا در مسیر «امامت »، «شهادت » و «ایثار» گام نهد.

سوره تربیت

روزها گذشت، فرزند به دوره ای از زندگی رسید که می توانست تعالیم پدر را به جان بپذیرد. او دیگر کمتر در اندیشه بازی
بود و بیشتر در عالم خیال سیر می کرد. می خواست بداند، بیاموزد و در هستی اندیشه کند. نخست آموزشهای مادر را فرا
گرفت; آیات قرآنی و سوره های کوتاهی، که با آهنگی الهی جانش را صیقل می داد، بتدریج وی را برای گام نهادن در
محفل علمی پدر آماده کرد. آقا میرزا احمد در سال ۱۲۸۷ هجری قمری در قریه «سردها»، از نواحی تبریز، متولد شده بود.
او از سال ۱۳۰۴ برای ادامه تحصیل به شهر آمده بعد از فراگیری مقدمات در محضر درس علامه بزرگوار مرحوم حاج
میرزا اسدالله حضور یافت و به مرتبه ای از دانش پژوهی رسید که صلاحیت علمی اش از طرف زعیم بزرگوار حضرت
آیت الله میرزا علی آقای شیرازی و فقیه برجسته حاج میرزا علی ایروانی تایید شد.

علم و عمل از وی شخصیتی برجسته ساخته بود. حسن سیرت، وقار و پرهیزگاری اش زبانزد خاص و عام بود. ^(۱)

وی خود تربیت فرزندش را به عهده گرفت تا نیک پرورش یابد و در جمع دوستان پاکدل اهل بیت(ع) جای گیرد.
عبدالحسین به چنین پدری افتخار می کرد و خدای را سپاس می گفت.

او بزودی ادبیات فارسی و عربی، منطق، فقه و اصول را نزد پدر فرا گرفت و در سایه هدایت آن مجتهد فرزانه «الفیه
ابن مالک » و اشعار برخی از بزرگان دین را حفظ کرد.

از اولین شعرهایی که پدر، فرزندش را به آموختن و حفظ آن تشویق کرد، شعری از حضرت علی(ع) بود. ^(۲)

عبدالحسین کتابهای مختلفی در حدیث و اعتقادات را نزد پدر خواندو از آنها بهره برد. او مسائل مشکل را با استاد در
میان می نهاد و از دریای دانش او سیراب می شد. اهتمام به قرآن و حدیث، بخصوص نهج البلاغه، وی را عاشق امام علی(ع)
کرد، او با اندیشه در گفتار امام(ع) درستی این سخن گرانمایه را که: «هیچ آیه ای در قرآن کریم نیست که اول آن «یا ایها
الذین آمنوا» باشد، مگر آنکه علی ابن ابی طالب(ع) سردار، امیر و شریف و اول مخاطبان آن آیه است.» ^(۳) با جانش دریافت.

قرآن و نهج البلاغه برای این محصل جوان دو کتاب گرانقدر بود. وی این دو کتاب را بارها مطالعه کرده، در معانی آن
دقیق شده بود. گاه هنگام مطالعه این کتابها می گریست، اشک بر گونه اش جاری و چون دری گرانمایه در سینه اش نهان
می شد.

جدش «مولا نجفعلی » مشهور به «امین الشرع » از اهالی آذربایجان بود، که در سال ۱۲۵۷ هجری قمری متولد شده و
خویشتن را به علم، ادب، پاکی و پرهیزکاری آراسته بود. آن بزرگ از شیفتگان گردآوری آثار ائمه اطهار(ع) شمرده می شد
و چون از ادب فارسی و ترکی بهره وافر داشت، قصایدی چند به این دو زبان سروده بود. خانواده عبدالحسین، به خاطر
شهرت جدش، «امینی » شهرت یافت ^(۴) و عبدالحسین راه جدش را در پیش گرفت تا امین شرع و مدافع اسلام ناب
محمدی(ص) باشد.

قیام سرو

شیخ محمد خیابانی در۱۲۹۹ ش. علیه استعمار شوم انگلیس قیام کرد و به شهادت رسید.

عبدالحسین، که چهارده سال داشت و با سخنان و اندیشه شیخ آشنا بود، چون دیگر دوستدارانش عزا گرفت و از پدر
آموخت که پس از قیام و شهادت باید با مکتب دعا، فرهنگ سیاسی – اجتماعی اسلام را در جامعه نشر داد.

هجرت عشق

سال ۱۳۴۲ هجری بود. عبدالحسین بیست و دو سال در سایه رفتار و گفتار پدر با اسلام و قرآن آشنا شده، از محضر
بزرگانی چون جناب حاج سید محمد، مؤلف «مصباح السالکین » مشهور به «مولانا» و جناب حاج سید مرتضی
خسروشاهی، صاحب «اهداء الحقیر در معنی حدیث غدیر»، و جناب شیخ حسین، مؤلف «هدیه الانام » بهره های علمی
برده بود.

عشق به امام علی(ع) و علاقه به تحصیلات عالی آتش اشتیاق به نجف را در جانش شعله ور ساخت.

بنابر این هدفش را با پدر در میان نهاد. پدر بر قامت برومند فرزند نگریست و باءدیدگانی اشک بار به وی پاسخ مثبت داد.
میرزا احمد از ندای امام آگاه بود و از جاذبه علی(ع) حکایات فراوان به خاطر داشت. چگونه می توانست عاشق را از
معشوق دور نگاه دارد؟ پدر لذت دیدار و همنوایی با فرزند را از دل شست و وی را به امام علی(ع) و فرزندش امام
حسین(ع) بخشید.

عبدالحسین هواخواه علی(ع) بود و خود می دانست که علی(ع) او را به شهر خویش فرا خوانده است. از اینرو
لامت سرزنشگران و کوردلان را به هیچ انگاشت و زیر لب چنین زمزمه کرد:

ملک در سجده آدم، زمین بوس تو نیت کرد
که در حسن تو لطفی دید بیش از حد انسانی

شهر نجف از عصر شیخ طوسی مهد علم و تقوا بود، دانشگاه بزرگ عالم تشیع به شمار می آمد و برای تحصیل مناسب بود.
عبدالحسین می خواست با تحصیل در این پایگاه اهل بیت(ع) به جهاد علمی پرداخته، عالمی فریادگر شود و مسیر حق را
تداوم بخشد. از این رو در درس حضرات آیات: سید محمد فیروزآبادی (متوفی ۱۳۴۵ ه. ق) و سید ابوتراب خوانساری
(متوفی ۱۳۴۶ه. ق) حاضر شد.

سپاه شقایق

«علمدار غدیر» روزگاری به شهر علی بن ابی طالب(ع) وارد شد که امپراطوری عثمانی از هم پاشیده، عراق به دست
انگلیسیهای ناپاک افتاده بود. او که هنوز شهدای انقلاب مشروطیت را به خاطر داشت، در صدد برآمد تا با یاد شهیدان
راه فضیلت امت متفرق اسلامی را به وحدت و اخوت اسلامی دعوت کند; چرا که خون شهیدان رایج ترین سکه تاریخ
بشریت در راه آزادی و استقلال امت اسلامی است; این سکه طلایی نه در ضرابخانه های آزادیخواهان، بلکه در
ضرابخانه های مستبدان به نفع امت اسلام زده شده است.

علامه امینی زندگی شهدای راه حق و فضیلت را اولین تالیف خویش قرار داد تا با جمع آوری گلهای بوستان فضیلت، امت
اسلامی را به سمت آرمان بزرگ پیامبر رحمت(ص) سوق دهد; آرمان والایی که برای تحقق آن رادمردان بسیاری وضوی
خون ساخته، در محراب عشق به نماز ایستادند.

علامه امینی در اولین تالیف خویش ابداع و ابتکاری به کار برد که پیش از آن کسی بدان دست نیافته بود. او با تالیف
«شهداء الفضیله » گوی سبقت از همگان ربوده، و بر گذشتگان و معاصرانش برتری یافت.

علامه برای نگارش این اثر، بار سفر بسته با رنج بسیار کتابخانه های ایران و عراق را مورد بررسی قرار داد و در کتابهای
خطی کمیاب دنبال مردانی گشت که در راه حق شهید شده اند.

او پس از سالها تحقیق این اثر را به جامعه عرضه کرد و به عنوان مجاهدی نستوه زبانزد خاص و عام شد.برخی از
دانشمندان اسلامی که با تقریظهای خود این اثر جاودانه را ستودند، عبارتند از:

۱. بزرگ مرجع شیعه حضرت آیت الله سید ابوالحسن اصفهانی

۲. حضرت آیت الله العظمی حاج آقا حسین طباطبایی قمی.

۳. حضرت آیت الله شیخ محمد حسین غروی اصفهانی.

۴. حضرت علامه محقق شیخ آقا بزرگ تهرانی.

علامه امینی، با «شهداء الفضیله » زندگینامه صد و سی تن از علمای دین و پیروان اهل بیت(ع) را، از قرن چهارم تا
چهاردهم، به رشته تحریر درآورد تا امت اسلامی همچنان سرفراز و استوار در مقابل فتنه های دشمنان ایستادگی کند.

زمانی که استعمارگران با به راه انداختن جنگهای جهانی در صدد برآمدند ملل اسلامی را مورد تجاوز قرار داده،
مستعمره خویش سازند، امینی با تالیف شریف «شهدا الفضیله » بزرگ اسوه های شجاعت و ایثار را در مقابل دیدگان مردم
غیور مسلمان قرار داد و آنان را به پایداری و استقامت فرا خواند.

غواص بحر معانی

محدث، مفسر، فیلسوف، متکلم و فقیه امین شیعه پس از «شهداء الفضیله » به تحقیقات دامنه داری دست زد. او بر آن بود
فلسفه سیاسی اسلام را برای مردم کوچه و بازار هم قابل فهم کند، پس به کوشش فزونتر پرداخت و با تحقیق و تعلیق بر
کتاب «کامل الزیارات » ابن قولویه قمی، که از مشایخ شیعه به شمار می رود، معتبرترین متون زیارات را در اختیار امت
اسلامی قرار داد. او همچنین با تالیف «ادب الزائر لمن یمم الحائر»، که شرح آداب زیارت حضرت امام حسین(ع) است،
فلسفه زیارت را بیان کرد. علاوه بر این شیخ مصلح عبدالحسین امینی، که سالها در مکتب درس استادان بزرگ نشسته،
فقه، اصول، فلسفه و کلام اسلامی را فرا گرفته بود، «ثمرات الاسفار» را در دو جلد فراهم آورد و بر «رسائل » و «مکاسب »
شیخ اعظم انصاری حاشیه نوشت.

رساله ای در باره نیت، رساله ای در علم «درایه الحدیث » و «رساله ای در بیان حقیقت زیارت »، در پاسخ به برخی از علمای
پاکستان از دیگر آثار علامه امینی در این دوره است. او با تالیفات گرانقدر خویش بنیه علمی خود را در برابر چشم
معاصران قرار داد، از حضرات آیات عظام: سید ابوالحسن اصفهانی، میرزا محمد حسین نائینی، شیخ عبدالکریم حائری
و شیخ محمد حسین کمپانی اصفهانی، اجازه اجتهاد دریافت کرد و به زادگاهش تبریز بازگشت تا «امین الشرع » دیار
خویش باشد. اما دلش دیگر بار آهنگ نجف کرد.

او در این دوره رو به قرآن کریم آورد تا راه سعادت بشر را از کتاب الهی استخراج کند. شاگرد مکتب وحی آیات ۱۷۲ و ۱۸۰
سوره اعراف،۷ واقعه و ۱۱ مؤمن را برمی گزیند و به تفسیر آن پرداخت. آنگاه «العتره الطاهره فی الکتاب العزیز» را نگاشت
و حق اولویت و مولویت خاندان رسالت را تبیین کرد.

شهر آرمانی غدیر

تالیف رسالات گوناگون جان شیفته امین شریعت را خشنود ساخت، پس تصمیم گرفت مدینه فاضله اسلامی را به امت
اسلامی عرضه کند و داستان سال دهم هجرت رادر خاطره ها زنده سازد. زمانی که استعمارگران با حیله های خاص خود
امپ