پاورپوینت کامل متوفای ۳۰۰) سعد بن عبدالله اشعری قمی آیت درایت ۵۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل متوفای ۳۰۰) سعد بن عبدالله اشعری قمی آیت درایت ۵۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل متوفای ۳۰۰) سعد بن عبدالله اشعری قمی آیت درایت ۵۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل متوفای ۳۰۰) سعد بن عبدالله اشعری قمی آیت درایت ۵۸ اسلاید در PowerPoint :

>

۳۲

ستارگان حرم

خاندان سعد

سعد از خاندان بزرگ اشعری به شمار می رفت. خاندانی که نیای بزرگش به «مالک بن عامر» می رسید. وی همزمان با
طلوع خورشید اسلام، به مدینه شتافت و پس از دیدار با پیامبر اسلام(ص) و شنیدن سخنانش به دین اسلام گروید.

مالک به مرور زمان با رهنمودهای خود، بستگانش را نیز با اسلام آشنا ساخت.

مالک بن عامر آنقدر مورد لطف نبی مکرم اسلام قرار گرفت و خدماتش آنچنان چشمگیر بود که پیامبر در حق او و
قومش دعای خیر کرد و فرمود: «اللهم اغفر للاشعرین; خدایا اشعری ها را مورد لطف و رحمت خود قرار بده ».

از این خاندان پاک، بزرگان و فقیهان نام آوری پا به عرصه جهان اسلام گذاشته و عالم تشیع را از وجود خویش بهره مند
ساختند. [«سعد بن عبدالله اشعری »] یکی از این پاکان و راویان نور است که در این مقاله به شناساندن چهره پر فروغش
می پردازیم. هر چند فاصله زمانی ما بیش از چندین قرن و اطلاعاتمان در مورد وی بسیار اندک است; ولی:

آب دریا را اگر نتوان کشید
هم به قدر تشنگی باید چشید

سعد را بشناسیم

سعد بن عبدالله اشعری قمی ابوالقاسم، آخرین دانشمند نامدار از خاندان بزرگ اشعری بود که در اواخر سده سوم چشم
از جهان بر بست. او از جمله راویانی است که اکثر علماء رجالی به تعریف و تمجید او پرداخته اند.

شیخ طوسی در باره اش می نویسد:

سعد بن عبدالله قمی مکنی به ابوالقاسم، دارای جلالت قدر بود و احادیث بسیاری از او نقل شده است. وی تصانیف فراوان
دارد و دانشمندی موثق است.

شیخ نجاشی نیز معتقد بود; ابوالقاسم سعد بن عبدالله بن ابی خلف اشعری قمی، رئیس این طائفه، فقیه و چهره
سرشناس آنها است. او احادیث زیادی از عامه شنیده و در جستجوی حدیث، به نقاط مختلفی مسافرت کرد و با افراد
مشهور از اهل سنت مانند: حسن بن عرفه، محمد بن عبدالملک دقیقی، ابوحاتم رازی، عباس برفقی ملاقات کرد. پدرش
عبدالله بن ابی خلف است و دارای روایت های اندکی است، او از حکم بن مسکین روایت نقل کرده است.

حسن بن داود حلی، دانشمند رجالی، از این عالم بزرگ در قسم اول کتابش که به دانشمندان موثق اختصاص دارد و در
قسم دوم، که به راویان ضعیف می پردازد نام برده است. هر چند این کار او موجب شگفتی بسیاری از علماء گردید، چنانکه
مرحوم مامقانی در مورد این رفتار می نویسد: سبحان الله نمی دانم چه باعث شده که ابن داوود مردی با این عظمت را در
شمار ضعیفان آورده است. پناه به خدا از اشتباهی که محملی ندارد و خطایی که جبران پذیر نیست.

و حضرت آیت الله خویی در معجم رجال الحدیث در دفاع از سعد بن عبدالله اظهار می دارد که: برای عمل ابن داود
نمی توان توجیهی پیدا کرد زیرا سعد کسی است که اشکالی در وثاقتش نیست.

سخن محدث آگاه شیخ عباس قمی در شان و منزلت سعد قابل توجه است آنجا که می گوید:

سعد بن عبدالله اشعری، ابوالقاسم، جلیل القدر و دارای روایات فراوان و تصانیف متعدد است و شیخ طائفه و فقیه آنان
شمرده می شود.

لازم به ذکر است که سخن از مقام و شان سعد، تنها در میان رجال شناسان شیعی نیست، بلکه علماء و اهل سنت نیز به
تعریف او پرداخته اند. خیرالدین زرکلی در این باره می نویسد:

سعد بن عبدالله اشعری قمی ابوالقاسم، فقیه امامی و از اهل قم است که در جستجوی حدیث تن به مسافرت های
متعددی داد و در سال ۳۰۰ ه. وفات یافت.

و عمر رضا کحاله دانشمند دیگر اهل سنت تحت عنوان، سعد قمی، می نویسد:

سعد بن عبدالله اشعری قمی، ابوالقاسم، فقیه محدث است. از مصنفات انبوه او کتاب مناقب رواه حدیث، مثالب روات
حدیث، مقالات امامیه، جوامع الجمع، ضیاء در امامت است. او به سال ۳۰۱ ه وفات یافت.

× سعد بن عبدالله اشعری، ابوالقاسم، جلیل القدر و دارای روایات فراوان و تصانیف متعدد است و شیخ طائفه و فقیه آنان
شمرده می شود.

در حضور یار

از ابوالقاسم سعد بن عبدالله اشعری روایت شده است، که چند مساله داشتم و میل قلبی ام این بود که آنها را نزد امام
حسن عسکری(ع) مطرح کنم. روزی با احمد بن اسحاق، که وکیل امام بود، به خدمت حضرت شرفیاب شدم.

احمد کیسه های زری را که با خود داشت، به امام تقدیم کرد. در این فاصله بود که کودکی وارد اتاق شد که بی نهایت
زیباروی بود. امام به او فرمود: اینها هدیه های شیعیان برای توست. در آنها تصرف کن. کودک گفت: مولای من آیا سزاوار
است که در آنها تصرف کنم. در حالی که سکه های حلال و حرام با هم مخلوط شده اند؟

امام عسکری(ع) روی به احمد بن اسحاق کرد و فرمود: پسر اسحاق کیسه زر را باز کن تا صاحب الامر، حلال را از حرام
جدا سازد. آنگاه حضرت شروع به توضیح در مورد اینکه کدام سکه حلال و کدام حرام است کرد. سعد گفت: من خواستم
سؤالهای خود را از امام حسن عسکری(ع) سؤال کنم امام فرمود: از فرزندم بپرس. بعد سؤالهایم را مطرح کردم و جواب
آنها را نیز به طور کافی دریافت کردم. حتی بعضی از سؤالها را که فراموش کرده بودم حضرت یادآوری کرد و پاسخ داد.

در محضر استادان

سعد این توفیق را یافت که در محضر اساتید و مشایخ بزرگ به کسب فیض نایل شود. او در مقابل آن بزرگان زانوی ادب زد.
اساتیدش منحصر به محدثان شیعه نمی شدند; او از اهل سنت نیز استادانی همچون: حسن بن عرفه، محمد
بن عبدالملک دقیقی، ابوحاتم رازی، عباس برفقی (ترقفی) برگزیده بود از اساتید شیعی او می توان از بزرگانی همچون:
علی بن مهزیار اهوازی، ابراهیم بن هاشم قمی، احمد بن اسحاق قمی، جمیل بن صالح، حماد بن عثمان، ایوب بن نوح،
حسن بن علی بن فضال و جمعی دیگر از این ستارگان درخشان که در ذیل به زندگانی تنی چند از آنان خواهیم پرداخت،
اشاره کرد.

ابراهیم اول شخصی بود که، احادیث کوفی ها را در قم منتشر ساخت.

علی بن مهزیار اهوازی

علی از فقها و محدثان شیعه بود که عالمان خبره او را مورد تجلیل قرار داده و موثق و مورد اعتماد دانسته اند. شیخ
طوسی در رجال خود علی را از اصحاب امام رضا و امام جواد و امام هادی (علیهم السلام) می داند. رجالی معروف نجاشی
نیز از این دانشمند گرانقدر اینگونه یاد می کند:

ابوالحسن(ع) علی بن مهزیار اهوازی، از مردم «دورق » بود و پدرش مذهب نصرانی داشت، که بعدها به اسلام مشرف شد
و البته گفته شده است که خود علی نیز در کودکی نصرانی بود و خداوند به او منت نهاد و با آگاهی کامل به اسلام روی
آورد. او از جوادالائمه علیه السلام نامه هایی داشته که اشاره به مقام و منزلت وی در نزد آن امام داشته اند. در یکی از
نامه ها امام جواد، برای او چنین مرقوم داشته است:

«من از خداوند می خواهم که همیشه و در هر حال تو را در پناه خود نگهدارد. از حال خود به من مژده بده که امیدوارم
خدا هر گونه ناراحتی را از تو دور سازد. از خداوند می خواهم آنچه خیر است در بازگشت تو، برایت میسر گرداند…».

علی بن مهزیار در عرصه تحقیق و تالیف کتابهایی را به رشته تحریر درآورده است که می توان از کتابهای وضوء، صلاه،
زکات، صوم، حج، طلاق و … نام برد.

او در زمان حضرت عسکری(ع) وفات یافت و سال وفاتش به درستی معلوم نیست. مدفنش هم اکنون در شهر اهواز دارای
مرقد و ضریح زیبایی است و شیعیان از دور و نزدیک برای زیارتش به این شهر روی می آورند.

ابراهیم بن هاشم قمی

او از دانشمندان و فقهای نامدار نیمه اول سده سوم هجری است و توفیق حضور در محضر امام رضا و امام جواد(علیهما
السلام) را یافته.

شیخ در «فهرست » از وی اینگونه یاد می کند:

«ابراهیم بن هاشم ابواسحاق قمی، اصلا از مردم کوفه بود و بعدها به شهر قم آمد و در آنجا رحل اقامت افکند. استادان ما
گفته اند که:

ابراهیم اول شخصی بود که، احادیث کوفی ها را در قم منتشر ساخت.

کتابهایی را که از او می شناسم کتاب نوادر و قضایای امیرمؤمنان است ».

مرحوم آیت الله خوئی نیز در «معجم رجال الحدیث » از روایاتی که وی در سلسله سند آن قرار گرفته نام می برد و می گوید:

ابراهیم بن هاشم در سلسله اسناد بسیاری از روایات قرار گرفته است و روایاتش تا ۶۴۱۴ مورد می رسد. در میان راویان
حدیث مانند او در کثرت نقل روایت وجود ندارد. ابراهیم از حضرت امام محمدتقی(ع) روایت نقل کرده است و تعداد
روایاتش از محمد بن ابی عمیر، به ۲۹۲۱، از عبدالله بن نجران به ۱۵۰، از حسن بن محبوب به ۶۵۰ و از احمد بن محمد
بن ابی نصر به بیش از ۱۲۰ مورد می رسد.

هر چند آشکارا توثیقی از ابراهیم وارد نشده است، ولی بنا بر فرمایش امام صادق(ع)، اعرفوا منازل الرجال بقدر روایتهم
عنا، مقام مردان حدیث را از مقدار روایاتی که از ما نقل می کنند بشناسید، می توان به موقعیت وی پی برد.

از جمله استادان وی هشام بن سالم، محمد بن ابی عمیر و صفوان بن یحیی و از شاگردانش به: سعد بن عبدالله اشعری،
احمد بن ادریس و محمد بن علی بن محبوب می توان یاد کرد.

احمد بن اسحاق قمی

ابوعلی احمد بن اسحاق اشعری قمی، از اصحاب امام محمدتقی و امام علی النقی و امام حسن عسکری (علیهم السلام)
بود. او در نزد امام عسکری(ع) دارای مقام خاصی بود و وکیل آن حضرت در قم بود و پس از آن حضرت از جمله وکل