پاورپوینت کامل احمد بن محمد بن عیسی قمی راوی سه معصوم(ع) ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل احمد بن محمد بن عیسی قمی راوی سه معصوم(ع) ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل احمد بن محمد بن عیسی قمی راوی سه معصوم(ع) ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل احمد بن محمد بن عیسی قمی راوی سه معصوم(ع) ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

>

۲۳

سرزمین معطر

سلام خدا بر مردم قم باد.

این سخن امام صادق(ع) در مورد شیعیان و اشعریانی بود که به قم مهاجرت کردند.

آنان پس از شهادت «سائب بن مالک بن عامر» و فرزندش «محمد» به دست حجاج خون آشام، از کوفه به طرف قم، روانه
شدند تا خیمه آل محمد(ص) را در این سرزمین بر پا کنند. این مهاجرین و فرزندانشان راویانی بودند که با وجود
مشکلات طاقت فرسا سخنان نورانی ائمه را برای آیندگان به یادگار گذاشتند. از این رو مطالعه زندگی آنها زوایایی از تلاش
انسانهای آسمانی و حاملان روایات نورانی را آشکار می سازد.

احمد بن محمد بن عیسی اشعری یکی از راویان نور است که رهبری شیعیان قم را به عهده داشت. فزونی روایاتی که از
وی بر جای مانده پژوهش در زندگی وی را ضروری می سازد.

طلوع

ابوالعباس نجاشی وی را از اصحاب امام رضا(ع) می داند و چون در سال ۲۰۳ به شهادت رسیده است، می توان گفت: احمد
در این دوران، در سنی (حداقل ۱۰ سال) بود، که بتواند از اصحاب آن امام به شمار آید. بنابراین احتمال دارد او متولد دهه
اخیر قرن دوم باشد.

با زلال ولایت

آسمان ولایت از سال ۲۰۰ «ه .ق » تا ۲۵۰ به عطر پنج تن از معصومان عطرآگین بود. در همین سالها، چهار نفر از آن
بزرگواران به عالم ملکوت بار سفر بستند. احمد بن محمد بن عیسی توانست به حضور امام رضا، جواد و هادی(علیهم
السلام) شرفیاب گردد.

هر چند دلیلی بر ملاقات بین او و امام عسکری(ع) وجود ندارد، با توجه به مسافرتهای مکرر احمد به مدینه، دیدار او با
یازدهمین اختر آسمان ولایت بعید به نظر نمی رسد. به هر رو، او از اصحاب امام عسکری(ع) نیز بشمار می آید. او به دلیل
کهولت سن و محاصره امام عسکری(ع) توسط دشمن به محضر آن حضرت شرفیاب نشد. اما با حضرت مکاتباتی در مورد
مسایل دینی و اجتماعی داشت.

رابطه احمد با ائمه(علیهم السلام) رابطه ای خاص بود و حکایت از اعتماد ائمه(علیهم السلام) به او داشت. خود نقل
می کند:

یکی از غلامان امام جواد(ع)، نامه ای از حضرت به من داد. آن را گشودم و خط مبارک امام را خواندم امام دستور داده بود
به نزدش بروم. بار سفر به مدینه را بستم و خود را به حضور امام جواد(ع) رساندم.

در آن جلسه درباره چند نفر از شیعیان سخن به میان آمد. با خود گفتم، نامی از «زکریا بن آدم » می برم شاید حضرت
ضمن دلجویی از زکریا، برایش دعا کند. بی درنگ به خود آمدم و گفتم: من چه کسی هستم که چنین جسارتی نمایم. امام
به آنچه می کند آگاه تر است. غرق در افکار خویش بودم که امام جواد(ع) رو به من کرد و سفارشهایی در مورد زکریا بن آدم
و ارسال اموالی که در اختیار داشت. بیان فرمود.

این حدیث موقعیت خاص احمد را نزد امام آشکار می کند.بگونه ای که امام در موقع سفارش به یاران به دنبال او
می فرستاد و نظریات او در مورد دیگر شیعیان را جویا می شد. همچنین ائمه(علیهم السلام) این گونه پیامها را به هر کسی
نمی گفتند و تنها اشخاصی را که مورد اعتماد کامل بودند، از این امور مطلع می کردند. چرا که وجود دشمنان شیعه و
پیدایش بعضی انحرافات در قالب تشیع، جوی حساس و خطرناک به وجود آورده بود.

مبارزه با انحراف

احمد در زمان خود، با دو جریان انحرافی عمده که با نقاب تشیع در صحنه ظاهر شدند، روبرو شد. این دو جریان عبارت
بودند از «غلو» و «واقفیه ».

«علی بن حسکه » و «قاسم یقطینی » سردمداران اصلی «غلو» در زمان احمد بودند. احمد در مقابل تبلیغات آنان در میان
شیعه گزارشی به این صورت خدمت امام حسن عسکری(ع) فرستاد.

گروهی پیدا شده اند که برای مردم سخنرانی می کنند. آنها سخنانی از طرف شما و پدرانتان برای شیعیان می گویند.
دل های ما گفتار آنان را نمی پذیرد. اینان دو نفر به نامهای علی بن حسکه و قاسم یقطینی هستند که می گویند: مقصود
خدااز نماز، در «ان الصلوه تنهی عن الفحشاء و المنکر» رکوع و سجود نیست. بلکه، مردی است که، مردم را از زشتی باز
می دارد. همین طور مقصود از زکوه، همان مرد است نه، تعدادی درهم که انفاق شود. آنها بقیه واجبات و محرمات را نیز
به همین صورت تاویل کرده اند. بر ما شیعیان منت گذاشته راه سالم را به ما معرفی کنید.

به محض اینکه امام حسن عسکری(ع) نامه احمد را دریافت کرد، چنین پاسخ داد:

«این دین ما نیست، از این سخنان دوری بجوی »در برخورد احمد با واقفیان، همین بس که او با ارسال نامه هایی برای ائمه،
بعد از امام کاظم(ع) و پرسیدن مسائل فقهی و غیر فقهی و ارجاع مردم به آن بزرگواران خط بطلانی بر مرام
واقفی هاکشید.

ویژگیها

مقام علمی و کرامت نفس، منصبها و فضایل زیادی برای احمد به ارمغان آورد. برخی از مناصب او عبارتند از:

الف: رهبری شیعیان قم; او به خاطر لیاقت هایی که از خود بروز داد، توانست رهبری شیعیان قم را بر عهده گیرد. قدرت
سیاسی و اجتماعی وی بدان حد رسید که وقتی بر اساس وظیفه شرعی عده ای را از قم اخراج کرد، احدی را توان اظهار
مخالفت نبود و بعضی که اجماع سکوتی را قبول ندارند به همین واقعه استدلال کرده اند. حاکم قم نیز در امور ملکی، به
او رجوع می کرد و احمد در این امور در مصدر تصمیم گیری بود.

نجاشی در باره قدرت سیاسی او می نویسد: «احمد بن محمد بن عیسی چهره بدون رقیب قم بود و با حاکم قم رفت و آمد
داشت ».

از این رو است که برای او چهار عنوان «وجه قم » (چهره قم)، «وجیه قم » (چهره درخشان قم)، «شیخ القمیین » و «فقیه
القمیین » در کتابهای تاریخی و رجالی ذکر شده است.

ب: هشیاری و زیرکی: احمد با هشیاری خود توانست شیعیان را از انحراف های سیاسی و اعتقادی حفظ کند. او از یک سو
با افکار انحرافی مقابله کرد و از سوی دیگر بهانه به دست دژخیمانی چون «متوکل » و «مامون عباسی » نداد.

من در این مسجد (مسجد کوفه) نهصد نفر از اساتید حدیث را دیدم که می گفتند: حدثنی جعفر بن محمد. (امام
صادق(ع) چنین گفت)ج: تواضع: با همه مقام و جلال، ابائی نداشت از کسی که از نظر علمی پایین تر بود حدیث نقل
نماید.

بر همین اساس از عبدالله بن صلت که در موقعیت علمی بالایی نبود حدیث نقل می کرد. و شیخ بزرگوار «کشی » می گوید:
اگر حدیثی به احمد بن محمد بن عیسی نمی رسید ولی به کسی که از او کوچکتر بود می رسید، احمد حدیث را از او نقل
می کرد.

د: عمل به وظیفه و تسلیم در برابر حقیقت; وقتی تشخیص می داد وظیفه او اقدام به کاری یا نهی از آن است به تکلیف
خویش عمل می کرد و اگر بعدها احساس می کر