پاورپوینت کامل ارزیابی کتابهای تعلیمات دینی و اجتماعی دبستان (۲) ۶۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ارزیابی کتابهای تعلیمات دینی و اجتماعی دبستان (۲) ۶۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ارزیابی کتابهای تعلیمات دینی و اجتماعی دبستان (۲) ۶۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ارزیابی کتابهای تعلیمات دینی و اجتماعی دبستان (۲) ۶۳ اسلاید در PowerPoint :

>

در شماره پیشین ماهنامه بخشهایی از کتابهای تعلیمات دینی دوره دبستان مورد ارزیابی قرار گرفت. در آن گفتار،
نخست امتیازات آن کتابها را برشمردیم و آنگاه به پاره ای ملاحظات اشاره نمودیم. سزاوار است پیش از خواندن این
شماره، آن ملاحظات مورد مطالعه قرار گیرد و آنگاه در ادامه، این بخش را مطالعه فرمایید.

تعلیمات دینی سال چهارم، سال ۷۷، ص ۳۲، درس نهم، در برشماری فرزندان فاطمه زهرا(س) چهار فرزند (حسن،
حسین، زینب، ام کلثوم) نام برده می شود و هیچ ذکری از محسن شهید نمی شود.
به راستی با آن همه تاکیدها که در یادکرد این طفل سقط شده در روایت به ما رسیده است آیا سزاوار نیست در برشماری
فرزندان آن حضرت دست کم از نام اولین شهید ولایت و نخستین قربانی اهل بیت (علیهم السلام) ذکری به میان آید؟! و
گمان نمی کنید که بهترین زمان طرح این موضوع همان ایام کودکی و کتابهای دوره دبستان است؟ آیا این نوعی
سهل انگاری نیست که در مجموع کتابهای دوره دبستان حتی یک بار نام این فرزند فاطمه (س) به میان نیاید؟!
این در حالی است که بر پایه روایات، اولین خونی که در قیامت از آن پرسش می شود خون محسن شهید است. طفلی که
زمان تولدش فرا رسیده بود و به ستم شهید گشت و بلکه اگر زنده می ماند در منزلت اخلاقی و معنوی همانند دیگر
فرزندان زهرا (س) می شد.
اینکه در زمان ما پس از قرنها هنوز عده ای از شیعیان بزرگسال کمترین اطلاعی از پنجمین فرزند بانو فاطمه زهرا(س)
ندارند همین است که از خردسالی تا بزرگسالی چیزی در این باره نشنیده و نخوانده اند.
به علاوه در این درس محل تولد حضرت زهرا (س) ذکر نشده است.

تعلیمات اجتماعی پنجم، بخش تاریخ، ص ۹۸ درباره جنگهای پیامبر می نویسد: «پیامبر اسلام جنگ و خونریزی را
دوست نداشت ولی برای دفاع از اسلام و از میان برداشتن مخالفان دین اسلام ناچار بود که جهاد کند. از این رو در مدینه
سپاهی از مسلمانان تشکیل داد و به مبارزه با کسانی که مخالف اسلام بودند، پرداخت.»
جای تاسف است که سالیانی است همچنان کتابهای تاریخ موضوع جنگهای پیامبر را به گونه ای ترسیم و تشریح می کنند
که هیچ روا نیست و بیان تعابیر بدون دقت است.
بسیاری از محققان معتقدند که رسول خدا (ص) جز دو سه مورد در هیچ نبردی جهاد ابتدایی نداشته است. آن
جهادهای ابتدایی نیز وقتی رخ داد که احتمال حمله یا توطئه بزرگی علیه مسلمانان و اسلام در کار بود. در نبردهای
دفاعی نیز چه بسا حتی یک نفر کشته نشده و به صلح یا هزیمت دشمن انجامیده است. از بزرگترین نبردهای دشمنان با
پیامبر (ص) نبرد احزاب (خندق) است که ده هزار نفر مسلح به مدینه حمله کردند اما در پایان بدون درگیری عمومی
تنها سه تا چهارده نفر کشته شدند. و در مجموع برخوردهای نظامی پیامبر با دشمنانش تلفات مسلمان و کافر، در ده
سال اقامت رسول اکرم (ص) در مدینه کمتر از هزار و پانصد تن یاد شده است.
به هر تقدیر آنچه مورد تاکید ماست اینکه با دقت در تعبیرها باید از این بدآموزیها در کتابهای درسی جلوگیری کرد. یک
واقعیت تاریخی را می توان با دو تعبیر به شکلی بیان و ترسیم کرد که یکی صحیح و دیگری خلاف واقع و بلکه شبهه ساز
باشد. در این موضوع سزاوار بود چنین گفته می شد: «از آنجا که اسلام دین برابری و آزادی و صلح است و پیامبرش (ص)،
پیامبر رحمت، هرگز بر زور و تحمیل عقیده تاکید ننموده است و رفتار پیامبر و مسلمانان پیوسته سبب جذب افراد به
اسلام می شد. با این حال در مدت کوتاه حکومت پیامبر دشمنان ستیزه جوی او بارها علیه وی به جنگ پرداختند و او تا
توانست با آنها از راههای مسالمت آمیز رو به رو شد و به ناچار دفاع کرد و شر آنان را از مسلمانان دور ساخت.

در کتاب تعلیمات دینی سال پنجم، در درس ششم از نشانه های پیامبری و معجزه مطالبی نقل می شود و آنگاه درباره
معجزات حضرت عیسی و موسی (علیهما السلام) عجایبی را برمی شمارد که دانش آموز را واقعا به شگفتی وامی دارد،
مانند عصایی که به اژدها تبدیل می شد، دستی که مثل ستاره می درخشید، شفای کور مادرزاد، زنده کردن مردگان و
بیرون آمدن آنان از قبر، مجسمه ای را به شکل حیوان زنده درآوردن و اموری از این نمونه ها.
در همین درس تصویر عصایی که نیمی از آن اژدهاست و نیمی چوب، نمایش داده شده است. آنگاه در درس بعد معجزه
آخرین برگزیده خدا محمد (ص) ذکر می شود. می نویسد: «معجزه پیامبر اسلام کتاب او قرآن است که خداوند در همان
کتاب فرموده است: اگر همگان جمع شوند تا با یاری یکدیگر مانند قرآن بیاورند، هرگز نمی توانند.»
این درس آکنده از اشتباه و کاستی است زیرا:
اولا: درباره اینکه قرآن معجزه رسول خداست، از خود قرآن شاهد می آورد، حال آنکه این شیوه استدلال روا نیست. این
استدلال مانند این است که شخصی بگوید: فلان کس قدرتمندترین افراد آدمی است چون خودش ادعا کرده که کسی
نمی تواند مانند او باشد.
دوم: در اثبات اینکه چگونه قرآن معجزه رسول خداست پاره ای عبارات شعارگونه و دور از موضوع عنوان می شود که اصلا
چیزی را اثبات نمی کند و بلکه همان پرسش را تقویت می کند. می نویسد: راستی هم هیچ کس نمی تواند کلامی مانند
قرآن بیاورد. چون انسانها هر اندازه هم دانا و توانا باشند… نمی توانند کارهای مخصوص خدا را انجام دهند.
بسیار تمسخرگونه است که در پاسخ این سئوال که چرا بشر نمی تواند مانند قرآن بیاورد، بگوییم چون نمی تواند بعد هم
می افزاید: به همین جهات (که او نمی تواند) کسی نتوانسته کتابی مانند قرآن بیاورد! تعجب آخر آنکه در پرسشهای درس،
همین سؤال را که «چرا کسی نمی تواند کلامی مانند کلام خدا بیاورد» مطرح نموده است. راستی اگر کودک در پاسخ این
سؤال بگوید: علتش آن است که بشر نمی تواند، این پاسخ از او پذیرفته است!؟
سوم اینکه از صدها معجزه دیگر رسول خدا (ص) هیچ یک نام برده نمی شود در حالی که معجزات آن حضرت را بالغ بر
چهار هزار نقل کرده اند. هرچند می پذیریم که معجزه بزرگ آن حضرت همان قرآن بوده است.
چهارم: در حقیقت این درس تنها شبهه را مطرح کرده و پاسخی نداده است. اینجانب ضمن گفتگو با دهها نفر از
دانش آموزان دبستانی و بلکه دوره های بعدتر و حتی برخی آموزگاران، همین درس را پیش روی آنان گذاشته ام و از آنان
پرسیده ام حال بگویید چرا کسی نمی تواند مانند قرآن بیاورد و دلیل معجزه بودن قرآن چیست؟ برای نمونه حتی یک
نفر پاسخ درست نداد.
پنجم: پاسخ مورد نظر آن است که به اختصار نکات ذیل بیان شود:
۱- زیبایی و ترتیت کلمات با توجه به محتوای غنی و آسانی تلاوت و تاثیرگذاری بر شنونده تا بدانجا بوده که مردم هم
عصر رسول خدا (ص) آن را سحر یاد می کردند.
۲- ارائه چنین کتاب از فردی درس نخوانده، بدون وحی الهی، ناممکن است.
۳- نه آهنگ آن، نه تکرار آیات موجود در آن، و نه قرائت یا شنیدن آن هیچ یک ملال انگیز نیست.
۴- با حجم اندک در بر دارنده احکام و قوانینی است که هیچ یک با دیگری متناقض نیست و گذشت زمان نیز بر آن تاثیر
نمی نهد.
۵- اگر همانند قرآن آوردن امکان داشت مشرکان و کفار با وجود صدها شاعر و ادیب، همانند آن را ارائه می کردند و دیگر
لازم نبود از طریق جنگ و خونریزی به دشمنی پیامبر برخیزند. برخی نیز با همدستی گروهی دیگر بر این کار هم پیمان
شدند ولی بعد از مدتی اظهار عجز کردند.

پایین بودن سطح دروس دینی پس از پیروزی انقلاب شکوهمند ملت مسلمان ایران در سال ۵۷ رفته رفته تغییر کتب
درسی آغاز گردید و مدت زمانی است این تغییر اوج بیشتری یافته است. بدین معنی که سطح علمی درسها به مراتب
بالاتر و سخت تر از قبل شده است. این تحول تا بدانجاست که بسیاری از بخشهای کتب درسی دوره قدیم دبیرستان، هم
اینک جزو دروس دوره راهنمایی و بخشی از دوره راهنمایی در کتابهای دوره دبستان گنجانده شده است. حتی تا چندین
سال پیش از برای نمونه برخی اصطلاحات علمی مانند نیروی جاذبه، جرم، نور و امثال آن در دوره راهنمایی یا دبیرستان
خوانده می شد و هم اینک جزو درس علوم دوم دبستان قرار گرفته است. پیشتر جغرافیای کشورهای مسلمان، کتاب
درسی سال چهارم دبیرستان بود و هم اینک بخشهایی از آن جزو تعلیمات اجتماعی پنجم دبستان.
این تحول تا حدی مطلوب است اما بی ضایعه نیز نیست و از ضایعات آن این که زندگی دانش آموزان را در درس خلاصه
می کند و از همه چیز بازشان می دارد و فشار جسمی و روانی بیش از حد ضرورت بر آنها تحمیل می کند. اما آنچه با گفتار
ما پیوند دارد این است که : چرا و چگونه حجم و محتوای کتب درسی نسبت به مسایل علمی مانند جغرافی، ریاضی علوم،
دگرگونی پذیرفته و پیچیده شده است اما سطح آنچه که به شناخت دین و اهل بیت (علیهم السلام) مربوط می شود در
همان حد سالیان پیش نگاه داشته شده است. این شیوه را نمی توان صحیح دانست. می پذیریم که کتب مربوط به مسایل
دینی را نباید پیچیده و دشوار ارائه کرد اما از طرفی نباید با سطحی ارائه کردن آنها و پیچیده کردن و علمی تر نمودن
دروس دیگر چنین وانمود کرد که «آنچه حیاتی و ضروری تر است درک مسایل علمی دیگر دروس است نه درس دینی. دین
و مسایل آن اموری شخصی و اختیاری است که می توان برای خوبتر بودن بدانها عمل کرد و می توان هم عمل نکرد!»
با این روش ارائه کتاب، از همان دوره کودکی فرزندان مسلمان ما چنین احساس می کنند که اوقات اصلی و بلکه
سرمایه های زندگی را بیشتر باید در خدمت امور غیر دینی استفاده کرد، آنگاه اگر وقت و سرمایه اضافی باقی ماند آن را
در راه شناخت و معرفت دینی صرف کرد.
رفته رفته تاثیر روانی و اجتماعی این نگرش بدانجا می رسد که اندیشه درباره دین و ارزشهای دین کمترین سهم تفکر
روزانه فرد را تشکیل می دهد و بهترین فعالیتها، کوششهای علمی محض قلمداد می گردد.
هرگاه نکته زیر را به موضوع فوق بیفزاییم پیچیدگی پدیده دو چندان می شود و آن اینکه: در کتابهای دینی دبستان آنگاه
ک