پاورپوینت کامل گفتار عاشورا در یک مقاله ۶۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گفتار عاشورا در یک مقاله ۶۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گفتار عاشورا در یک مقاله ۶۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گفتار عاشورا در یک مقاله ۶۹ اسلاید در PowerPoint :

>

این کتاب مجموعه چند سخنرانی از حضرات آیات و حجج اسلام، آقایان: دکتر محمدابراهیم آیتی، شهید سید
محمد حسینی بهشتی، شهید مرتضی مطهری و سید محمود طالقانی است که در دهه محرم سال ۱۳۸۲ ق . ایراد شد و
در همان سال (برابر با ۱۳۴۱ ش) توسط شرکت سهامی انتشار، منتشر گردید.

با نظر به دقت، عمق و اهمیّت این سخنرانی ها؛ خلاصه آن ـ براساس نظم کتاب مذکور ـ تقدیم می شود:

(سخنرانی حجه الاسلام دکتر محمدابراهیم آیتی)

۱. موجبات قیام امام حسین علیه السلام یکباره و دفعی فراهم نشد، بلکه دست کم از سی سال قبل ـ یعنی از حدود سال ۲۹ و
۳۰ هجری ـ مقدمات آن فراهم گردید.

۲. عثمان دوازده سال خلافت کرد و در شش ساله دوم حکومتش، وضع حکومت اسلامی به طور کلی تغییر کرد و
تبدیل به حکومت پادشاهی شد و تأمین رضای شخصی خلیفه، بر همه چیز حتی احکام الهی مقدم گردید. پاسداران
حقیقت مثل عماربن یاسر و ابوذرغفاری به خاطر دفاع از حدود الهی، کتک خوردند و یا تبعید شدند.

۳. در حکومت عثمان، بسیاری از مسلمانان دیروز، دنیا پرست شدند و فساد مالی در زندگی آنان رخنه کرد. کسانی
مانند زبیر، طلحه، سعدبن ابی وقّاص، زین بن ثابت، یعلی بن امیه (منیه) و… در این منجلاب گرفتار شدند. زمانی که
عثمان کشته شد از او ۱۵۰ هزار دینار طلا و یک میلیون درهم پول نقد و املاکی به ارزش صدهزار دینار طلا و اسب ها و
شترانی بسیار باقی ماند! وقتی عبدالرحمن بن عوف مُرد، چهار زن داشت و به هرکدام۳۲ ۱ مالش به ارث رسید که برای
هریک، عبارت از ۸۴ هزار دینار طلا بود!

۴. زمانی که امیرالمؤمنین علی علیه السلام به خلافت برگزیده شد با این طمع ها و عادات پلید و ثروت اندوزی های حرام به
مبارزه برخاست و فرمود: نه تنها اجازه نمی دهم چنین کارهای غیرقانونی در این زمان ادامه یابد، بلکه آنچه را که قبلاً به
ناروا اندوخته اید، از شما بازپس می گیرم و به بیت المال مسلمین باز می گردانم.

۵. امام حسن مجتبی علیه السلام برای حفظ اسلام و جلوگیری از سوء استفاده دولت روم شرقی از اختلافات داخلیِ مسلمین،
با معاویه صلح کرد اما هرگز تسلیم معاویه نشد و یکی از موادّ قرار داد صلح را چنین قرارداد که هرگز او را امیرالمؤمنین
نشمارد.

۶. یکی از خوارج به نام فروه بن نوفل بعد از صلح امام حسن علیه السلام سر به شورش گذاشت و به همراه پانصد نفر برای
جنگ با معاویه به نخیله کوفه رفت. معاویه از امام مجتبی علیه السلام درخواست کرد که با فروه بجنگد. امام حسن مجتبی علیه السلام در
جواب نوشت:

«لَوْ آثَرْتُ اَنْ اُقاتِلَ اَحَداً مِنْ اَهلِ الْقِبلَهِ لَبَدَأْتُ بِقِتالِکَ فَاِنّی تَرَکْتُکَ لِصَلاحِ الاُمَّهِ وَ حِقْنِ دَمائِها.»

ای معاویه! اگر من می خواستم با کسی از اهل قبله بجنگم، نخست با تو می جنگیدم؛ چون من تو را برای صلاح امت
اسلامی و حفظ خون مسلمانان واگذاشتم.

۷. امام حسین علیه السلام در ده سالی که بعد از شهادت امام مجتبی علیه السلام ، معاصر معاویه بود (سال های ۵۰ تا ۶۰ هجری) با او
جنگ مسلّحانه نمی کرد اما هرگز او را تأیید نمی کرد؛ بلکه تخطئه نیز می کرد. از جمله شواهد این مطلب، نامه ای است که
امام حسین علیه السلام خطاب به معاویه نوشته و در آن، او و یارانش را اعوان شیطان رجیم شمرده است:

«… ما اَردتُ حرباً و لاخلافاً، و انّی لأخشی اللّه فی ترک ذلک، منک و من حزبک القاسطین المحلّین حزب الظّالم و
اعوان الشیطان الرجیم. اَلَسْتَ قاتِلَ حُجْرٍ و اَصحابِهِ العابدین الُمخْبِتینَ الذین کانوا یستفظعون البدعَ و یأمرون بالمعروف
و ینهون عن المنکر فَقَتَلْتَهُمْ ظُلْماً وَ عُدواناً من بعد ما اَعطیتهم المواثیق الغلیظه و العهود المؤکّده جرأه علی اللّه و استخفافاً
بعهده! اَوَلَسْتَ بقاتل عمروبن الحَمِق الذی اَخلقت و اَبلت وَجْهَهُ العبادهُ فَقَتَلْتَهُ من بعد ما اَعطیته من العهود ما لوفهمته
العصم نَزَلَتْ من شعف الجبال. اَوَلَسْتَ المدّعیَ زیاداً فی الاسلام… سبحان اللّه یا معاویه لکأنّک لستَ من هذه الاُمّه و
لَیْسُوا منک. اَوَلَسْتَ قاتِلَ الحضرمی الذی کتب الیک فیه زیاد انّه علی دین علیّ کرّم اللّه وجهه و دین علیٍّ هودین ابن
عمّه صلی الله علیه و آله وسلم الذی أجلسک مجلسک الذی انت فیه…

و قلت فیما قلت لاترد هذه الامّه فی فتنه و انّی لا اعلم لها فتنه اعظم من امارتک علیها. و قلت فیما قلت انظر لنفسک
و لدینک و لامّه محمد صلی الله علیه و آله وسلم و انّی و اللّه ما اعرف افضل من جهادک فاِنْ افعل فانّه قربَهٌ الی ربّی و ان لم افعله
فاستغفراللّه لدینی و اسأله التوفیق لما یحبّ و یرضی… واتّق اللّه یا معاویه و اعلم انّ للّه کتاباً لا یغادر صغیره و لا کبیره
الاّ أحصاها و اعلم اللّه لیس بناسٍ لک قتلک بالظنّه و أخذک بالتّهمه و امارتک صبیّاً یشرب الشراب بلعب بالکلاب
ما اراک الاّ و قد اوبقت نفسک و اهلکت دینک و اضعت الرعیّه والسلام.»

(الامامه و السیاسه، ابن قتیبه، ج ۱، ص ۲۰۴ ـ ۲۰۲).

۸. امام حسین علیه السلام با بررسی مقدمات و زمینه هایی که حدّاقل از سی سال پیش فراهم شده بود، چنین تشخیص داد که
انحراف امت اسلامی در اثر انحراف دستگاه حکومت، به حدّی شدید شده است که با سخنرانی و موعظه و کتاب و… قابل
علاج نیست و جز با یک قیام عمیق و نهضت خونین، نمی توان درمان کرد.

۹. امام حسین علیه السلام در نامه ای که به برادرش محمد حنفیه نوشته، علت قیامش را به روشنی بیان کرده است:

«بسم اللّه الرحمن الرحیم هذا ما اَوْصی بِهِ الحسینُ بنُ علیِّبنِ ابیطالبٍ الی أَخیهِ محمدٍ المعروفِ بِابنِ الحَنَفِیَّهِ انَّ الحسینَ
یَشْهَدُ اَنْ لا اِلهَ اِلاَّ اللّهُ وَحْدَهُ لا شریکَ لهُ و اَنَّ محمداً عَبدُهُ و رَسُولُهُ جاءَ بِالْحَقِّ مِن عِندِ الحَقِّ و اَنَّ الجَنّهَ حَقٌّ وَالنّارَ حَقٌّ
وَ اَنَّ السّاعَهَ آتِیَهٌ لارَیْبَ فیها وَ اَنَّ اللّه یَبْعَثُ مَنْ فیِ القُبُورِ وَ اِنّی لَمْ اَخْرُجْ اَشِراً و لا بَطِراً وَ لا مُفْسِداً وَ لا ظالماً وَ اِنَّما
خَرَجْتُ لِطَلَبِ الاِصْلاحِ فیاُمَّهِ جَدّی صلی الله علیه و آله وسلم اُریدُ اَنْ آمُرَ بِالمَعروفِ وَ اَنْهی عَنِ المُنکَرِ فَمَنْ قَبِلَ بِقَبُول الحَقِّ فَاللّهُ اَوْلی بِالْحَقِّ
وَ مَنْ رَدَّ عَلَیَّ هذا اَصْبِرْ حَتّی یَقْضِیَ اللّهُ بَینی و بَینَ القَومِ بِالحَقِّ وَ هُوَ خَیرُ الحاکمینَ وَ هذِهِ وَصِیَّتی یا اَخی اِلَیکَ وَ ما
تَوْفیقی الاّ بِاللّهِ عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَ اِلَیه اُنیبُ.»

این نامه آشکار می سازد که فساد اجتماعی خطرناکی در آن زمان در بین مسلمین پدید آمده بود که جز با قیام شدید و
تند و خونین، اصلاح نمی شد و آن هم از دست کسی جز حسین علیه السلام بر نمی آمد.

۱۰. در حالی که مسلم بن عقیل (نماینده مخصوص حضرت سیدالشهداء علیه السلام ) از کوفه گزارش داده بود که «اوضاع
مساعد است و مردم جز امامت ترا نمی خواهند و هرچه زودتر بشتاب و بیا!» در این اوضاع به ظاهر مناسب و رضایت
بخش، امام حسین علیه السلام خطبه معروف «خُطَّ الموتُ علی وُلد آدَمَ مَخَطَّ القِلادَهِ علی جیدِ الفَتاهِ…» را ایراد کرد (احتمالاً در
روز هفتم ذی الحجّه سال ۶۰ هجری در مسجد الحرام و در میان مردم)، در این خطبه از جمله چنین دارد که «رِضَی اللّهِ
رِضانا اَهْلَ البیتِ نَصْبِرُ عَلی بَلائِهِ وَ یُوَفّینا اَجْرَ الصّابرین… مَنْ کانَ باذِلاً فینا مُهْجَتَهُ وَ مَوطِناً عَلی لِقاءِ اللّه نَفْسَهُ فَلْیَرْحَلْ
مَعَنا فَاِنَّنی راحِلٌ مُصْبِحاً اِنْ شاءَ اللّهُ…» می فرماید: هرکسی که حاضر است خونش را ببخشد و نفسش را آماده لقاء اللّه
کرده است، پس باید با ما بیاید که من سپیده دم عازمم ان شاء اللّه.

(سخنرانی شهید آیه اللّه دکتر سید محمد حسینی بهشتی)

۱۱. مبارزه پیروز، شرائط و سُننی دارد که باید آن را شناخت و در صحنه عمل به کار بست. مبارزه باید هدفی روشن و
عالی داشته باشد. هدفی که ارزش دارد همه انسان ها متوجه آن شوند رضای خداست. در مبارزه، عمل، استقامت و صبر
لازم است. «انّ الذین قالوا ربّنا اللّه ثمّ استقاموا تتنزّل علیهم الملائکه الاّ تخافوا و لا تحزنوا و ابشرهم بالجنّه التی کنتم
توعدون نحن اولیاءکم فی الحیوه الدنیا و فی الآخره و لکم فیها ما تشتهی انفسکم و لکم فیها ما تدّعون»

روش و تاکتیک صحیح برای مبارزه را باید شناخت و مخصوصاً سنخیّت بین روش و هدف اهمیّت بسیار دارد. برخی
از مبارزات شکست می خورد به دلیل آن که روش آن با هدفش هیچ تناسبی ندارد.

۱۲. هدف امام حسین علیه السلام حکومت نیست بلکه اعلای کلمه حقّ است و البته اگر قدرت به دست آمد، آن را در راهی
که خدا می پسندد، هدایت خواهد کرد.

۱۳. کادر اصلی قیام امام حسین علیه السلام مانند مسلم بن عقیل و قیس بن مُسَهّر مردانی کار آزموده، هدفدار، تشکیلاتی،
دارای صبر و اراده قویّ و مطیع رهبر بودند.

۱۴. امام حسین علیه السلام هرگز جنگ را آغاز نکرد و به یارانش نیز اجازه شروع مبارزه نداد تا آن که دشمن جنگ افروزی
کرد. این امر برای آن بود که همه بدانند او برای دفاع از اسلام قیام می کند همان طور که جنگ های رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم
دفاعی بود. امام حسین علیه السلام قبل از جنگ؛ اتمام حجّت کرد یعنی به مردم آگاهی داد و وضعیت دو سپاه را معیّن کرد تا
تکلیف شرعی روشن شود و عذر و بهانه ها قطع گردد. سیدالشهداء علیه السلام پرسید: ای مردم! با کدام دلیلِ خدا پسند می خواهید
با من بجنگید؟!

۱۵. نتیجه سخن و تحلیل ما چنین می شود که: مبارزه در زندگی، امری است اجتناب ناپذیر و شیرین ترین مبارزه،
جنگ به نفع حقّ و بر ضدّ باطل است. مبارزه پیروز، سنّتی دارد و آن، هدف روشن و قابل اعتماد و عالی و استقامت و
فداکاری است. آری! «یا ایها الذین آمنوا ان تنصروا اللّه ینصرکم و یثبّت اقدامکم و اخری تحبّونها نصر من اللّه و فتحٌ
قریبٌ و بشّرالمؤمنین».

(سخنرانی استاد شهید آیه اللّه مرتضی مطهری)

۱۶. اسلام خطبای بسیار زبردستی تربیت کرده است؛ از جمله سیدجمال الدین اسدآبادی که علاوه بر کمالات دیگر،
خطیب ورزیده ای بود که به عنوان مثال خطابه هایش چنان مردم مصر را دگرگون می کرد که می گریستند و بدین گونه آنان
را بیدار می کرد و به قرآن فرا می خواند.

۱۷. اساساً اسلام فنّ شعر، خطابه و نویسندگی را ترقّی و تعالی بخشید. قرآن کریم خود نمونه اعلای بیان و اوج
فصاحت و بلاغت است. رسول اکرم صلی الله علیه و آله وسلم و امیرالمؤمنین علی علیه السلام شایسته ترین و نکته سنج ترین خطیب بودند. این امر
با مقایسه با خطابه های عصر جاهلی آشکار می شود.

۱۸. در نماز جمعه، خطابه و سخنرانی جزء متن دین