پاورپوینت کامل حمایت از محرومان در سیره حسینی ۷۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حمایت از محرومان در سیره حسینی ۷۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حمایت از محرومان در سیره حسینی ۷۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل حمایت از محرومان در سیره حسینی ۷۴ اسلاید در PowerPoint :

>

یکی از مهم ترین اهداف بعثت پیامبران الهی، ایجاد قسط و عدل و کمک رسانی به محرومان و ضعیفان جامعه و برقراری عدالت در
جامعه است . ^(۱)

در جامعه اسلامی باید مسلمانان از لحاظ توزیع ثروت های عمومی، امنیت، امتیازها و بهداشت و درمان، دسترسی اطلاعات مورد
نیاز و سایر خدمات، در حد مساوی قرار گیرند و موقعیت سیاسی، اجتماعی و دینی عده ای، نباید موجب از بین رفتن عدالت
اجتماعی و در نتیجه تضییع حقوق ضعیفان و طبقات محروم گردد .

رهبران الهی، تلاش می کنند که فقرا و محرومان جامعه، علاوه بر رشد فکری و فرهنگی، از محرومیت های مادی نیز رها شده و
یک زندگی مناسب و در شان خود داشته باشند . از این رو، سرپرستان دینی بر خود فرض می دانند که در حد توان با انواع فقر و
محرومیت مبارزه کرده و این پدیده زشت و زیانبار را، که نتیجه بی عدالتی و ظلم و ستم برخی از اصحاب زر و زور می باشد، از
جامعه ریشه کن نمایند و قسط و عدالت و مساوات را جایگزین آن سازند . همچنان که امیرمؤمنان علی علیه السلام در نامه خویش
به مالک اشتر می فرماید: «الله الله فی الطبقه السفلی من الذین لا حیله لهم، من المساکین و المحتاجین و اهل البؤسی و الزمنی،
فان فی هذه الطبقه قانعا و معترا واحفظ لله ما استحفظک من حقه فیهم واجعل لهم قسما من بیت مالک، و قسما من غلات
صوافی الاسلام فی کل بلد فان للاقصی منهم مثل الذی للادنی » . ^(۲)

«خدا را! خدارا! در خصوص طبقات پایین و محروم جامعه، بیچارگان و نیازمندان، گرفتاران، دردمندان، که هیچ چاره ای ندارند .
در این طبقه محروم، گروهی خویشتن داری کرده و گروهی دیگر، به گدایی دست نیاز باز می کنند، پس برای خدا حق این طبقه را
پاس دار . بخشی از بیت المال و بخشی از غله های غنیمتی اسلام را در هر شهری به طبقات محروم اختصاص بده; چرا که برای
دورترین مسلمانان همانند نزدیک ترین آنان سهمی وجود دارد .»

با توجه به این موضوع مهم، در این فرصت فرازهایی از سخنان و سیره حضرت امام حسین علیه السلام را در امداد به محرومان و
نیازمندان انتخاب کرده و در معرض مطالعه خوانندگان گرامی قرار می دهیم تا بدین وسیله یکی از زیباترین صفحات زرین تاریخ
انسانیت و احترام واقعی به حقوق بشر را در طول زندگی ورق بزنیم; باشد که علاقمندان حضرت، بویژه دست اندرکاران مسئول،
شیوه خداپسندانه آن امام همام را مد نظر قرار داده و جامعه را به سوی خیر و صلاح و سعادت ابدی پیش ببرند و این سخن
گرانقدر نبوی صلی الله علیه وآله وسلم را آویزه گوش خود سازند که فرمود: «لن تقدس امه لایؤخذ للضعیف فیها حقه من القوی
غیر متتعتع; ^(۳) ، جامعه ای که حق محرومان و ضعیفان از زورداران بدون اضطراب و واهمه باز ستانده نشود، افراد آن جامعه
هیچ گاه روی سعادت و رستگاری نخواهند دید .»

این نوشتار در دو بخش تنظیم شده که در بخش نخست، به رفتار امام حسین علیه السلام در مورد یاری به نیازمندان می پردازیم و
در قسمت دوم، گفتار آن حضرت را در این موضوع بررسی خواهیم کرد .

الف) رفتار امام حسین علیه السلام با نیازمندان

یاری به بدهکاران بی بضاعت

ملاقات بیماران، دلجوئی از گرفتاران و دستگیری از درماندگان، از خصلت های بارز و همیشگی سالار شهیدان بود . آن حضرت به
ملاقات بیماران بی بضاعت می رفت و علاوه بر تفقد احوال آنان، مشکلات مادی و گرفتاری های اقتصادی آنان را در حد توان
برطرف می کرد .

روزی امام حسین علیه السلام به ملاقات بیماری بدهکار به نام اسامه بن زید رفت . او در بستر بیماری آه و زاری می کرد و هی
می گفت: ای وای از دست غم و اندوه! حضرت از او پرسید: چه اندوهی داری؟ اسامه بن زید گفت: بدهکارم و غم و غصه شصت هزار
درهم قرض، تمام وجودم را فرا گرفته است . امام فرمود: ناراحت نباش! من تمام بدهی های تو را پرداخت می کنم . اسامه گفت:
می ترسم قبل از پرداخت بدهی هایم، بمیرم . حضرت سیدالشهداعلیه السلام فرمود: من تمام بدهی های تو را قبل از مرگ تو
می پردازم .

حضرت اباعبدالله علیه السلام همچنان که وعده داده، بود قبل از مرگ اسامه تمام قرض های وی را پرداخت . ^(۴)

بخشش محبوب ترین مال

امام حسین علیه السلام در کمک رسانی به طبقات محروم جامعه، گاهی شکر تصدق می داد . از آن حضرت پرسیدند: ای فرزند
رسول الله! چرا شکر در راه خدا می دهید؟ فرمود: من خودم شکر دوست دارم و خدای متعال در قرآن شریف فرموده است: «لن
تنالوا البر حتی تنفقوا مما تحبون » ^(۵) ; «هرگز به مقام حقیقی نیکوکاران نمی رسید، مگر این که از آنچه دوست می دارید در راه خدا
انفاق کنید .» و انفاق دوست داشتنی ترین مال پیش من، از بهترین چیزهاست . ^(۶)

توجه به آبرو و شخصیت افراد

پیشوای سوم در یاری رسانی به درماندگان و بی پناهان، برای آبرو و حیثیت آنان اهمیت زیادی قائل بود; آن چنان که در
بخشش ها و امدادهای خویش این نکته را همیشه مد نظر داشت که مبادا عزت نفس و شخصیت نیازمند، خدشه دار شود!

روزی مردی بینوا که در اثر فشار زندگی از همه جا دستش کوتاه شده و با امید رسیدن به نوایی به مدینه آمده بود، از کریم ترین و
سخی ترین فرد آن شهر سؤال کرد . به او گفتند: حسین بن علی علیهما السلام سخی ترین انسان در این جاست . او در جست و جوی
آن حضرت به مسجد رفت و آن بزرگوار را در حال نماز یافت . آنگاه با ابیاتی چند خواسته اش را مطرح نمود:

لم یخب الآن من رجاک و من

حرک من دون بابک الحلقه

انت جواد و انت معتمد

ابوک قد کان قاتل الفسقه

لولا الذی کان من اوائلکم

کانت علینا الجهیم منطبقه

نا امید و مایوس نمی شود کسی که به تو امید بسته و درب خانه ات را بکوبد .

تو بخشنده ای و تو مورد اعتماد هستی و پدرت نابود کننده افراد فاسق و تبهکار بود .

اگر هدایت ها و زحمات شما خاندان رسالت نبود، عذاب جهنم همه ما را فرامی گرفت .

امام حسین علیه السلام بعد از شنیدن سخنان وی رو به قنبر کرده، فرمود: آیا از مال حجاز، چیزی به جای مانده است؟ قنبر گفت:
بلی، چهار هزار دینار داریم . امام فرمود: قنبر! آنها را حاضر کن که این شخص در مصرف آنها از ما سزاوارتر و نیازمندتر است .

سپس به منزل رفته و ردای خود را که بردی (یمانی) بود، از تن در آورده و دینارها را در آن پیچیده، به خاطر شرم و حیا از اعرابی،
از لای در به آن مرد نیازمند داد و اشعار او را نیز با ابیاتی زیبا و در همان وزن پاسخ گفت:

خذها فانی الیک معتذر

واعلم بانی علیک ذو شفقه

لوکان فی سیرنا الغداه عصا

امست سمانا علیک مندفقه

لکن ریب الزمان ذو غیر

والکف منی قلیله النفقه

اینها را بگیر; من از تو عذر می خواهم و بدان که من به تو علاقمند و مهربان هستم .

اگر امروز قدرت و حکومتی دست ما بود، آسمان جود و رحمت ما بر تو ریزش می کرد .

ولی حوادث روزگار در حال دگرگونی است (بدین جهت تنگدست شده) و بخشش ما اندک شده است .

مرد عرب آن هدیه ها را گرفته وگریست، امام حسین علیه السلام فرمود: آیا عطای ما را کم شمردی؟ گفت: نه، هرگز! بلکه به این
می اندیشم که این دستان پرمهر و با سخاوت چگونه در زیر خاک پنهان خواهد شد! ^(۷)

یار یتیمان و بی پناهان

حضرت اباعبدالله علیه السلام همانند پدر گرامی اش امیرمؤمنان علی علیه السلام از رسیدگی به وضع یتیمان، غافل نبود; آن
حضرت تلاش می کرد که نیاز آنان را در جامعه اسلامی، به قدر امکان بر طرف ساخته و مرهمی بر دل اندوهناک آنان بگذارد .
بدین جهت به طور ناشناس و در دل شب به رفع حوائج یتیمان و مستمندان، همت می گماشت .

این عمل امام حسین علیه السلام آن چنان دور از انظار مردم بود که تا بعد از شهادت آن بزرگوار کسی متوجه این خصلت خدا
پسندانه آن حضرت نشد .

شعیب بن عبدالرحمن خزاعی می گوید: بعد از واقعه عاشورا، مردان قبیله بنی اسد، هنگامی که خواستند جسد مطهر امام
حسین علیه السلام را دفن کنند، در دوش آن حضرت اثر پینه و کوبیدگی زخمی یافتند که کاملا از جراحت های جنگی متفاوت
بود; زخم کهنه ای بود که هیچ شباهتی به زخم های روز عاشورا نداشت . از امام زین العابدین علیه السلام در این مورد سؤال کردند
و آن حضرت در پاسخ فرمود: «هذا مما ینقل الجراب علی ظهره الی منازل الارامل و الیتامی ^(۸) ; این زخم در اثر حمل بار و
کیسه های غذا و هیزم به خانه های بیوه زنان، یتیمان و مستمندان می باشد که پدرم بر دوش خویش آنها را حمل می کرد .»

شهریاری که به شب برقع پوش

می کشد بار گدایان بر دوش

ناشناسی که به تاریکی شب

می برد نان یتیمان عرب

شهریار بنده نواز

روزی امام حسین علیه السلام به همراه بعضی از یارانش به باغ خود رفت . در باغ آن حضرت غلامی به نام «صافی » باغبانی می کرد .
همین که نزدیک باغ رسید، غلام را دید که نشسته و نان می خورد، امام حسین علیه السلام در کنار یکی از نخل ها و در جایی که
غلام او را نمی دید، نشست و مشاهده کرد که غلام لقمه نانی را گرفته، نصف آن را جلوی سگ می افکند و نیمه دیگر را خود
می خورد . چون از خوردن نان فارغ شد، دست به دعا برداشته و گفت: «الحمدلله رب العالمین اللهم اغفرلی و لسیدی و بارک له کما
بارکت علی ابویه یا ارحم الراحمین; تمام حمد و سپاس مخصوص پروردگار عالمین است . خداوندا! مرا بیامرز و آقایم را بیامرز و بر
او خیر و برکت خود را ارزانی دار، همان گونه که به پدر و مادر او خیر و برکت خود را ارزانی داشته ای، ای مهربان ترین مهربانان!»

این رفتار پسندیده غلام مورد رضایت و توجه امام علیه السلام قرار گرفت و آن حضرت با خوشحالی از جای خود بلند شده و صدا
زد: ای صافی!

غلام با شنیدن صدای آن بزرگوار دستپاچه شده و عرض کرد: سرورم! ای مولای همه اهل ایمان تا روز قیامت! مرا معذوردار چون
از حضور شما در باغ مطلع نبودم و شما را ندیدم . امام علیه السلام فرمود: ای صافی! تو مرا حلال کن که من بدون اذن به باغ تو
آمدم . صافی گفت: این سخن شما نشانه بزرگواری، کرامت و آقایی شماست و گرنه، این باغ که مال شماست . امام فرمود: دیدم که
نصف لقمه خود را به طرف سگ می انداختی و نصف دیگرش را خود می خوردی; چرا چنین می کردی؟ او پاسخ داد: در حال
خوردن نان، دیدم این حیوان به من نگاه می کند، از او خجالت کشیدم . او سگ شماست که باغ شما را پاسداری می کند، من هم
بنده و غلام شما هستم و هردو ریزه خوار نعمت شماییم .

با شنیدن این گفتار متین و مؤدبانه، چشمان امام پر از اشک شد و فرمود: حال که چنین است، تو در راه خدا آزادی و هزار دینار به
تو بخشیدم . غلام عرض کرد: اما من همچنان دوست دارم بازهم در باغ شما خدمت نمایم .

شاها اگر به عرش رسانم سدیر فضل

مملوک آن جنابم و محتاج این درم

گر برکنم دل از تو و بردارم از تو مهر

این مهر بر که افکنم، این دل کجا برم؟

امام حسین علیه السلام فرمود: «ان الکریم ینبغی له ان یصدق قوله بالفعل; البته شایسته است شخص کریم، کردار خویش را با
گفتارش هماهنگ نماید .» آیا به تو نگفتم: مرا حلال کن که بی اجازه به باغت آمدم؟ ! اکنون کردار خود را با گفتارم هماهنگ
می کنم و این باغ را به تو می بخشم . پس حالا یاران مرا که اینجا آمده اند، مهمان حساب کن و به خاطر من از آنان پذیرایی نما .
خداوند متعال تو را در قیامت مهمان کند و بر اخلاق و ادب تو بیش از پیش بیفزاید .

صافی عرض کرد: حال که این باغ را به من بخشیدی، من نیز آن را برای اصحاب و شیعیان تو وقف نمودم . ^(۹)

رفع نیاز به اندازه معرفت

شخصی به حضور امام حسین ع