پاورپوینت کامل عاشورا و رسانه های اموی ۱۰۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عاشورا و رسانه های اموی ۱۰۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عاشورا و رسانه های اموی ۱۰۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل عاشورا و رسانه های اموی ۱۰۰ اسلاید در PowerPoint :

>

۱۳۸

دیباچه

در طول تاریخ، حکومت های ستمگر برای تثبیت قدرت خود، برنامه هایی را به مرحله اجرا می گذارند؛ در این میان، «حذف رقیبان و مخالفان» در سرلوحه اقدامات آنان بوده است. حال اگر شخصیت رقیب و مخالف، از جایگاه بالا و والایی در عرصه های سیاست، دیانت، دانش و اقتصاد برخوردار باشد؛ در مرحله نخست به «ترور شخصیتی» او می پردازند تا «افکار عمومی» را برای ترور فیزیکی اش راضی و قانع کنند.

بی گمان «رسانه ها» ابزار مناسبی برای ترور معنوی و شخصیتی بوده و حاکمان ستم پیشه از طریق «تطمیع و تهدید» نفوذ و قدرت رسانه ها را به استخدام می گیرند تا افکار عمومی به ترور و حذف فیزیکی افراد حقیقی و حقوقی، واکنشی و اعتراضی نشان ندهند.

در این مقاله، سعی شده است به شیوه های تبلیغاتی و روانی بنی امیه در خصوص «حادثه خونین کربلا» پرداخته شود.

شورای برنامه ریزی یزید

از جمله عوامل تثبیت و تحکیم حکومت ها، پیوند اندیشمندان با حاکمان است؛ معاویه نیز در دستگاه حکومتی خود با «عالمان دنیاپرست و ساده لوح» ارتباط صمیمی برقرار کرده بود و در مواقع لزوم، از وجهه دینی و اجتماعی آنان کمال استفاده را می برد که در این میان، برخی از اصحاب پیامبر و بستگان آنها، جایگاه ویژه ای داشتند. معاویه به خوبی می دانست که عالمان درباری را می توان در پست های گوناگون شکار کرد و یا در آن مشاغل گماشت؛ مانند: قضاوت، تدریس، امامت جمعه و جماعت، خطابه و سخنرانی، شعر،[۱] تألیف و ترجمه، تلاوت قرآن، ادّعای زهد و عرفان،[۲] بیوت شخصیت های مشهور و محبوب.

نیروهای رسانه ای فوق اعم از حقوق بگیر و رایگان آگاهانه یا جاهلانه، توان و موقعیت دینی و اجتماعی خود را در اختیار بنی امیّه گذاشته بودند، که به نمونه هایی از کارکرد و کارنامه آنان اشاره می کنیم:

نخستین اصحاب و تابعانی که در حلقه حکومت بنی امیه به فعالیت تبلیغی و مشاوره ای پرداختند، عبارت بودند از:

ابوهریره، عمرو بن عاص، مغیره بن شعبه و عروه بن زبیر.[۳]

حضور این قبیل افراد، ضمن مشروعیت و مقبولیت بخشیدن به دستگاه حاکمه، پیامدهای ناگوار دیگری به همراه داشت؛ از جمله تغییر ارزش های اسلامی و وارونه ساختن حقایق.

معاویه یکی از غلامان مسیحی اش به نام «سِرْجون بن منصور» را به عنوان مشاور و نیز معلّم خصوصی پسرش برگزیده بود؛ لذا سرجون رومی در طول زندگی اش با ارائه نظرات خود، یزید را از آموزه های اسلامی دور کرده و برای انجام مفاسد یاری می نمود. از جمله اقدامات سرجون مسیحی، پیشنهاد انتصاب «عبیدالله بن زیاد» به حکمرانی کوفه و عراق بود.[۴]

معاویه در زیر چتر حمایتی و دفاعی «دانشمندان وابسته» توانست فرقه انحرافی «مُرجِئه» را تأسیس و تقویت کند و اندیشه «جبرگرایی» را به افکار مسلمانان به ویژه اهل شام تزریق نماید تا رفتار ناپسند بنی امیّه با این دیدگاه، توجیه پذیر باشد.[۵]

معاویه جهت فراخوانی مردم شام برای شرکت در جنگ «صفّین» با عمرو بن عاص رایزنی کرد؛ وی پیشنهاد داد که: چهره ای مانند «شرحبیل بن سمط» را که مورد احترام تمام قبایل شام است، جذب کن و اعلام کن عثمان (خلیفه سوم) توسط علی(ع) و یارانش کشته شده است؛ در آن صورت، مردم شام پشت سر تو قرار گرفته و در جنگ صفّین شرکت می کنند…

شرحبیل در یک صحنه سازی و نمایش ساختگی ، فریب خورد و سپس به انگیزه «خون خواهی» سفرهای تبلیغی اش را آغاز کرد و در شهرها و روستاها خطاب به مردم می گفت:

«علی بن ابی طالب، عثمان را کشته است؛ پس خون خواهی او بر مسلمانان واجب است…»[۶].

یکی از طرفداران معاویه به نام «عمر بن ثابت» کارش این بود که به روستاهای شام می رفت و در هر روستایی، اهالی را اطراف خود جمع می کرد و می گفت:

«ای مردم! علی بن ابی طالب نعوذبالله مردی منافق بود که شب «عَقَبه» می خواست مرکب پیامبر(ص) را رم کرده و ایشان را بکشد؛ پس او را لعن کنید».[۷]

سازمان اطلاعاتی بنی امیه

معاویه برای آگاهی از رخدادها، توطئه ها و غیره، سازمانی به نام «العین» تأسیس کرد و ریاست آن را به عهده «ثابت بن ارطاه»[۸] نهاد. این سازمان کسب خبر و اطلاعات در تمام شهرهای مهم، شعبه داشت و مأموران آن مراقب رفتار و گفتار مردم بودند. یزید در دوره حکومتش «سلیم بن اعشا» را به سرپرستی العَیون گماشت.

سلیم به جهت اهمیت سیاسی بین النهرین، مأموران خود را در شهرهای کوفه و بصره به جاسوسی و خبرچینی فرستاده بود تا آنان در میان مردم دیده ها و شنیده های خود را به سلیم گزارش دهند.[۹]

آنتن های برون مرزی

هنگامی که امام حسین(ع) به مکه رسید، مورد استقبال مردم و زائران قرار گرفت؛ آن حضرت هم ضمن برگزاری نماز جماعت، در دیدارهای عمومی و خصوصی به ناهنجاری ها و مشکلات حکومت و مردم اشاره می کرد. یزید که به تازگی بر تخت خلافت نشسته بود، بعد از آگاهی از حضور و سکونت امام حسین(ع) در شهر مقدس مکه، نامه ای به عبدالله بن عباس نوشت. یزید در این نامه، ضمن بیان عدم بیعت امام حسین(ع) و عبدالله بن زبیر با وی و نامه نگاری های کوفیان به حضرت، از ابن عباس خواست که به عنوان «شخصیت ممتاز و قابل احترام» در میان بنی هاشم و مسلمانان، برای پیش گیری از بحران و فتنه اجتماعی، نزد امام حسین(ع) برود و حضرت را به «سازش» و «صلحی مطمئن» دعوت کند…

آری دشمنان برای رسیدن به اهداف پنهان و آشکار خود، از ظرفیت و توانایی های «برجستگان و نخبگان» نیز می خواهند استفاده کنند. البته فردی چون ابن عباس، در راستای «انتقال پیام» مواظب است که «ادبیات گفتمانی» دشمن، او را فریب ندهد و مجذوب و مرعوب نسازد.[۱۰]

استخدام شخصیت ها

در ماجرای قیام امام حسین(ع) برخی از اصحاب و علمای خائن نیز شریک جرم می باشند؛ زیرا درباری بودن آنان، باعث هموار شدن جنگ روانی و نظامی یزید، شد.

به عبارت دیگر: گفتار، نوشتار، رفتار و حتّی سکوت این چهره های ظاهر الصّلاح، دلایل و مستنداتی برای کارگزاران بنی امیه فراهم کرد تا جنایات سنگین خود را «توجیه» کرده و افکار عمومی را به سکوت و رضایت وادارند.

نقش «شُرَیح بن حارث کِندی» در موضوع عاشورا، چشمگیرتر است؛ چرا که وی از دوره خلافت عمر بن خطّاب ، بر کرسی «قضاوت» تکیه کرده[۱۱] و زبان و قلم او «حکم شرعی» را در اذهان جامعه القا می کند. حال، به دو اشتباه مهم شریح می پردازیم:

الف) هنگامی که هانی بن عروه دستگیر شد و تحت شکنجه قرار گرفت، هواداران هانی کاخ فرمانداری را محاصره کردند و با دادن شعار، خواستار آزادی هانی شدند…. ابن زیاد که از افشا شدن خبر شکنجه و قصد شهادت هانی بیمناک شده بود و می دانست که با نیروی نظامی اندک نمی توان جلوی خشم خروشان هزاران نفر را گرفت، دست به دامن شریح برد و از او خواست با گفتار نافذ خود، گفتگو و حادثه قصر را به نفع ابن زیاد تغییر بدهد.

شریح قاضی هم در جمع هواداران خشمگین هانی، چنین گزارش داد:

«ای مردم! ابن زیاد و هانی در حال مذاکره و گفتگو هستند و هانی زنده است…»

متأسفانه مردم در اثر شنیدن این خبر، آن هم از سوی رسانه ای که مدّعی صداقت، عدالت و امانت است (دستگاه قضاوت)، آرام آرام از محاصره کاخ دست برداشته و مسیر آینده تاریخ را به تلخی و جنایت کشاندند.[۱۲]

ب) بر اساس قول مشهور، ابن زیاد برای جمع کردن نیرو و فرستادن آن به کربلا از قدرت «فتوای قاضی» کوفه، بهره گیری کرد.

حال، صدور این فتوا چه از ناحیه شریح باشد[۱۳] و چه به وی انتساب شده باشد اثر روانی اش ولو به عنوان بهانه و توجیه جنایت، در افکار عمومی و سیاست بنی امیه کارساز است. حکم شرعی که در شهر کوفه خوانده شد و حکومت روی آن مانور داد، چنین بود:

«چون حسین بن علی بر خلیفه وقت (یزید) خروج و شورش کرده است، دفع او بر مسلمانان واجب است».[۱۴]

از این رو، در کربلا و دوره اسارت بازماندگان عاشورا، یکی از مهم ترین شعارها و تیترهای گفتاری و نوشتاری یزیدیان، این مطالب بود:

اینها (امام حسین(ع) و یارانش)، خارجی هستند.

اینها (اسیران)، خارجی هستند.

هذه زینب اُخت الخارجی؛ نام این زن، زینب است خواهر همان شورشگر.

این، سر خارجی است.[۱۵]

آری یزیدیان به واسطه زبان و قلم خائنان عناوینی چون: خلیفه پیامبر، خلیفه مسلمانان، اولوالأمر و امیرمؤمنان را برای خود تثبیت کردند و مخالفان را نیز با مارک «خارجی»[۱۶] مورد سنگین ترین هجمه های تبلیغی قرار دادند.

امواج شایعه

روزی ابن زیاد همراه نیروهای نظامی اش وارد مسجد جامع کوفه شد و بالای منبر رفت و مردم را از نافرمانی یزید ترساند… ناگهان همهمه ای شد؛ پرسید: چه خبر است؟ گفتند: ای امیر! هم اکنون مسلم بن عقیل با گروه کثیری از یارانش به جانب کاخ فرمانداری می آیند. ابن زیاد سراسیمه از منبر پایین آمده و داخل قصر شد و دستور داد که درب را ببندند. مسلم بن عقیل با بیش از هجده هزار نیرو، کاخ را محاصره کرده بود و تعداد اندک سربازان ابن زیاد هیچ گونه توانایی مقابله نظامی با انقلابیون نداشتند. ابن زیاد که از روحیه کوفیان آگاهی کامل داشت، «عملیات روانی و جنگ رسانه ای» را بهترین راهکار نجات خود دانست؛ لذا عوامل تبلیغی اش را سازماندهی کرد تا با ارسال «اخبار و آمار دروغین» دل های انقلابیون را دچار ترس و شک کنند. یکی از کارگزاران (کُثَیر بن شهاب) از بام و دیوار قصر با آوازی بلند گفت:

ای مردم، ای پیروان حسین! بر جان و خانواده خود بترسید و بر آنها رحم کنید؛ چرا که لشکریان یزید در حال رسیدن به کوفه هستند. در ضمن، ابن زیاد با خداوند پیمان بسته که اگر شما امروز تا شب قصد پیکار داشته باشید و به خانه هایتان برنگردید، حقوق تان از بیت المال را قطع کند، مردان شما را از شهر بیرون کرده و به دمشق بفرستد و حتی بی گناهان را به جرم گناهکاران دستگیر نموده و مجازات می کند…[۱۷]

برخی از هم پیمانان عبیدالله بن زیاد هم در میان صفوف مردم رخنه کرده و با انواع وعده و وعیدها، شعله های قیام را به سردی و خاموشی تبدیل کردند؛ به گونه ای که در کوتاه مدّت، آمار یاران مسلم(ع) سیر نزولی را آغاز نمود و ورق برگشت. …[۱۸]

شهید پیام رسانی

بعد از رسیدن نامه مسلم بن عقیل به دست امام حسین(ع) و نیز آگاهی حضرت از توطئه ترور وی در ایّام برگزاری مناسک حج، امام(ع) یاران خود را برای حرکت به سوی کوفه فراخواند. آن حضرت پیشاپیش خطاب به بزرگان و اهالی کوفه، نامه ای نوشت و ضمن یادآوری دعوت های کتبی و شفاهی آنان، بشارت داد که به خواست الهی عازم عراق است و می طلبد که به بیعت و پیمان خود وفادار بمانند.

امام(ع) پیک مؤمن، دلاور و زیرکی به نام «قیس بن مُسَهّر» را برگزید تا شتابان مسیر را بپیماید و نامه را به بزرگان کوفه تحویل دهد.

ابن زیاد برای آگاهی از نوع ارتباط و مکاتبات شیعیان با امام حسین(ع) افرادی را در مسیر های منتهی به شهر کوفه گماشته بود و آنان، مسافران و رهگذران را تحت کنترل و بازرسی قرار می دادند. زمانی که قیس به نزدیکی کوفه رسید با مشاهده مأموران حکومتی، نامه محرمانه حضرت را پاره پاره کرد (جویده و خورد). بعد از دستگیری قیس و فرستادن او به دارالأماره، قیس با وجود تهدید ها و تطمیع ها حاضر نشد محتوای نامه و اسامی رهبران شیعه در کوفه را برای ابن زیاد بازگو و افشا کند. حکمران عراق تنها راه نجات و آزادی قیس را چنین تعیین کرد:

«در حضور مردم، دروغگو پسر دروغگو (حسین بن علی) را لعن کن…».

قیس بن مسهّر که خود را پیام رسان امام(ع) می دانست، در حالی که سربازان در کنارش و شیعیان کوفه هم در مقابلش جمع شده بودند، پس از درود فرستادن بر پیامبر و اهل بیتش و لعن و نفرین بر ابن زیاد و بنی امیه، با صدای بلند گفت:

«ای مردم! هم اکنون امام حسین(ع) به سوی کوفه در حرکت است…».

ابن زیاد از این که نتوانسته بود کلام دیکته شده خود را از حنجره «پیک حسینی» به افکار عمومی تلقین کند، خشمگین شده و دستور داد با کشتن قیس، برای همیشه «پیام حق» را به خاموشی کشاند.[۱۹]

فراخوان نیرو و جارچیان یزید

یکی از سربازان حر بدون اطلاع او به کوفه آمد و موضوع محاصره کاروان حسینی در دشت کربلا را برای یزید بازگو کرد. به دستور ابن زیاد، در شهرهای کوفه و بصره «جارچیان» این پیام حکومتی را به آگاهی عموم رساندند:

«هر کس که سر حسین بن علی را بیاورد، حکومت ری را به مدّت ده سال به او واگذار می کنیم».

… طولی نکشید که عمر بن سعد بر خلاف هشدارهای بستگان و دوستانش این مأموریت را پذیرفت و ابن زیاد هم ضمن نگارش «حکم قتل امام حسین(ع) و حکومت ری برای ابن سعد» فرماندهی کلّ نیروهای اعزامی به کربلا را به عهده وی نهاد.[۲۰]

تیتر مشترک در رسانه های یزیدی

بعد از ماجرای قتل خلیفه سوم (عثمان بن عفّان) توسط اصحاب پیامبر(ص) و مسلمانان، معاویه که از عشیره و کارگزاران عثمان بود، از اوامر حکومتی خلیفه جدید (امام علی(ع)) سرپیچی کرد و برای رسیدن به آرزو هایش به بهانه «خون خواهی عثمان» در زیر پرچم خون خواهی و کنار «پیراهن خونین عثمان» به سوگواری و تحریک عواطف مردم شام و غیره پرداخت.[۲۱]

یزیدیان نیز با همین شعار وارد صحنه شدند و قبل و بعد از حادثه عاشورا، با محوریت «خون عثمان» به زندگی ننگین خود ادامه دادند که در اینجا به نمونه هایی بسنده می کنیم:

۱. بر اساس نقل «تذکره الشهداء» یزید به والی مدینه نوشت:

«معاویه، مرا وصیت کرده که از اولاد ابوتراب برحذر باش و خون آن شهید مظلوم (عثمان) را از آنها طلب کن؛ چه خدا انتقام خواهد کشید از اینها به واسطه اولاد ابوسفیان که انصار حق و طالبان عدل اند».[۲۲]

۲. ابن زیاد در نامه ای که برای ابن سعد فرستاده بود، ضمن تأکید به محاصره شریعه فرات، گفته بود در مقابل امام حسین(ع) و یارانش این گونه بهانه آورند:

«بنی هاشم، آب را از عثمان بازداشته بودند».[۲۳]

۳. امام حسین(ع) برای رفع بحران و قطع آب اقداماتی انجام داده، از جمله حفر چاهی در پشت خیمه ها، وقتی این قضیه توسط خبرچینان به ابن زیاد رسید، او به عمر بن سعد نامه ای نوشت و برای محرومیت امام و یارانش از آب، به این مسئله سفارش کرد:

«… وافعل بهم کما فعلوا بالزکی عثمان؛ … با یاران حسین چنان کن که آنها بر عثمان پاکیزه رفتار کردند».[۲۴]

۴. شایان توجه است که شخصیتی چون «زُهَیر بن قین بجلی» بر اثر همین تبلیغات دروغین و در حمایت از خلیفه سوم، سالیان سال نسبت به امام علی(ع) دیدگاه منفی داشت؛ اما سرانجام امام حسین(ع) او را در مسیر کوفه، به نزد خود دعوت کرد و در آن جلسه و نشست رو در رو، حقایق تاریخی را به آگاهی زهیر رساند؛ به گونه ای که یکباره محبّت اهل بیت پیامبر(ص) را پذیرفت و نامش در قاموس «شهیدان عاشورایی» ثبت و ماندگار گردید.[۲۵]

وجدان رسانه ای

عمر بن سعد در راستای جلوگیری از جنگ، دست به اقداماتی زد. وی برای گشودن باب «مذاکره»، جویای «نامه رسان» و «سخنگویی» شد، اما هیچ یک از نیروهایش این مسئولیت را نپذیرفتند؛ چرا که همه آنان پیشتر برای آمدن امام حسین(ع) دعوت نامه نوشته بودند و از روبروشدن با نوه پیامبر(ص) شرمنده می شدند. سرانجام شرورترین آنها (کُثَیر بن عبدالله شعبی) حاضر شد به عنوان «پیک» این مأموریت را انجام دهد.

از آنجا که کثیر، همزمان در فکر ترور حضرت بود و اصرار داشت مسلحانه خدمت امام(ع) برسد و پیغام را برساند، یاران حضرت از ورود کثیر جلوگیری کردند…

دومین پیک (خُزَیمه)[۲۶] عهده دار این مسئولیت شد و با کمال ادب و احترام، اجازه ملاقات خواست؛ امام(ع) نیز صمیمانه او را به حضور پذیرفت. در این جلسه، این سخنان بین او و امام مطرح شد:

برای چه به اینجا (عراق) آمده اید؟

مردم نامه هایی برایم نوشته اند و مرا به کوفه دعوت کرده اند.

(حضرت، انبوهی از دعوت نامه های کوفیان را به وی نشان داد).

خدا لعنت کن