پاورپوینت کامل تکریم بستگان در سیره اهل بیت(علیهم السلام) ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تکریم بستگان در سیره اهل بیت(علیهم السلام) ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تکریم بستگان در سیره اهل بیت(علیهم السلام) ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تکریم بستگان در سیره اهل بیت(علیهم السلام) ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

>

نوازش و بوسیدن کودک، علاوه بر ارضای عاطفه پدرانه و مادرانه، تأثیر شگرف بر شخصیت کودک دارد. به همین دلیل، اهل بیت(علیهم السلام) با نوازش و بوسیدن کودکان خود، راه های انتقال محبّت به آنها را به تصویر کشیده و از این طریق، جلوه های دیگری از تکریم به کودکان را پدید آورده اند. روایتی که در پی می آید، در تأیید همین مطلب است. ابوهریره می گوید:

«رسول خدا(ص) حسن بن علی را بوسید. اقرع بن حابس تمیمی که نزد آن حضرت نشسته بود، گفت: من ده فرزند دارم و تاکنون هیچ یک از آنان را نبوسیده ام. رسول خدا(ص)، به او نگاهی کرد و فرمود: هر که رحم نکند، به او رحم نکنند».[۱]

این رفتار رسول اعظم (ص) نشان می دهد که محبّت به فرزند، از صفات بارز یک مسلمان است و آن حضرت در واکنش به حرف کسی که می گوید: «من هرگز فرزندانم را چنین مورد تکریم و محبت قرار نداده ام»، خاطرنشان می کند که رحم نکردن به فرزندان، مانع لطف و رحمت الهی است. و به عبارت دیگر، یکی از پیامدهای تکریم و ابراز محبّت به فرزند، لطف و عنایت پروردگار متعال به انسان است. در برخی روایات[۲] نیز نقل شده که پیامبر(ص) از سخن اقرع خشمگین شد؛ به طوری که رنگش دگرگون گشت و به او فرمود: «اگر خداوند، مهربانی را از قلبت برکنده است، من با تو چه کنم؟ هر که به کوچکِ ما مهربانی نکند و بزرگِ ما را عزیز ندارد، از ما نیست».

تشویق به دانش اندوزی و آینده نگری

بدون تردید علم و دانش، یکی از مهم ترین راهکارهای کرامت و شرافت انسان است که به او جایگاه رفیع و منزلت خاص می بخشد. بدیهی است که نوباوگان با طی مراحل آموزشی و تربیتی و فراگیری تخصص های گوناگون، شرافت و کرامت می یابند و سرانجام، زمینه ساز رشد، بالندگی و پیشرفت جامعه و سرزمین خویش می گردند و به سبب خدمات مفید و ارزشمندشان، مورد اکرام دیگران قرار می گیرند. روایت زیر، بیانگر اهتمام اهل بیت(علیهم السلام) به این نیاز اساسی جامعه در همه عصرها و زمان هاست:

روزی امام حسن مجتبی(ع) فرزندان خود و برادرش را دعوت کرد تا گردهم آیند و در محفل او حاضر شوند. کودکان و نوجوانان با کنجکاوی در محضر امام حسن مجتبی (ع) جمع شدند. آنان مشتاقانه در انتظار سخنان امام بودند تا از محضر پرفیض آن حضرت بهره مند گردند. امام حسن مجتبی (ع) سکوت مجلس را شکست و خطاب به آنان فرمود:

«همه شما کودکانِ امروزید و امید می رود که بزرگانِ اجتماع فردا باشید. دانش بیاموزید و در تحصیل علم کوشش کنید. هرکدام از شما که حافظه قوی ندارد و نمی تواند در مجلس درس مطلب معلم را در ذهن خود ضبط کند، آنها را بنویسد و نوشته هایش را در منزل نگاهداری کند تا در موقع لزوم، به این یادداشت ها و نوشته ها مراجعه کند».[۳]

بازی با فرزندان

انس بن مالک نقل می کند:

«پیامبر(ص) در حالی که حسن بن علی (ع) را در بغل داشت، برای ادای نماز به مسجد آمد. هنگام نماز آن کودک را در کنار خود نشاند. وقتی پیامبر(ص) به سجده رفت، سجده طولانی شد. من سر از سجده برداشتم، مشاهده کردم که حسن (ع) بر دوش پیامبر(ص) سوار شده است. وقتی نماز تمام شد، مردم از پیامبر(ص) پرسیدند: این سجده را به قدری طول دادی که هیچ گاه چنین نکرده بودی! آیا وحی نازل شده است؟ پیامبر(ص) فرمود: وحی نازل نشده، ولی این فرزندم بر دوشم سوار شده بود، نخواستم عجله کنم تا اینکه خود از دوشم پایین آید».[۴]

نیز نقل شده: روزی رسول خدا(ص) امام حسن و امام حسین (ع) را بر دوش گرفته بود و در داخل اتاق بر روی دست و پا راه می رفت و می فرمود:

«نعم الجملُ جملُکما…؛[۵] وسیله سواری شما، خوب مرکبی است؛ البته شما هم خوب سوارانی هستید!».

حال، اگر عنایت به حفظ کرامت کودکان مدّ نظر اهل بیت(علیهم السلام) نبود، چه لزومی داشت که آن بزرگواران با آن شأن و مقام الهی، با کودکان به بازی بپردازند؟!

برگزاری مسابقه بین فرزندان

هدف از برگزاری مسابقات در منظر اهل بیت(علیهم السلام) ، پرورش شخصیت و کرامت یابی شرکت کنندگان، به ویژه کودکان بود. در این مورد از امام صادق (ع) چنین نقل شده است:

«شبی پیامبر به منزل فاطمه (س) وارد شد. حسن و حسین (ع) حاضر بودند. پیامبر(ص) به آن دو کودک فرمود: برخیزید و با هم کشتی بگیرید. فاطمه(ع) که برای کاری از منزل بیرون رفته بود، وارد شد و مشاهده کرد که پیامبر(ص) می فرماید: عجله کن حسن(ع)! بر حسین(ع) سخت بگیر! فاطمه(ع) تعجب کرد و پرسید: آیا بزرگ تر را به کوچک تر تشویق می کنید؟ پیامبر(ص) فرمود: آیا راضی نیستید من حسن(ع) را تشویق کنم؛ در حالی که برادرم جبرئیل، حسین(ع) را تشویق می کند و می گوید: یا حسین(ع)! حسن(ع) را محکم بگیر».[۶]

نیز نقل شده: روزی پیامبر(ص) بین امام حسن و حسین (ع) ـ که کودک بودند ـ مسابقه دو گذاشت. امام حسن (ع) که بزرگ تر از امام حسین (ع) بود، در مسابقه پیشی گرفت. پیامبر(ص) او را بر زانوی راست خود و حسین(ع) را بر زانوی چپ خویش نهاد.[۷]

خویشاوندان

تکریم خویشاوندان، یکی دیگر از دستورهای قرآن و اهل بیت(علیهم السلام) است. خداوند می فرماید:

إِنَّ اللَّهَ یأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإِحْسَنِ وَ إِیتَآی ذِی الْقُرْبَی . ..[۸]؛

«خداوند به عدل و احسان و بخشش به نزدیکان و خویشاوندان، فرمان می دهد».

این آیه کریمه، افق نگاه ما به خویشاوندان را به نمایش می گذارد. اهل بیت(علیهم السلام) نیز بر همین اساس به تکریم بستگان پرداخته و اهمیت این مسأله را خاطر نشان ساخته اند. «رفتار عادلانه»، «بخشش و تقدیم هدایا»، «صله رحم»، «تقدّم امر و نهی بستگان بر دیگران» و… برخی از جلوه های مهم رفتاری اهل بیت(علیهم السلام) با بستگان است.

در مجموع، اهل بیت(علیهم السلام) در تکریم خویشاوندان خود پیشقدم و به آنها دلسوز و مهربان بودند. هرچند وقت به آنها سر می زدند. در صورت لزوم به آنها کمک های مالی می کردند. برخی مسائل مهم را ابتدا با آنها و سپس با دیگران در میان می گذاشتند. رسول خدا(ص) نیز در آغاز دعوت رسمی، بر اساس دستور خداوند[۹]، ابتدا خویشاوندانش را طی سه جلسه دعوت کرد و مسئله مهم نبوت خویش را با آنها در میان گذاشت.

درباره لطف و احسان رسول خدا(ص) به بستگان نقل شده است:

«…یصِلُ ذُو رَحِمِهِ مِنْ غَیرِ أن یُؤَثِّرَهُمْ عَلَی غَیرِهِمْ الاّ بِما أَمَرَاللّهُ؛[۱۰]

و با خویشاوندان خود در عین اینکه آنان را بر دیگران مقدم نمی داشت، صله رحم می کرد و دستور می داد تا آنان اوامر الهی را انجام دهند».

رسول خدا(ص) بعد از والدین، احسان و احترام به بستگان را معرفی کرده است:

«و بالوالدین احساناً و بذی القربی و الیتامی والمساکین والجار ذی القربی والجار الجنب؛[۱۱]

به پدر و مادر، بستگان، یتیمان، درماندگان، همسایه فامیل و همسایه دیوار به دیوار (غیر فامیل) احترام و نیکی کنید».

نیز در مورد تعداد و محدوده همسایگان از امام صادق (ع) پرسیده شد که امام در پاسخ فرمود: «اربعین داراً من کل جانب؛ تا چهل خانه از هر سو، همسایه به شمار می روند».[۱۲]

یکی از جلوه های تکریم خویشاوند، مساعدت های مالی اهل بیت(علیهم السلام) ـ آن هم به صورت پنهانی ـ به بستگان است. در این مورد از ابوجعفر خثعمی چنین نقل شده است:

«امام صادق(ع) یک کیسه زر به من داد و فرمود: آن را به فلان مرد از تیره بنی هاشم برسان و نگو که چه کسی آن را فرستاده است. کیسه را به آن مرد رساندم. او بعد از دریافت کیسه زر گفت: خدا دهنده این کیسه زر را پاداش خیر دهد! هر ساله این پول را برای من می فرستد و من تا سال آینده با آن زندگی می کنم، ولی جعفر صادق(ع) با دارایی فراوانش به من کمک نمی کند!»[۱۳]

داود بن قاسم جعفری می گوید:

«در سامرا قبل از سفر حجّ، برای وداع با امام هادی (ع) به محضرش مشرّف شدم. حضرت با من بیرون آمد. وقتی به پایان «حائل» رسیدیم، او از مرکب به زیر آمد و من نیز با او پا