پاورپوینت کامل درجات و مراتب جویندگان لقمه حلال ۳۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل درجات و مراتب جویندگان لقمه حلال ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل درجات و مراتب جویندگان لقمه حلال ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل درجات و مراتب جویندگان لقمه حلال ۳۷ اسلاید در PowerPoint :

>

۴۹

۱. دیدگاه ابومنصور اوزجندی

منازل روندگان در پرهیز لقمه بر درجات است:

اول: بعضی چشم بر فتوای مفتیان دارند، هر چه در فتوی در آید، بخورند و هر چه در نیاید،
حذر کنند.

دوم: دیگر ورع نیکْ مردان است و ایشان پرهیز کنند از هر چه احتمالِ حرمت دارد و اگر چه
مفتیان فتوی دهند؛ چون بدل اجارت و بیع وفا و رسول صلی الله علیه و آله فرموده است: «بمان آنکه تو را به
گمان افکند، آن گیر که در وی گمانی نباشد.»

سوم: دیگر ورع متّقیان است و آن، آن است که از حلال دست بدارند از بیم آنکه در حرام
افتند. عمر عبدالعزیز در بیت المال بود و مُشْک بیت المال بو می کشیدند، بینی بگرفت و گفت: از
مشک عامّه مسلمانان چگونه منفعت گیرم؟ و گفت: از مشک، منفعت جز بوی نیست.

۲. دیدگاه فیض کاشانی

پرهیز از حرام چهار درجه دارد:

اول: پرهیز عدالت پیشگان. این حرامی است که ارتکاب آن باعث فسق شده و عدالت بدان
وسیله از بین می رود و نشانه معصیت و آمادگی برای ورود به آتش دوزخ است و این درجه
پرهیز از هر چیزی است که فتاوای فقها آن را حرام می داند.

دوم: پرهیز صالحان و شایستگان که عبارت از خودداری از هر چیزی است که احتمال تحریم
در آن راه دارد؛ ولی صاحب فتوا بر اساس ظاهر اجازه ارتکاب آن را می دهد و چون به طور
اجمال از موارد شبهه است، از این رو اجتناب از آن پرهیز صالحان نام گرفته و این در درجه دوّم
است.

سوم: آنچه فتوا آن را حرام نمی داند و هیچ شبهه ای در حلال بودن آن نیست ولیکن بیم آن
می رود که انجام آن به حرام بیانجامد و آن، ترک عمل بی اشکال است به خاطر ترس از ارتکاب
عملی که دارای اشکال است و این پرهیز متّقین و تقواپیشگان است.

شاهد بر آن این سخن پیامبر صلی الله علیه و آله است که فرمود: بنده خدا به درجه پرهیزگاران نمی رسد تا
اینکه آنچه را اشکالی ندارد از بیم آنچه اشکال دارد، ترک گوید.

از این قبیل است داستانی که علی بن معبد نقل کرده و می گوید: در خانه بکر نشسته بودم،
نامه ای را نوشتم و خواستم از خاک دیواری مقداری بر دارم تا نوشته را خشک کنم؛ سپس گفتم:
این دیوار که مال من نیست، اما نفس من گفت: خاک دیوار چه ارزشی دارد. این بود به مقدار نیازم
خاک برداشتم؛ همین که خوابیدم، در خواب دیدم شخصی ایستاده، می گوید: فردای قیامت
خواهند فهمید کسانی که می گویند خاک دیوار چه ارزشی دارد!

نقل کرده اند: یکی از بزرگان کنار محتضری بود که در شب از دنیا رفت. گفت: چراغ را
خاموش کنید که از این لحظه برای ورثه در روغن چراغ، حقّی پیدا شده است.

از این قبیل است، خودداری از آرایش؛ زیرا بیم آن می رود که به کار دیگر منتهی شود؛ اگرچه
زینت و آرایش در ذات خود مباح است، اما بیشتر امور مباح سرانجام به امور خلاف می انجامد؛
حتّی پرخوری و مصرف بوی خوش برای آدم مجرّد شایسته نیست… همچنین نگاه کردن به
خانه های توانگران و تجمّل ایشان در ذات خود مباح است ولیکن حرص آدمی را بر می انگیزد و
وادار می کند تا در صدد رسیدن به موقعیتی نظیر آن باشد و لازمه آن مرتکب شدن اموری است
که تحصیل آن جایز نیست.

چهارم: آن چیزی که هیچ اشکالی ندارد و بیم آن هم نمی رود که منجر به عملی شود که
اشکالی داشته باشد، لیکن برای غیر خدا و بدون داشتن نیّت قدرت بر عبادت خدا به آن دست
می یازد و یا آنکه باعث می شود تا برای دستیابی به وسایل مقدماتی آن مرتکب کراهت و یا
معصیتی شوند، از این رو خودداری از آن، پرهیز صدّیقین است.

از سرّی سقطی نقل شده که می گوید: در کوه به گیاه خشکی رسیدم و آبی از آن کوه بیرون
می شد؛ از آن گیاه خوردم و از آن آب نوشیدم و با خود گفتم: اگر من در عمرم روزی حلال
پاکیزه ای خورده باشم، همین امروز است. پس هاتفی ندا داد: آن نیرویی که تو را به اینجا رساند،
از کجا آمد؟ پس برگشتم و از فکری که به سرم آمده بود، پشیمان شدم.

آورده اند که ذوالنّون مصری گرسنه و زندانی بود. زن صالحه ای غذایی به وسیله زندانبان
برای وی فرستاد؛ او نخورد و بعد عذرخواهی کرد و گفت: غذا را روی طبق ستمگری آوردند؛
یعنی نیرویی که غذا را به من رساند، پاک نبود. این حدّ نهایی در ورع است که همان ورع
صدیقین است.

پس حلال مطلق از نظر [صدّیقین] هر چیزی است که در مقدّمات آن معصیتی صورت
نگرفته و بدان وسیله به معصیتی کمک نشود و در زمان حال و آینده، قصد ظلمی از آن نباشد
بلکه تنها برای خدای تعالی و برای پرهیزگاری بر اساس عبادت او و ادامه حیات به خاطر او
استفاده می کند و اینها کسانی هستند که هر چه را جز برای خدا باشد، حرام می دانند.

۳. دیدگاه غزالی

طبقات مسلمانی در ورع از حرام و شبهت بر پنج درجه است:

درجه اول: ورع عدول است و آن ورع عموم مسلمانان است که هر چه فتوایِ ظاهر آن را
حرام دارد، از آن دور باشند و این کمترین است از درجات. اگر کسی مال دیگری به عقدی فاسد
به رضای وی فرا ستاند، حرام است ولیکن آنکه به غصب ستاند، حرام تر و اگر از یتیم و درویش
ستاند، عظیم تر و عقد فاسد چون سبب ربا بود، حرامی آن عظیم تر؛ اگرچه نام حرامی بر همه افتد
و هر چند حرام تر، خطر آن بیشتر در عاقبت و امید عفو ضعیف تر.

درجه دوم: ورع نیک مردان است که ایشان را صالحان گویند و این آن بود که هر چه مفتی
گوید: «حرام نیست ولیکن خالی نیست از شبهتی» آن نیز دست بدارد و شبهت سه قسم است:
بعضی آن است که واجب بود از وی حذر کردن و بعضی واجب نباشد ولیکن مستحب بود و از
واجب حذر کردن، درجه اول است و از مستحب، درجه دوم است و سوم آن است که حذر از آن
وسوسه باشد و به کار نیاید، چنان که کسی گوشت صید نخورد و گوید که باشد که این مِلک کسی
بوده باشد و از وی بجسته باشد یا سرایی به عاریت دارد، بیرون شود و گوید که باشد که خداوند
بمیرد و ملک به