پاورپوینت کامل اعمال و آداب حج ۴۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اعمال و آداب حج ۴۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اعمال و آداب حج ۴۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اعمال و آداب حج ۴۷ اسلاید در PowerPoint :

>

شرایط وجوب حج

بدان ایدک الله تبارک و تعالی که حج و عمره واجب است بر کسی که بالغ و عاقل و آزاد بوده باشد، و او را توشه ای باشد مقدار رفتن و برگشتن میانه حال، و راحله ای که توانایی برداشتن او داشته باشد، اگرچه الاغ گوش و دم بریده باشد، زاید بر قرض ها و خرج عیال واجب النفقه تا وقت برگشتن.

و متمکن بوده باشد از رفتن، به آنکه بیمار نباشد؛ بیماری که بر راحله نتواند نشست، و دشمنی نباشد در راه که خوف بر نفس یا مال از او بوده باشد. و اگر دفع نشود دشمن مگر به دادن مال، اشهر میان علما آن است که واجب است رفتن و دادن مال، اگر قدرت بر آن داشته باشد.۱

۱. محمدباقر مجلسی، بیست و پنج رساله فارسی؛ رساله صغیره حج، تحقیق: سید مهدی رجایی، صص ۴۲۳ و ۴۲۴.

آداب عزیمت به سوی حجاز

می باید که چون کسی خواهد که به سفر مکه روانه شود، قطع معاملات خود بکند، و حق مردمان را به ایشان برساند، و روز شنبه یا سه شنبه یا پنجشنبه متوجه سفر شود، و رفیق صالح به هم رساند، و خُلق خود را نیکو کند زیاده بر حضر، و توشه خود را بذل کند به رفقا، و بخل نورزد، و اسراف نکند.

و چون متوجه شود تصدّق بکند، و بر در خانه بایستد، و سوره حمد بخواند از پیش روی و از دست راست و از دست چپ، و همچنین آیه الکرسی بخواند از سه طرف، پس معوذتین بخواند به همین دستور، و کلمات فرج را بخواند.

پس نیت کند که متوجه حج بیت الله الحرام می شوم از برای ادای عمره اسلام عمره تمتع و حج اسلام حج تمتع از جهت رضای خدا.

و چون پا در رکاب آورد بگوید بِسْمِ اللهِ الرَّحمن الرَّحِیم و الله اکبر. و باید که دو رکعت نماز بکند در هر منزلی، هم در وقت فرود آمدن و هم در وقت بار کردن.

و باید که هر چه صرف کند در راه، خوشحال باشد، بلکه هر چه بر سر او آید از بلاها و مصیبت ها، در مقام رضا و خشنودی باشد، و آن را علامت قبول حج خود داند.

و باید که با حضور قلب باشد، و به یاد حق سبحانه و تعالی باشد در هر حرکتی و سکونی، که آن روح عبادت است، و نزد خود محقق سازد که این سفر شبیه به سفر آخرت است، و تفکر کند که این سفر با این کمی این قدر تهیه می خواهد، پس تهیه سفر آخرت با آن درازی، در خور آن می باید. و بداند که اگر در این سفر اندکی تقصیر می کند خود را در معرض تلف و هلاک درمی آورد، یا در راه محتاج خلق خواهد شد. و همچنین در آن سفر اگر تقصیری کند مورث ندامت ابدی و عذاب سرمدی خواهد گردید.

و منقول است از حضرت ابی عبدالله جعفر بن محمد الصادق علیه السلام که آن حضرت فرمود: چون اراده حج کنی باید که دل خود را مجرد سازی از جهت حق سبحانه و تعالی از هر چه تو را مشغول سازد و حجاب تو باشد، و کارهای خود را همگی به خالق خود گذار، و توکل بر او کن در همه حالاتِ خود از حرکات و سکنات، و تسلیم شو نزد قضا و قدر الهی.

و وداع کن دنیا و راحت دنیا و خلق را، و بیرون آر از هر حقی که بر تو لازم است از مردمان و به ایشان برسان، و اعتماد مکن بر توشه و راحله و مصاحبان و قوت جوانی و مال خود که مبادا اینها وبال تو شوند.۱

۱. رساله صغیره حج، صص ۴۲۵ و ۴۲۶.

آداب توجه به حج

کسی که اراده حج می کند، در وقت توجه به جانب حج مراعات چند امر را باید بکند:

اول اینکه: نیت خود را از برای خدا خالص کند؛ به نحوی که شایبه هیچ غرضی از اغراض دنیویه در آن نباشد، و هیچ باعثی بر حج، جز امتثال امر الهی نداشته باشد. پس نهایت احتیاط کند که مبادا در خفایای دل او نیتی دیگر باشد از ریا و یا احتراز از مذمت مردم به سبب نرفتن حج، یا خوف از فقر و بر تلف شدن اموال؛ چون که مشهور است که تارک الحج مبتلا به فقر و ادبار می شود؛ یا قصد تجارت و شغل دیگر؛ زیرا همه اینها عمل را از قربت و اخلاص، خالی می کند. و مانع از مراتب ثواب موعود می گردد. و چه احمق کسی است که متحمل این همه اعمال شاقه که واسطه تحصیل سعادت ابدی گردد، به جهت خیالات فاسده که به جز خسران فایده ندارد.

دوم آنکه: از گناهانی که کرده توبه خالص کند، و حق الناسی که در ذمه او باشد خود را بری الذمه سازد، و دل از همه علایق بکند، تا دل او بالکلیه متوجه خدا شود. و باید چنان تصور کند که از این سفر برنخواهد گشت. و وصیت خود را مضبوط سازد و آماده سفر آخرت گردد؛ زیرا اصل این سفر نیز از جمله تدارک خانه آخرت است. و باید در وقت بیرون آمدن از برای سفر حج و قطع علاقه از وطن و اهل و عیال و مال و اموال، یاد آورد زمانی را که قطع علاقه از اینها خواهد نمود به جهت سفر آخرت.

سوم آنکه: در وقت اراده سفر، متذکر عظمت خانه و صاحب خانه گردد؛ و به یاد آورد که: او را در این وقت، ترک اهل و عیال و مفارقت از مال و جاه و دوری دوستان و مهاجرت از اوطان را اختیار کرده به جهت قصد امری رفیع الشأن عظیم القدر؛ یعنی زیارت خانه ای که خدا آن را مرجع مردم قرار داده، پس بداند که این سفر، مثل سایر سفرهای دنیا نیست؛ و متذکر گردد که چه امری اراده کرده است و رو به چه جایی آورده و قصد زیارت که را دارد؛ و بداند که او متوجه است به زیارت آستانه حضرت مالک الملک و از جمله کسانی است که منادی پروردگار او را صلای دعوت داده و او به جان و دل قبول نموده؛ پس قطع علایق و تبرک خلایق کرده رو به خانه رفیع القدر عظیم الشأن آورده تا دل خود را فی الجمله به ملاقات خانه تسلی دهد و آن را وسیله وصول به غایت آمال، که لقای جمال جمیل ایزد ـ متعال ـ باشد سازد.

چهارم آنکه: دل خود را فارغ سازد از هر چیزی که در راه یا مقصد، دل او را مشغول می سازد و خاطر او را پریشان می کند؛ از: معامله و تجارت و نحو اینها، تا دل او مطمئن بوده، متوجه یاد خدا باشد.

پنجم آنکه: سعی کند که توشه سفر و خرجی راه او از ممرّ حلال باشد؛ و در آن وسعت دهد اما نه به حدی که به اسراف منجر شود. و مراد از «اسراف»، آن است که انواع اطعمه لذیذه را صرف نماید؛ همچنان که طریقه خوش گذرانان اهل روزگار است. و اما بذل کردن مال بسیار به اهل استحقاق، پس آن اسراف نیست.

همچنان که رسیده است که: «هیچ خیری در اسراف نیست، و هیچ اسرافی در خیر نیست».

ششم آنکه: در این سفر هر نقصان مالی یا اذیت بدنی که به او برسد، به او خرسند و دلشاد گردد؛ زیرا آن از علامات قبول حج اوست.

هفتم آنکه: با رفقا و اهل سفر خویش خوش خلقی نماید و گشاده رو و شیرین کلام باشد و با ایشان تواضع کند و از کج خلقی و درشت گویی غایت اجتناب نماید. و فحش نگوید. و سخن لغو از او سر نزند. و سخنی که رضای خدا در آن نیست، نگوید. و با کسی جدال و خصومت نکند.

حضرت رسول صلی الله علیه و آله فرمود که: «حج مبرور، هیچ جزایی ندارد مگر بهشت.» شخصی عرض کرد: یا رسول الله! مبرور کدام است؟ فرمود: «آن است که با آن، خوش کلامی و طعام دادن باشد».

و باید بسیار اعتراض با رفیق و خدمتکار و غیر اینها از هم سفران نکند، بلکه با همه، همواری کند. و با راهروان خانه خدا فروتنی و خفض جناح نماید، و حسن خلق را پیشه خود کند. و حسن خلق، همین نیست که اذیت او به کسی نرسد، بلکه اگر اذیتی از دیگری به او رسد متحمل شود.

هشتم آنکه: ژولیده و غبارآلوده باشد و خود را در راه، زینت نکند. و میل به اسبابی که باعث فخر و خودنمایی است ننماید. و اگر تواند پیاده راه رود؛ خصوصاً در مشاعر معظمه؛ یعنی از مکه و منی و مشعر و عرفات؛ به شرطی که مقصود او از پیاده رفتن، صرفه اخراجات نباشد؛