پاورپوینت کامل کارگاه داستان (۱۹) بخش پایانی ۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کارگاه داستان (۱۹) بخش پایانی ۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کارگاه داستان (۱۹) بخش پایانی ۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کارگاه داستان (۱۹) بخش پایانی ۲۰ اسلاید در PowerPoint :

>

۳۰

در ادامه مباحث گذشته، در این شماره، به بخشی دیگر از ویژگی های داستان نویسی می پردازیم.

همان طور که می دانید، هنر داستان نویسی، همانند شاخه های دیگر هنر، تنها به بیان حقیقی و صریح مفاهیم
بسنده نمی کند و از شیوه های غیر صریح و مجازی نیز استفاده می کند و آن را بر روش اول ترجیح می دهد. شیوه های
مجازی و غیر صریحی که داستان نویس می تواند از آن استفاده کند عبارتند از:

«نماد»، «تمثیل»، «استعاره»، «قیاس»، «طنز»، «اغراق»، «اطناب» و «مجاز مرسل».

در این مجال، به معرفی نماد و نمادگرایی می پردازیم. «نماد شیوه ای غیر صریح است که نویسنده با استفاده از آن،
موضوعی را تحت پوشش موضوعی دیگر، چیزی را بر حسب چیز دیگر عنوان می کند و صحنه ها و مفاهیمی را با
توسل به نشانه و نمونه پیش می کشد».۱ مثلاً صحنه باران و باد و طوفان در داستان، می تواند در حکم نمادی از دنیای
آشفته و طوفانی شخصیت داستان باشد. یا «قفس»، نمادی از اسارت و زندگی در بند و «پنجره»، نشان از امید و
دریچه ای به آینده. و به همین ترتیب، می توان صحنه ها و مفهوم های دیگر داستان را به عنوان ساحت های دیگری از
واقعیت ها و وضعیت و موقعیت ها به حساب آورد.

تعریف نماد

نماد چیزی است که به جای چیز دیگر قرار گیرد. به عبارت دیگر، چیزی است که معنای خود را بدهد و جانشین
چیز دیگری نیز بشود یا چیز دیگری را القا کند. مثلاً وقتی می گوییم «گل سرخ»، منظور همان گل سرخ است، اما این
لفظ علاوه بر مصداقی که در دنیای خارج دارد، مفهومی بیش از لفظ و مصداق خود را در ذهن ما تداعی می کند. مثلاً
ما را به یاد جوانی و زیبایی و عشق و محبوب می اندازد. یا «شب»، غیر از تاریکی، «نماد» خفقان و دیکتاتوری نیز
هست. در واقع در نمادگرایی از محسوس و عینی، مفهوم نامحسوس و ذهنی را اراده می کنیم.

نماد می تواند به صورت نشانه ای بیاید: مثل پرچم که تکه پارچه ای است و در عین حال، به عنوان «نماد» برای
کشور به کار می رود.

نماد می تواند به صورت واژه ای بیاید: مثل «شب»، مثل «آب» نماد پاکی و تطهیر، «لاله» نماد جوانی و پاکی و
شهید، «شیر» نماد شجاعت، «روباه» نماد حیله گری.

نماد می تواند به صورت عبارتی بیاید: مثلاً وقتی مادر می گوید: «گل من پرپر شد»، خبر از مرگ بچه اش می دهد.
بنابراین، نماد عبارت است از: نشان دادن چیزی غیر از ظاهر آن. نمادها غالباً به سه شکل عمده در داستان ظاهر
می شوند:

۱ـ نمادهای طبیعی:۲ نمادهایی مشابه هستند که چیزی فراتر و جامع تر از خود نشان می دهند. مثل «گل سرخ» که
ذاتاً زیباست، اما مفهومی عالی تر از «زیبایی» را منعکس می کند. یا «زالو» که کرمی خون خوار است و معنایی فراتر از
خودش را القا می کند (جنایتکار و نزول خوار).

۲ـ نمادهای مستور:۳ (یا نمادهای اختصاصی) که معنای خود را فقط در خلال داستان ظاهر می کند و عموماً
برداشت واحدی از آن نمی شود و مورد پذیرش همه به صورت یکسان نمی باشد. مانند «موجود اثیری» در برابر «زن
بدکار» که نماد مستوری را ارائه می دهد. که به علت پذیرش نسبی آن در ادبیات ما، امروزه «موجود اثیری» نماد زن
پاکیزه خو و رؤیایی به حساب می آید.

۳ـ