پاورپوینت کامل تربیت و آموزه های دینی ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تربیت و آموزه های دینی ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تربیت و آموزه های دینی ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تربیت و آموزه های دینی ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

>

۲۴

گفت وگو با حجه الاسلام دکتر سید احمد رهنمایی

حجه الاسلام دکتر سید احمد رهنمایی، فارغ التحصیل رشته ی فلسفه ی تعلیم و تربیت از دانشگاه کلگیل کانادا است که هم اکنون
در سمت معاونت تربیتی – فرهنگی مؤسسه ی آموزشی و پژوهشی امام خمینی (قدس سره) مشغول به فعالیت است.

وی هم چنین ساعاتی در هفته را به امر مشاوره ی فرهنگی، آموزشی و تربیتی حوزه ی علمیه اختصاص داده است.

در بعد از ظهر یکی از روزهای خوب خدا، مجالی پیش آمد که خدمت استاد رسیدیم و سؤال هایی را در زمینه ی مسایل تربیتی و
فلسفه ی تربیت از دیدگاه اسلام با ایشان در میان گذاردیم. در زیر تفصیل این گفت و گو را از نظر می گذرانیم.

یاس: با تشکر از وقتی که در اختیار نشریه ی یاس قرار دادید، به عنوان نخستین سؤال بفرمایید تربیت یعنی چه؟ و تربیت دینی به
چه مفهومی اطلاق می گردد؟

من هم از همکاران خوبم در معاونت فرهنگی و تربیتی مرکز مدیریت حوزه های علمیه خواهران تشکر می کنم که از طرف نشریه ی
یاس این فرصت را برای بنده فراهم آوردند تا دقایقی در خدمتشان باشم.

بی شک بهترین راه و روش برای تعریف هر واژه ای، ریشه یابی آن واژه است که در صورت عدم ریشه یابی دقیق، قطعا معنای صحیح
و دقیقی نیز حاصل نخواهد شد.

«تربیت » کلمه ای عربی است که ما آن را از ادبیات عرب اقتباس نموده ایم. و در زبان فارسی آن را در مفهوم خاصی، به کار می بریم.

کلمه ی تربیت، از ماده ی «ربو» است که با اجرای قواعد اعلال «ربا، یربو» می شود و ربو که به سبک ربا صرف می شود، به مفهوم
زیادشدن چیزی بر چیز دیگری است. بنابراین اگر به کلمه ی ربا، ربا گفته می شود، علت آن این است که پولی بر پولی افزوده
می شود. از این رو باید مفهوم زیادتی، افزونی، افزایش و افزودن را در کلمه ی تربیت – که مشتق از کلمه ی «ربو» هست – لحاظ کرد;
زیرا زمانی که این کلمه متعدی می شود در مجموع دو عنصر انسانی و یک عنصر غیر انسانی را لحاظ می کنیم، اما دو عنصر انسانی
عبارتند از:

۱. مربی: بدین معنا که چیزی را بر چیز دیگر می افزاید;

۲. متربی: که در این جا منظور همان «فراگیر» است.

اما در مورد عنصر غیر انسانی باید گفت که منظور همان محتوای «تربیت » و به طور کلی چیزی است که توسط یک فرد به عنوان
«مربی » بر فرد دیگری به عنوان «متربی » افزوده می گردد.

بیان این نکته نیز به نظر ضروری می رسد که بعضی ها تصور می کنند که واژه ی تربیت با واژه ی «رب » هم خانواده است و بر اساس
همین خلط می گویند: خداوند رب است; چون مربی می باشد، لذا «رب » را به «پرودگار» و «کسی که پرورش می دهد» ، ترجمه
می کنند، اما این معنا در واقع قریب به معنای تربیت بوده و از باب دیگری اعمال می شود، نه از باب این که «تربیت » از خانواده ی
«رب » است; پس ریشه و اساس این واژه «ربب » نیست. مضاعف نیست، بلکه «ربو» است که وقتی به باب تفعیل می رود متعدی
می شود ربا، یربی، تربیت می شود.

مساله ای که موجب شده تا این واژه (تربیت) با واژه هایی; مانند رب و ربا (مهموز)، قریب المعنی گردد، قاعده ی «اشتقاق کبیر»
است که در ادبیات عرب رایج می باشد.

اشتقاق کبیر; یعنی اگر چند کلمه ی سه حرفی داشته باشیم که در دو حرف با هم مشترک باشند، این کلمات به یک صورت از
حیث معنا به هم نزدیک می گردند. لذا ربو، ربب و ربا، از باب اشتقاق کبیر با هم قریب المعنی می باشند.

اگر بخواهیم مفهوم کاربردی تربیت را مورد توجه قرار دهیم باید بدانیم که با توجه به مفهوم لغوی، مفهوم کاربردی نیز به کار
گرفته می شود، چون وظیفه ی مربی این است که استعداد متربی را شکوفا نموده بر لیاقت و توانایی متربی نسبت به امری بیفزاید.

لذا ما هر چه بیشتر دقت می کنیم، می بینیم که مفهوم افزایش در امر تربیت اشراف شده و یک نوع تناسب در مفهوم کاربردی و
مفهوم لغوی لحاظ می شود.

با توجه به معنای افزایش، وقتی می گوییم: تربیت، مربی و متربی، در واقع انتظار ما از مربی این است که او با یک سری عملیات
سعی کند تا به متربی خود، چیزهایی بیفزاید که آن ها را قبلا نداشته، حال یا در جهت نقص، یا در جهت کمال.

بنابراین ما تربیت را براساس آن ماده ی افزوده شده به متربی معنا می کنیم. لذا گاهی ممکن است مربی بر اساس پندار غلط خود،
یا با شیوه ی رفتاری غلط چیزی را به متربی بیفزاید، اما آن چیز در جهت انعطاف فکری و تربیتی متربی اعمال و به کار گرفته شود.
در هر دو صورت ما لفظ تربیت را به کار می بریم و از استعمال آن هیچ ابایی نداریم; در واقع ما هم تربیت اهل داریم و هم تربیت نا
اهل، شایسته و ناشایست و نمی خواهیم لفظ تربیت را به خودی خود در تربیت شایسته به کار بریم.

یاس: در دنیای مدرن امروزی، کتاب های بسیاری در زمینه ی ابزارها، متد و شیوه های تربیتی تدوین می گردد. در واقع همه ی
مکاتب; اعم از مکاتب فلسفی و غیر فلسفی به این موضوع اهمیت فراوانی می دهند، نظر حضرت عالی در این زمینه چیست؟ و
بفرمایید هدف اصلی فعالیت های تربیتی چه می باشد؟

بله، همان طور که گفتید، امروز همه ی مکاتب به اهمیت مساله – یعنی کمال یافتگی انسان و این که انسان بتواند به کمال نفس
برسد و به نوعی تکامل دست یابد – پی برده اند و این موضوع در ادبیات مدرن، ادبیات سنتی و مذهبی، ادبیات کلیساها و سایر
ادیان مطرح در غرب، مطرح بوده و حتی در ادبیات انسان مداری غرب نیز آمده است.

بنابراین، هدف از فعالیت های تربیتی و اهدافی که بر امور تربیتی مترتب می باشد این است که فرد انسانی به کمال برسد، اما بحث
در این است که کمال چیست؟

باید در مفهوم شناسی کمال و این که مرز میان اسلام و سایر مکاتب حاکم بر جهان و از طرفی بین خود آن مکاتب چیست، دقت
کرد تا مرزها مشخص شود. حال سؤال این است که ما در مفهوم شناسی کمال به چه نتیجه ای می رسیم؟ کمال از دیدگاه «انسان
مداری » چیست؟ کمال از دیدگاه سوسیالیزم و اسلام به چه معنا است؟ کمال از دیدگاه مسیحیت یعنی چه؟ انسان کامل دارای چه
ویژگی هایی است ؟

در بسیاری از مکاتب غربی، تعبیری تحت عنوان: خودیابی، خودشکوفایی و به تعبیر ساده تر «کمال نفس » آورده شده است. حتی
مربیان مشهوری; مانند «جان دیوید» که فلسفه ی تعلیم و تربیت غرب، تحت هدایت و اشراف نظرات، اصول و مبانی فلسفه ای او
بوده و فلسفه ی انسان مداری نیز وامدار فلسفه ی تربیتی اوست، اساسی را برای رساندن انسان به این خودیابی قرار داده و گفته
است: «تربیت برای خودیابی و خود شکوفایی است » ; یعنی رسیدن به کمال نفس.