پاورپوینت کامل شکوفه و نسیم;دوستی و دوست یابی در سیره عملی معصومین (علیهم السلام) ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شکوفه و نسیم;دوستی و دوست یابی در سیره عملی معصومین (علیهم السلام) ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شکوفه و نسیم;دوستی و دوست یابی در سیره عملی معصومین (علیهم السلام) ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شکوفه و نسیم;دوستی و دوست یابی در سیره عملی معصومین (علیهم السلام) ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

>

۲۴

اشاره:

از جمله مسائلی که در اسلام بسیار مورد توجه قرار گرفته مسئله دوستی و دوست یابی
است. و در سیره معصومین(علیهم السلام)، نیز سفارش بسیاری به دقت در انتخاب دوست شده
است. قرآن کریم در این خصوص می فرماید: «و قَیَّضْنا لَهم قُرَناءَ فَزَیَّنوا
لَهُم ما بَین ایدیهِم و ما خَلفَهم و حقَّ عَلَیهم القَولُ؛ ما برای آنان
همنشینانی قرار دادیم که زشتی ها را از پیش رو و پشت سر آن ها در نظرشان آراستند و
فرمان الهی درباره آن ها تحقق یافت». (فصلت/ ۲۵)

رسول اکرم نیز در جمله ای کوتاه و رسا به حساسیت دوستی و دوست یابی اشاره کرد و
می فرماید: «المرء علی دین خلیله و قرینه؛ انسان بر کیش دوست و همنشین خود است».۱
این نوشتار کوتاه بر آن است تا با نگاهی گذرا به سیره عملی و رفتاری حضرات معصومین
(علیهم السلام) دریچه ای به این مهم پیش چشمان مخاطبان خود بگشاید.

رابطه روحی مشترک بین دوستان

دو دوست پس از این که با یکدیگر رابطه صمیمانه دوستی برقرار نمودند کم کم نسبت به
هم انس پیدا می کنند، تا آن جا که ناراحتی و غم یکی، سبب ناراحتیِ دیگری می شود.
دلیل آن هم این است که رابطه دوستی، نوعی ارتباط عاطفی و روحی با یکدیگر است و این
رابطه سبب می شود تا دوستان در غم و شادی هم شریک باشند و از همین روی، در مشکلات و
سختی ها نیز به کمک یکدیگر بشتابند. در این باره نوشته اند روزی جابر بن یزید جعفی
در محضر امام باقر (علیه السلام) نشسته بود. پس از اندکی گفتگو، در حالی که هر دو
سکوت کرده بودند، ناگاه غمگین شد و آهی کشید. از امام پرسید: «گاه بدون این که
اتفاق ناگواری افتاده باشد دلم می گیرد و اندوهگین می شوم به گونه ای که آثار آن در
چهره من پدیدار می شود در حالی که نه مصیبتی به من رسیده و نه چیز ناراحت کننده ای
برای من پیش آمده است، دلیل آن چیست؟»

امام فرمود: «آری ای جابر جعفی! پروردگار، انسان های بهشتی را از گِلی بهشتی و
مبارک آفرید و از نسیم روح خویش در آن دمید. به همین دلیل است که مؤمنان با هم دیگر
دوست و برادرند. بر این اساس حتی اگر در شهری دور، به دوستِ مؤمنِ انسان، آسیب و یا
مصیبتی برسد روح دوستش نیز اندوهگین می شود زیرا روح های آنان به دلیل ایمان، با یک
دیگر در ارتباط است، تا بدین وسیله همواره به خاطر دوستی شان از حال هم با اطلاع
باشند».۲

زیباییِ دوستی با خوبان

در ارتباطات عاطفی، گاه دوستی از مرحله احساسات فراتر رفته و فرد با دیدن فضایل
اخلاقی دوست خود آن چنان ارتباط تنگاتنگی با او برقرار می کند که دوری او را
نمی تواند تحمل نماید. این موضوع در زندگانی اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام)
نیز به چشم می خورد. در دوره ای از زندگانیِ آنان، فشارهای دشمنان به قدری زیاد
می شود که همگان از آن ها بریده و جز تعداد اندکی، به دوستی با آنان ادامه
نمی دهند. این موضوع در بسیاری موارد از جمله در مورد امام مجتبی (علیه السلام) در
هنگام شهادت دیده می شود. نوشته اند: امام حسن (علیه السلام) در بستر شهادت آرمیده
بود و حاضران در کنارش نشسته و می گریستند. ناگاه اشک او توجه حاضران را جلب کرد.
یکی از حاضران که در کنارش نشسته بود. از او پرسید: ای فرزند رسول خدا! چرا شما
گریه می کنید با این که فرزند پیامبر خدا(صلی الله علیه وآله) هستید و آن حضرت در
شأن و جایگاه بلند شما بسیار سخن گفته و ۲۵ بار با پای پیاده از مدینه تا مکه به
زیارت خانه خدا رفته اید و سه مرتبه تمام مال خود را در راه خدا انفاق نموده اید و
حتی کفش هایتان را به مستمندان داده اید. با این وصف دلیل گریه شما چیست؟ امام
مجتبی (علیه السلام) با بغضی در گلو فرمود: به دو دلیل؛ نخست به دلیل ترس از روز
رستاخیز و دوم به خاطر این که از دوستان خوبم که در این دنیا با آنان دوست شدم جدا
می شوم.»۳ این سخن کوتاه امام نشان می دهد که اساساً دوستی با نیکان تا چه اندازه
ارزشمند است. همچنان که امیرالمؤمنین (علیه السلام) نیز در این رابطه می فرماید:
«فَقْدُ الأَحِبَّهِ غُربَه ؛ دوری از دوستان صمیمی به بار آورنده غربت است».۴

ویژگی دوست خوب

در معارف سترگ اسلامی ما سفارش های بسیاری بر این مفهوم شده است که هر کسی لایق
دوستی با مسلمان نیست. درواقع، مسلمان، بیشتر از این که به فکر ایجاد رابطه دوستی
باشد می باید به ویژگی های یک دوست خوب دقت نماید تا این دوستی زمینه ساز تعالی و
رشد اخلاقی او بشود نه این که او را از آخرت و عمل خیر باز دارد. مردی در محضر رسول
خدا نشسته بود که سخن از دوستی و همنشینی با دوست خوب شد. بی درنگ از رسول خدا
(صلی الله علیه وآله) پرسید: ای پیامبر خدا! دوستان خوب چه کسانی هستند؟
پیامبر(صلی الله علیه وآله)، کوتاه اما پرمعنا فرمود: «آن کسی که دیدارش تو را به
یاد خدا بیندازد و سخنش بر دانش تو بیفزاید و رفتار او آخرت و ترس از روز جزا را به
یاد تو بیندازد»۵ این رهنمود کوتاه فرصت خوبی را به دست ما می دهد که بار دیگر در
روابط دوستانه خود با دیگران دقیق شویم و دوستی های خود را از این منظر ببینیم که
تا چه اندازه برای ما مفید بوده و ما را رشد داده است.

دوستی های ممنوع

در سفارش های ائمه معصومین (علیهم السلام) و نیز در سیره عملی ـ رفتاری آن ها
توصیه هایی به چشم می خورد که به فرزندان خود رهنمود می دادند از دوستی با برخی از
انسان ها بپرهیزند تا اخلاق زشت آن ها در فرزندانشان تأثیر منفی نگذارد. در این
باره آمده است:

امام باقر (علیه السلام) در سنین نوجوانی به سر می برد. روزی پدرش امام سجاد
(علیه السلام) او را فرا خواند و به او فرمود تا چند لحظه ای بنشیند تا امام با او
سخنی بگوید. وقتی امام باقر (علیه السلام) نزد پدر نشست امام به او فرمود:

«فرزندم! با پنج نفر رابطه دوستی بر قرار مکن». امام باقر (علیه السلام) پرسید: «با
چه کسانی پدر؟» امام فرمود: «نخست از دوستی با انسان دروغگو بپرهیز که او به سرابی
می ماند که دور را به تو نزدیک و نزدیک را از تو دور می نمایاند. دوم با انسانی که
فاسق است و از گناه باکی ندارد دوستی مکن زیرا او تو را به لقمه ای غذا، یا کمتر از
آن می فروشد. سوم از دوستی با انسان بخیل بپرهیز زیرا او از کمک مالی به تو در
لحظه ای که تنگ دست هستی دریغ خواهد کرد. دیگری، با انسان احمق و کم عقل، زیرا او
می خواهد به تو سود برساند اما در اثر حماقت خود به تو زیان خواهد رساند و آخر
دوستی با کسی، که قطع رحم کرده است زیرا پروردگار در سه جای قرآن او را لعن کرده
است۶ و از رحمت خود دور داشته است.۷

آداب و شرایط دوستی

دوستی نیز مانند دیگر مفاهیم اخلاقی دارای ضوابط، شرایط و آداب خاصی است. چه این که
دوستی تنها مسئله ای دنیایی برای پر کردن اوقات فراغت نیست و همان گونه که گذشت در
روز رستاخیز از دوستی ها و همنشینی ها نیز سؤال می شود.

۱ـ رعایت صداقت در دوستی

راستگویی امر مهمی در دوستی با افراد است چرا که سبب ارتقاء روحیه صداقت در فرد
می شود. نوشته اند: مردی بسیار به امام مجتبی (علیه السلام) علاقه مند بود. خدمت
امام آمد و از او خواست که دوست و همنشین او باشد. امام مجتبی با چهره ای گشاده به
او تبسم نمود و پاسخ مثبت داد و فرمود: «من تو را به دوستیِ خود بر می گزینم اما
چند شرط دارد که باید در دوستی با من رعایت نمایی». مرد گفت: «هر چه باشد
می پذیرم». امام فرمود: «اگر می خواهی با من دوست باشی نباید مرا مدح نمایی زیرا من
خود را بهتر از تو می شناسم؛ مبادا به من دروغ بگویی زیرا دروغ را ارزش و اعتباری
نیست؛ و مبادا نزد من از کسی غیبت نمایی». مرد اندکی سکوت کرد و چون آن شرایط را در
خود نمی دید به امام گفت: «ای فرزند رسول خدا! به من اجازه بده تا باز گردم». امام
با لبخندی فرمود: «اگر این گونه می خواهی اشکالی ندارد».۸

۲ـ احترام به دوست

رعایت احترام، از دیگر آداب و شرایط دوستی است. چرا که افراد، در نتیجه دوستی، نسبت
به همدیگر حقوقی پیدا می کنند که باید به این حقوق احترا