پاورپوینت کامل جستاری درباره کنیه ها و لقب های حضرت عباس (علیه السلام) ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جستاری درباره کنیه ها و لقب های حضرت عباس (علیه السلام) ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جستاری درباره کنیه ها و لقب های حضرت عباس (علیه السلام) ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جستاری درباره کنیه ها و لقب های حضرت عباس (علیه السلام) ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

>

۲۴

کنیه های حضرت عباس (علیه السلام)

در فرهنگ عربی به آن دسته از نامهایی که با پیشوند اَبْ (در
مردان) و اُمّ (در زنان) همراه باشد، کنیه می گویند. سنت گذاشتن نامی در قالب
کنیه برای افراد در میان قبایل عرب، گونه ای بزرگداشت نسبت به فرد به شمار
می آید.

در اسلام نیز توج زیادی به آن شده است؛ غزالی می نویسد: «رسول خدا (صلی الله
علیه و آله) اصحاب خود را از روی احترام برای به دست آوردن دلهایشان به کنیه
صدا می زد و آنهایی که کنیه نداشتند، کنیه ای برایشان انتخاب می فرمود و سپس
آنها را بدان می خواند. مردم نیز از آن پس، فرد مذکور را به همان کنیه
می خواندند. حتی بر آنان که فرزندی نداشتند تا کنیه ای داشته باشند کنیه ای
می نهاد. پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) رسم داشت حتی برای کودکان نیز کنیه
انتخاب می نمود و آنان را مثلاً ابا فلان صدا می زد تا دل کودکان را نیز به دست
آورد». در اینجا کنیه های حضرت عباس (علیه السلام) بر شمرده می شود:

۱. ابوالفضل

در منابع بسیاری، کنیه حضرت عباس (علیه السلام) را ابوالفضل
بر شمرده اند که در بین کنیه های ایشان، ابوالفضل (= ابوفاضل، ابوالفضائل)
مشهورترین است. اما دیگر کنیه های او یا غیر مشهور هستند و یا این که پس از
واقعه کربلا حضرت را بدان خوانده اند. در مورد این کنیه بحثی وجود دارد که آیا
این کنیه واقعی بوده و ایشان پدر فرزندی به نام فضل بوده اند یا اینکه این کنی
اعتباری و در واقع لقبی بوده است که به شکل کنیه به او نسبت داده اند. گفته ها
و احتمالاتی در این زمینه وجود دارد که بدان پرداخته می شود.

آن چه از بررسی افراد در تاریخ به دست می آید این است که
انتخاب کنیه همواره بر اساس نام فرزند بزرگ تر فرد نبوده و در موارد بسیاری این
قاعده وجود ندارد.

نوشته اند در خاندان بنی هاشم هر که عباس نام داشته او را
ابوالفضل کنیه می نهادند؛ همان گونه که عباس بن عبدالمطلّب و عباس بن ربیعه بن
الحارث بن عبدالمطلّب و… نیز مکنّی به همین کنیه بوده اند که گفته ای مقبول و
موجّه به نظر می رسد.

برخی دیگر گفته اند این کنیه برگرفته از برتری و فضلی بوده
که از کودکی در حضرت نمود فراوان داشته و او را بدان صفت می شناخته اند، آن
گونه که در سوگ او نیز سروده اند.

أبَا الْفَضْلِ یَا مَنْ أسَّسَ وَ الإبأبِیَ
الفَضْلُ اِلاّ اَنْ تَکُونَ لَهُ أَبا

«ای ابوالفضل! ای کسی که هر برتری و پاکدامنی را بنا نهادی!
آیا برای من برتری و فضلی وجود دارد که تو پدر آن نباشی؟ (آیا کسی می تواند
فضلی داشته باشد که در تو نباشد». هم چنین در بین اعراب و مسلمانان نیز چنین
سنتی بسیار دیده می شده که کنیه افراد را بر اساس ویژگی های آنان
می گذاشته اند. آورده اند روزی رسول خدا (صلی الله علیه و آله) شنید که فردی را
ابوالحَکَم می خوانند. پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) او را نزد خود خواند
و فرمود: «همانا حَکم (داور) خداست و حُکم از آن اوست تو چرا ابوالحکم خوانده
می شوی؟» او پاسخ داد:

«قبیله ام هرگاه بر سر مسئله ای اختلاف پیدا می کنند نزد من
می آیند و من بین آنان داوری می کنم و با صادر کردن حکم خویش اختلاف را برطرف
می نمایم» پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) به او فرمود: «چه کار خوبی
می کنی» و این گونه گذاشتن چنین کنیه هایی را بر افراد بدون اشکال دانست.

گذشته از این همه این مطالب، در ردیف فرزندان عباس (علیه
السلام) نام پسری را به اسم فضل آورده اند اما چون که فضل فرزندی نداشته،
احتمال این که نام او از حافظه تاریخ ستُرده شده باشد، وجود دارد. این مسئله
سبب شده که برخی برای توجیه کنیه حضرت عباس (علیه السلام) بر مطالبی مانند آنچه
گذشت تمسک جویند؛ گر چه هیچ یک از آنها با هم منافاتی ندارد و قابل جمع
می باشد؛ یعنی وقتی در کودکی کسی را ابوالفضل بخوانند در او زمینه هایی هم
ایجاد می شود که نام یکی از فرزندان خویش را فضل بگذارد.

۲. ابوالقِربَه

در لغت عرب قِربه به معنای «مشک آب» است. حضرت عباس (علیه
السلام) را به جهت آب رسانی اش در کربلا به این کنیه نامیده اند. در بسیاری از
منابع تاریخی و رجالی چنین کنیه ای را برای حضرت بر شمرده اند.

۳. ابوالقاسم

کنیه ای غیر مشهور برای حضرت می باشد؛ اگر چه برخی
نوشته اند حضرت عباس (علیه السلام) فرزندی به نام قاسم داشته که در کربلا به
شهادت رسیده است.

۴. ابن البَدَویَه

این کنیه نیز از جمله کنیه های غیر مشهور حضرت است و به
معنای «فرزند زن بادیه نشین» می باشد. دلیل آن نیز این بوده که قبیله مادری
حضرت، از جمله قبایل بیابان نشین عرب بوده اند.

۵. ابوالفَرجَه

در لغت عرب فرجه، «گشایش در سختی و برطرف شدن اندوه» معنا
شده است. برخی چنین کنیه ای نیز برای حضرت بر شمرده اند که بیشتر به لقبی در
قالب کنیه می ماند. دلیل آن هم برطرف کردن اندوه و گشایش در سختی ها در نتیجه
توسل به او می باشد.

لقبهای حضرت عباس (علیه السلام)

به عناوینی که بر اثر بروز و ظهور ویژگیهایی در انسانها، به
آنان نسبت داده شود و بیانگر ویژگی شان باشد، لقب می گویند. حضرت عباس (علیه
السلام) القاب بسیاری دارد. برای ایشان بیش از بیست لقب مشهور بر شمرده اند که
معروف ترین آنها عبارتند از:

۱. قمر بنی هاشم

حضرت عباس (علیه السلام) از جمال و زیبایی ویژه ای برخوردار
بوده؛ به گونه ای که سیمای دل ربای او جلب توجه می کرد و چهره اش مانند ماه
تمام، تابناک می نمود. چون از دودمان هاشم، جد پیامبر (صلی الله علیه و آله)
بوده، او را «ماه فرزندان هاشم» می خواندند. این لقب، لقبی مشهور برای حضرت به
شمار می رود و بسیاری از منابع آن را بر شمرده اند.

۲. باب الحوائج

حضرت عباس (علیه السلام) در دوران زندگی امام مجتبی (علیه
السلام) پیوسته در کنار آن حضرت به مددکاری مردم و بر آوردن نیازهایشان
می پرداخت. این رویه در زمان امامت امام حسین (علیه السلام) و پیش از جریان
عاشورا نیز ادامه داشت تا آن جا که هرگاه نیازمندی برای کمک خواستن نزد این دو
امام همام می آمد، حضرت عباس (علیه السلام) مأمور اجرای دستور امام خویش می شد.
حضرت عباس (علیه السلام) جایگاه بلندی نزد برادرش امام حسین (علیه السلام)
داشت؛ نوشته اند:

«همان گونه که پدرش امیر المؤمنین (علیه السلام) جایگاه
بلندی نزد پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) داشت و باب او بود و هرگاه مشکلی
روی می داد پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) ابتدا آن را با علی (علیه
السلام) در میان می گذاشت، عباس (علیه السلام) نیز چنین حالتی نسبت به امام
حسین (علیه السلام) داشت. امام با پیشامد هر مشکلی آن را با برادرش در میان
گذاشته و از او می خواست که آن مشکل را برطرف نماید». این مسئله سبب شد تا
ایشان را باب الحوائج؛ «برآوردنده نیازها» بخوانند. البته به نظر می رسد این
لقب بعدها در نتیجه توسل ها و کرامتهای آن حضرت به ایشان داده شده است.

۳. باب الحسین (علیه السلام)

شدت دلبستگی حضرت عباس (علیه السلام) به برادر بزرگ تر خود،
امام حسین (علیه السلام) تا آن جا بود که همواره خود را خدمتگزار و می دانست و
برای اجرای فرمانهای ایشان همیشه پیش قدم بود. این بدان دلیل بود که پیامبر
اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمود: «اَنَا مَدِینَهُ العِلمِ وَ عَلِیُّ
بَابُها فَمَن اَرَادَ مَدِینَهَ فَلْیَأتِ البَابَ؛ من شهر دانش هستم و علی
(علیه السلام) دروازه ورود به آن است. پس هر کس خواهان ورود به شهر دانش است،
باید نخست سراغ درِ آن را بگیرد». حضرت عباس (علیه السلام) نیز درب ورود به شهر
حسینی (علیه السلام) بود.

از علامه فقید طباطبایی «ره»، نویسنده تفسیر بزرگ المیزان
در این باره نقل شده است که فرمود: «مرحوم سید السّالکین و برهان العارفین، آقا
سید علی قاضی فرمود در هنگام کشف بر من روشن و آشکار شد که وجود مقدس ابا
عبداللّه الحسین (علیه السلام) مظهر رحمت کلیّه الهیه است و باب و پیش کار آن
حضرت، سقای کربلا، سر حلقه ارباب وفا، آقا باب الحوائج الی اللّه، ابوالفضل
العباس – صلوات الله و سلامه علیه – است».

۴. سق

سقّا از مشهورترین لقبهای حضرت عباس (علیه السلام) است و پس
از واقعه کربلا به این لقب متصف گردید. یکی از بی رحمانه ترین حربه های جنگی
دشمن در واقعه کربلا، بستن آب به روی لشکر امام حسین (علیه السلام) بود که از
روز هفتم ماه محرّم آغاز شد. اما حضرت عباس (علیه السلام) به همراه برخی دیگر
از بنی هاشم، به فرات ح