پاورپوینت کامل عالمان شاعر; علامه غروی شاعراهل بیت (علیهم السلام) ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عالمان شاعر; علامه غروی شاعراهل بیت (علیهم السلام) ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عالمان شاعر; علامه غروی شاعراهل بیت (علیهم السلام) ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عالمان شاعر; علامه غروی شاعراهل بیت (علیهم السلام) ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

>

۵۶

علامه شیخ محمد حسین غروی اصفهانی «ره» معروف به کمپانی

در دوم محرم الحرام سال ۱۲۹۶ هجری قمری در شهر مقدّس
کاظمین، زاده شد. بعضی منابع زادگاه ایشان را نجف اشرف ذکر کرده اند. این جوانه
نورسته بوستان محبت آل اللّه، در دو سالگی از نعمت مهر مادری محروم شد. خانواده
او از خاندانهای معتبر و متدیّن نخجوان (جمهوری آذربایجان کنونی) بودند که
بعدها به اصفهان و سپس به کاظمین، کوچیدند و پدر او – حاج محمد حسن – بدل به
تاجری موفق و پرخیر گردید و به دلیل دارا بودن شرکت حمل و نقل، پسر او نیز در
بین مردم به کمپانی معروف شد.

محمد حسین، در جوار آستان پر برکت جوادین (علیهما السلام)
مسیر کمال و ترقّی را طی کرد و پس از اصرار فراوان و با توسّل به حضرت باب
الحوائج امام موسی بن جعفر (علیه السلام)، وارد حوزه معارف اسلامی شد و مدّتی
بعد در بیست سالگی به حوزه علمیه نجف رفت و در درس اساتید بزرگ آنجا از جمله
شیخ حسن تویسرکانی، آیه اللّه سید محمد طباطبایی فشارکی، حاج آقا رضا همدانی،
آخوند خراسانی و حکیم محمّد باقر اصطهباناتی شیرازی مشتاقانه حضور یافت و دیری
نپایید که خود مرتبتی والا در علم و تقوا یافت.

شیخِ با تقوای اصفهانی، با بزرگان دیگری همچون عارف بزرگ،
آیه اللّه میرزا جواد آقا ملکی تبریزی و فقیه اصولی، میرزا محمّد حسین نایینی
نیز رفیق گرمابه انس و گلستانِ قرب بوده است.

برخی محقّقان، به حضور علامه غروی در صف انقلابیّون و
مشروطه خواهان – در کنار اساتیدش میرزای نایینی و آخوند خراسانی – و حتی تبعید
شدن او از نجف به قم، اشاراتی کرده اند.

آثار مکتوب

این سالک عرصه قلم و اندیشه و این دلیل ره عشق را، آثار
گرانقدری است که کیفیّت آنها، بسی افزون تر از کمیّت شان است و این دلالت بر
وسواس نیکو و دقت نظر آن بزرگوار دارد که بیشتر از آنکه نویسنده باشد، متفکّر
بود. از آن جمله اند:

در علم اصول: الاجتهاد و التقلید و العداله، رساله ای در
مشتق، نهایه الدرایه فی شرح الکفایه که معروفترین و معتبرترین شرح بر کتاب
کفایه الاصولِ آخوند خراسانی است، رساله فی موضوع العلم و غیره.

در علم فقه: «صلاه الجماعه» و «صلاه المسافر»، الاجاره،
حاشیه کتاب المکاسب شیخ انصاری، منظومه هایی در اعتکاف، روزه و نماز جماعت،
ذخیره العباد (رساله عملیّه ایشان به زبان فارسی) و آثار متعدد دیگر.

در فلسفه و فلسفه و حکمت: تحفه الحکیم (منظومه ای در حکمت
متعالیه)، حاشیه بر اسفار ملا صدرا، مکاتبات فلسفی و عرفانی، تفسیر قرآن کریم
که نیمه تمام مانده است.

آثار ادبی

– منظومه تحفه الحکیم، که اشاره شد و به سبک و سیاق منظومه
حکیم ملا هادی سبزواری (اسرار) به رشته نظم کشیده شده است.

– الانوارُ القُدسیّه، مجموعه اشعار عربی آیه اللّه غروی
است در مداحی و مراثی اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم السلام) و یاران شهید ایشان
به انضمام قصیده غدیریه.

– دیوان اشعار فارسی، شامل غزلیات، قصاید، تراجیع و غیره در
مقام شامخ اهل بیت (علیهم السلام).

– نامه ها، مقالات و اجازه نامه ها (از جمله، اجازه نامه ای
که برای مرجع عالیقدر فقید، آیه الله سید شهاب الدین مرعشی نجفی، در نقل حدیث و
روایت نوشته است).

شاگردان استاد

مکتب پر برکت علامه غروی – چه در علم اصول و چه در حکمت و
فلسفه – پرورش دهنده و خاستگاه بزرگان زیادی در عرصه علم و عمل بوده است که به
ذکر نام برخی از ایشان اکتفا می کنیم: آیه اللّه سید محمّد حجّت کوه کمره ای،
آیه الله سید محمد هادی میلانی، آیه الله سید ابوالقاسم خویی که از علامه غروی
با عنوان «شیخُنا المُحقق: استاد محقق ما» یاد می کرد و از ممتازترین و مورد
علاقه ترین شاگردان استاد بود. آیه اللّه سید عبدالعلی سبزواری، آیه الله سید
لکنهوی هندی، آیه الله حاج شیخ محمد تقی بهجت فومنی، مرجع عالیقدر معاصر و آیه
الله سید محمد حسین طباطبایی (۱۳۲۱- ۱۴۰۲ ق)، مفسّر کبیر قرآن کریم که در فقه و
فلسفه و اصول و اخلاق از شاگردان بسیار نزدیک علامه غروی بوده است.

علامه شاعر، در سخن بسیار سریع الذّهن و حاضر جواب بود و
لطیفه و مزاح، چاشنی سخنش. با وجود مقام والای خویش، برای همه حتی کودکان هم
فروتنی داشت. بسیار آهسته صحبت می کرد. سالکی واصل و عارفی الهی و از همه رسته
و به دوست پیوسته بود و عبادت عاشقانه اش رازی سربسته میان او و معشوق یگانه
او. شبهای زیادی را با یک سجده طولانی سحر کرده بود. هر روز به زیارت مرقد مطهر
امیرالمؤمنین (علیه السلام) می رفت و ایستاده زیارت عاشورا می خواند.

یکی از شاگردان وی نقل می کند: «یک شب قدر، من در حرم مولا
علی (علیه السلام)بودم که مرحوم غروی اصفهانی وارد شدند و به نماز ایستادند.
ایشان تمام صد رکعت نماز را ایستاده خواندند».

خودِ علاّمه در دستورالعملی به یکی از شاگردان می فرماید:
«… هر کس خداخواه است، باید همیشه حاضرِ مع اللّهی باشد و زبان او از ذکر، و
قلب او از یاد او خالی نباشد». زهد و پارسایی و تهذیب نفس ایشان نیز،
رودخانه ای جاری بود در کویر هماره تعلّقات دنیوی.

امّا سرانجام، کهنه کتاب جهان که اوّل و آخرش افتاده است،
ورقی دیگر خورد و ۶۵ سال عمر پر برکت و مشحون از تفکّر و تحقیق و جهاد علامه
غروی، پیشکشی شد بر در آستان لایزال دوست. پنجم ماه ذی الحجه ۱۳۶۱ هجری قمری،
این سیمرغ راه معرفت، به قلّه قاف عشق رسید و زیر ایوان طلای امام علی (علیه
السلام) در مقبره کوچکی در کنار مقبره علامه حلی «ره» به خاک سپرده شد. علامه
ادیب اردوبادی در شعری، فراق سوزان او را چنین به مویه سرود:

حقّ ان تبکی علیه کلّ عین

و علی مَن تبکی من بَعدِ الحُسین (علیه السلام)

(اگر قرار باشد که بر کسی بعد از امام حسین (علیه السلام)
گریه کنند، سزاوار است که بر او همه چشمها گریه کنند).

شعر شناخت علامه

شعر علامه غروی اصفهانی شعری است متعهّدانه از روی درد و
عشق سروده شده، فریادی که از عمق جانی بی قرار برآمده و در پس کوچه های محبت
معشوق ازلی، طنین انداز گشته است. شعر علامه غروی، پیش از هر چیز و فارغ از هر
گونه سبک و قالب و تکنیک، شعر اهل بیت (علیهم السلام) است. او تمامی هنر خویش
را عاشقانه به پای این خاندان می ریزد تا بندگی عارفانه اش را اثبات کند:

«مفتقر» بنده درگاه ولایت شو و بس

نیست در ملک حقیقت به از این درگاهی

ایشان با اختیار نمودن تخلص «مفتقر» به معنای نیازمند، بیش
از پیش بندگی اش را در درگاه پروردگار ثابت کرده است. از این نظر شاید بتوان
علامه را صاحب سبکی مخصوصِ خود دانست؛ چه در تاریخ ادب پارسی کم تر شاعری را
توان یافت که به تمامی، دیوان خود را به مدح و منقبت اهل بیت (علیهم السلام)
اختصاص داده باشد.

اما از نظرگاهِ مرسوم و بر پایه سبکهای تاریخی و ادوار شعر
فارسی، سروده های علامه، قرابت بیشتری با «سبک عراقی» دارد، خاصه در مورد
غزلیات، ترکیبات و ترجیعات او. در قصاید امّا، بعضا دنباله رو «سبک خراسانی» که
دوره اعتلای قصاید فخیم بوده است، می باشد. البته این ویژگی