پاورپوینت کامل دستاوردهای «اجلاسیه بررسی نظام آموزشی حوزه » ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دستاوردهای «اجلاسیه بررسی نظام آموزشی حوزه » ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دستاوردهای «اجلاسیه بررسی نظام آموزشی حوزه » ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل دستاوردهای «اجلاسیه بررسی نظام آموزشی حوزه » ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

>

۸

در سالروز ولادت مولی الموحدین امیر مؤمنان علیه السلام حوزه علمیه شاهد
برپایی «اجلاسیه بررسی نظام آموزشی حوزه علمیه » بود. برگزاری این اجلاسیه،
ثمره فعالیت یک ساله گروهی از دلسوزان و آگاهان حوزه علمیه بود که به دنبال
سفر مقام معظم رهبری و تصمیم شورای عالی حوزه علمیه زیرنظر مدیریت محترم حوزه،
کار خود را آغاز کرده بودند. این اجلاسیه، فعالیت خود را در دو روز به انجام
رسانید. در اولین روز اجلاسیه، چهار کمیسیون «مبنا و اهداف و اصول حاکم بر
حوزه »، «ساختار نظام آموزشی »، «ساختار رشته های تخصصی »، «بازنگری در متون
آموزشی » تشکیل شد و گروهی از مدعوین به بحث و بررسی در باره موضوعات طرح شده
پرداختند. شورای برنامه ریزی اجلاسیه، این توفیق را یافته بود که از قبل دستور
جلسات را به صورت منظم تهیه و در اختیار حاضران قرار دهد.

در دومین روز اجلاسیه، رؤسای کمیسیون ها، گزارش فعالیت خود را به اطلاع حاضران
رساندند و مدیر محترم حوزه و حضرات آیات مصباح و سبحانی (دامت برکاتهما) در
باره مسایل حوزه به سخنرانی پرداختند که آن را در فصل مستقلی می آوریم.

از محاسن این اجلاسیه، حضور گسترده مسؤولان حوزه های علمیه شهرستان ها و
هماهنگی و انسجام کامل در اجرای برنامه ها بود. کاستی هایی نیز در اجلاسیه
مشاهد می شد که امید است دست اندرکاران محترم در نشست های بعدی به آن توجه
فرمایند; از جمله می توان به عدم حضور شخصیت های صاحب نظر و بزرگان حوزه در
کمیسیون ها و محدودیت وقت کمیسیون ها اشاره کرد. انتظار می رفت مباحث بسیار
مهم نظام آموزشی در زمانی طولانی تر و با دقت نظر بیشتری مورد بررسی قرار
می گرفت و هم چنین به موضوع متون آموزشی – که عمده ترین مباحث در نظام آموزشی و
اصلی ترین نقطه اختلاف سلیقه هاست – به صورت جدی تری پرداخته می شد.

پیام حوزه، ضمن ارج نهادن بر فعالیت ارزشمند مسؤولان اجلاسیه و به دنبال
انتشار شماره ویژه «اجلاسیه بررسی نظام آموزشی حوزه » در این شماره، به بررسی
فعالیت های اجلاسیه می پردازد. در بخش اول این مقاله، دستاوردهای کمسیون ها و
گزارش دبیر اجلاسیه و شورای تدوین و هم چنین ارزیابی مدیر حوزه علمیه از
فعالیت های یک ساله و فضای فکری حوزه علمیه را می آوریم.

سخنرانی مدیر محترم حوزه علمیه

در آغاز، میلاد پر برکت امیر مؤمنان علیه السلام را تهنیت عرض می کنم و وظیفه خود
می دانم که از علما، اساتید، بخصوص بزرگوارانی که از شهرستان ها تشریف آورده اند،
تشکر کنم و از برادر بزرگوارمان جناب آقای حسینی بوشهری و همکارانشان که
تقریبا یک سال است، با تلاش و کوشش فراوان توانستند این زمینه را فراهم کنند،
تشکر می کنم.

موضوع صحبت من، بیان اهداف این سمینار است. مقدمتا عرض می کنم، ما عصر خودمان
را در نظر بگیریم، می بینیم مثلا مرحوم آیه الله العظمی سید صدرالدین صدر (خدایش
رحمت کند) کتاب فصول که کتاب درسی آن دوران بوده، را تلخیص کرده و در همان زمان
منتشر شده است. این کار، نشان می دهد که در همان زمان این فکر مطرح بوده که باید
کارهایی انجام شود. نشان می دهد که در نظر امثال ایشان وضع موجود آن زمان،
رضایت بخش نبوده است. من فکر می کنم همین قبیل کارها که از آن زمان شروع شده، حاکی
از این است که فکر تکمیل حوزه ها و روند تکاملی آن، از همان زمان ها مطرح بوده
است. خود این که آیه الله العظمی بروجردی امتحان را برقرار کردند، باز حاکی از
این است که این فکر مطرح بوده است. بعد کتاب های دیگری چون اصول الفقه که در
نجف تالیف شده و کتاب الرسائل الجدیده که آیه الله مشکینی در قم تنظیم کردند و
قدم هایی که برداشته می شد، همه این ها حاکی از وجود این فکر بوده است، ولی اجرای
آن در سطح وسیع، موانعی داشته است.

فکر تکمیل حوزه ها و روند تکاملی آن از همان زمان ها مطرح بوده است

من فکر می کنم الان ما در مرحله ای هستیم که با این گفت وگوها، مصاحبه ها، رفت
و آمدها و تشکیل این جلسات، ضرورت انجام دادن کارهای گسترده برای این که
حوزه علمیه قم و سایر حوزه ها به سوی تکامل قدم بردارند را توجیه می کنیم. چون در
گذشته هر قدمی برداشته می شد، با مخالفت هایی روبه رو می شد گرچه آن مخالفت ها روی قصد
صحیحی بوده، ولی مخالفت می شد. در همین دوران خودمان آیه الله العظمی گلپایگانی
(خدایش رحمت کند) آن مدرسه را برقرار کردند و نظم و نظامی در آن مدرسه و در کارهای
دیگر حوزه دادند و بعد از پیروزی انقلاب با برکت اسلامی، برای اداره حوزه، تعدادی
تعیین شدند تا حوزه را اداره کنند. این ها همه، قدم هایی بود که برداشته شد، ولی باز
با مخالفت روبه رو بود، پس هنوز در مرحله ای هستیم که توضیح می دهیم، توجیه می کنیم
و خودمان با هم بحث می کنیم تا ضرورت یک کار گسترده ای احساس شود.

بهترین کارها، صحیح ترین کارها، موجه ترین کارها، اگر در سطح حوزه مخالف های
فراوانی داشته باشد، نمی تواند موفق باشد

می دانید که هیچ تحولی و هیچ روند تکاملی در حوزه بدون همکاری همه میسر نیست. من
به عنوان یک مسؤول عرض می کنم که اگر از من و همکاران من توقع کاری هست، بدون
همکاری همه میسر نیست. بهترین کارها، صحیح ترین کارها، موجه ترین کارها، اگر
در سطح حوزه مخالف های فراوانی داشته باشد، نمی تواند موفق باشد. ما باید بسیار
توضیح دهیم و توجیه کنیم تا مخالف ها کم کم متوجه شوند که این حرف هایی که زده
می شود، به خیر و صلاح حوزه است; متوجه شوند که حوزه کامل نیست.

هیچ روند تکاملی در حوزه، بدون همکاری همه، انجام پذیر نیست

من با برداشت از این حدیث: «اذا اراد الله بعبد خیرا بصره عیوب نفسه » عرض
می کنم تا همه ما معتقد نشویم که حوزه کامل نیست، قدم به سوی کمال برنمی داریم.
اگر انسانی فکر کند، انسان کاملی است. دیگر داعی ندارد که رو به کمال برود.
همین حرف در یک مجموعه هم است، یک خانواده همین طور است، یک جامعه همین طور
است، یک مجموعه آموزشی همین طور است. اگر متوجه کمبودها بشوند، به فکر
می افتند که قدم به سوی کمال بردارند. ما در مرحله ای هستیم که بیشتر می خواهیم
کمبودها گفته بشود. مورد پذیرش قرار بگیرد.

اگر همکاری باشد، اگر همدلی باشد، اگر همه احساس کنند قدم هایی باید برداشته شود،
به خوبی می شود کار کرد

ما در این مرحله هستیم که با هم صحبت کنیم و به این نتیجه برسیم که توان
این که این کمبودها را برطرف کنیم (اگر همکاری باشد) داریم. شاید خیلی ها
کمبودها را هم قبول دارند، ولی می گویند: «توان کاری نیست و نمی شود کاری کرد».
چرا نمی شود کاری کرد؟ اگر همکاری و همدلی باشد، اگر همه احساس کنند قدم هایی باید
برداشته شود، به خوبی می شود کار کرد.

بحمدالله، امروز بسیاری از اساتید که با ما همکاری می کنند، به این ضرورت پی
برده اند. تعدادی از مراجع تقلید (دامت برکاتهم) این حرکت ها را تایید می کنند و
بخصوص رهبر معظم انقلاب (دامت برکاته) که عنایت خاصی به حوزه دارند. امام امت قدس
سره به عنوان یکی از مراجع تقلید در کارهای حوزه دخالت می کردند، امروز هم رهبر
معظم انقلاب چون سایر مراجع تقلید، به عنوان یک مرجع تقلید عنایت خاصی دارند که حوزه
روند تکاملی داشته باشد. خوب، تایید اساتید را داریم، تایید مراجع را داریم،
تایید مقام معظم رهبری را داریم، لذا باید قدم برداریم و مشغول کارهای اصلاحی
بشویم.

همه معتقدند که سطح سواد و ملایی روز به روز باید بالاتر رود

دوستان ما که برای برگزاری این جلسه و این گردهمایی تلاش می کردند، حدود هزار
صفحه، مطلب چاپ کرده اند که من وقتی یک مروری کردم، دیدم تمام این مطالب از
اساتید و فضلا، در تایید این حرکت است. یعنی همه به این نتیجه رسیده اند که باید
کاری شود. یعنی هر کسی به نظر خودش یک طرحی برای آموزش داده، یعنی قبول دارد که وضع
فعلی کافی نیست.

هیچ کس نباید این توهم را به خودش راه بدهد که بناست ما از دانشگاه یا از
برنامه های آن تقلید کنیم

البته ما باید توضیح بدهیم، شما هم باید برای دیگران بفرمایید. برای آن هایی که
گاهی مطلب برایشان هضم نشده است. صحبت از حرکت به سوی کمال، هیچ وقت معنایش این
نیست که کسانی می خواهند دور هم بنشینند، برنامه ریزی کنند که سطح سواد طلاب و فضلا
پایین بیاید. هیچ کس چنین حرفی نزده است. همه معتقدند که سطح سواد و ملایی، روز به
روز باید بالاتر رود. اما صحبت این است «آیا برای رسیدن به این هدف ده سال
لازم است یا هشت سال؟ یا شش سال؟» بسیاری معتقدند می شود همان محتوا را با
برنامه ریزی و تلاش و کوشش و پیگیری و کارهای گروهی در زمان کمتر عرضه کرد و هیچ
کس نباید این توهم را به خودش راه بدهد که بناست ما از دانشگاه یا از
برنامه ریزی آن تقلید کنیم. بنده به برادران عرض کردم که ما به دانشگاه و
دانشگاهیان و اساتید دانشگاه ارادت داریم و آن ها، ماییم و ما، آن ها هستیم،
با هم فرقی نداریم، ولی در این طرح و برنامه قرار نیست که ما بخواهیم از آن ها
تقلید کرده و ارزش های خودمان را فراموش کنیم، و احیانا سبک سنتی خودمان را
کاملا متحول کنیم. من به دوستان توصیه می کردم که حتی از بعضی الفاظ هم
استفاده نکنید، اگر می خواهید بگویید یک درسی در هشت ماه خوانده شود یا در چهار
ماه و چهار ماه، نگویید «یک ترم » و «یک ترم ». همان چهار ماه و چهار ماه بگویید.
آن ها هم باید عوض کنند. آن ها هم بعضی از الفاظشان را باید عوض کنند. بحث این نیست
که ما بخواهیم سنت های خودمان را، رسم و داب و آداب تجربه شده و آزمایش شده
خودمان را عوض کنیم، فقط صحبت این است که کامل تر شود.

حوزه علمیه به گفته امام است و به گفته مراجع تقلید گذشته و با تصریح و تکرار
رهبر معظم انقلاب، از هر حیث باید استقلال داشته باشد که بحمدالله دارد و این
استقلال باید حفظ شود

صحبت این نیست که ما استقلالمان را از دست بدهیم. حوزه علمیه به گفته امام
امت قدس سره و به گفته مراجع تقلید گذشته و فعلی و با تصریح و تکرار رهبر معظم
انقلاب، از هر جهت باید استقلال داشته باشد که بحمدالله دارد و این استقلال باید
حفظ شود و این جلسات و بحث ها اصلا در این زمینه نیست که کسی فکر کند که می خواهند
به استقلال حوزه لطمه بزنند. ارزش های حوزه باید محفوظ باشد، استقلال حوزه باید محفوظ
باشد.

بحث این نیست که یک کار شتاب زده ای شود. من عرض کردم، ما در مرحله توجیه و
توضیح هستیم، ما در مرحله ای هستیم که همه بپذیریم که کمبودهایی داریم و
می توانیم این کمبودها را برطرف کنیم. قدم ها را خیلی آرام، خیلی سنگین، خیلی
با وقار به خواست خدا برداریم. این کاری نیست که ما یک شبه بخواهیم انجام
بدهیم. هیچ کس مقصودش این نیست که تحول به این معنا است که همه چیز به هم ریخته
بشود. صحبت این است که متوقف نباشیم و در جا نزنیم. قدم ها را به سمت جلو
برداریم. این خواسته همه ماست. حوزه های علمیه همیشه این طور بوده و امروز
بیشتر باید باشد.

در درجه اول، ما فقیه لازم داریم. نظام ما نظام ولایت فقیه است، نمی توانیم
به فقه بی اعتنا باشیم. خدای نکرده کسی تفوه نکند که فقه را سست می کنند; فقه را سبک
می کنند. غرض اصلی و نهایی و غرض اولی در حوزه، مساله فقه است که باید همان طور که
رویش عنایت بوده، مورد عنایت باشد. ما همیشه فقیه لازم داریم. در زمان مرحوم
آیه الله العظمی آقای حاج شیخ عبدالکریم حائری قدس سره از یک حوزه محدود چند صد نفره،
درصد قابل ملاحظه ای فقیه شدند و چند نفرشان از مراجع تقلید آینده شدند. امروز نیز همه همت
دست اندرکاران باید این باشد که در حوزه ما هم، به همان تناسب، مجتهد و فقیه
زیاد باشد. هیچ کسی نمی گوید فقیه نمی خواهیم، ولی خوب، همان طوری که فقیه
می خواهیم، شخصیت های علمی دیگر هم نیاز داریم.

این کاری نیست که ما یک شبه بخواهیم انجام دهیم. هیچ کس مقصودش این نیست
که تحول به این معنا که همه چیز به هم ریخته بشود. بلکه با یک حرکت خیلی سنگین و
حساب شده

امروز، روزگاری است که ما باید حکمای متعددی داشته باشیم، متالهین متعددی
داشته باشیم. روزگار، روزگار شبهات است. دشمن از ناحیه شبهات وارد می شود و
نمی شود حوزه به آن بعد بی عنایت باشد. ما متکلمان قوی می خواهیم. این که مقام معظم
رهبری فرمودند: باید حوزه همان طور که به فقه عنایت دارد، به کلام عنایت داشته
باشد. این یک واقعیتی است که سابق هم این طور بوده، در گذشته، افراد فراوانی
از علمای ما خودشان جامع بودند، جامع المعقول و المنقول. اگر امروز، شرایط،
شرایطی است که جمعش مشکل است، ما باید همان طور که فقیهانی داریم و باید داشته
باشیم، حکمایی هم داشته باشیم. متکلمانی داشته باشیم که بتوانند جواب شبهات
را بدهند و بتوانند با علم کلام روز رو به رو بشوند.

ما مبلغان قوی و نویسندگان زبردست لازم داریم. امروز، قلم در مملکت ما که یک
مملکت اسلامی است، چه می کند؟ چه قدر جامعه را تحت تاثیر قرار می دهد؟ اگر حوزه از
حیث قلم عقب باشد، از حیث بیان عقب باشد، نمی تواند به آن وظایف و اهدافی که دارد،
برسد.

ما اگر بخواهیم حوزه، آینده بهتری داشته باشد، مدرسان عالی مقامی – که الان هم
بحمدالله داریم و در گذشته داشتیم – باید تربیت کنیم; مدرسانی که وقتی سطح اولیه
را برای طلاب ما می گویند، همان جا بتوانند در خلالش مطلب لازم عقیدتی، اخلاقی را –
آن طور که شاید و باید – به طلاب تزریق کنند و در اختیار آنان قرار بدهند.

واقعا، چه کسی می تواند ادعا کند که وضع فعلی طوری است که در آینده، ما فقیهان
عظیم الشانی خواهیم داشت; حکما و متکلمان بزرگی خواهیم داشت. این وضعی که ما
می بینیم و شما مشاهده می فرمایید، نمی تواند ما را به آن مطلوب برساند. اگر
ضرورت احساس شود و اگر توان حوزه، توان علما، مراجع، اساتید احراز شود و شروع
بشود به برنامه ریزی، حتما اثراتی دارد. تقاضای کسانی که در این جهت کار
می کنند و دلسوزی می کنند، این است که اگر بناست. روند، روند تکاملی باشد، هر برنامه
آزمایشی را در آغاز بعضی از نقاط ضعفش را تحمل کنند.

غرض اصلی و نهایی و غرض اولی در حوزه مساله فقه است

تغییر و تکمیل کتاب های درسی، یکی از سخت ترین کارهای این برنامه است. هر
کتابی جایگزین کتاب قبلی شود، ممکن است در آغاز نقاط ضعفی داشته باشد و همکاری
اساتید را می طلبد که از آن نقاط ضعف تا چندی اغماض کنند تا آن کتاب، روند تکاملی
خودش را طی کند. نباید زود دلسرد شویم و زود عقبگرد کنیم.

ولی متاسفانه هنوز من با بعضی از بزرگان علما که تماس می گیرم، می بینم همان
زمزمه های گذشته وجود دارد!

امروز، همه شما می دانید که لااقل برای پذیرش در حوزه، یک نظم و نظامی برقرار شده –
که خود این هم خیلی ناقص است، باید کامل شود – ولی بعضی اعتنا نمی کنند. معلوم می شود
هنوز اصل قضیه واضح نشده، ابهاماتی دارد که این طور برخورد می کنند.

من تقاضا می کنم، اساتید بزرگواری که در جلسه هستند، احساس وظیفه کنند و به عنوان
یک خدمت، به حوزه علمیه قم، خدمت مراجع تقلید این بحث ها را مطرح کنند، نقاط مبهمش
را توضیح بدهند، نقاطی که می تواند ابهام آمیز و ابهام انگیز باشد، به ما منتقل کنند،
تا ما و دوستان ما و همه کسانی که همین اهداف را دنبال می کنند، در رفع آن ها
بکوشیم تا روز به روز در کارهایمان بیشتر و بهتر موفق باشیم.

سخنرانی دبیر اجلاسیه بررسی نظام آموزشی حوزه

ایشان در آغاز، با تشکر از شرکت کنندگان، به بیان پیشینه و چگونگی تشکیل و
عالیت یک ساله «اجلاسیه » و برگزاری «نشست مقدماتی » پرداخت و گفت:

پس از تشکیل شورای برنامه ریزی، اولین قدمی که انجام شد، برگزاری «نشست مقدماتی »
بود که حاصل آن نشست، چاپ شده و در اختیار شرکت کنندگان عزیز قرار گرفته است.
توفیق ما در آن نشست این بود که از محضر پر برکت دو تن از مراجع بزرگوار تقلید
بهره مند شدیم. دبیر محترم شورای عالی، حضرت آیه الله العظمی مکارم شیرازی و
حضرت آیه الله العظمی فاضل که بر ما منت نهادند و با بیانات جامع و ارزشمندشان
ما را امیدوار کردند و حوزویان را برای ادامه این راه بزرگ تشویق فرمودند.

دومین کار، تشکیل «شورای تدوین نظام آموزشی » مرکب از فضلای حوزه بود.

در ادامه، کمیته علمی را تشکیل دادیم که محصول این کار هم، حدود هزار صفحه کار جدی
و پر تلاش از مصاحبه هایی که با بزرگواران انجام شده و مقالات و طرح هایی که
در این زمینه به ما رسیده است، بود. برادران بزرگوار ستاد اجلاسیه شبانه روز
پیگیری جدی برنامه ها را به دوش داشتند. جلسات شورای تدوین، در هر هفته، حدودا یک
یا دو جلسه تشکیل می شد.

برای این اجلاسیه، برخلاف اجلاسیه های دیگر، دستور کار تدوین کردیم. معمول
اجلاسیه ها این است که کمسیون تشکیل می شود. طرح های مختلف و پراکنده ای مطرح
می شود و شرکت کنندگان ناچارند به جمع بندی برسند، ولی خوشبختانه ما چون مصاحبه
بزرگواران حوزه و مقالات ارزشمندی را داشتیم، توفیق پیدا کردیم که قبل از
برگزاری کمسیون ها و اجلاسیه، از مجموع این دیدگاه ها، دستور جلسه برای هر
کمسیون تنظیم کنیم که خوشبختانه دیروز که کمسیون ها برگزار شد، احساس کردیم
اکثر کمسیون ها مشکل جدی نداشتند، چون بحث ها مطرح شده بود، منتها از عزیزانی که
شرکت کرده بودند و نظریات سودمند و ارزشمندی داشتند، بهره کافی بردیم.

حدود شصت و پنج مقاله به دبیرخانه اجلاسیه رسید، غیر از مصاحبه ها و طرح های دیگری
که بعدا به اجلاسیه رسید، که ما این را در چند مجموعه چاپ کرده ایم که تقدیم محضر
عزیزان شد. در مجله پیام حوزه که آن ها هم کار بسیار سنگینی انجام دادند، به
پیشینه بحث های بازنگری در نظام آموزشی پرداختیم، یعنی از اولین مجمع مقدماتی
که بعد از منشور روحانیت که حضرت امام رحمه الله بیان فرمودند، شروع کردیم و
دستاوردهای اجلاسیه ها و سمینارهای گذشته را برشمرده ایم.

بعضی از عزیزان، گاهی از سر دلسوزی خرده می گیرند که این همه وقت، چرا صرف می شود
و این اجلاسیه ها چه محصولی دارند؟ من جدا عرض می کنم، این فضای به وجود آمده از
رهگذر همین اجلاسیه هاست. این فضای به وجود آمده از همین تضارب آراست.
نمایندگان مجمع طلاب هم مقالاتی را ارائه دادند، این مقالات هم چاپ شده است. من
همین جا از مسؤولان محترم دفتر تبلیغات اسلامی که در انتشار مجموعه
مقالاتمان جدا به ما کمک کردند، صمیمانه تشکر می کنم. مقالاتی هم که عزیزان داده اند
و ما از آن مقالات استفاده کرده ایم، هم صمیمانه از این عزیزان تشکر می کنم. حدود
هزار و چهار صد نفر مهمان این اجلاسیه ما هستند، از حوزه علمیه قم و از شهرستان ها
که خوشبختانه تا آن جا که من می بینم، اکثر سروران عزیز دعوت ما را لبیک
گفته اند; بخصوص از شهرستان ها که قبول زحمت فرمودند و من صمیمانه از تک تک این
عزیزان و سروران و بزرگواران تشکر می کنم.

نکته دیگری که باید عرض کنم، این اجلاسیه ما یک تفاوت با اجلاسیه های دیگر دارد.
«شورای تدوین » دو بار توفیق دیدار با ریاست محترم شورای عالی و اعضای
محترم شورای عالی داشتند و در هر دو دیدار، بنده به عنوان سخنگوی این مجموعه از
محضر بزرگواران مصرانه تقاضا کردم که آن چه به عنوان مصوبات این اجلاسیه
مطرح می شود، در دستور کار شورای عالی قرار بگیرد که سروران ما استقبال
فرمودند و بنده هم بناست پیگیر مصوبات اجلاسیه باشم و امیدواریم با همت والای
عزیزان و سروران، بتوانیم به نحو کافی از این افکار نورانی و طرح های عزیزان
استفاده کنیم.

گزارش کمسیون «مبنا، اهداف و اصول نظام آموزشی »

حجه الاسلام والمسلمین محمدی عراقی رییس کمسیون اول در گزارش خود اظهار داشت:

بسم الله الرحمن الرحیم، قال امیر المؤمنین علیه السلام : «اوصیکما و جمیع ولدی
و اهلی و من بلغه کتابی بتقوی الله و نظم امرکم ». ^(۱)

این کمسیون، جلسات بسیار زیادی داشته است و مجموعا چهل ساعت برای بررسی
این برنامه در این کمیسیون وقت صرف شده است.

این بخش از نظام آموزشی که در حقیقت بخش زیربنایی نظام آموزشی است، «مبنا و
اهداف و اصول نظام آموزشی » است.

در این کمیسیون، برای نظام آموزشی شش هدف به شرح زیر مطرح شد:

اول) شناخت همه جانبه اسلام از منابع اصیل اسلامی.

دوم) تخلق به اخلاق الهی و التزام عملی به همه احکام و آموزه های اسلامی.

سوم) شناساندن اسلام، در همه ابعاد، به جوامع بشری.

چهارم) تربیت معنوی و اخلاقی در سطح جامعه و جهان از طریق آشنایی با علوم
تربیتی و روان شناسی فردی و اجتماعی، و آشنایی با شیوه های تاثیر معنوی.

پنجم) مرزبانی و دفاع در برابر تهاجم دشمنان.

ششم) تربیت نیروی انسانی و کادرهای ورزیده به منظور اقامه قسط و اعمال حاکمیت
الهی در ابعاد گوناگون سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی.

بخش دوم مباحثی که در کمیسیون مطرح شد، بررسی وضعیت موجود آموزش در حوزه علمیه
تحت عنوان امتیازات آموزشی حوزه علمیه بود و به دنبالش بررسی وضعیت مطلوب
آموزشی حوزه.

امتیازهای نظام آموزشی

یک) تحصیل برای خدا و مطرح نبودن مدرک به عنوان هدف و همچنین حق التدریس و عنوان
برای مدرسین.

دو) اهتمام جدی به امر مباحثه و تبادل نظرهای گروهی.

سه) تاکید بر فهم عمیق مطالب و امعان نظر در محتوای دروس و پرهیز از
سطحی گرایی.

چهار) وجود روحیه نقادی در سطوح مختلف آموزشی.

پنج) آزاداندیشی و آزادی در اظهارنظر در مباحث علمی.

شش) آزادی در انتخاب استاد و درس.

هفت) ساده و بی آلایش بودن محیطهای آموزشی.

هشت) حاکم بودن صفا و صمیمیت و اهتمام به اخلاص در نیت.

نه) وجود ارتباط صمیمانه بین استاد و شاگرد و بخصوص احترام متقابل بین
استاد و شاگرد.

ده) انجام تدریس در ضمن تحصیل.

یازده) وجود رابطه ارشاد معنوی و علمی بین استادان و شاگردان.

دوازده) وجود اسوه های معنوی در حوزه های علمیه.

سیزده) ارزش بودن زهد و قناعت در زندگی اساتید و طلاب.

چهارده) سیره درخواست و اعطای اجازه روایت و اجتهاد که در گذشته خیلی
ایج بوده است و الان کمتر است.

پانزده) نوشتن و ارایه شفاهی تقریر درس استاد توسط شاگردان.

به آنچه که ذکر کردیم، دو بند هم در کمیسیون اضافه شد: یکی تاکید بر رابطه
بنیادین بین علم و دین. در نظام های آموزشی جدید غرب، یا علم و دین را از هم جدا
می کنند یا به تضاد علم و دین معتقد هستند، ولی در نظام آموزشی حوزه، رابطه مستحکمی
بین علم و دین برقرار است. بند دیگر، غنای منابع تحقیق و اجتهاد در نظام آموزشی
حوزه است.

وضعیت مطلوب نظام آموزشی

در کمیسیون تصویب شد که برای رسیدن به وضعیت مطلوب نظام آموزشی حوزه، باید
کمبودها و ضعف های زیر، برطرف شود:

یک) نبود رشته های تخصصی در تمام زمینه های مورد نیاز.

دو) عدم تدوین کتب درسی و متون آموزشی مناسب در همه مقاطع تحصیلی.

سه) کامل نبودن برنامه ریزی و مدیریت آموزشی در مقاطع مختلف.

چهار) عدم نگرش جامع به دانش های گوناگون و نیازهای اجتماعی عصر حاضر در
برنامه های آموزشی.

پنج) کمبود همایش های تخصصی در زمین