پاورپوینت کامل ماهیت روابط اسلام و غرب(جغرافیایی، تمدنی، دینی) ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ماهیت روابط اسلام و غرب(جغرافیایی، تمدنی، دینی) ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ماهیت روابط اسلام و غرب(جغرافیایی، تمدنی، دینی) ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ماهیت روابط اسلام و غرب(جغرافیایی، تمدنی، دینی) ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

>

۳

در دهه های اخیر و بویژه از آغاز انقلاب (اسلامی) ایران، توجه و اهتمام بسیاری به موضوع «غرب و اسلام » شده است. ملاحظه
می شود که اهتمام به این موضوع، در اروپا و آمریکا بیشتر از کشورهای عربی و اسلامی است. علاوه بر آنچه که به صورت مستمر و
شاید روزانه در مطبوعات و جراید مختلف اروپا به چاپ می رسد، گردهماییهایی نیز در همین خصوص و با عنوان «اسلام و غرب » و
یا عناوین دیگر، در محافل مختلف اروپا و آمریکا برگزار می شود.

دامنه این موضوع سپس به گونه ای دیگر، تحت عنوان «برخورد تمدنها» از سوی ساموئل هانتینگتون مطرح گردید که در واقع به
معنای برخورد تمدن غرب (اروپا و آمریکا) با تمدن اسلامی و کنفوسیوسی قلمداد شد که متضمن محوریت غرب و اسلام می باشد،
یعنی برخورد اصلی که در آینده شکل خواهد گرفت.

در اینجا درصدد نیستیم تا از موضع ایدئولوژیک یا قومی و یا تاریخی طرفدار یا بی طرف، موضوع را مورد بحث و بررسی قرار
دهیم، بلکه به دنبال آنیم تا عبارت غرب و اسلام را به نوعی تفکیک کنیم; عبارتی که امروزه ابهامهایی را در خصوص نگرانی حال و
هراس از آینده، به وجود آورده، غالبا نیز با برداشتها و تصوراتی از رویدادهای مشخص تاریخی، (برای مثال جنگهای صلیبی) که به
صورت واقعیت یا توهم آمیخته گردیده است.

هدف از بررسی مساله تفکیک عبارت غرب و اسلام، در حقیقت، کمک به «آزادسازی » دو واژه مزبور از اندیشه های موروثی سابق و
همچنین ذهنیتهایی است که ایجاد کننده رابطه بین آنها، در شناخت کشورهای غربی و اسلامی می باشد.

بدین ترتیب موضوع یاد شده به تفکیک مضمونهای ظاهری و باطنی ایدئولوژیک مربوط می شود که به نوعی، عبارت «غرب و
اسلام » را وسیله تحقیر تعدد و مقابله، آزاد اندیشی و نظم و شیوه مغایر با طبیعت خود قرار داده است.

بنابراین، به منظور دستیابی به واضحترین و کاملترین نقطه این هدف، سه زمینه زیر را مورد بررسی قرار می دهیم: یعنی سطح
مرجعیت اثباتی دو مقوله «اسلام »، «غرب » و سطح رابطه تقابلی آنها که و او عطف، میان دو واژه به وجود می آورد.

قبل از ورد به بحث، دو مساله را مورد توجه قرار می دهیم:

مساله نخست آن است که قرار دادن تقابل مورد نظر، در کنار عبارت مزبور، غیر موجه و نادرست است; چرا که این امر مربوط به
دو مقوله متفاوت می شود که هیچ گونه رابطه تقابلی میان آن دو وجود ندارد. از سویی، «غرب » یک مقوله جغرافیایی و «اسلام » یک
دین به شمار می رود. تقابل بایستی میان دو شی ء مختلف، اما همجنس، وجود داشته باشد; مانند تقابل بین غرب و شرق که هر دو،
یک جهت جغرافیایی را می نمایانند و نیز تقابل بین اسلام و مسیحیت که از یک جنس، یعنی «دین »، تشکیل شده اند. این یک
واقعیت است و شاید بتوان گفت که از بدیهیات به شمار می رود; به دلیل آنکه اگر زمانی عبارتی مانند «شمال و اسلام » یا «جنوب و
مسیحیت » را بشنویم، تعجب می کنیم; چرا که احساس می کنیم جمع میان دو مقوله، ناموجه و نامانوس و به گفته قدما، ذاتا
نامشخص است; یعنی اینکه مستلزم توضیح است.

حال چطور ممکن است که مردم کشورهای غربی و همچنین اسلامی، هیچ گونه حساسیتی نسبت به جمع بین عبارت «غرب و
اسلام » نشان نمی دهند، اما برای مثال، نسبت به جمع عبارت «جنوب و اسلام » یا «شمال و بودائیت »، احساس شگفتی و تعجب
می کنند؟ البته تردیدی نیست که تکرار یک عبارت، در خو گرفتن و تسلیم شدن در برابر آن تاثیر دارد، ولی مساله تکرار در اینجا،
مبین همه چیز نیست. مفهوم دلالتی و سمبولیک عبارت «غرب و اسلام » و مفهوم ذاتی همراه آن، نمی تواند ناشی از تکرار لفظ
تلقی شود; چرا که تکرار عباراتی از این قبیل، غالبا به کاهش شدت مادی و معنوی آن می انجامد; یعنی در ردیف مسائل عادی و
روزمره ای که هیچ گونه بحث و جدلی را به وجود نمی آورند، قرار می گیرد و گمان هم نمی رود که به خاطر آن، سمینار و گفت و گو
ترتیب داده شده یا کتابهایی نوشته شود.

بنابراین، مساله با تکرارهای دیگر تفاوت دارد و این موضوع، تکرار نگرانیها و تمایلات ناشی از تاثیرات و انگیزه های برخاسته از
مطالعه رویدادهای خاص و مشابه می باشد که توضیح خواهیم داد. اما مساله دوم در راستای تفکیک عبارت «غرب و اسلام » این
است که دو مقوله، با قرار گرفتن در برابر یکدیگر، در واقع به یک مفهوم ایدئولوژیک که هر کدام ماهیت نسبیت و چندگانگی خود
را پنهان نگاه داشته اند، بستگی دارد.

غرب در اصطلاح جغرافیایی، مساله ای نسبی و متحرک است. ممکن است چیزی در مقابل شیئی معین، غرب محسوب شود و در
قبال شیئی دیگر شرق، ولی در اصطلاح سیاسی جاری، «غرب » متعدد بوده، شامل چند کشور و اقوام مختلف یعنی آمریکای
شمالی و اروپا و همچنین آمریکای لاتین، روسیه و ژاپن می گردد. حال آیا کشورهای یاد شده، همگی در قالب مفهوم «غرب » قرار
می گیرند و به چه معنا؟

درباره اسلام نیز همین حالت وجود دارد: چه منظور ما از واژه «اسلام »، تنها اعمال دینی باشد و چه خود مسلمانان باشد، باز هم
تعدد به وجود می آید. از حیث مذهب، در میان مسلمان شیعه، سنی و مذاهب دیگر و نیز از اقوام مختلف یعنی عرب، ترک، ایرانی،
پاکستانی، اندونزیایی، نیجریه ای و سایرین وجود دارند. وجود این تعدد، یک واقعیت سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی به
شمار می رود، تا جایی که طرح این پرسش که چه عاملی باعث قرار گرفتن این کشورها و ملتها در یک مجموعه واحد و سپس در
مقابل کشورها و ملتهایی با عنوان «غرب » به ظاهر متعدد می شود، کاملا موجه به نظر می رسد.

بدین ترتیب، ملاحظه می شود که وجود یک طیف یا جو ایدئولوژیک، این چندگانگی یا تعدد را با هدف اظهار رابطه تقابل میان
«غرب و اسلام » به عنوان یک رابطه مقبول، مخفی نگاه می دارد.

نخستین اقدامی که باید انجام دهیم، جدا سازی این مجموعه یا طیف از همدیگر و پی بردن به مسائل نهانی آن است. راه رسیدن
به این هدف، بررسی مشخصه های فرهنگی هر یک از دو مقوله (غرب و اسلام) می باشد.

در ارتباط با مرجعیت عربی اسلام، ملاحظه می کنیم که عبارت «غرب و اسلام »، عبارتی بی سابقه و ترجمه عین عبارت فرنگی آن
است; چرا که در متون قدیمی، چنین تعبیری وجود ندارد و در متون جدید نیز که تاریخ آن به احتمال قوی به اوایل قرن گذشته
باز می گردد، به ندرت می توان به چنین تقابلی بین عبارت غرب و اسلام دست یافت; زیر این عبارت که در اواخر قرن گذشته و اوایل
قرن جاری در گفتمان عربی – اسلامی ظاهر شد، در واقع عبارت «اسلام و مسیحیت » و در قالب مقایسه موضع هر یک در قبال علم
و عقل و غیره بود. (به طور مثال، کتاب «اسلام و مسیحیت در کنار علم و تمدن »، نوشته محمد عبده). اما اصطلاح «شرق و غرب »
که در گفتمان سیاسی قرن گذشته و حال اروپا رایج گردیده، در مرجعیت عربی – اسلامی، تا حدود بسیاری، نسبی و متعدد به
شمار آمده است. در قرآن مجید (سوره بقره، آیه ۱۷۷) آمده است: «لیس البران تولوا وجوهکم قبل المشرق و المغرب » که مقصود
از مشرق در اینجا، به طور کلی یعنی شرق، قبله یهود و منظور از مغرب، بیت المقدس، قبله مسیحیان، می باشد. همچنین در آیه
۱۷ سوره الرحمن آمده است: «رب المشرقین و المغربین » و نیز «فلا اقسم برب المشارق و المغارب » (المعارج آیه ۴۰).

در زمان ابن سینا، مقصود از شرق و مشرق زمین، مردمان فارس و اهالی شرق آن بود; در حالی که مغرب و مغربی ها، اهالی بغداد
و ماورای آن به سمت غرب بودند. سپس لفظ مغرب به سرزمینهای بعد از مصر اطلاق گردید که مغرب نزدیک برای طرابلس و
تونس، مغرب میانه برای الجزایر و مغرب دور برای مغرب یا مراکش فعلی بکار رفت. پس از آن، عبارت «مغرب اسلامی » برای اشاره
به کشورهای شمال آفریقا و آندلس ظاهر شد.

خلاصه اینکه، هیچ گاه در مراجع عربی – اسلامی، از واژه «غرب » برای اشاره به نقطه دیگری خارج از بلاد اسلام و یا دین و تمدنی
دیگر غیر از اسلام استفاده نشده است; بلکه این کلمه بیانگر مفاهیمی گردید که از طریق ترجمه زبان فرنگی وارد شده بود. بدین
صورت، اصطلاح «غرب » یا West یا Occident برای کشورهای غربی و مشرق یا East یا Orient برای کشورهای شرقی
بود که هر دو، در واقع ترجمه واژه های فرنگی است. برای تمییز مناطق مختلف شرق، عبارت خاور نزدیک، خاور میانه و خاور دور،
در مقایسه با میزان دوری یا نزدیکی به اروپا، مصطلح گردید.

اسلام بر اساس مراجع عربی – اسلامی، به دینی اطلاق می گردد که توسط پیامبر اسلام (ص) آورده شده است. این چیزی است که
در لغت نامه های عربی آمده است. برای مثال، «لسان العرب » می نویسد: «اسلام » اظهار خضوع و شریعت و پایبندی به دستورات
پیامبر(ص) است. بطور کلی، بجز مضمون فوق، مضمون دیگری در مراجع عربی – اسلامی برای معنی اسلام وجود ندارد و این
مضمونی است که در قرآن، شامل ادیان آسمانی دیگر می شود که به دین حضرت ابراهیم می رسد. «ان الذین عن