پاورپوینت کامل دعا، تقویت احساس بندگی ۶۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دعا، تقویت احساس بندگی ۶۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دعا، تقویت احساس بندگی ۶۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دعا، تقویت احساس بندگی ۶۱ اسلاید در PowerPoint :

>

نگاه عِرفانی به هستی و حیات، زمینه ساز سلوک معنوی و پایه ی حیات ارزشی به شمار می آید و انسان را از سطح مادی به ژرفای معنویت هدایت نموده و بال پرواز به سوی افقِ روشنِ کمال را در او می گشاید.

تاثیر عوامل معنوی در زندگی بشر از مواردی است که با توجه به جهان بینی هر فرد، اهمیت متفاوتی در زندگی روزمره آن ها می یابد. عموماً افرادی که معتقد به جهان بینی های توحیدی و ماورای طبیعی هستند، با در نظر گرفتن عوامل معنوی در کنار عوامل مادی، گستره ی بیشتری از عوامل مؤثر بر زندگی بشر را مد نظر قرار می دهند.

ویژگی چنین نگاهی این است که واقعیت ها و حوادث را در چارچوب ماده و جسم و انفعالات جسمانی، محصور و محدود نمی داند و دنیای حوادث را دارای تار و پودهایی بیشتر و پیچیده تر دانسته و عوامل دخیل در آن را بسیار فراتر از عوامل مادی می داند. یکی از عواملی که نقش پررنگی دراین باره دارد، دعا و مناجات با پروردگار جهان و اتصال به نیرویی قادر و برتر می باشد.

در واقع دعا، هم نیاز فطری انسان است برای یافتن تکیه گاه و هم برآورنده ی نیازها؛ عبادت و دعا و نیایش بهترین راه شکوفایی تمایل نامحدود ارتباط با کمال مطلق و نیروی بی انتهای خالق هستی است که جز در سایه ارتباط با خداوند اقناع نمی شود.

دانشمندان هم معترف اند که یکی از چهار میل اساسی انسان (حس دانایی، حس نیکی، حس زیبایی و حس مذهبی) میل به پرستش و نیایش است.

آلکسیس کارل، روان شناس معروف می گوید: «فقدان نیایش در میان ملتی، برابر با سقوط آن ملت است؛ اجتماعی که احتیاج به نیایش را در خود کشته است، معمولاً از فساد و زوال مصون نخواهد ماند.» [۱]

یکی دیگر از دانشمندان می گوید: «وقتی که مانیایش می کنیم، خود را به نیروی پایان ناپذیری که تمام کائنات را به هم پیوسته است، متصل و مربوط می سازیم.»[۲]

و اضافه می کند: «امروز جدیدترین علم، روان پزشکی، همان چیزهایی را تعلیم می دهد که پیامبران تعلیم می دادند، چرا؟ به علت این که روان پزشکان دریافته اند که دعا و نماز و داشتن یک ایمان محکم به دین، نگرانی و تشویش و هیجان و ترس را که موجب نیم بیشتری از ناراحتی های ما است، برطرف می سازد.»[۳]

اما از سویی عده ای اشکالاتی در اصل دعا یا چگونگی آن و نوع اعتقاد به آن دارند. از این رو در این نوشتار در طی چند شماره به این موضوع پرداخته و در چند مبحث زیر آن را بررسی می نماییم.

۱ـ دعا چیست و چرا دعا می کنیم؟

۲ـ چگونه باید دعا کرد؟

۳ـ چرا دعاهای ما مستجاب نمی شود؟

۴ـ پاسخ به مهم ترین اشکالات و شبهات مطرح شده در خصوص دعا و مناجات.

اما در این شماره به اصل موضوع دعا خواهیم پرداخت.

تعریف دعا

دعا در لغت به معنای خواندن و صدا زدن، حاجت خواستن و استمداد می باشد. “دَعَوتُ فلاناً”، یعنی او را صدا زدم. و در اصطلاح، طلب کردن فرد پایین و پست از فرد بالا و برتر با حالت خضوع را گویند.[۴]

دعا رابطه ی معنوی میان خالق و مخلوق و رشته ی پیوندی میان عاشق و معشوق است. به تعبیر علامه حسن زاده آملی: «دعا، یاد دوست در دل راندن و نام او بر زبان آوردن و کلید عطا و وسیله ی قرب الی الله و مُخّ عبادت و حیات روح است.»[۵]

هدف از خلقت جن و انس عبودیت است « وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِیعْبُدُونِ »[۶] وقتی به فلسفه عبادت توجه می کنیم به این نتیجه می رسیم که فلسفه آن این است که یک نوع تقربی به درگاه الهی حاصل شود و از طرفی از منظر قرآن و روایات، دعا افضل عبادات است و در قرآن به عنوان اساس پرستش خدا مطرح شده است. بنابراین اگر منظور از خلقت، عبودیت است و دعا هم افضل عبادات است، پس این نتیجه حاصل می شود که انسان در قالب دعا که نشانه ی آن تضرع است، می خواهد عمق عبودیت خود را نشان دهد.

خداوند در آیه « وَ إِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَهَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْیَسْتَجِیبُواْ لِی وَلْیُؤْمِنُواْ بی لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ »[۷] امر به دعا کرده است. روح اصلی دعا، روح بندگی است و آن چیزی است که فطرت، انسان را به سمت آن می خواند یعنی اظهار نیاز در برابر خدا، پس عبادت روح همه بندگی های انسان و روح انسانیت انسان است. خداوند انسان را خلق کرده تا روح خدایی پیدا کند و دعا برای قرب است و شاهد این مطلب همین است که در آیه شریفه که گذشت خداوند می فرماید «فانی قریب» یعنی شما برای قرب، مرا بخوانید که من نزدیکم.

در آیه سوره غافر می فرماید: « وَ قالَ رَبُّکمُ ادْعُونی أَسْتَجِبْ لَکمْ إِنَّ الَّذینَ یسْتَکبِرُونَ عَنْ عِبادَتی سَیدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرین »[۸] از این آیه فهمیده می شود دعا، عبادت است، عبادتی که به معنای بندگی است، زیرا خداوند ابتدا امر به به دعا می کند و پس از آن می فرماید هرکس به دلیل تکبر از عبادت من سرباز بزند مخلد در آتش خواهد بود.

از طرف دیگر عبودیت چیزی جز تذلل و خضوع و خشوع و اظهار بندگی در محضر خداوند نیست. البته باید توجه داشت که عبودیت با عبادت فرق می کند؛ عبادت اعمالی است که انجام می دهیم و شکل بندگی است مانند نماز و روزه، ولی عبودیت، یعنی انسان تمام افعالش را در مسیر حق قرار بدهد، آن وقت گاهی به شکل نماز، روزه، خمس و امثال آن ظهور پیدا می کند.

مهم ترین اثر دعا

اگر دعا نباشد، انسان هیچ ارزشی ندارد؛ تمام کارهای نیک در پرتو دعا و اظهار بندگی در برابر حق ارزش پیدا می کند.

قرآن کریم می فرماید: « قُل ما یعْبَؤُا بِکَُم رَبِّی لَولا دُعاؤُکُم ـ بگو: پروردگارم برای شما هیچ ارزشی قائل نیست، اگر دعای شما نباشد.»[۹]

از این رو اصل دعا و ارتباط با خداوند بسیار مهم است و مهم ترین اجابت در هر دعایی همین است که بنده می تواند با معبود خویش ارتباط برقرار کند و با او سخن گفته و درخواست های خود را به عرض برساند.

رهبر معظم انقلاب حفظه الله در شرح مهم ترین نتیجه و اثر دعا فرموده اند:

دعا، مظهر بندگی در مقابل خداوند و برای تقویت روح عبودیت در انسان است، و این روح عبودیت و احساس بندگی در مقابل خداوند، همان چیزی است که انبیای الهی از اول تا آخر، تربیت و تلاششان متوجهِ این نقطه بوده است که روح عبودیت را در انسان زنده کنند. سرچشمه ی همه ی فضائل انسانی و کارهای خیری که انسان ممکن است انجام بدهد ـ چه در حوزه ی شخصی، چه در حوزه ی اجتماعی و عمومی ـ همین احساس عبودیت در مقابل خداست. نقطه ی مقابل این احساس عبودیت، خودبینی و خودخواهی و خودپرستی است؛ منیت است. این منیت است که در انسان، منشأ همه ی آفات اخلاقی و عوارض و نتایج عملی آن هاست.

…دعا که می کنیم، در واقع این حالت خشوع را در خود به وجود می آوریم و خودبینی و خودخواهی را در خود سرکوب می کنیم، و در نتیجه، جهان هستی و محیط زندگی انسان ها از طغیان و تجاوز به حقوق و طبیعت محفوظ می ماند. لذا فرمود: « الدُّعَاءُ مُخُّ الْعِبَادَه ـ

مغز هر عبادتی، دعاست.»[۱۰]

…دعا، یک نعمت است و فرصت دعا کردن، یک نعمت است. در وصیت امیرالمؤمنین (علیه الصّلاهوالسّلام) به امام حسن مجتبی(علیه السّلام) این معنا وارد شده است:

« اعْلَمْ أَنَّ الَّذِی بِیدِهِ خَزَائِنُ مَلَکوتِ الدُّنْیا وَ الْآخِرَهِ قَدْ أَذِنَ لِدُعَائِک وَ تَکفَّلَ لِإِجَابَتِک »[۱۱] خدای متعال که همه ی قدرت آسمان و زمین در قبضه ی توانایی اوست، به تو اجازه داده که با او دعا کنی و حرف بزنی و از او بخواهی. « وَ أَمَرَک أَنْ تَسْأَلَهُ لِیعْطِیک »[۱۲] از او مطالبه کنی تا او هم به تو عطا کند. این رابطه ی درخواست کردن و گرفتن از خدا، مایه ی تعالی روح انسان است و همان تقویت کننده ی روح عبودیت است. « وَ هُوَ رَحِیمٌ کرِیمٌ لَمْ یجْعَلْ بَینَک وَ بَینَهُ مَنْ یحْجُبْک عَنْه »[۱۳] خدای متعال بین خودش و تو، واسطه ای، فاصله ای و حجابی قرار نداده است. هر وقت با خدا شروع کنید به سخن گفتن و عرض نیاز کردن، خدای متعال صدا و درخواست شما را می شنود. با خدا همیشه می شود همزبان شد، می شود گفتگو کرد، می شود مأنوس شد و می شود از او درخواست کرد. این برای بشر، فرصت و نعمت خیلی بزرگی است.

هنگامی که بنده ای خدایش را می خواند یعنی عنایت و توجه پروردگارش را طلب می کند. در واقع اولین هدف، خود دعا کردن و زنده نگه داشتن حالت دعا است.

باید باور کنیم که هیچ یک از دعاهای ما بی پاسخ نمی ماند؛ چون اولاً: این که انسان توفیق می یابد دعا کند، نشان دهنده این است که عنایت خداوند به سوی او متوجه شده و این خود پاسخی است به دعای انسان و بلکه بهترین پاسخ همین است؛ زیرا اگر کسی توفیق دعا کردن پیدا کرد باید مطمئن باشد که مورد عنایت خدا قرار گرفته و در حقیقت گام اول در استجابت که همان توفیق یافتن برای مناجات و سخن گفتن و ارتباط با خدا بوده به دست آمده است، اما دریافت خواسته ی مورد نظر، هدفِ در مرتبه ی دوم است که با رعایت آداب و شرایط آن به اجابت نهایی نیز خواهد رسید.

مولوی روایتی را در همین خصوص به نظم آورده: