پاورپوینت کامل بررسی معانی حروف مقطعه از دیدگاه برخی مفسرین شیعی ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بررسی معانی حروف مقطعه از دیدگاه برخی مفسرین شیعی ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بررسی معانی حروف مقطعه از دیدگاه برخی مفسرین شیعی ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بررسی معانی حروف مقطعه از دیدگاه برخی مفسرین شیعی ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

>

مقدمه

اختلاف نظرهای فراوانی در باب حروف مقطعه میان مفسرین و اندیشمندان قرآنی وجود دارد که نویسنده تلاش دارد اهم این دیدگاه ها و نقد های آن را به طور اجمال بیان کند. اما مفسرین در سه مورد با یکدیگر اتفاق نظر دارند. آیت الله جوادی آملی، ویژگی های مورد اتفاق اندیشمندان قرآنی را در سه مورد دسته بندی نموده است:

«این حروف از مختصات قرآن کریم است و در دیگر کتب آسمانی مانند انجیل و تورات سابقه ندارد.

این حروف اختصاص به سوره های مکی یا مدنی ندارد چرا که در ۲۷ سوره مکی و ۲ سوره مدنی آمده است. بین حروف مقطعه هر سوره با محتوای آن سوره ارتباط خاص برقرار است که بر این اساس همه سوری که با حروف مقطعه همگون آغاز می شود در خطوط کلی مضامین نیز همگون است؛ بنابراین سوره ای که دارای مجموع حروف مقطعه در سوره دیگر است به تنهایی جامع محتوای آن دو سوره نیز می باشد» (جوادی آملی، ۱۳۸۳: ج ۲/ ص ۶۴).

تا کنون در باب معنا شناسی حروف مقطعه، تلاش های علمی فراوانی انجام شده است. نویسنده، اهم این دیدگاه ها را در نه قسم دسته بندی نموده است.

اهم دیدگاه مفسرین در باب معنای حروف مقطعه

قرآن شناسان و مفسرین از ابتدای بررسی های تفسیری خود به بررسی و مداقه در خصوص حروف مقطعه پرداخته اند و نظرات و احتمالات مختلفی ایراد کرده اند. در این خصوص، به مهم ترین این دیدگاه ها اشاره می شود:

۱ – این حروف از متشابهات است و علم آن فقط نزد خداوند بوده و کسی غیر از خداوند بدان عالم نیست. این نظر چندان درست نیست؛ چرا که بر اساس نصوص، آیه ای را متشابه می گویند که می تواند دلالت بر معنایی روشن کند اما آن معنی باطل حق نما است و پیروی آن فتنه انگیز است؛ در حالی که این حروف اصلا معنای روشنی ندارند تا از متشابهات باشند؛ و این ادعا که علم به معنای این حروف، صرفاً نزد خداوند است و دیگران از فهم آن عاجزند نیز نادرست است؛ چرا که بر اساس قول ایشان که حروف مقطعه را از متشابهات قرآن می دانند، این متشابهات به وسیله محکمات قابل تفسیر است.

چنان چه برخی ادعا کنند که تأویل متشابهات و علم بدان تنها از آنِ خداوند است نیز سخن صحیحی نیست چرا که صریح آیه هفتم سوره آل عمران، مدلول دیگری دارد: «هُوَ الَّذِیَ أَنزَلَ عَلَیْکَ الْکِتَابَ مِنْهُ آیَاتٌ مُّحْکَمَاتٌ هُنَّ أُمُّ الْکِتَابِ وَأُخَرُ مُتَشَابِهَاتٌ فَأَمَّا الَّذِینَ فی قُلُوبِهِمْ زَیْغٌ فَیَتَّبِعُونَ مَا تَشَابَهَ مِنْهُ ابْتِغَاء الْفِتْنَهِ وَابْتِغَاء تَأْوِیلِهِ وَمَا یَعْلَمُ تَأْوِیلَهُ إِلاَّ اللّهُ وَالرَّاسِخُونَ فِی الْعِلْمِ یَقُولُونَ آمَنَّا بِهِ کُلٌّ مِّنْ عِندِ رَبِّنَا وَمَا یَذَّکَّرُ إِلاَّ أُوْلُواْ الألْبَابِ».

۲ – حروفی که در ابتدای هر سوره آمده است اشاره به نام همان سوره دارد. برخی از سوره ها دارای اسامی گوناگون هستند که یکی از آن اسامی، حروف آغازین آن سوره ها است. اگرچه ما دلیل نداریم که این مدعی را رد کنیم، هم چنین دلیل بر اثبات آن هم نیست بنابراین، این نظر صرف احتمال است (ر ک به: میرمحمدی زرندی، ۱۳۶۹ ش: ص ۵۲).

۳ – این حروف نام های قرآن کریم هستند (همان)؛ اما باید گفت که این قول نیز مانند قول سابق صرف احتمال است. از سویی، اگر این حروف از نام های قرآن باشد مستلزم این است که ما بتوانیم کلمه قرآن یا سایر اسامی قرآن را به جای هر یک از آن ها قرار دهیم مثلاً بگوییم «القرآن – ذکر رحمت ربک» به جای «کهیعص – ذکر رحمت ربک» (مریم/ ۱).

۴ – این حروف اسم اعظم الهی را تشکیل می دهند (همان)؛ یعنی از ترکیب این حروف اسم اعظم پدید می آید، مثل اینکه از تلفیق حروف «اله»«حم» و «ن» الرحمن که اسم اعظم است را تشکیل می دهند البته صاحبان این رأی، مستند روائی نیز دارند.

«باید گفت که اسم اعظم گاهی بر اسمای لفظی خداوند اطلاق می شود و گاهی هم بر اسماء تکوینی و اسماء لفظی کلماتی است که بر ذات و صفات خداوند دلالت دارد که برخی عظیم است مانند: حی، قدیر، علیم، حکیم و برخی اعظم است مانند الله و الرحمن» (جوادی آملی، ۱۳۸۳: ج ۲/ ص ۶۴)؛ چنان چه این حروف را تشکیل دهنده اسم اعظم خداوند بدانیم باید به چند نکته توجه داشته باشیم:

اولاً، اینکه دلیل معتبری بر اثبات آن نداریم. ثانیاً نام های «الله و الرحمن» که اسم اعظم الهی است و لفظی می باشد در قرآن کریم به صراحت ذکر شده است و لذا احتیاجی نیست که از ترکیب این حروف به آن برسیم. ثالثاً، اگر ما بپذیریم که اسم اعظم تکوینی است نه لفظی، این نظر به کلی کنار گذاشته می شود.

۵ – حروف مقطعه سوگندهایی است که خداوند یاد کرده (میرمحمدی زرندی، ۱۳۶۹ ش: ص ۵۲) اما این نظر دارای شواهد قابل توجهی نیست. همچنین باید گفت که «چیزهایی که درقرآن کریم بدانها سوگند یاد شده است اعم از جمادات و غیر جمادات است چرا که در قرآن به ماه و خورشید و اسماء حسنای خداوند که معنای آن ها روشن است قسم یاد شده است در حالیکه معنای این حروف روشن نیست» (جوادی آملی، ۱۳۸۳: ج ۲/ ص ۶۴).

در این قول سه اشکال وارد است: یکی در اصل سوگند بودن این حروف؛ دوم در معنای مقسَمٌ به و سوم قسم برای کسی است که در صحت دعوی مدعی شک داشته باشد و گوینده بخواهد با سوگند شک او ر ا بر طرف کند؛ بنابراین، مخاطب سوگند باید بداند لفظی که بدان سوگند یاد می شود چه معنایی دارد.

۶ – این حروف از حروف جمل هستند که نوعی محاسبه است و اشاراتی به مدت بقای امت اسلامی دارند (میرمحمدی زرندی، ۱۳۶۹ ش: ص ۵۲). این وجه نیز صرف احتمال است بلکه با قرآن کریم نیز نا هماهنگ است؛ چرا که طبق منطق قرآن هیچ فرد یا امتی اجل خود را که مقدر من عند الله است نمی داند «وَمَا تَدْرِی نَفْسٌ بِأَیِّ أَرْضٍ تَمُوتُ إِنَّ اللَّهَ عَلِیمٌ خَبِیرٌ» (لقمان/۳۴). بنابراین نمی توان پذیرفت که از یک طرف خداوند بگوید هیچ کس زمان مرگ خود را نمی داند و از طرف دیگر حروفی نازل کند که به وسیله آن حروف زمان انقضای دوران حکومت ها دانسته شود.

۷ – این حروف در ابتدای سوره ها آورده شده تا به عنوان مبتدا و مفتاح سور باشد (میرمحمدی زرندی، ۱۳۶۹ ش: ص ۵۲). این نظریه به این معنی است که همه سور باید دارای چنین مفتاحی باشد و حال آنکه بیشتر سوره ها یعنی ۸۵ سوره فاقد آن است؛ در مقابل، برخی معتقد اند که «این ها ناظر به اسمای اعظم خداوند هستند یا با تلفیق آن ها اسم اعظم به دست می آید. برخی از مستشرقین گفته اند این حروف نظر دارد به اسامی کسانی که نسخه های قرآن را در اختیار داشته اند» (جوادی آملی، ۱۳۸۳: ج ۲/ ص ۹۲). این قول نیر موجه نیست؛ زیرا از منظر تاریخی دارای اشکالات فراوانی است و روایاتی متعدد هم دال بر این است که پیامبر (ع)نیز این حروف را قرائت کرده اند.<