پاورپوینت کامل جریان شناسی دفاع از حقوق زنان ۸۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جریان شناسی دفاع از حقوق زنان ۸۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جریان شناسی دفاع از حقوق زنان ۸۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جریان شناسی دفاع از حقوق زنان ۸۵ اسلاید در PowerPoint :

>

چکیده:

در سال های اخیر گروه ها[۱] و افراد فراوانی به دفاع از حقوق زنان برخاسته و یا به صورتی ریشه ای تر، درباره جایگاه زن در نظام آفرینش سخن گفته اند. در این نوشتار، نویسنده جریان های مدافع حقوق زنان را در سه دسته «سیاسی»، «سکولار» و «دینی» جای می دهد و گروه سوم را به دو طیف «تجدیدنظر طلب» و «اصول گرا» تقسیم می کند. بررسی ویژگی های هرکدام از این گروه های چهارگانه، از بخش های اصلی این نوشتار به شمار می آید.

در دهه گذشته کشور ما شاهد رشد فزاینده جریان دفاع از حقوق زنان بوده است. در مقطع زمانی بسیار کوتاه، نهادها، سازمان ها، تشکل ها و نشریات بسیاری با هدف تلاش برای احقاق حقوق زنان پا به میدان گذاشتند که شاید این موضوع در سراسر تاریخ سیاسی – فرهنگی کشور ما بی نظیر باشد.

با یک بررسی اجمالی می توان جریان های داخلی و خارجی فعال در عرصه دفاع از حقوق زن ایرانی را به سه دسته تقسیم کرد:

۱. جریان سیاسی دفاع از حقوق زنان؛ ۲. جریان غیر دینی (سکولار) دفاع از حقوق زنان؛ ۳. جریان دینی دفاع از حقوق زنان.

جریان سیاسی دفاع از حقوق زنان

این جریان که فعالیت خود را در چند کشور اروپایی و آمریکایی متمرکز ساخته و کم و بیش ارتباط هایی با برخی از جریان های داخل کشور نیز دارد، معتقد است که امر رهایی زن، امری سیاسی است؛ زیرا زنان برای رسیدن به حقوق خود راهی جز مبارزه با دولتها ندارند.

ویژگی های جریان سیاسی

۱. ضدیت با اسلام و ارزش های اسلامی

جریان سیاسی دفاع از حقوق زنان به صراحت مخالفت خود را با احکام اسلام اعلام داشته، از هر چه که رنگ دینی داشته باشد دوری می جوید. برای نمونه، یکی از نظریه پردازان مسائل زنان در تحلیلی از «وضعیت زنان در کشورهای اسلامی»، از اسلام به عنوان یکی از عواملی که «به فرودستی مقام زن مشروعیت بخشیده» یاد کرده و سکولاریسم را پیش شرطی برای آزادی زنان دانسته است:

تجربه تاریخ به روشنی نشان داد که تفاسیر بنیادگرایانه از تمام مذاهب (از جمله اسلام) بدترین دشمن زنان است. شاید که نه امکان پذیر و نه ضروری باشد که جنبش زنان در کشورهای اسلامی با مذهب اعلام جنگ دهند؛ ولی در هر صورت مبارزه با سکولاریسم به عنوان پیش شرطی برای آزادی زنان اجتناب ناپذیر است.[۲]

۲. مخالفت با نظام جمهوری اسلامی

بسیاری از نشریات زنانه که توسط ایرانیان خارج از کشور منتشر می شود، دفاع از حقوق زنان را به بهانه ای برای اظهار مخالفت با نظام اسلامی ساخته و به هر بهانه خشم خود را نسبت به این نظام آشکار می سازند. یکی از نشریات زنانه خارج از کشور که از اجتماع تعدادی زن و دختر در برابر استادیوم ورزشی برای تماشای فوتبال به شوق آمده، با خوشحالی تمام، در سرمقاله خود می نویسد:

با خنده، سرور و رقص در خیابان های خود دست افشانی کردید؛ هر آنچه ممنوع و منکر بود معروف کردید؛ همدوش مردان، خیابان ها و کوچه های اشغالی خود را باز پس گرفتید. این بار شما بر خیابان فرمان راندید؛ هرچند برای چند ساعت. به این نیز قناعت نکردید؛ چه، سال هاست حق خواهی می کنید و با تمرد پا فراتر می نهید. بدانید آنگاه که پای کوبان به استادیوم ورزشی ریختید و درهای بسته را گشودید، اشک شوق به چشم های منتظر و تحسین گر زنان جهان نشاندید.[۳]

۳. بی توجهی به ارزش های اخلاقی

یکی دیگر از ویژگی های کسانی که به اسم زن ایرانی در خارج از کشور و با انگیزه های عمدتا سیاسی به تلاش برای احقاق حقوق زنان این مرز و بوم (!) مشغول اند، بی توجهی به ارزش های اخلاقی و نادیده گرفتن هنجارهایی است که مورد احترام زن مسلمان ایران است، این بی توجهی را به راحتی می توان از عکس ها، طرح ها، داستان ها و برخی مطالبی که در نشریات وابسته به این گروه ها به چاپ می رسد، استنباط کرد.

نادیده گرفتن ارزش های اخلاقی در این نشریات گاه به آنجا می رسد که بدون هیچ محدودیتی اقدام به انتشار مقالاتی در زمینه همجنس گرایی می کنند. مسؤول سابق گروه هومان (گروه دفاع از حقوق همجنس گرایان ایران) در سوئد در یکی از مجلات ایرانی خارج کشور می نویسد: ما آمده ایم تا به کسانی که برای حقوق زنان مبارزه می کنند بگوییم که باید از حقوق زنان و دختران لزبیک (همجنس گرای) ایرانی نیز دفاع کرد؛ چرا که همخوابگی یک زن همجنس گرا با اجبار با جنس مخالف، یعنی مشروعیت بخشیدن به تجاوز دائمی به یک انسان.[۴]

۴. تضعیف نهاد خانواده

جریان سیاسی دفاع از حقوق زنان به تبعیت از اندیشه های فمینیستی، خانواده را یکی از مظاهر نظام مردسالار دانسته و معتقد است وظیفه مقدس مادری چیزی جز بردگی خانگی نیست. مسؤول انجمن زنان ایرانی در مونترال توجه به نقش مادری زنان را مربوط به دوران بربریت می داند و می گوید: «اسلام بنیادگرا با اعتقاد به برتری مرد بر زن از نظر قوای جسمانی و مغزی، همچون قوانین دوران بربریت، نقش زن را محدود به مادر بودن می کند…».[۵]

جریان غیر دینی (سکولار) دفاع از حقوق زنان

از حدود سال ۱۳۶۸ به بعد به موازات رشد جریان هایی که در خارج از کشور موضوع حقوق زنان ایرانی را دستمایه فعالیت خویش قرار داده بودند، در داخل کشور نیز جریانهای مختلفی با هدف دفاع از حقوق زنان وارد میدان شدند و فعالیت خود را آغاز کردند.

با پایان جنگ تحمیلی و ورود کشور به مقطعی جدید از تحولات پس از انقلاب، فضایی به وجود آمد که به تدریج عده زیادی که پیش از آن به دور از هیاهوی انقلاب و جنگ در گوشه ای آرمیده بودند، احساس کردند که می توانند حرف هایی را که یک دهه بر دل هاشان سنگینی کرده بود بر زبان بیاورند و یاد دوران پیش از انقلاب را زنده سازند.

از آنجا که این جریان، خود نیز ادعایی نسبت به محور بودن دین در موضوع دفاع از حقوق زنان ندارد، ما در این بررسی از آن با عنوان جریان غیر دینی (لاییک یا سکولار) دفاع از حقوق زنان یاد می کنیم.

ویژگی های جریان غیر دینی دفاع از حقوق زنان

۱. استفاده ابزاری از دین

جریان سکولار دفاع از حقوق زنان با درک شرایط و موقعیت حاکم بر کشور به این نتیجه رسیده است که در حال حاضر برای نشر عقاید خود چاره ای جز نگارش در محدوده اصول اسلامی ندارد. از این رو نویسندگان وابسته به این جریان در مقالاتی که در نشریات داخل کشور منتشر می کنند بسیار از اسلام دم می زنند و از «روح رئوف اسلام»،[۶] «روح والای اسلام»،[۷] و عباراتی از این دست سخن می رانند؛ اما وقتی در خارج از کشور مجالی برای صحبت می یابند، حرف دل خود را می زنند.

در اینجا برای روشن شدن دوگانگی و تناقضی که در سخنان و نوشتارهای نویسندگان یاد شده وجود دارد، به نمونه ای از این دست اشاره می کنیم:

یکی از نویسندگان سرشناس این جریان در یکی از مصاحبه های داخلی خود به هنگام استناد به قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران می گوید: «به موجب قانون اساسی که خونبهای شهدای ماست، جرایم سیاسی و مطبوعاتی بایستی در محاکم دادگستری به صورت علنی و با حضور هیأت منصفه برگزار شود».[۸] اما همین نویسنده در سخنرانی ای که با عنوان «زن ایرانی و حقوق بشر» در هفتمین سمینار پژوهش های زنان ایرانی در سیاتل آمریکا ایراد می کند، در مورد قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران می گوید:

مواد قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، کلیه حقوق بشر را از زنان ایرانی سلب نموده و اصولاً هر آنچه در قانون اساسی ایران مدون شده تماما نقض حقوق بشر است. […] من به عنوان یک زن و یک حقوقدان هر زمان که این مواد قانون اساسی را می خوانم، گریه می کنم.[۹]

۲. ارائه نکردن طرح و الگویی مشخص و عملی

جریان سکولار دفاع از حقوق زنان، حداقل تا نیمه اول سال ۱۳۷۶، تمام تلاش خود را بر مخالفت با قوانین و مقررات جاری و طرح ها و لایحه های پیشنهادی به مجلس گذاشته و از ارائه الگویی مشخص برای زنان ایرانی خودداری کرده است. اما اینکه چرا این جریان در طول این سال ها تنها از مواضع سلبی وارد شده و کمتر به طرح مباحث اثباتی و ارائه الگوی مورد نظر خود پرداخته است، از دو جنبه قابل بررسی است:

الف) نداشتن طرح و الگویی مشخص: بخشی از کسانی که با دیدگاه های غیر دینی (لائیک) به بحث از حقوق زنان پرداخته اند، بویژه کسانی که عمدتا از سال های ۱۳۷۰ تا ۱۳۷۶ صحنه گردان اصلی این بحث بوده اند، به خاطر نداشتن پشتوانه های تئوریک، فاقد بینش الگویی مشخص برای ساماندهی حرکت زنان، حتی در قالب فمینیسم غربی اند و از این رو تنها با برخوردهای سلبی و مخالفت با مواد قانونی مشخصی، همچون مواد قانونی مربوط به اختلاف دیه و قصاص زنان، خود را در عرصه دفاع از حقوق زنان مطرح ساخته و برای خود هویتی دست و پا کرده اند.

ب) بیم از پذیرفته نشدن: بخش دیگری از جریان سکولار دفاع از حقوق زنان که عمدتا تا چند سال پیش در خارج از کشور به سر می بردند، به دلیل داشتن دیدگاه های تند فمینیستی و تأثیر پذیری شدید از الگوهای غربی دفاع از حقوق زنان، تا نیمه اول دهه دوم انقلاب اسلامی تحت تأثیر فضای حاکم بر کشور و از بیم اینکه مبادا طرح صریح دیدگاه هایشان، حداقل در نشریات داخلی، موجب طرد آنها از سوی جامعه زنان مسلمان ایران شود، جانب احتیاط پیشه کرده و تا مقطع زمانی مشخصی از مطرح ساختن آرمان نهایی خود که چیزی جز پذیرش کامل الگوی غربی برابری زن و مرد نبود، خودداری کردند.

۳. پذیرش منفعلانه حقوق غربی

جریان غیر دینی دفاع از حقوق زنان به دلیل برخوردار نبودن از مبانی مستحکم برخاسته از فرهنگ و سنن دینی و ملّی و همچنین به دلیل عدم درک صحیح از آنچه که در تعالیم اسلامی در مورد زنان مطرح شده است، تنها از دریچه آموزه های غربی به حقوق زنان می نگرد و راه احقاق حقوق آنان را تنها در تن دادن بی قید و شرط به الگوها و هنجارهای متناسب با فمینیسم غربی جستجو می کند.

دفاع بی چون و چرای جریان سکولار از کنوانسیون محو کلیه اشکال تبعیض علیه زنان، مصوب ۱۸ دسامبر ۱۹۷۹ (۲۷ آذر ۱۳۵۸) مجمع عمومی سازمان ملل متحد که در تعارض آشکار با حقوق داخلی جمهوری اسلامی ایران است و به گفته برخی صاحبنظران، با حدود پنجاه اصل مسلم اسلامی و هفتاد ماده قانون مدنی و جزایی جمهوری اسلامی تعارض دارد،[۱۰] یکی از مظاهر بارز این انفعال و خودباختگی در برابر حقوق و ارزش های حاکم بر نظام های غربی است.

۴. دین زدایی از حرکت اصلاحی زنان

جریان یاد شده با هدف دین زدایی از حرکت اصلاحی زنان کشور، در سال های اخیر در پوشش عناوینی چون «تاریخ شفاهی زنان»،[۱۱] «زنان در گذشته»[۱۲] و یا «سالنمای زنان»،[۱۳] تلاش وسیعی را برای مطرح ساختن زنانی که پیش از انقلاب اسلامی و در دوران حاکمیت نظام منحط شاهنشاهی در صحنه های مختلف فرهنگی، هنری و اجتماعی حضور فعال داشته و در جهت ترویج و توسعه فرهنگ ضد دینی رژیم پهلوی قدم های مؤثری برداشته اند، آغاز کرده است.

جریان دینی دفاع از حقوق زنان

انقلاب اسلامی هویتی تازه به زنان بخشید و آنها را بیش از هر زمان دیگر وارد عرصه حیات اجتماعی و فعالیت سیاسی و مبارزاتی نمود. حضور چشمگیر زنان در راهپیمایی های دوران انقلاب و پس از آن، نقش انکارناپذیر آنان در سرنگونی رژیم پهلوی، حضور تاریخ ساز آنان در جنگ تحمیلی، نقش مؤثر آنان در پشتیبانی جبهه های نبرد و… همه و همه جلوه هایی فراموش ناشدنی از تأثیر انقلاب اسلامی در ارتقای نقش اجتماعی زنان است.

به مدد این پشتوانه غنی و عملی بود که کسانی دین اسلام را به عنوان مکتبی که از توان لازم برای تأمین خواسته ها و تضمین حقوق زنان و همچنین هدایت آنان در مسیر کمال برخوردار است، مطرح ساختند و تلاش کردند که با تعریفی دوباره از جایگاه زن در اسلام به نیازهای امروز زنان پاسخ دهند.

اما همه کسانی که در این جریان وارد شدند از یک دیدگاه برخوردار نبودند و یا لااقل در طول مسیر به راهبردهای مشترک نرسیدند. عده ای در پی این بودند که با تجدید نظر در برخی از اصول، اسلام را به گونه ای تعریف کنند که کاملاً با حرکت های نوین دفاع از حقوق زنان و اصول و مبانی حاکم بر این حرکتها منطبق شود. اما عده ای دیگر نیز تلاش می کردند که با حفظ اصول و مبانی، تعریفی متناسب با شرایط زمان و مکان از زن مسلمان ارائه دهند و از توانمندی های دین برای حل مشکلات زنان بهره جویند.

در اینجا برای آشنایی بیشتر با جریان یاد شده، طیف های مختلف موجود در این جریان را در ضمن دو بند مورد بررسی قرار می دهیم:

۱. طیف تجدیدنظر طلب

اگر چه نمی توان زمان دقیقی را به عنوان زمان شروع فعالیت طیف تجدید نظر طلب مشخص نمود، اما اگر بخواهیم به یک مقطع زمانی مشخص که این طیف در آن ظهور و بروز یافته و خود را در عرصه مطبوعات مطرح ساخته اشاره کنیم، باید بگوییم که ماه های پایانی سال ۱۳۷۰ و همزمان با انتشار اولین شماره مجله زنان، سرآغاز رشد و توسعه طیف یاد شده در عرصه دفاع از حقوق زنان است. سردبیر این مجله در اولین سرمقاله خود چنین می نویسد:

وقت آن است که عالمان و متفکران دلسوز دین در کندوکاو خود در فقه و احکام آن قدری جدی تر به اجتهاد در مسائل زنان بیندیشند تا شاید قرن