پاورپوینت کامل مبانی تساهل گرایی ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مبانی تساهل گرایی ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مبانی تساهل گرایی ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مبانی تساهل گرایی ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

>

چکیده:

تساهل و تسامح از اصطلاحات رایج در فرهنگ غرب است که غالبا از آن به عنوان شیوه ای مناسب و کارساز در رفتارهای دینی، اخلاقی و سیاسی یاد می شود. در این مقاله با صرف نظر از مباحث دامنه داری که میان اندیشمندان بر سر حدود و قلمروهای مختلف تساهل و تسامح در گرفته است، پس از اشاره ای کوتاه به مفهوم این اصطلاح، به بررسی مبانی غربی اندیشه تساهل می پردازیم.

معنا و مفهوم تساهل و تسامح

تساهل به معنای «به آسانی و نرمی با کسی برخورد کردن» است و درباره دو نفر که با هم با نرمی و بخشش رفتار کنند، می گویند:این دو با هم تساهل کرده اند. معمولاً تساهل با تسامح مترادف دانسته شده است؛ لیکن کلمه تسامح، فرق ظریفی با تساهل دارد، و آن این که تسامح از ماده «سَمُحَ» به معنای بخشش و بزرگواری است و بنابراین، تسامح به معنای نوعی کنار آمدن همراه با جود و بزرگواری می باشد.[۱]

معادل این کلمه در انگلیسی، واژه TOLERANCE از ریشه لاتینی TOLERO به معنای تحمل کردن، اجازه دادن و ابقاکردن است که با مصدر TOLLO، به معنای حمل کردن یا بردن و اجازه دادن، هم خانواده است؛ گویی کسی که تساهل می ورزد، باری را حمل یا تحمل می کند.[۲]

اما در اصطلاح، تساهل و تسامح به معنای عدم مداخله و ممانعت یا اجازه دادن از روی قصد و آگاهی به اعمال و عقایدی است که مورد پذیرش و پسند شخص نباشد. با توجه به این تعریف، در اصطلاح تساهل عناصر زیر لحاظ می گردند:

الف) تنوع و اختلاف؛ ب) نارضایتی؛ ج) آگاهی و قصد؛ د) توانایی بر مداخله.[۳] یعنی اولاً تساهل باید در میان افرادی باشد که به نحوی با هم اختلاف دارند،بنابراین، مدارا و هم زیستی مسالمت آمیزی که در میان افراد جوامع یک رنگ و هم عقیده وجود دارد، از تعریف تساهل خارج است؛ ثانیا با شرط دوم، آن گونه تساهلی که از روی بی اعتنایی و بی تفاوتی باشد، خارج می شود؛ چرا که تساهل مورد تعریف، همراه با مخالفت و ناخشنودی است و در آن میل اصلی به همین مخالفت و مقاومت است.

اما به دلیلی این میل سرکوب و مهار می شود؛ در حالی که در بی تفاوتی اصلاً میل به مخالفت وجود ندارد. از این شرط به دست می آید که تساهل و تسامح هرگز به معنای پذیرش عقیده مخالف نیست. ثالثا بنابر شرط سوم، این تساهل نباید از روی جهل و بدون انگیزه صورت پذیرد و بنابر شرط چهارم، مدارای عاجزانه و از روی ناچاری، تساهل و تسامح خوانده نمی شود.

تعریف مذکور در فرهنگ غرب متداول است و اندیشمندان غربی شروط چهارگانه فوق را، شرط لازم برای تساهل و تسامح می دانند. با این حال، برخی شرط های دیگری را نیز افزوده اند.[۴] برایمثال: الف) شخص تساهل کننده باید مداخله در کار دیگران را به لحاظ اخلاقی نادرست و نشانه بی احترامی به آنان بداند؛ ب) آنچه را شخص نادرست می داند و نسبت به آن تساهل روا می دارد باید مستدل و براساس اصول و ادلّه باشد نه صرفا از روی سلیقه شخصی یا تعصب؛ ج) آنچه مورد تساهل قرار می گیرد، شخص است نه کار یا عقیده او.

مفهوم تساهل و تسامح در اسلام

در اسلام اصطلاح رایجی به عنوان «تساهل و تسامح» وجود ندارد؛ یعنی آیه و روایتی نداریم که در آن مسلمانان امر به «تساهل و تسامح» شده باشند۱؛ لیکن آنچه از مجموع معنای لغوی و اصطلاحی تساهل و تعریف رایج آن در غرب به دست می آید، این است که تقریبا بهترین معادل برای چنین معنایی همان اصطلاح حلم و بردباری است که در اسلام مطرح است و احیانا به عنوان ارزش اخلاقی شناخته می شود.

اما مسأله اصلی این است که آیا این حلم و بردباری همه جا روا است و هیچ حد و مرزی ندارد؟ اجمالاً پاسخ این است که تساهلِ مطلق ممکن نیست و باید حدود و شرایطی داشته باشد که اسلام، تعیین کننده این حدود را خداوند متعال و وحی او می داند؛ در حالی که در تفکر غربی، تعیین این حد و مرزها گاه از طریق منافع فردی یا اجتماعی، قراردادها و هنجارها، حقوق بشر و به طور کلی انسان و طبیعت دانسته شده است.

اختلاف دیگر میان دیدگاه اسلام و نظر اندیشمندان غربی بر سر ملاک و معیار این تساهل و مدارا است؛ ملاک مفهوم غربی تساهل، تفکراتی هم چون پلورالیسم (کثرت گرایی) اخلاقی و دینی، و یا نسبیت فرهنگی و اخلاقی است که این مبانی در تعلیمات اسلامی به رسمیت شناخته نمی شود.

۱. هر چند در برخی روایات تعابیری از مسامحه آمده است، لیکن این تعابیر عمدتا ذیل عنوان حلم و مدارای اسلامی می گنجند که نمی توان اصطلاح تساهل و تسامح را، به لحاظ بار معنایی، دقیقا مساوی با آن دانست.

مبانی شکل گیری اندیشه تساهل در غرب

به طور کلی سه مبنا ومنشأ را می توانیم برای شکل گیری اندیشه تساهل و تسامح در غرب، در نظر بگیریم:

مبنای اول مبنایی هستی شناختی است که برگرفته از اندیشه های ارسطو است. از نظر ارسطو سرتاسر جهان هستی را کثرت و اختلاف و تنوع فراگرفته است. در این میان، انسان به عنوان موجودی که جوهر حقیقی اش عقل است، باید دست به گزینش بزند و در واقع سعادت او از طریق همین گزینش عقلانی و آزاد رقم می خورد و هر چه تفاوت و تکثر و اختلاف بیش تر باشد، فرصت گزینش عقلی، بیش تر و ارزش عمل بالاتر خواهد بود. برای حفظ این اختلاف ها و تنوع ها وجود تساهل اجتناب ناپذیر است[۵]

زیرا شخص نامتساهل، در صدد همگون کردن آرا و رویه های رفتاری است و از این طریق زمینه انتخاب و گزینشِ صحیح عقلی و عمل براساس آن را محدود می سازد.[۶] پس به نظر ارسطو تساهل، لازمه تکثر و تکثر، لازمه سعادت است.[۷] بر اساس این مبنا در چند قرن اخیر، مثلاً در عالم سیاست، طرفداران تکثرگرایی سیاسی در غرب تأکید می کنند که تمرکز قدرت، به احتمال زیاد، به خودکامگی و استبداد می انجامد و برای پرهیز از استبداد باید قدرت در میان افراد و گروه های مختلف توزیع شود.

در نقد اجمالی این مبنا می توان گفت:

اولاً، درست است که اجزای هستی از هم جدا و پراکنده هستند، امّا با توجه به تأثیر و تأثراتی که این اجزا بر یکدیگر دارند (به طوری که هیچ موجود طبیعی را نمی توان یافت که در موجود طبیعی دیگر مؤثر و یا از آن متأثر نباشد)، می توان همه جهان هستی و طبیعت را در مجموع دارای نظام واحدی دانست