پاورپوینت کامل وحی قرآنی و اصلاح رابطه انسان با طبیعت ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل وحی قرآنی و اصلاح رابطه انسان با طبیعت ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل وحی قرآنی و اصلاح رابطه انسان با طبیعت ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل وحی قرآنی و اصلاح رابطه انسان با طبیعت ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

>

از دیدگاه وحی قرآنی برای این که انسان بتواند به نحو صحیح از مواهب دنیا و طبیعت زمین بهره برداری کند و شکرگزار نعمت های او باشد و از ناآرامی، اضطراب و انحراف های افراط و تفریط مصون بماند، باید یادخدا و آخرت را زنده نگه دارد و به تعدیل علاقه ها و شهوت هایش نسبت به زن و فرزند، مال، مقام و سایر مواهب دنیا بپردازد و از زینت ها و رزق طیب به میزان متعادل سود ببرد.

پاورپوینت کامل وحی قرآنی و اصلاح رابطه انسان با طبیعت ۴۸ اسلاید در PowerPoint

مولف: شهلا نوری

تلخیص: مریم احیایی

در این مقاله آن چه مورد بررسی قرار می گیرد عبارت است از:

۱- قرآن برای «اصلاح رابطه ی انسان با طبیعت» انسان را مسؤول عمران و آبادی زمین کرد و نعمت های موجود در زمین را برای رفع تمام نیازهای او آفرید و مسخّر او ساخت تا با دگرگون کردن زمین از آن منفعت مادی و معنوی ببرد و به رشد و تکامل روح خود بپردازد.[۱]

۲- از دیدگاه وحی قرآنی برای این که انسان بتواند به نحو صحیح از مواهب دنیا و طبیعت زمین بهره برداری کند و شکرگزار نعمت های او باشد و از ناآرامی، اضطراب و انحراف های افراط و تفریط مصون بماند، باید یادخدا و آخرت را زنده نگه دارد و به تعدیل علاقه ها و شهوت هایش نسبت به زن و فرزند، مال، مقام و سایر مواهب دنیا بپردازد و از زینت ها و رزق طیب به میزان متعادل سود ببرد.

«إِنَّ رَبَّکمُ اللَّهُ الَّذی خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ فی سِتَّهِ أَیامٍ ثُمَّ اسْتَوی عَلَی الْعَرْشِ یغْشِی اللَّیلَ النَّهارَ یطْلُبُهُ حَثیثاً وَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ وَ النُّجُومَ مُسَخَّراتٍ بِأَمْرِهِ أَلا لَهُ الْخَلْقُ وَ الْأَمْرُ تَبارَک اللَّهُ رَبُّ الْعالَمینَ»[۲]

«در حقیقت، پروردگار شما آن خدایی است که آسمان ها و زمین را در شش روز آفرید سپس بر عرش [جهان داری] استیلا یافت. روز را به شب – که شتابان آن را می طلبد – می پوشاند، و [نیز] خورشید و ماه و ستارگان را که به فرمان او رام شده اند [پدید آورد]، آگاه باش که [عالم] خلق و امر از آن اوست. فرخنده خدایی است پروردگار جهانیان».

معنای آیه ی شریفه این است که خداوند متعال تنها کسی است که آسمان ها (از جمله آسمان دنیا و فضای محیط بر زمین) و زمین را در شش روز آفرید سپس زمام و رهبری آن را به دست گرفت آری اوست که شب را هم چون پوشش بر روشنایی روز می افکند و تاریکی شب با سرعت در پی روز در حرکت است؛ هم اوست که خورشید و ماه و ستارگان را آفرید، در حالی که همه مسخّر فرمان او هستند. آگاه باشید که آفرینش و تدبیر جهان هستی از آن اوست؛ پر برکت و زوال ناپذیر است خدایی که پروردگار جهانیان است. [۳]

«ثمّ استوی علی العرش» کنایه از استیلا و تسلّط خداوند بر ملک خود و قیام به تدبیر امورش می باشد به گونه ای که هیچ موجودی از تحت سلطنت او خارج نمی شود و با یک نظمی دقیق هر موجودی را به کمال واقعی اش رسانده است، چنان چه فرمود: «یُدَبِّرُ الأمر»[۴]، (کار [آفرینش] را تدبیر می کند و خداوند نه تنها آفریدگار تمام هستی است بلکه اداره و رهبری جهان نیز با او می باشد. [۵]

حاصل آن که بر طبق یک نظر، «خلق» و «امر» هر دو به معنی ایجاد است با این تفاوت که «خلق» ایجاد تدریجی ذوات موجود است و «امر» ایجاد دفعی است. امّا طبق نظر دیگر که بهتر می باشد «خلق» به معنای آفرینش است ولی «امر» به معنای «فرمان» و «دستور» الهی است نه به معنای ایجاد و آفرینش. پس «أَلالَهُ الْخَلْقُ وَ الْأَمْرُ» به این معناست که آگاه باشید آفرینش و اداره ی امور جهان هستی تنها به دست اوست و فقط اوست که در جهان هستی مالکیت مطلقه دارد، یعنی همان گونه که جهان هستی در آغاز آفرینش نیازمند به خدای متعال است، در بقا و ادامه حیات نیز نیازمند به اوست. [۶]

آفرینش زمین و نعمت های آن برای انسان

« هُوَ الَّذی خَلَقَ لَکمْ ما فِی الْأَرْضِ جَمیعاً ثُمَّ اسْتَوی إِلَی السَّماءِ فَسَوَّاهُنَّ سَبْعَ سَماواتٍ وَ هُوَ بِکلِّ شَی ءٍ عَلیمٌ»[۷]

«اوست آن کسی که آن چه در زمین است، همه را برای شما آفرید سپس به [آفرینش] آسمان پرداخت، و هفت آسمان را استوار کرد و او به هر چیزی داناست».

سبع سماوات

مراد از آن آسمان های هفته گانه است. آیه ی شریفه به این معناست که او کسی است که زمین و آسمان های هفت گانه را آفرید که نزدیک ترین آن ها به ما آسمان دنیا می باشد که با ستارگان مزیّن شده است. «إِنَّا زَینَّا السَّماءَ الدُّنْیا بِزینَهٍ الْکواکبِ»[۸]«ما آسمان این دنیا را به زیور اختران آراستیم».

ولی شش آسمان دیگر را قرآن توصیف نکرده و از نظر علمی نیز هنوز کشف نشده است. [۹]

آری خداوند این آفرینش با عظمت را برای رشد و تکامل انسان آفرید. تقدیم «لکم» در آیه دلالت بر حصر می کند و ضمیر «لکم» خطاب به همه ی افراد بشر است. [۱۰]بنابراین همه ی افراد بشر در بهره برداری از مواهب طبیعی مستحق اند و طبق دستورات وحی می توانند از آن ها برای بهره وری مادی و رشد و تعالی معنوی خود استفاده کنند.

لذا استعمارگران حق ندارند که دیگران را از این مواهب خدادادی محروم سازند. [۱۱] چرا که خداوند خواسته است که بشر تا مدّت معیّن بر روی همین زمین زندگی کند: «وَ لَکمْ فِی الْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَ مَتاعٌ إِلی حینٍ».[۱۲]

انسان مسؤول آبادی زمین

«…هُوَ أَنْشَأَکمْ مِنَ الْأَرْضِ وَ اسْتَعْمَرَکمْ فیها…» [۱۳]«…او شما را از زمین پدید آورد و در آن شما را استقرار داد…»

معنای آیه ی شریفه این است که همان گونه که خدای یگانه پیدایش انسان را از عناصر زمین فراهم کرد،[۱۴]آبادانی زمین را نیز از او خواست، و او را در این زمینه جانشین خود قرار داد به این معنا که به او تمکّن داد تا بتواند در زمین تصرّف کند و با دگرگون کردن زمین از فواید و منافع آن بهره مند شود. هم بهره ی مادّی ببرد و هم استفاده ی معنوی بکند. [۱۵]

به گفته ی شهید مطهری که فرمود: «طبیعت مادر روح انسان است… خداوند مولودی را در دامن این مادر متولّد کرده که از دامن این مادر بالا رود…» [۱۶]زیرا زمین و معنای محیط بر آن برای رفع تمام نیازمندی های انسان کفایت می کند، چنان چه فرمود: «أَ لَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ کفاتاً. أَحْیاءً وَ أَمْواتاً…» [۱۷] «مگر زمین را اجتماع نگردانیدیم؟

چه برای مردگان چه برای زندگان…» بنابراین خداوند انسان را مسؤول عمران و آبادی زمین کرد تا آن را وسیله ای برای رشد و تکامل روحی خود قرار دهد.

جهان هستی مسخر انسان

« أَ لَمْ تَرَوْا أَنَّ اللَّهَ سَخَّرَ لَکمْ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی الْأَرْضِ…» [۱۸] «آیا ندانسته اید که خدا آن چه را که در آسمان ها و آن چه را که در زمین است، مسخّر شما ساخته است».

البتّه تسخیر کننده ی حقیقی جهان آفرینش، خداوند متعال است زیرا همه ی نظام آفرینش مورد تسخیر و مطیع و فرمانبردار، سنن و قوانین خلقت اوست. [۱۹] «کلٌّ یجْری لِأَجَلٍ مُسَمًّی» هر کدام برای مدّتی معین به سیر خود ادامه می دهند».

لذا معنای تسخیر این نیست که انسان بتواند بر نظام آفرینش به طور قهری حکومت کند و اصول حاکم بر آن را تغییر دهد؛ بلکه تسخیر انسان به این معنا است که در محدوده ی نظام موجود توانایی دارد که موجودات آسمان و زمین را در خدمت خود در آورد و به نفع خود از آن ها بهره برداری کند پس تسخیر انسان در طول اراده و تسخیر الهی قرار دارد، نه در عرض آن. [۲۰]

مواهب دنیا و طبیعت از نگاه قرآن

«الْمالُ وَ الْبَنُونَ زینَهُ الْحَیاه