پاورپوینت کامل ای نور چشم خوبان ۲۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ای نور چشم خوبان ۲۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ای نور چشم خوبان ۲۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ای نور چشم خوبان ۲۱ اسلاید در PowerPoint :

>

پیشوای دوم نه تنها از نظر علم و تقوا و زهد و عبادت، مقامی برگزیده داشت. بلکه از لحاظ بذل و بخشش و دستگیری از بیچارگان و درماندگان نیز در عصر خود زبانزد خاص و عام بود.

کریم اهل بیت(علیه السلام)

نیمه ی ماه رمضان سال سوم هجرت، در خانه ی علی و فاطمه (علیهماالسلام)، فرزندی دیده به جهان گشود که او را حسن نامیدند و این نام، از حُسن و نیکویی او نشان داشت. آری فرزندی که در خانه ی علی (علیه السلام) دیده به جهان گشاید و در دامن زهرا (علیهاالسلام) پرورده شود و نفس گرمِ حبیب خدا، هدایتگر و نوازشگر او بوده باشد، باید جز حُسن و جمال در سیرت و صورت او یافت نشود. او حَسَن است، سرور جوانان بهشت و سبط اکبر که او را به لقب های سیّد، زکی، مجتبی و نیز تقی خوانده اند.

امام را بهره ای فراوان از خوی محمّدی و سیره ی علوی بود و به حق که سیرت فاطمی در جای جای زندگی اش تجلّی یافته بود. او سرآمد بسیاری از صفات و فضایل انسانی بود که در این میان صبوری، بردباری و حلم او بیش از همه، شایسته ی یاد کردن است چنان که گویی حلم با نام حسن زاده شده است. (گلستان قرآن، ۵/۱۶۳)

گشاده دستی از دیگر صفات و فضایل امام مجتبی (علیه السلام) بود. پیشوای دوم نه تنها از نظر علم و تقوا و زهد و عبادت، مقامی برگزیده داشت. بلکه از لحاظ بذل و بخشش و دستگیری از بیچارگان و درماندگان نیز در عصر خود زبانزد خاص و عام بود. وجود گرامی آن حضرت، آرام بخش دل های دردمند، پناهگاه مستمندان و تهیدستان و نقطه ی امید درماندگان بود.

هیچ فقیری از خانه ی آن حضرت، دست خالی بر نمی گشت. هیچ آزرده دلی، شرح پریشانی خود را نزد آن بزرگوار بازگو نمی کرد، جز آن که مرهمی بر دل آزرده ی او نهاده می شد. گاهی پیش از آن که مستمندی اظهار احتیاج کند و عرق شرم بریزد، احتیاج او را برطرف می ساخت و اجازه نمی داد که او رنج و مذلّت سؤال را برخود هموار سازد.

روزی امام مجتبی (علیه السلام) به زیارت بیت الله مشرّف شده بود. شخصی را دید که با خداوند راز دل می گوید. به گفته هایش گوش داد و شنید که چنین عرض می کند: «خداوندا! ده هزار درهم نصیب من گردان که…». امام بی درنگ برخاست و به منزل رفت و درست به همان اندازه که او از خدا خواسته بود، برایش فرستاد. (مجلسی، ۳۳۲/۴۳)

در واقع، این روحِ انفاق و کرامت بود که همواره درِ خانه و مهمانخانه ی امام مجتبی را به روی غریبان و مسافران و رهگذران باز نگه می داشت و نام او را در جان و دل آدمیان به عنوان «کریم اهل بیت» جاودانه می ساخت و هر خویش و بیگانه ای را بر سر سفره ی احسان او می نشاند و هر تازه واردی را در کوچه های مدینه به جستجویش وا می داشت.

حسن بن علی (علیه السلام) از تمام امکانات خود برای انجام امور نیک و خداپسندانه بهره برداری می کرد و اموال فراوانی در راه خدا می بخشید. در تاریخ ثبت شده است که: «حضرت مجتبی (علیه السلام) در طول عمر خود، دوبار تمام اموال و دارایی خود را در راه خدا خرج کرد و سه بار ثروت خود را به دو نیم تقسیم نموده، نصف آن را برای خود نگه داشت و نصف دیگر را در راه خدا بذل نمود». (یعقوبی، ۲۱۵/۲)

امام مجتبی (علیه السلام) گاهی مبالغ قابل توجّهی را یک جا به مستمندان می بخشید به