پاورپوینت کامل جوانی چو دریابی در یابی ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جوانی چو دریابی در یابی ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جوانی چو دریابی در یابی ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جوانی چو دریابی در یابی ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

>

انسان از دوران نوزادی با زمینه ی فطری خداشناسی متولد می شود و در دوران جوانی، روح و روان او بیشترین آمادگی و استعداد را برای اموری که دین برای او به ارمغان می آورد، دارد.

جوان و خودسازی در سیره ی اهل بیت (علیهم السلام)

مقدمه

عهد بهار از دل شب گیر پرس ذوق جوانی ز دلِ پیر پُرس

پیر شناسد که جوانی چه بود تا نرود از تو، ندانی چه بود (ناصر خسرو)

هنگامی که انسان متولد می شود یک موجود ضعیف و ناتوان است که تا مدت ها اطرافیان باید از او مراقبت نمایند؛ حال همین موجود ضعیف با سپری کردن این دوران به سوی کدامین سرزمین رهسپار می گردد و چگونه خود را به قله ها می رساند، این بسیار مهم است.

آیا به سوی اصل خویش و پاکی می رود یا به سوی ناپاکی؟ زیرا او هم توان صعود به قله های معنویت و کمال را دارد و هم توان فتح قله های شیطانی و غرور را. این که نیروی عظیم نهفته در این موجود به گونه ای صحیح اداره شود تا قله های توانایی و شکوفایی اصل خویش را فتح کند، نکته ی مهمی است که اهل بیت (علیهم السلام) در سیره ی خود بدان اشاره کرده اند.

در این چند سطر برآنیم تا با بیانی هر چند مختصر از تعریف جوانی، گذری بر ویژگی های جوان داشته باشیم که در خودسازی و رشد معنویش بسیار مؤثر است.

تعریف جوانی

در زبان فارسی واژه ی «جوان» یا «بُرنا» به معنای هر چیزی است که از عمر آن، چندان نگذشته باشد (محمدی ری شهری، ص۱۳) در لغت نامه ی دهخدا جوان چنین معنا شده است: انسان یا حیوان یا درخت که به حد میانه ی عمر طبیعی خود رسیده باشد. (دهخدا، ۱۳۹/۱۶)

اما در این که جوانی چه محدوده ی سنی دارد اختلاف است. سازمان ملل متحد، با اذعان به این که تعریف زمانی جوان در جوامع مختلف به سبب ملیّت یا فرهنگ متفاوت است، در جهت دستیابی به اهداف آماری خود، جوانی را بین سنین ۱۵ تا ۲۴ سالگی قرار داد. (رک: حسینی زاده و حاجی ده آبادی، ص۱۴)

در زبان عربی نیز، تعبیرهای گوناگونی ناظر به نوجوان و جوان وجود دارد که از آن جمله: غلام، فتی، مراهق، (حسینی زاده و حاجی ده آبادی، ص۱۴) و… است که در این میان اولی از ریشه «فَتَیَ، فَتَوَ (طراوت و شادابی) و دومی از ریشه ی «شَبَبَ شکوفایی و برخورداری از حرارت» است. (مفردات) (محمدی ری شهری، ص۱۴)

البته نکته ی قابل توجه این است که نمی توان تعیین کرد که دوران جوانی از چه زمان آغاز می شود و کی پایان می پذیرد. در اصطلاح اهل بیت جوان و جوانی با مفهوم اصطلاحی و لغوی آن همواره یکی نیست؛ بلکه جوان و جوانی در بیان اهل بیت(علیهم السلام)، بر پایه های ارزش مداری استوار است.

جوان آن کسی است که خود را با ارزش های اسلامی و انسانی تطبیق می دهد. جوانی در فرهنگ اهل بیت (علیهم السلام) به زور بازو و توان جسمی خلاصه نمی شود، بلکه جوانی صفاتی است که جوان در خود رشد و پرورش می دهد تا بر هوای نفس چیره گردد؛ این مطلب به روشنی در سخن گهربار امام صادق (علیه السلام)آمده است: سلیمان بن جعفر هذلی روایت می کند که امام صادق (علیه السلام) به من فرمود: «ای سلیمان! فتی کیست؟ عرض کردم: فدایت گردم فَتی در نزد ما جوان است.

امام فرمود: آیا می دانی که اصحاب کهف همه بزرگ سال بودند ولی خداوند به دلیل ایمانشان، آنان را «فتیه» و جوانان، (جوانمردان) نامیده است؟ ای سلیمان! کسی که به خداوند ایمان آورد و تقوا پیشه کند، فتی به حساب می آید. (کلینی، ۳۹۵/۸) آن چه از این حدیث استفاده می شود این است که جوان و جوانی با قلب و درون انسان ارتباط دارد، نه با توان جسمی و سن و سال او. (صداقت، ص۳)

جوان و خودسازی در سیره ی اهل بیت(ع)

بی شک جوانان از مهم ترین سرمایه های بشری در هر جامعه ای می باشند و هستند. در تمام جوامع بشری، جوان روح مجسم زندگی، سمبل نشاط و بالندگی و نیروی حیات و سازندگی است. در سیره ی پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و اهل بیت (علیهم السلام) نیز به وفور حضور جوانان را در امور مختلف می بینیم تا آن جا که در بسیاری از موارد پیامبر برای احترام، با آنان مشورت می نمود و در کارها از آن ها یاری می جست.

پس بر مسئولان فرهنگی جامعه اسلامی است که تعلیم و تربیت جوانان را جدی بگیرند و در روح لطیف و فطرت پاک آن ها بذر دین و معنویت را بکارند، چنان که امام علی (علیه السلام) می فرمایند: «إِنَّمَا قَلْبُ الْحَدَثِ کالْأَرْضِ الْخَالِیهِ مَا أُلْقِی فِیهَا مِنْ شَی ءٍ قَبِلَتْهُ؛ همانا، دل جوان، مانند زمین خالی است که هر چه در آن افکنده شود، آن را می پذیرد». (آمدی، ص۶۶، ح۸۸۹)

امام صادق (علیه السلام) چنین توصیه می فرمایند: «عَلَیک بِالْأَحْدَاثِ فَإِنَّهُمْ أَسْرَعُ إِلَی کلِّ خَیرٍ؛ جوانان را دریاب؛ که آنان به سوی هر نیکی ای پُر شتاب ترند». (آمدی، ص۵۵، ح۲۷)

اهمیت و ارزش به جوانان و بها دادن به شخصیت آن ها نه تنها در سیره ی روایی و گفتار پیامبر و اهل بیت (علیهم السلام) که در سیره ی عملی آنان نیز به وفور دیده شده است. در این جا چند نمونه را به اختصار ذکر می کنیم: (خادمی کوشا، ص۲۸)

۱ـ اولین مسلمانی که در سن ۱۳ یا ۱۵ سالگی برای یاری پیامبر اعلان آمادگی نمود، علی بن ابیطالب (علیه السلام) بود. که این نشان دهنده ی پاکی فطرت و دین داری و گرایش به دین در جوانان است.

۲ـ اولین فرستاده ی پیامبر به مدینه و اولین مبلغ اسلام در شهر یثرب، جوانی به نام مُصعَب بن عُمیر بود.

۳ـ اولین فرماندار مکه که پس از فتح مکه با عنوان امیر، از سوی پیامبر برگزیده شد، جوان ۲۱ ساله ای به نام عَتّاب بن اسید بود.

با مشاهده ی این نمونه ها به این نتیجه می رسیم که هرگز جوانان را به جهت جوان بودنشان نباید کنار گذاشت بلکه اول در صورت داشتن لیاقت و کفایت به آن ها باید مسئولیت های اجتماعی داد و دوم این که چون جوانان دارای استعدادها و نیروهای نهفته ی زیادی هستند، باید با توجه به ویژگی های خاص و مطلوبی که دارند، به آن ها خط مشی داد و این استعدادها را در جهت صحیح و کارآمد سامان دهی نمود. در این جا به طور اختصار ویژگی های کلی جوان و تأثیر بسزای آن ها را در خودسازی و یا عدم خودسازی او بیان می کنیم.

یکی از مهم ترین ویژگی های جوانان این است که زودتر به سوی خوبی ها، دین داری و کارهای نیک می گرایند؛ زیرا با فطرت پاک آنان سازگار است و پیش از آن که این آینه ی روشن زنگار گیرد و مکدر شود باید غبار از دل آن زدود: همان گونه که امام علی (علیه السلام) به فرزندش می فرمایند: «فَبَادَرْتُک بِالْأَدَبِ قَبْلَ أَنْ یقْسُوَ قَلْبُک وَ یشْتَغِلَ لُبُّک؛ پس در تربیت تو شتاب کردم، پیش از آن که دل تو سخت شود و عقل تو به چیز دیگری مشغول گردد». (نهج البلاغه، نامه۳۱)

رسول خدا (صلی الله علیه و آله) می