پاورپوینت کامل فرهنگ عاشورایی در زیارت های شیعی ۹۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فرهنگ عاشورایی در زیارت های شیعی ۹۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فرهنگ عاشورایی در زیارت های شیعی ۹۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل فرهنگ عاشورایی در زیارت های شیعی ۹۷ اسلاید در PowerPoint :

>

متون زیارت ها عمدتاً آکنده از آیات قرآنی و احادیث نبوی است که حاکی از استحکام و اصالت این زیارت ها است. به عنوان نمونه، در زیارت حضرت امیرالمؤمنین (علیه السّلام) در روز عید غدیر به حدود سی و شش آیه ی قرآن و چهار حدیث نبوی و چهار حدیث علوی تصریح یا اشاره شده است.

نگاهی دوباره به زیارت نامه ی ائمّه ی معصومین و محتوای آن ها

زیارت های ائمّه (علیهم السّلام)، تجلّی دین، احیاگر، افشاگر حقایق و مجاهدپرور است و اتصال معنوی با اهل بیت را پی می ریزد.

پیش از بررسی جلوه ها و نمودهای فرهنگ عاشورایی در متون زیارت های ائمّه ی اطهار (علیهم السّلام) به چند نکته در این باره اشاره می کنیم:

الف: زیارت قبور، اصولاً یک امر فطری است. انسان به لحاظ وجودی متّصل به هم نوعان خویش است و در فقدان نزدیکان و دوستان، فطرتاً به زیارت قبور آنان روی می آورد. زیارت عامل اتصال انسان زنده به گذشتگان و اتّصال گذشتگان به زمان حال است.

چه کسی می تواند به انسان عزیز از دست داده ای بگوید، نباید هیچ نوع ارتباط و اتّصال روحی با عزیزت داشته باشی! بر این اساس است که پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله)، به زیارت مادرش می رفت و دیگران را به زیارت مردگان امر می کرد.

«اسْتَأْذَنْتُ رَبِّی فِی زِیارَهِ قَبْرِ أُمِّی فَأَذِنَ لِی فَزُورُوا الْقُبُورَ تُذَکرُکمُ الْمَوْت » (صحیح مسلم، ۶۵/۳؛ سنن ابی داود، ۲۱۲/۳) آن حضرت هم چندین بار به زیارت قبور شهدا، به ویژه عمویش حمزه رفت و این البتّه به معنای مشروعیت این امر، علاوه بر فطری بودن آن است و چه زیباست که امام حسین (علیه السّلام) نیز قیام خود را با زیارت قبر پیامبر (صلّی الله علیه و آله) آغاز کرد.

ب: از نظر مکتب شیعه، زیارت صرفاً یک امر عاطفی نیست، بلکه پیش از آن یک عمل معرفتی است. تأکید بر این امر که کسی امام را در حالی که عارف به حقّ او باشد زیارت کند به ثواب های یاد شده در احادیث خواهد رسید، نشان دهنده ی این حقیقت است (مفاتیح الجنان، فصل ۴). بدین سان زیارت، بصیرت بخش، معرفت آفرین و سازنده ی انسان مکتبی است.

حال پاسخ به این سؤال چندان مشکل نیست که آیا زیارت عامل ایستایی است یا عامل پویایی؟ پاسخ به این سؤال، به محتوای زیارت بستگی دارد. زیارت های شیعی (چنان که به نمونه هایی از آن اشاره خواهد شد) حاوی بار سنگین معرفت، احیاگری، افشاگری و ستم ستیزی است.

ج: در فرهنگ شیعی، برای زیارت اولیای خدا آدابی وجود دارد. این آداب خود ادب آموز و سازنده و مقدّمه ی عروج است؛ آدابی هم چون: طهارت جسم، روزه، غسل، وضو، اذکار توحیدی، آرامش و وقار، اذن دخول و اتّصال معنوی با حجّت و خلیفه ی خدا در روی زمین.

د: متون زیارت ها عمدتاً آکنده از آیات قرآنی و احادیث نبوی است که حاکی از استحکام و اصالت این زیارت ها است. به عنوان نمونه، در زیارت حضرت امیرالمؤمنین (علیه السّلام) در روز عید غدیر به حدود سی و شش آیه ی قرآن و چهار حدیث نبوی و چهار حدیث علوی تصریح یا اشاره شده است.

هـ: در خصوص زیارت امام حسین (علیه السّلام) چند نکته وجود دارد:

نخست آن که احادیث در فضیلت زیارت آن حضرت، آن قدر فراوان است که در صحّت آن ها جای هیچ شک و تردیدی باقی نمی گذارد.

دوم آن که نمی توان از تأثیر فراوان احادیث فضیلت زیارت امام حسین (علیه السّلام) غافل شد. ثواب های بی شماری که برای یک زائر عارف به حق حسین (علیه السّلام) ذکر شده، قطعاً این اثر را بر دوست داران او دارد که خود را از دور و نزدیک مقیّد به زیارت آن حضرت بکنند.

سوم آن که نظری بر محتوای این احادیث نشان می دهد که زیارت امام، صرفاً یک عمل فطری و احساسی نیست، بلکه یک حرکت عمیق مکتبی و سیاسی است.

از باب نمونه، به خلاصه ی حدیثی از امام صادق (علیه السّلام) اشاره می کنیم: «ای خداوندی که ما را به کرامت مخصوص گردانیده ای… من و برادرانم و زیارت کنندگان قبر اباعبدالله الحسین (علیه السّلام) را بیامرز، آنان که اموال خود را [در راه ما] خرج کرده اند و تن هایشان را برای اجابت امر ما و خشم بر دشمنان از شهرها خارج کرده اند…

خداوندا! دشمنان ما بر آنان که به قصد زیارت ما بیرون آمده بودند، خرده گرفتند؛ ولی این امر مانع آنان نشد که از روی مخالفتِ ایشان، آهنگ ما کنند… آن گاه حضرت به یکی از شیعیان خود گفت: از ترس هیچ کس زیارت آن حضرت را ترک مکن که هر کس از روی ترس، زیارت را ترک کند، حسرت بسیار می برد و آرزو می کند که ای کاش آن قدر نزد قبر آن حضرت می ماندم تا در آن جا مدفون می شدم!…» (مفاتیح الجنان، فصل هفتم، مقصد اول، در فضیلت زیارت امام حسین (علیه السّلام)).

در نهضت امام حسین (علیه السّلام) دو انگیزه ی اساسی وجود داشت: نخست این که امام حاضر نبود به بیعت با حاکمی جائر و فاسق تن بدهد و دوم این که می دید آداب جاهلی زنده شده و بدعت هایی به وجود آمده و سنّت پیامبر و دین الهی نزدیک به نابودی است.

با توجّه به این انگیزه ها، اهداف امام از این نهضت تا حدودی روشن می شود: امام حکومت نامشروع و ستمگر را نمی پذیرد، علیه آن قیام می کند و نهضتی عمیق و کوبنده را برای احیای دینِ در معرضِ نیستی بر پا می کند. دین محمد (صلّی الله علیه و آله) باید زنده و مستقیم بماند و اگر این امر جز به فرو رفتن حسین (علیه السّلام) در دریای شمشیرها و نیزه ها ممکن نباشد، شمشیرها باید او را در برگیرند.

از این جا به این نکته ی بس مهم پی می بریم که برخلاف آن چه برخی پنداشته اند، نهضت امام صرفاً یک حرکت سیاسی ـ انقلابی نیست، بلکه یک حرکت عمیق است که با پشتوانه ی مکتب و با هدف احیای آن صورت گرفته است و از این رو باید گفت فرهنگ عاشورا، فرهنگ اسلام ناب محمدی(صلّی الله علیه و آله) است.

حسین (علیه السّلام) اولاً احیاگری می کند، احیای دینی که همه ی شواهد نشان می دهد در شرف موت بوده است، ثانیاً ستم ستیزی می کند و اعلام این که براساس فرهنگ عاشورا مرگ با عزّت بهتر از زندگی با ذلّت است.

پس محتوای زیارت های امام حسین (علیه السّلام) و نیز تمام ائمّه ی اطهار (علیهم السّلام) ـ که همگی نور واحدند ـ باید متّکی به مکتب و احیاگر آن و ستم ستیز و افشاگر باشد و همان روح را در زائر بدمد که در کالبد یاران عاشورایی حسین (علیه السّلام) جاری بود.

اینک برآنیم تا به بررسی جلوه هایی از حضور این عوامل سه گانه در زیارت بپردازیم.

الف: جلوه هایی از محتوای احیاگرانه ی زیارت ها:

زیارت ها در واقع، حاوی یک دوره آموزش اصول اعتقادات ناب اسلامی است. می دانیم که اسلام و معارف آن در بعضی از ادوار تاریخ، آن چنان به دست تحریف گران دچار تغییر و تحریف شد که از اسلام به جز اسمی باقی نماند و بدعت، جاهلیت و ضلالت، جایگزین سنّت و هدایت شد.

در این شرایط بود که امام، خلیفه ی خدا و حافظ دین او، برای احیای دین قیام کرد؛ چنان که در زیارت جامعه می خوانیم: «حَتَّی یحْیی اللَّهُ تَعَالَی دِینَهُ بِکمْ» (مجلسی، ۱۳۱/۹۹). نهضت امام حسین (علیه السّلام) دقیقاً در دوره ای روی داد که به فرموده ی آن حضرت: «فإنَّ السُّنّه قَد أُمیتَت، وإنَّ البِدعَهَ قَد أُحییت » (الازدی، ص۲۵).

پس امام دست به نهضتی عظیم زد که موجب احیای اسلام ناب محمدی و تفکیک جاودانی اسلام از خلافت جور و غصب گردید؛ آن چنان که در زیارت اربعین در مورد هدف قیام می خوانیم: «اللَّهُمَّ إِنِّی أَشْهَدُ أَنَّهُ وَلِیک وَ ابْنُ وَلِیک… وَ مَنَحَ النُّصْحَ وَ بَذَلَ مُهْجَتَهُ فِیک لِیسْتَنْقِذَ عِبَادَک مِنَ الْجَهَالَهِ وَ حَیرَهِ الضَّلَالَهِ»؛

خدایا من به راستی گواهی می دهم که آن حضرت ولیِّ تو و فرزند ولیِّ تو بود… خیرخواهی نمود و خون دل خویش را در راه تو داد تا بندگانت را از جهالت، نادانی و حیرتِ گمراهی برهاند (مجلسی، ۳۳۱/۹۸).

اینک با مروری به زیارت های ائمّه ی اطهار (علیهم السّلام) به جلوه هایی دیگر از احیای دین در این متون می پردازیم:

۱ـ امر به معروف و نهی از منکر:

حکومت های جور و تحریف گران در کنار این که همواره سعی می کرده اند احکام، حدود، اصول و فروع دین را به فراموشی بسپارند، یا آن را دگرگونه سازند، این گونه تبلیغ می کرده اند که ائمّه ی اطهار (علیهم السّلام) افرادی خارجی و بی دین هستند که حتّی نماز نمی خوانند و باید مورد لعن و دشنام قرارگیرند. در این شرایط یکی از زائران امام در زیارت آن حضرت می خواند: «أَشْهَدُ أَنَّک قَدْ أَقَمْتَ الصَّلَاهَ وَ آتَیتَ الزَّکاهَ وَ أَمَرْتَ بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَیتَ عَنِ الْمُنْکرِ…» (کافی، ۲۷۰/۴).

این عبارات تقریباً در زیارت تمام ائمّه ی اطهار (علیهم السّلام) تکرار می شود و علاوه بر خنثی کردن تبلیغات دشمنان، موجب جهت دهی مسیر زندگی اسلامی زائر می گردد.

۲ـ توحید:

زیارت ها منابعی بس عمیق و لطیف در تبیین توحید ناب است. چنان که در زیارت امام حسین (علیه السّلام) آمده است: «یا اللَّهُ یا اللَّهُ یا اللَّهُ… وَ یا مَنْ هُوَ أَقْرَبُ إِلَی مِنْ حَبْلِ الْوَرِیدِ وَ یا مَنْ یحُولُ بَینَ الْمَرْءِ وَ قَلْبِهِ وَ یا مَنْ هُوَ بِالْمَنْظَرِ الْأَعْلَی وَ الْأُفُقِ الْمُبِینِ وَ یا مَنْ هُوَ الرَّحْمَنُ الرَّحِیمُ عَلَی الْعَرْشِ اسْتَوی» (مجلسی، ۲۹۶/۹۸).

بنابراین توحید ناب در متون زیارتی شیعه همواره زنده مانده است.

۳ـ نبوت:

زیباترین توصیف ها و تجلیل ها را درباره ی پیامبر اسلام (صلّی الله علیه و آله) باید در زیارت ها، به ویژه در زیارت شخص آن حضرت جست که در برگیرنده ی معانی بس دقیق و عمیق است.

۴ـ معاد:

وصف معاد در زیارات، گاه آن چنان عینی و ملموس است که تحوّل معنوی عمیقی در زائر ایجاد می کند. نمونه ی اوصاف قیامت را می توان در زیارت پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله) چنین دید:

«الّلهُمَّ… أَعُوذُ بِکرَمِ وَجْهِک أَنْ تُقِیمَنِی مَقَامَ الْخِزْی وَ الذُّلِّ یوْمَ تُهْتَک فِیهِ الْأَسْتَارُ وَ تَبْدُو فِیهِ الْأَسْرَارُ وَ الْفَضَائِحُ وَ…»؛ خداوندا! پناه می برم به کرم تو که برپا داری مرا در مقام رسوایی و خواری، روزی که در آن پرده ها دریده شود و در آن اسرار و رسوایی ها فاش شود (اقبال الاعمال، ۶۰۷/۲).

۵ـ امامت:

در زیارت امامان، طبعاً بحث امامت محوریّت دارد؛ البتّه هم چنان که می دانیم محوریت تمام امور دین حتّی توحید، با ولایت است. در زیارت جامعه ی کبیره می خوانیم: «مَنْ أَرَادَ اللَّهَ بَدَأَ بِکمْ وَ مَنْ وَحَّدَهُ قَبِلَ عَنْکمْ وَ مَنْ قَصَدَهُ تَوَجَّهَ بِکمْ… وَ بِمُوَالاتِکمْ تَمَّتِ الْکلِمَهُ [لااِلهَ الاّ الله]»؛ هر که خدا را خواهد از شما آغاز کند و هر که او را یگانه جوید تعلیمات شما را بپذیرد و هر که آهنگ او کند به شما رو آورد… و به دوستی شما کلمه ی توحید کامل شد.

امام «محال معرفه الله» و «ارکان لتوحیده» است (زیارت جامعه کبیره). امام ظهور صفات خداست و در زیارات، دارای صفاتی این چنین است: «ثارالله، عین الله، اذن الله، خلیفه الله، باب الله، حبیب الله، حجه الله، یدالله، کلمه الله، حکمه الله، نورالله، سبیل الله…». آری امام نه تنها محور آسیاب دین، بلکه عمود خیمه ی هستی است؛ «لَولاَ الحُجَّهَ لَسَاخَت الاَرض بِاَهلِهَا»؛ اگر حجت خدا نباشد، زمین اهل خود را می بلعد و نابود شان می کند (نهج البلاغه، خطبه شقشقیه). در زیارات، از امامان به عنوان هادیان راه هدایت یاد شده است؛ بنابراین: «مَنْ أَتَاکمْ نَجَا وَ مَنْ لَمْ یأْتِکمْ هَلَک»؛ کسی که به سوی شما آمد نجات یافت و آن که نیامد نابود شد (من لا یحضره الفقیه، ۶۱۳/۲).

۶ـ شفاعت:

شفاعت از مسائلی است که شیعه بدان معتقد است. متون زیارتی شیعه به صراحت بیان می کند که امام، عبد صالح خداوند است و به اذن او برخی بندگان را شفاعت می کند و البتّه هر بنده ای استحقاق شفاعت امام را پیدا نمی کند؛ بلکه صرفاً بنده ای که معرفت راستین به دین داشته باشد، مطیع اوامر و نواهی خداوند متعال و شیعه، به معنای پیرو نظری و عملی اهل بیت(علیهم السّلام) باشد، در برخی از گناهانی که از او سر زده، از شفاعت امام بهره مند می شود. روشن است که این شفاعت خود احیای مرده است؛ احیای کسی است که اگر شفیعی واسطه ی بخشیدنش نشود، به خاطر گناه به بن بست و ناامیدی می رسد. اینک به دو نمونه از متون زیارتی در این باره اشاره می کنیم.

در دعای پس از زیارت عاشورا می خوانیم: «یا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ وَ یا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ أَتَیتُکمَا زَائِراً وَ مُتَوَسِّلًا إِلَی اللَّهِ رَبِّی وَ رَبِّکمَا وَ مُتَوَجِّهاً إِلَیهِ بِکمَا وَ مُسْتَشْفِعاً بِکمَا إِلَی اللَّهِ تَعَالَی فِی حَاجَتِی»؛ ای امیرمؤمنان و ای اباعبدالله! آمده ام به درگاه شما برای زیارتتان و برای آن که توسّل جویم به درگاه خدایی که پروردگار من و پروردگار شماست و رو کنم به درگاه او به وسیله ی شما و شفیع گیرم شما را به نزد خدای تعالی در این حاجتی که دارم.

در زیارت امام حسین (علیه السّلام) در شب های قدر می خوانیم: «أَتَیتُک یا مَوْلَای یا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ زَائِراً عَارِفاً بِحَقِّک مُوَالِیاً لِأَوْلِیائِک مُعَادِیاً لِأَعْدَائِک مُسْتَبْصِراً بِالْهُدَی الَّذِی أَنْتَ عَلَیهِ عَارِفاً بِضَلَالَهِ مَنْ خَالَفَک فَاشْفَعْ لِی عِنْدَ رَبِّک»؛ آمدم به خدمتت ای مولای من، ای فرزند رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) برای زیارت با معرفت به حقّ تو، دوست دار دوست دارانت و دشمن دشمنانت می باشم. بینا به راه هدایت و صحیحی که تو بر آن زیستی. عارف به گمراهی هر که مخالف توست. شفیع من باش نزد پروردگارت (مجلسی، ۲۹۳/۹۷).

۷ـ رجعت:

رجعت نیز از دیگر اموری است که علاوه بر استدلال های قرآنی و حدیثی پیرامونش، در متون زیارتی هم به آن اشاره شده است و زائر ائمّه ی اطهار (علیهم السّلام) این جمله را بارها تکرار می کند که: «وَ مُؤْمِنٌ بِإِیابِکمْ مُصَدِّقٌ بِرَجْعَتِکمْ مُنْتَظِرٌ لِأَمْرِکمْ مُرْتَقِبٌ لِدَوْلَتِکمْ»؛ به بازگشت شما ایمان دارم و رجعت شما را تصدیق می کنم. منتظر امر شمایم و منتظر دولت شما هستم (زیارت آل یاسین).

ب: جلوه هایی از محتوای انقلابی و ستم ستیزانه ی زیارت ها:

تاکنون دانستیم که زائر امام در متن زیارت ها با یک دوره ی کامل معارف دینی آشنا می شود. اینک به این مطلب می پردازیم که در زیارت ها علاوه بر معرفت، به محبّت اولیای خدا و بغض به دشمنانشان نیز پرداخته شده است و در کنار این مسائل عاطفی، به ابعاد اجتماعی و سیاسی هم توجّه خاص شده است تا آن جا که یک زائر بر اساس این رهنمودها، انسانی ظلم ستیز، انقلابی و خواستار تحوّل جامعه به سوی کمال و حامی مظلومان و دشمن ظالمان پرورش می یابد.

در سیره ی پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله) می بینیم که آن حضرت بارها به زیارت شهدا، از جمله شهدای جنگ احد و به ویژه عمویشان حضرت حمزه، می رفته اند.

تردیدی نیست که این زیارت یک زیارت مجاهد پرور و تجلیل از مقام شهید و شهادت و جه