پاورپوینت کامل تا شود روی دلت بدر منیر ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تا شود روی دلت بدر منیر ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تا شود روی دلت بدر منیر ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تا شود روی دلت بدر منیر ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

>

سنگر حافظ انسان از مقابلات دشمن است، تواضع هم می تواند حافظ وی در مقابله با حملات شیطان باشد. زیرا انسان در حالت تواضع خود را کوچک شمرده و در برابر خدای تعالی خود را ذره ای محسوب نمی کند بنابراین حیله های شیطان او را گمراه نخواهد کرد.

حلم و تواضع در نهج البلاغه

در مکتب اسلام توجّه فراوانی به حقوق و تکالیف اجتماعی شده تا آن جا که حق مردم، مقدمه ای برای حقوق الهی شمرده شده است. امام علی علیه السلام می فرمایند: «جَعَلَ اللهُ سُبحانَهُ حُقوقُ عِبادِه مُقَدِمَهً لِحُقوقِه [علی حقوقه ] فَمَن قامَ بِحُقوقِ عِبادَ اللهِ کانَ ذلِک مُؤَدّیاً إِلَی القِیامِ بِحُقوقِ الله»؛ خداوند سبحان حقوق بندگانش را مقدمه ی حقوق خویش قرار داده؛ هر که حقوق بندگان خدا را ادا کند، پس به پرداخت حقوق خداوند کشیده شود. (تمیمی آمدی، عبد الواحد بن محمد، ص۴۸۰، حدیث ۱۱۰۳۹)

فرهنگ دینی ما مملو از نکات و آموزه های تربیتی و اخلاقی در بعد اجتماعی است، راه کمال و قرب الهی جز با تحقق حقوق انسانی به طور همه جانبه هموار نمی شود. فضایل اجتماعی در ارتباط با دیگران و براساس معاشرت با افراد جامعه پدید می آید.

در کلام امام علیه السلام فراوان به این فضایل اشاره شده است (خطبه ی۲۱۶ و نامه ی ۲۵ و ۲۱ و حکمت ۱۱۳و ۲۰ و ۳۵ و ۴۰۶) و قسمتی از نامه ی امام به فرزندشان امام حسن مجتبی علیه السلام به این موضوع اختصاص داده شده و به یکسان نگری منافع خویش و دیگران پرداخته اند. (نامه ی۳۱) این مبحث، در تبیین فضایلی است که از وفور بیشتری در کلام امام بهره مند بوده است.

۱. حلم

حلم در لغت به معنی نگهداری نفس و طبع آدمی از هیجان غضب تعریف شده است. (راغب اصفهانی، ص۱۲۹، و رک. طریحی، همان، ص۵۲۶)

امام خمینی، حلم را این گونه تعریف نموده اند: حلم عبارت است از ملکه ای که به وسیله ی آن در نفس طمأنینه حاصل شود که زود و بی موقع قوه ی غضبیه هیجان نکند و اگر بر خلاف میل نفسانی او چیزی رخ داد و یا مکروهی و یا ناگواری به او رسید از حوصله بیرون نرود. (خمینی، روح الله، ص۳۶۷)

امام علی علیه السلام حلم را در کلامی کوتاه این چنین تبیین کرده و می فرمایند: «اِنَّما الْحِلْمُ کظْمُ الْغَیظِ وَ مِلْک النَّفْسِ»؛ بردباری، فرو خوردن خشم و تسلط بر نفس است. (تمیمی آمدی، عبد الواحدبن محمد، ص۳۸۲، حدیث۶۴۰۹)

در نهج البلاغه حلم از صفات بارز حق تعالی معرفی شده است، آن جا که امام اوصاف خدای تعالی را می شمارند می فرمایند:

«یقْضِی بِعِلْمٍ وَ یعْفُو بِحِلْم »؛ با علم و آگاهی داوری می کند و با حلم و بردباری عفو می کند. (نهج البلاغه، خطبه ی۱۶۰) آری عفو الهی همراه حلم و آمیخته با آن است و کسی را که عفو کند مؤاخذه و مجازات نمی کند.

آل محمد علیهم السلام را با صفت حلم ستوده اند: «یخبرکم حلمهم عن حلمهم» (همان، خطبه ی۲۳۹) و همچنین متقین را با داشتن این صفت تمجید نموده اند. «فحلماء علماء» (همان، خطبه ی۱۹۳)

و به جهت سوق دادن انسان به این فضیلت وارسته زمانی که از ایشان در مورد خیر سؤال می شود امام در پاسخ می فرمایند: «لَیسَ الْخَیرُ أَنْ یکثُرَ مَالُک وَ وَلَدُک وَ لَکنَّ الْخَیرَ أَنْ یکثُرَ عِلْمُک وَ أَنْ یعْظُمَ حِلْمُک»؛ خیر این نیست که دارایی و فرزندت افزون شود بلکه خیر و خوبی این است که دانشت افزون و حلمت زیاد شود. (همان، حکمت۹۴)

زیرا طبق اعتقاد عامه ی مردم خیر و خوشبختی در کثرت اموال و اولاد است و تلاش فراوانی هم برای به دست آوردن آن به کار می بندند، ولی امام این عقیده ی عامّه ی مردم را تخطئه نموده و خیر و خوشبختی را در علم فراوان و حلم زیاد می شمارند. (رک. خویی، میرزا حبیب الله، پیشین، ج۲۱، ص۱۴۱)

ارزش حلم

جهت بیان نمودن ارزش حلم امام می فرمایند: «لاعزّ کالحِلم»؛ عزتی مانند حلم نیست. (نهج البلاغه، حکمت۱۱۲) و در کلامی دیگر می فرمایند: «الحِلمُ نُورٌ جوُهَرُه الَعَقلِ»؛ (تمیمی آمدی، ص۳۸۲، حدیث ۶۴۱۴ و ۶۴۱۳) بردباری نوری است که گوهر آن خرد است و حلم را تمامی عقل معرّفی نموده اند. (همان، ص۳۸۲، حدیث ۶۴۱۴ و ۶۴۱۳)

و همچنین آن را رکنی از عدالت می شمارند و می فرمایند: «وَ الْعَدْلُ مِنْهَا عَلَی أَرْبَعِ شُعَبٍ… وَ رَسَاخَهٍ الْحِلْم»؛ و عدل مشتمل بر چهار قسم و فرع است که یک فرع آن استوار داشتن بردباری است. (نهج البلاغه، حکمت ۳۱)

علت این که امام حلم را از ارکان عدالت شمرده اند این است که شخص عادل وقتی غضب می کند غضبش او را از حق خارج نکرده و در باطل داخل نمی کند. (مغنیه، محمد جواد، پیشین، ج۴، ص۲۳۳)

آثار حلم

در کلام امام آثار فراوانی برای حلم بیان شده است که عبارتند از:

الف) حلم سبب پوشش عیوب انسان می شود و انسان با بردباری می تواند نقص های خلق خود را پنهان کند: «الْحِلْمُ غِطَاءٌ سَاتِر». (نهج البلاغه، حکمت ۴۲۴)

ب) به وسیله ی بردباری یاران انسان زیاد می شود و گاهی از آن تعبیر به قبیله شده است. «الْحِلْمُ عَشِیرَه». (همان، حکمت۴۱۸)

ج) توسط حلم می توان از افراط و زیاده روی جلوگیری نمود: «َمنْ حَلُمَ لَمْ یفَرِّطْ فِی أَمْرِه». (همان، حکمت ۳۱)

د) راهی است برای کنترل یاوه گویان: «الْحِلْمُ فِدَامُ السَّفِیه». (همان، حکمت۲۱۱)

ه) حلم و بردباری، مایه ی نیک نامی در روابط اجتماعی است: «عَاشَ فِی النَّاسِ حَمِیدا». (همان، حکمت۳۱)

امام علیه السلام آثار حلم را کاملاً بیان نموده اند، اما به آن اکتفا نفرموده بلکه راه رسیدن به حلم را به بشر آموخته، وفرموده اند: «إِنْ لَمْ تَکنْ حَلِیماً فَتَحَلَّمْ فَإِنَّهُ قَلَّ مَنْ تَشَبَّهَ بِقَوْمٍ إِلَّا وَ أَوْشَک أَنْ یکونَ مِنْهُم»؛ اگر بردبار نیستی خود را به بردباری بنمای، زیرا اندک است کسی که خود را همانند مردم کند و از جمله آنان به حساب نیایید. (همان، حکمت۲۰۷)

یکی از اصول مهم اخلاقی و راه دستیابی به فضایل برای انسان هایی که تربیت اخلاقی نشده اند، این است که باید آن را بر نفس خود تحمیل نمایند و پیوسته تکرار کنند تا این تکرار کار سبب شود آن امر اخلاقی به صورت عادت درآید و در ادامه عادت به صورت ملکه ی نفسانی ظاهر گردد. (رک. مکارم شیرازی، ناصر، پیشین، ج۹، ص۴۹۹)

البته در مباحث روش شناسی تربیت، از این اصل به عنوان روش تحمیل به نفس یاد می شود که در جوهره ی بسیاری از احکام، آداب و دستورات اسلامی وجود دارد. جهاد و روزه دو نمونه ی برجسته از موارد آن است ولی باید حدّ و حدود آن مراعات شود. (رک. باقری، ص ۹۸ تا ۱۰۱)

این فضیلت اخلاقی در سیره ی عملی ائمه ی اطهار علیهم السلام کاملاً مشهود است و در سرتاسر زندگی امام علیه السلام چه در دوران سکوت ۲۵ ساله و چه پیش از آن که در جنگ ها و غزوه های ایشان دیده می شود.

نمونه ی بارز آن در دوران حکومت خود ایشان بود که در مقابل نامردی ها، کج رفتاری های مردم جاهل و دوستان سفیه خود، هیچ گاه در تاریخ ثبت نشده که امام علیه السلام از خود عدم بردباری نشان داده، بلکه در تمام موارد با سعه ی صدر کامل و رفتاری مهربانانه مردم را به راه حق و پیمودن صفات عالیه دعوت می نمودند.

۲. تواضع

اهل لغت تواضع را به معنای اظهار کوچکی کردن و فروتنی نمودن، معنا نموده اند، (عمید، حسن، ص۴۲۴ و فراهیدی، ج۲، ص۹۹۶) اما در اصطلاح تواضع چون در مقابل صفت کبر قرار دارد عبارتست از شکسته نفسی، که آدمی خود را بالاتر از دیگران نبیند. (رک. نراقی، ملا احمد، پیشین، ص۲۱۱)