پاورپوینت کامل خرید و فروش مناصب در دوره قاجار! ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خرید و فروش مناصب در دوره قاجار! ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خرید و فروش مناصب در دوره قاجار! ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خرید و فروش مناصب در دوره قاجار! ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

احمد مجد الاسلام کرمانی از نویسندگان منتقد عصر مشروطیت در مقاله ای به رواج فروش منصب و مقام در اواخر دوره قاجار اشاره کرده است. در این مقاله می خوانیم:در اواخر دوره ی ناصرالدین شاه کار مالیه ی ایران به جایی رسید که هیچ شهری اضافه محل و به اصطلاح مستوفی ها «باقی تحت محل» نداشت و شاه برای پوشانیدن کسر بودجه مجبور شد که به وسایلی فوق العاده متوسل شود. او چند وسیله ی موقتی اختیار نمود که علی الظاهر بار خودش را بار نمود اما در باطن بر خرابی مالیه ی ایران افزود.

اول آن که مساعده حواله داد. یعنی قرارداد یک قسط از مالیات را حکام ولایات قبل از تجدید سال از مردم مطالبه نمایند و در واقع سال نو را وصله ی سال کهنه کرد و چون از این راه هم چندان تفاوتی حاصل نشد وسیله ی دیگر انتخاب نمود و تا چندی هم با آن گذرانید. یعنی مناصب و القاب را در معرض فروش و حراج درآوردند. هر کس هر منصبی استدعا کرد در مقابل مبلغ معینی به او دادند. مثلاً درجات نظامی از قبیل، سطانی، یاوری، سرهنگی، سرتیپی، امیرپنجی، امیرتومانی، سرداری، سالاری، امیر نوبانی، باندازه ای فروخته شد که عده ی صاحبان مناصب دو سه مقابل افراد نظامی شد.

در اوائل، حمقا برای انجام این معامله با کمال عجله حاضر شدند و پول دادند تا صاحب منصب خارج از فوج یعنی سرهنگ و سرتیپ و امیر پنج و امیرتومان افتخاری بدون ابواب جمعی شدند تا وقتی که عده ی آنها به قدری زیاد شد که دیگر کسی پیرامون این معامله نرفت بلکه از بس هر بی سر و پایی صاحب منصب شد دیگر شأن و شرفی برای این مناصب باقی نماند. حتی زرگر و معمار و کلاهدوز و نجار هم بی نصیب از منصب نماندند.

بعد از آن که این متاع به کلی فاسد شد و از رونق افتاد شروع به فروش القاب افتخاری کردند و به اختلاف لغات، قیمتی برای صحه ی فرامین به عنوان تقدیمی معین کردند و از هر ماده چندین لفظ مشتق شد به طوری که قاموس و منتهی الارب هم از تعداد آنها عاجز شدند. مثلاً ماده ی نصرت از حیث اشتقاق لفظی و مضاف الیه قریب پانصد لقب شد که برای نمونه به بعضی از آنها اشاره می نمائیم: نصره الدوله، نصره السلطنه، نصره الملک، نصره السلطان، نصره خاقان، نصره لشگر، نصره نظام، نصره حضور، نصره خلوت، نصره دفتر، نصره الممالک. اسم فاعل آن هم که ناصر باشد به همین قسم ناصرالدوله، ناصرالسلطنه، ناصرالملک، ناصرالممالک، ناصرالسلطان، ناصر خاقان، ناصر نظام، ناصر لشگر، ناصر حضور، ناصر دفتر، ناصر الوزاره ـ صیغه فعل آن را هم مهمل نگذاشتند و بر همین قیاس: نصیرالدوله، نصیرالسلطنه، نصیرالملک، نصیرالسلطان، نصیر نظام، نصیر دفتر، نصیرخلوت، نصیرحضور، نصیرالممالک، نصیرلشگر، نصیرخاقان، بعد که از ثلاثی مجرد آن فارغ شدند آن را باب افتعالی بردند. و از او هم چندین لغت مشتق شده منتصرالدوله الی آخر انتصارالدوله الی آخر. و هم چنین لغت امانت از امین الدوله گرفته الی امین دواب بعد به باب افتعالش بردند: مؤتمن الدوله، مؤتمن الممالک، مؤتمن السلطنه الی آخر به اضافات مختلفه استعمال شد.

لغت اعانت هم تقریباً مثل امانت، معین الدوله الی آخر.ولی تفاوتی که دارد در مزید فیه است نه در ثلاثی مجرد. نمی دانم به چه ملاحظه این لغت از باب افتعال قهر کرده است و به باب استفعال پناه برده که مستعین الدوله و مستعان السلطنه و امثال آن استعمال شد.

بعد از آن که تمام کتاب قاموس را گشتند و پدر مشتقات را درآوردند شروع به جوامد نمودند و رفته رفته قید ترکیب لفظی را هم زدند و عربی را با فارسی و فارسی را با عربی ترکیب نمودند مثل: هژیرالسلطنه، بهادرالدوله، حسام دفتر، سیف لشگر، ضرغام دفتر، ضرغام لشگر. باری از جوامدو اعلام هم طرفی بر نبستند ناچار به آسمان رفتند و دست به فلکات زدند: شمس الدوله، کوکب السلطنه، اخترالدوله، نجم الدوله، نجم الممالک، مهرالدوله، مهرالسلطنه، و امثال آنها و چون دیدند از مهر و سپهر و کلیه ی فلکیات هم بارشان بار نشد شروع به تشریح بدن انسان نمودند و هر عضوی را به چندین مضاف الیه استعمال نمودند: عین الدوله، و عین الملک الی آخر. عضدالدوله، عضدالسلطنه الی آخر ـ ساعد الدوله، ساعد السلطنه، ساعد الملک الی آخر اقسامه. فؤاد الملک الی آخر اقسامه. لسان الدوله، لسان السلطنه، لسان الملک الی آخر.

ولی از این رهگذر دولت علیه را چندان گشایشی حاصل نشد چرا که راه تقلب در آن باز ود ست متقلبین دراز شد.اولاً بسیاری از این القاب را مجاناً استدعا کردند و به شفاعت وزرا و خان ها و شاه زادگان به مختصر تعارفی گذرانیدند.

ثانیاً رندان بنا کردند به فرمان ساختن و چون فرمان لقب محتاج به ثبت و ضبط نبود هر کس هم می توانست صحه ی همایونی را بعد از دو سه روز مشق کردن بسازد و به علاوه از صحه ی فرمان لقب فقط محتاج است به مهر صدر اعظم، و اتابک مقتول اگر روزی هزار فرمان لقب هم حضورش می بردند مهر می کرد نه این که خودش بخواند بلکه عادت او این بود که مهرش را می انداخت نزد منشی های حضورش که این گونه کاغذها را به ضمیمه ی جواب عرایض و مراسلات ولایات که به سلیقه خودشان می نوشتند مهر کنند و منشی ها هم می دانستند اتابک در مهر کردن فرمان لقب نه امتناهی دارد و نه هرگز اعتنایی که چیزی مطالبه کند، این بودکه هر چه ملفوفه یا فرمان لقب به آنها می دادند بدون تردید مهر می کردند و به مختصر تقدیمی که صاحب آن لقب با واسطه ی صدور فرمان می داد قناعت می کردند و آنها هم فرامین را بعد از آن که به مهر اتابک می رسید می گرفتند که ببرند به صحه ی همایونی برسانند و صحه ی همایونی هم بدون تقدیم ممکن نبود لهذا رنود شروع کردند باختن صحه و کسانی که فرامین معموله ی ایران را دیده اند می دانند ما چه می گوییم و چگونه به سهولت ممکن است صحنه را بسازند چرا که غیر از یک خط کج ومعوج کشیدن زحمتی دیگر ندارد نه ثبت مخصوصی برای صحه ی پادشاهی است نه علامت خاصی و بعد از صحه غیر از مهر پادشاهی دیگر معطلی ندارد و مهر پادشاه هم در نزد شخص مخصوصی است که رسومی معین دارد که در القاب به مختصر مبلغی امر قطع می شود اما در باب حقوق و مواجب و یا فروش خالص جات از قرارتومانی یک قران و پانزده شاهی رسوم مهر کردن فرامین را مهردار می گیرد ودر سال مبلغی بابت اجاره مهر سلطنتی به دولت می پردازد.

ثالثاً آن که چون القاب رواجی گرفت و زیاد شد و طالبین القاب دیدند حد و سد مخصوصی در این کار نیست لهذا خواستند که بدون تحمل مخارج فرمان نویسی صاحب لقب شوند. بنابراین وسایلی مخصوص اختراع نمودند که آنها را به مقصود می رسانید مثلاً از کرمان فلان. .. نکرده عریضه ای به صدر اعظم می نوشت و در آخر کاغذ امضاء می کرد سلطان العلماء، و یک مهری هم با دو قران تمام می کرد و سرپاکت را با آن مهری که به میل خودش حک کرده بود مهر می نمود و پاکت را به پست خانه می داد. بعد از چند هفته جوابی از صدر اعظم می رسید که جوابش را نوشته بود: کرمان جناب سلطان العلماء ملاحظه نماید. همین پاکت، سلطان العلمایی آن آخوند را نزد همگان مدلل می ساخت.

وسیله دیگر آن که اشخاصی که در تهران آشنایی داشتند خواهش می کردند که سفارشی از صدر اعظم خطاب به حاکم محل درباره آنها صادر نماید، آن شخص هم از یکی از منشیان صدارت خواهش می کرد که سفارش نامه ای به این مضمون درباره مجدالعلماء یا امین الاسلام یا معین الشریعه یزد یا کرمان یا شیراز و. . به حاکم آنجا صادر کند، او هم در نهایت سادگی می نوشت که: «جناب مستطاب اجل اکرم فلان الملک، یا سرکار اشرف ارفع و یا شاهزاده فلان الدوله.

جناب آقای امین الشریعه از بستگان مخصوص اینجانب است و رعایت احوال او را همه وقت لازم می دانم لهذا از جناب اجل یا حضرت والا خواهش دارم که در مقاصد مشروعه ایشان کمال بذل جهد را مراعات فرمایید مزید امتنان این جانب است» و این پاکت را واسطه نزد شخص لقب خواه می فرستاد و او هم به عوض این که مستقیماً به حضور حکومت ببرد در نزد خود نگاهداشته به تمام اشنایان خود نشان می داد. و آن لقب را مسلم به خود می پنداشت. شاید زیاده از پنجاه لقب به همین وسیله خود بنده برای دوستانم صادر کرده باشم که یادگار آنها در کرمان امین الشریعه، معین الشریعه، امین الاسلام، نظام الشریعه، قوام الاسلام، مؤید الاسلام. شریعت مدار و غیره موجود هستند.

چهارم بعد از آن که کار لقب به این افتضاحات منجر شد واحدی در مقام تحقیق و تفتیش بر نیامد که مصدر و مأخذ القاب را معلوم نماید و مردم دانستند که امر لقب در دولت مثل امر مستحبات در شریعت است که م