پاورپوینت کامل هابرماس و انتقاد از پسا مدرنیسم ۱۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل هابرماس و انتقاد از پسا مدرنیسم ۱۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل هابرماس و انتقاد از پسا مدرنیسم ۱۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل هابرماس و انتقاد از پسا مدرنیسم ۱۸ اسلاید در PowerPoint :

ترجمه عباس شهرابی فراهانی: برجسته‌ترین و فراگیرترین منتقد پست‌مدرنیسمِ فلسفی، یورگن هابرماس است. او در گفتمانِ فلسفیِ مدرنیته (Habermas 1987)، با پست‌مدرنیسم در سطح جامعه و “عمل ارتباطی” رویارو می‌شود.

ترجمه عباس شهرابی فراهانی: برجسته‌ترین و فراگیرترین منتقد پست‌مدرنیسمِ فلسفی، یورگن هابرماس است. او در گفتمانِ فلسفیِ مدرنیته (Habermas 1987)، با پست‌مدرنیسم در سطح جامعه و “عمل ارتباطی” رویارو می‌شود. او از مفهوم سوژه، به معنای آگاهی یا یک خودِ خودمختار، در برابر حملات پست‌مدرنیست‌ها دفاع نمی‌کند، اما از خردِ استدلالی در ارتباطِ میان‌ذهنی در برابر راهبردهای آزمایشگرانه و آوان‌گارد آن‌ها حمایت می‌کند. برای مثال، او مدعی است که نیچه، هایدگر، دریدا و فوکو در انتقادات‌شان از مدرنیسم، با به کار بستن مفهوم‌ها و روش‌هایی که تنها خرد مدرن می‌تواند فراهم کند، مرتکب تناقضی اجرایی می‌شوند. هابرماس از دیونوزیانیسمِ* (Dionysianism) نیچه به مثابه رفتاری جبران‌کننده در برابر نبودِ وحدتی در فرهنگ غربی که در اعصار پیشا-مدرن توسط مذهب تأمین می‌شد، انتقاد می‌کند.

به علاوه، درک نیچه از دیونوسوسِ جدید در هنر مُدرن بر مدرنیسمی زیباشناسانه مبتنی است که در آن هنر، قدرتِ آزمایشگرانه خود را با جدا کردنِ خود از ارزش‌های علم و اخلاق به دست می‌آورد، جداسازی‌ای که با جریان روشنگریِ مدرن محقق شد و به فقدان وحدت اندامواری انجامید که نیچه می‌خواهد آن را از طریق خودِ هنر بازیابی کند. (Habermas 1987, 81-105) هابرماس، هایدگر و دریدا را وارثان این “موعودباوریِ دیونوسوسی” می‌داند. برای مثال، هایدگر تجربه نوینی از بودن را، که کنار گذاشته شده است، انتظار می‌کشد. با این حال، هابرماس می‌گوید که کناره‌گیریِ بودن، پیامد فلسفه‌ای وارونه‌شده از سوژه است، که در آن نابودسازی سوژه توسط هایدگر به امید به وحدتی که می‌آید منجر می‌شود، وحدتِ هیچ‌چیز مگر همان سوژه‌ای که اکنون از دست رفته است (Habermas 1987, 160). هابرماس می‌گوید که دریدا مفهوم دیفِرانس (differance: تمایوز، تفاوط، تمایز و تعلیق) یا “آرکی-رایتینگ” (archi-writing) را به شیوه‌ای مشابه می‌پروراند: در اینجا، شاهد این هستیم که الهه دیونوسوس بار دیگر خود را در غیابش آشکار می‌کند، به طوری که معنا به طرز نامحدودی به تعویق می‌افتد (Habermas 1987, 180-181).

همچنین، هابرماس دریدا را به خاطر همسطح کردنِ تمایز میان فلسفه و ادبیات در یک متنی‌گرایی (textualism) که منطق و خرد استدلالی را در دامنه لفاظی و خطابت قرار می‌دهد، نقد می‌کند. به همین شیوه، او می‌گوید که دریدا امیدوار است که از مسئله منطقیِ خود-ارجاعی در انتقادش از خرد اجتناب کند. با این حال، هابرماس اشاره می‌کند: “هر کس جای نقد بنیادستیز خرد را به دامنه لفاظی بسپارد تا تناقض خود-ارجاع‌گری را