مهسا فایل |
سایت دانلود فایل پاورپوینت کامل هبهالله بن فضل بغدادی ۳۲ اسلاید در PowerPoint
در حال بارگذاری
توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد
پاورپوینت کامل هبهالله بن فضل بغدادی ۳۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است
شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.
لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.
توجه : در صورت مشاهده بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل هبهالله بن فضل بغدادی ۳۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد
بخشی از متن پاورپوینت کامل هبهالله بن فضل بغدادی ۳۲ اسلاید در PowerPoint :
ابنقطان ابوالقاسم هبهالله بن فضل بغدادی
اِبْنِ قَطّان، ابوالقاسم هبهالله بن فضل (۴۷۷ یا ۴۷۸ق – ۲۸ رمضان ۵۵۸ق/۱۰۸۴ یا ۱۰۸۵ – ۳۰۰ – اوت ۱۱۶۳م)، شاعر، طبیب و محدث بغدادی بود.
فهرست مندرجات
۱ – معرفی ابن قطان
۱.۱ – جرح و تعدیل
۱.۲ – اشعار
۱.۳ – هجو گویی
۱.۴ – هجو گویی درمجلس ابنهبیره
۱.۵ – هجو ابن مرخم
۱.۶ – افشای مفسدین
۱.۷ – دیوان ابن قطان
۱.۸ – آثار منتسب
۲ – فهرست منابع
۳ – پانویس
۴ – منبع
معرفی ابن قطان
وی در بغداد زاده شد و در همانجا رشد یافت. از دوران نوجوانی او اطلاعی در دست نیست و نیز معلوم نیست شعر و ادب و طب را نزد چه کسانی آموخت، اما گفتهاند که حدیث را نزد پدر خود ابوعبدالله فضل بن قطان (د ۴۹۸ق/۱۱۰۵م)، ابوالفضل احمد بن خیرون ، ابوطاهر باقلانی ، حسین بن احمد کرخی و دیگران فرا گرفت.
[۱] ابن خلکان، وفیات، ج۶، ص۵۴.
[۲] عبدالرحمانابن جوزی، المنتظم، ج۱۰، ص۲۰۷، حیدرآباد دکن، ۱۳۸۵ق.
[۳] احمد ابن حجر عسقلانی، لسان المیزان، ج۶، ص۱۸۹، حیدرآباد دکن، ۱۳۲۹- ۱۳۳۱ق.
گروهی نیز، از جمله ابن اخضر ، ابوالفرج ابن حصری و ثابت ابن مُسرف از وی روایت کردهاند.
جرح و تعدیل
برخی روایت از او را جایز ندانستهاند، اما ا بوالفضل ابن شافع که خود در محضر وی حدیث شنیده، ضمن ستایش وی، سماع او را صحیح دانسته است.
[۴] احمد ابن حجر عسقلانی، لسان المیزان، ج۶، ص۱۸۹، حیدرآباد دکن، ۱۳۲۹- ۱۳۳۱ق.
اشعار
منابع موجود از وی با عنوان طبیب و کحال ( چشم پزشک) نیز نام بردهاند،
[۵] احمد ابن ابی اصیبعه، عیون الانباء، ج۱، ص۲۸۳، به کوشش آوگوست مولر، قاهره، ۱۲۹۹ق/۱۸۸۲م.
[۶] علیحسینی، اخبار الدوله السلجوقیه، ج۱، ص۱۲۰، به کوشش محمد اقبال، بیروت، ۱۴۰۴ق/۱۹۸۴م.
اما بیشتر شهرت وی در شعر و بهویژه اشعار هجایی اوست.
او بیشتر صاحبان قدرت و خودبینان و متکبران را هجو میکرد، حتی هیچیک از بزرگان و نیز خلیفه زمان از زبان وی در امان نبودند.
[۷] ابن خلکان، وفیات، ج۶، ص۵۴.
[۸] عبدالرحمانابن جوزی، المنتظم، ج۱۰، ص۲۰۷، حیدرآباد دکن، ۱۳۸۵ق.
[۹] ابن اثیر، الکامل، ج۱، ص۲۹۷.
ابنابیاصیبعه
[۱۰] احمد ابن ابی اصیبعه، عیون الانباء، ج۱، ص۲۸۳، به کوشش آوگوست مولر، قاهره، ۱۲۹۹ق/۱۸۸۲م.
اورا خبیثاللسان نامیده است، اما در شعر وی نشانهای از هرزه درایی و بدزبانیهای تند به چشم نمیخورد، بلکه بیشتر با بدگوییهای خود، زورمندان را به سخره میگرفته است.
مآخذ موجود، در نادرهگویی و ذوق و ظرافت وی تردید روا نداشتهاند.
[۱۱] ابن اثیر، الکامل، ج۱، ص۲۹۷.
[۱۲] ابن خلکان، وفیات، ج۶، ص۵۴.
[۱۳] عبدالرحمانابن جوزی، المنتظم، ج۱۰، ص۲۰۷، حیدرآباد دکن، ۱۳۸۵ق.
هجو گویی
ابن خلکان اشاره میکند که وی گاه با رفتاری خندهآور و پرمعنا به هجو بزرگان میپرداخت.
او خود چند نمونه از آنها را نیز آورده است: از جمله گوید چون علی بن طراد زینبی به وزارت رسید، شاعر در مجلسی که بزرگان و اعیان برای تهنیت گردآمده بودند، حاضر شد و پس از اظهار شادمانی بسیار، با رفتاری که یادآور مثل عامیانه «ارقص للقرد فی زمانه» (به هنگام ضرورت برای میمون نیز برقص) بود، در برابر وی به رقص و پایکوبی پرداخت.
وزیر که پیش از آن زخم طعنههای وی را چشیدهبود، بیدرنگ اشارتوی رادریافت
[۱۴] ابن خلکان، وفیات، ج۶، ص۵۸ -۶۱.
اندکیپیشتر، آنگاه که زینبی منصب قاضیالقضاتی را برعهده داشت، ابن قطان در قصیدهای که مشتمل بر ۱۱۸ بیت بود، وی را هجو کرده و به زندان نیز افتاده بود.
[۱۵] ابن خلکان، وفیات، ج۳، ص۴۸۲.
[۱۶] ابن خلکان، وفیات، ج۶، ص۵۷ – ۵۸.
هجو گویی درمجلس ابنهبیره
باردیگر درمجلس ابنهبیره (جهمبن عمرو شیبانیوزیرالمستنجد)، نقیبالاشراف را که در مجلس حاضر بود، به سخره گرفت و رندانه با اشاره به ضربالمثلی، بخل و امساک او را آشکار ساخت، چندانکه موجب خنده حاضران شد و شرمندگی نقیب را فراهم آورد.
[۱۷] ابن خلکان، وفیات، ج۶، ص۶۰.
وی در قصیدهای گروهی از بزرگان را نام برده و به هریک از آنان عنوانی زشت داده است.
[۱۸] ابن خلکان، وفیات، ج۶، ص۵۹ -۶۰.
از این روی همه کسانی که شرح حال او را نوشتهاند، وی را هجاگویی بدزبان و هرزه درا و اهل مجون دانستهاند، اما چنانکه گفته آمد، در شعرهایی که از وی باقی مانده است، الفاظ و عبارات زشت و رکیک دیده نمیشود.
وی قصیده یاد شده را هنگامی سروده است که سپاهیان خلیفه برای رویارویی سلطان سنجر و گرفتن ترمِذ آماده م
- همچنین لینک دانلود به ایمیل شما ارسال خواهد شد به همین دلیل ایمیل خود را به دقت وارد نمایید.
- ممکن است ایمیل ارسالی به پوشه اسپم یا Bulk ایمیل شما ارسال شده باشد.
- در صورتی که به هر دلیلی موفق به دانلود فایل مورد نظر نشدید با ما تماس بگیرید.
