پاورپوینت کامل روشهای مختلف اعتراض به تحریم ۱۱۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روشهای مختلف اعتراض به تحریم ۱۱۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۱۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روشهای مختلف اعتراض به تحریم ۱۱۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل روشهای مختلف اعتراض به تحریم ۱۱۳ اسلاید در PowerPoint :

ایرانیان همواره به وضعیت حال خود منتقدند، زیرا بر این تصورند که جایگاه بایسته و شایسته آنان در سطح محلی، ملی، منطقه ای، و جهانی با آنچه که باید باشد، فاصله زیادی دارد.

ایرانیان همواره به وضعیت حال خود منتقدند، زیرا بر این تصورند که جایگاه بایسته و شایسته آنان در سطح محلی، ملی، منطقه ای، و جهانی با آنچه که باید باشد، فاصله زیادی دارد. آنها بر این باورند که ظرفیت ها و قابلیت های این کشور بسیار فراتر از عملکردهای فعلی جامعه و حکومت ایرانی است.

جامعه ایران مانند دیگر جوامع با تمدن و تاریخ طولانی، دارای روابط پیچیده و چند لایه ای در درون اجتماع است. دو موضوع عمده در آستانه انتخابات ریاست جمهوری در ۱۳۹۲ برای مردم ایران برجسته شد. دلیل برجسته شدن این دو موضوع، سلسله تحولات ایران از ۲۰۰ سال پیش تاکنون، خصوصا هرم قدرت در پس از انقلاب و به ویژه دگرگونی های جامعه ایرانی در سالهای اخیر است. دو موضوع عمده عبارتند از

۱- مسئله روابط ایران و آمریکا و موضوعات وابسته به آن خصوصا تحریم ها علیه ایران

۲-مسئله روابط دولت و مردم در جامعه ایران

در مسأله اول مهمترین چالش، موضوع هسته ای ایران است. در مورد سیاست های هسته ای، از گذشته دو نظر وجود داشته است. نظر اول می گوید که در بخش هسته ای باید در برابر غرب مقاومت کرد. چون اگر مقاومت صورت نگیرد و به یک مصالحه با غرب برسیم، بلافاصله غرب موضوع حقوق بشر را پیش خواهد کشید. اگر مسئله حقوق بشر بتواند حل شود، مسئله تروریسم جهانی جلو خواهد آمد. یعنی غرب هیچگاه بدون مسئله با ایران نخواهد بود، همانطور که در پیش و پس از انقلاب این چنین بوده است. بنابراین چه خوب است که همین جا یعنی در موضوع هسته ای محکم بایستیم و بجایی نرسیم که مانند شاه مجبور باشیم درهای زندان اوین را به سوی هیئت های خارجی بگشائیم. نظریه دوم می گوید که فنآوری هسته ای در سطح کاربردی آن اکنون برای ایران میسر است. پس می توان با غرب به مذاکره نشست و مصالحه نمود و کشور را از تحریم های کشنده بیرون برد.

۲-تئوری اقدام قهرآمیز

تمامی اقدامات آمریکا و اروپا در سالهای اخیر علیه جمهوری اسلامی ایران در چارچوب اقدامات قهرآمیز می تواند فهرست شود. اقداماتی را که در مجموعه روابط میان کشورها مورد بررسی قرار می گیرد می توان این گونه برشمرد: شناسایی کشور دیگر، دیپلماسی عمومی یا قدرت نرم، دیپلماسی کلاسیک، اقدامات قهرآمیز، جنگ و جنگ سایبری. اقدام قهرآمیز یکی از انواع روابط میان کشورها به حساب می آید. اقدام قهرآمیز عبارت است از تهدید به آسیب وارد کردن در آینده به عنوان ابزاری برای نفوذ در صحنه بین المللی. هدف از اقدامات قهر آمیز این است که با استفاده از این اقدامات کشور اول می تواند کشور دوم را ناگزیر سازد تا رفتار خود را در جهت دلخواه کشور اول تغییر دهد. ابزار این کار عبارتست از تهدید به تحمیل اقدامات هزینه بر تنبیهی، اگر کشور دوم از این کار سرباز زند. اما اگر کشور دوم براساس نظر کشور اول اقدام نماید، اقدامات تنبیهی از میان برداشته خواهد شد. بنابراین اقدام قهرآمیز یک معامله همراه با چانه زنی است که مانند دیگر انواع معاملات نیازمند همکاری دو طرف برای رسیدن به نتیجه است. از لحاظ دیگر اقدام قهرآمیز یک امر استراتژیک است، یعنی ویژگی های تفکر استراتژیک را دارد، هم وسیع و جامع است و هم دراز مدت و آینده نگر است. زیرا هم کشور انجام دهنده و هم کشور هدف اقدامات خود را بر مبنای پیش بینی این که چگونه کشور دیگر عکس العمل نشان می دهد انتخاب می نمایند.

چه تفاوتی میان اقدامات قهرآمیز و جنگ وجود دارد؟ جنگ به گفته توماس شلینگ (۱۹۵۶) غیردیپلماتیک و یک مجادله ساده در مورد زور است. اما اقدام قهرآمیز، اقدامات دیپلماتیک را در بر میگیرد. در جنگ سنتی، خشونت مستقیما برای رسیدن به یک نتیجه که می تواند از بین بردن مقاومت کشور دوم باشد استفاده می شود. اقدام قهرآمیز با تحمیل اجباری اراده یک کشور علیه دیگری، مانند جنگ سنتی تفاوت دارد. اقدام قهرآمیز، دیپلماتیک است و مانند سایر انواع دیپلماسی، تلاش برای مصالحه است. اقدام قهرآمیز بستگی تنها به زور کشور اول و دوم ندارد، بلکه به منافع آنان نیز بستگی دارد. هدف اقدام قهرآمیز تاثیرگذاری بر پروسه تصمیم گیری داخلی کشور هدف به منظور تغییر دادن آن است. در اقدام قهرآمیز ممکن است خشونت دارای ارزش استراتژیک نباشد. کشور اول ممکن است برای آنکه کشور دوم را به تغییر رفتار متقاعد کند از نیروی نظامی استفاده محدودی بنماید تا نشان دهد که بصورت ضمنی و یا صریح که می تواند از نیروی نظامی استفاده وسیعتری هم بکند.

انواع دیپلماسی قهرآمیز (تحریم های دیپلماتیک) عبارتند از سیاست چماق و هویج، فشار و گفتگو، تحریم اقتصادی، نیروی نظامی و عملیات پنهان. اما سوال این جاست که چه زمانی اقدامات قهرآمیز موفق است؟ به زبان ساده، اقدام قهرآمیز زمانی موفق است که بتواند تصمیم گیران در کشور هدف را متقاعد کند که رفتار خود را تغییر دهند و در غیر این صورت وضعیت فعلی برای آنها دارای هزینه های متعدد خواهد بود. به همین دلیل اقدام قهرآمیز هم باید چماق داشته باشد و هم هویج. مشوق های اقدام قهرآمیز به ظاهر شیرین و مثبت هستند. اما این فقط در ظاهر است و در باطن هم چنان اقدامات قهرآمیز هستند. اقدام قهرآمیز باید مشروط باشد: کشور دوم باید بفهمد که اگر با شرایط کشور اول موافقت نکند، چه اتفاقی پیش خواهد آمد. همچنین اطمینان داشته باشد که اگر با شرایط کشور اول موافقت کند، تهدید عملی نخواهد شد. در مورد ایران چنین وضعیتی وجود ندارد که مقامات ایرانی اطمینان داشته باشند که اگر اقدام مثبتی انجام دهند، تهدید از بین خواهد رفت.

به چه اقداماتی می توان عنوان اقدامات قهرآمیز داد؟ ادبیات اقدامات قهرآمیز می گوید که جراحات اقتصادی و یا حملات نظامی به یک کشور لزوما به تغییرات سیاسی نخواهد انجامید. تاثیر چماق پارادوکسیکال است. در ادبیات بازدارندگی در روابط بین الملل از این دینامیزم به مدل اسپیرال یاد میشود . یعنی فشار بر حریف، محرک یک عکس العمل شتابناک افزاینده خواهد بود. نظریه پردازان تحریم اقتصادی معتقدند که ضربات اقتصادی ناشی از تحریم عمدتا باعث انگیزه می شود تا رژیم در کشور حریف دارای پشتیبانی بیشتر داخلی شود و بتواند افکار عمومی و نخبگان را به نوعی تحریک کند که راه بر هرگونه امتیاز دهی به طرف مقابل بسته شود.

۳-تئوری تحریم

نظریه‌پردازانی که مسأله تحریم را بررسی می کنند. گزینه‌هایی را در بررسیها و مدل‌سازیهای خود مد نظر قرار می‌دهند. مثلا ویلیام کامفر با استفاده از نظریه انتخاب عمومی به بررسی اثر تشدید تحریمها بر تصمیم کشور تحریم شونده می پردازد و اذعان می‌کند اگر کشور تحریم شونده به تخفیف تحریمها امید نداشته باشد، همکاری نخواهد کرد و تسلیم نخواهد شد. دیدگاه اول در مورد مسأله هسته ای ایران نیز با توجه به این فرض که امیدی که به تخفیف و بهبود روابط ایران و غرب نیست و پس از حل مسأله هسته ای مسائل دیگری پیش خواهد آمد، از مقاومت بیشتر در همان مسأله هسته‌ای حمایت می کند. دانیل درنزر نیز در کتاب خود سعی دارد تناقض تحریمها را با استفاده از نظریه بازی‌ها مدل کند و نشان دهد موفقیت تحریم در تغییر سیاستهای کشور تحریم شونده در گرو اقدام دو گانه کشور تحریم کننده است. یعنی کشور تحریم کننده باید از یک سو چراغ سبز رفع تحریمها در صورت همکاری را نشان دهد و از سوی دیگر تهدید بدتر شدن وضعیت اقتصادی در صورت عدم همراهی و تمکین را در حد واقعی و قابل قبولی حفظ کند. دیدگاه دوم در مورد مسأله هسته ای ایران بر این اساس و با فرض بهبود اوضاع در صورت همکاری قابل توجیه است.

واقعیت این است که قبل از اعمال تحریم ها هم این دو نظر وجود داشت، اما نباید تاثیر تحریم ها را نادیده گرفت. تحریم ها، نخبگان ایرانی را از حالت آرمانی به زمین آورد و نشان داد که چگونه تحریم می تواند مانع توسعه ایران شود. حتی مانع از خرید یک کتاب بصورت الکترونیک شود، می تواند مانع سفر با هواپیما شود.

تاریخ تحریم نشان می دهد که تحریم ها کمتر موفق شده اند که به اهداف خود برسند. تحریم در چند مورد خاص به نتیجه های محدود رسیده است. احتمالا تحریم بیشتر مابین کشورهایی با سیستم سیاسی مشابه و همچنین متحد اقتصادی و یا سیاسی موثر است تا کشورهایی که دارای وضعیت سیاسی متفاوت با کشورهای تحریم کننده هستند. تحریم می تواند نخبگان را هدف قرار دهد و یا کل جامعه را. اما سوالی که در مورد تحریم مطرح است این است که آیا تحریم به اهداف سیاسی خود می رسد یا تنها به اهداف اقتصادی منجر می شود؟

نکته دیگری که در مورد تحریم وجود دارد این است که تنها نگاه کردن به رفتار کشور حریف نیز بعضا گمراه کننده است. رفتار دولت حریف در بهترین حالت یک شاخص با تاخیر است. چون کلا تحریم اقتصادی در درازمدت نتیجه می دهد و در کوتاه مدت نمی توان شاهد تغییرات رفتاری در دولت مقابل شد. نمونه لیبی گواهی بر این مدعاست. لیبی درانتهای سال ۲۰۰۳ تجهیزات هسته ای خودش را تحویل داد. طرفداران اقدامات قهرآمیز می گویند که تحریم اقتصادی علیه لیبی، انزوای دیپلماتیک، و تهدید ضمنی به استفاده از نیروی نظامی به خصوص بعد از اشغال عراق باعث شد که قذافی تصمیم بگیرد این تجهیزات را تحویل دهد. اما مخالفان اقدامات قهرآمیز می گویند که تحریم های سازمان ملل علیه لیبی سال ها بدون نتیجه اعمال می شد و تحریم ها در زمان تصمیم قدافی تعلیق شده بود. همچنین مذاکرات لیبی و کشورهای غربی نیز قبل از اشغال عراق شروع شده بود. مسئله این است که تصمیم لیبی آخرین عمل از یک سلسله کنش و واکنش بود که اکثر آنها بیرون از میز مذاکره اتفاق افتاد. مسائل داخلی لیبی و موضوع قدرت در طرابلس در تصمیم قذافی دخالت داشت.

۴-تحریم ایران

مشوق ها و انگیزه های مثبت در چارچوب اقدام قهرآمیز از طریق مذاکرات چندجانبه به ایران داده شده است که آن ها را در موارد زیر می توان دسته بندی کرد: بهبود روابط دیپلماتیک، عضویت در سازمان تجارت جهانی، همکاری های هسته ای غیر نظامی، قرارداد تجارت و همکاری با اتحادیه اروپایی (TCA)، امکان سرمایه گذاری مستقیم در ایران، عضویت در منشور انرژی ، فروش هواپیما و لوازم یدکی. در مقابل این مشوق ها، اعمال تحریم های شدیدتر آمریکا علیه ایران نیز وجود دارد. منطق این اقدامات آن است که آمریکا و اروپا معتقدند که مشوق ها بدون تهدید قهرآمیز در مورد ایران برای تغییر رفتار ایران کافی نیست. منطق ۱+ ۵ این بوده است که اگر مشوق ها همراه با اقدامات تنبیهی مانند تحریم و تهدید به حملات با امکانات نظامی باشد، ایران به مذاکره تن خواهد داد. این تحریم ها از شدیدترین تحریم های چندجانبه علیه یک کشور است. اوباما پیش از انتخابات ریاست جمهوری، در ۲۲ اکتبر ۲۰۱۲ گفت “دولت من قوی ترین اتحاد و قویترین تحریم ها در تاریخ را علیه ایران سازماندهی کرده است.” اما سئوال اساسی این است که مقدار شدت ابزارهای قهرآمیز که بر ایران وارد می شود تا چه اندازه بر رفتار هسته ای ایران و تغییر آن تاثیر دارد؟

تحلیل هزینه/فایده تصمیم به موافقت از طرف ایران با پیشنهادات آمریکا و دیگر کشورها مشخص نمیکند که در آینده وضعیت بهتری در انتظار ایران است. بنابراین نوعی عدم اطمینان به توافق با غرب در ایران وجود دارد و این نظریه مطرح است که ”هر قدم که ایران به عقب پابگذارد، غرب دو قدم پیش خواهد آمد“. مورد بعدی این که توافق به معنای ضعف در برابر حریف و موافقت با تقاضای غرب به معنای تشویق غرب به مطرح کردن تقاضای بیشتر است؛ تقاضاهای بیشتری مانند حقوق بشر، تروریسم، صلح خاورمیانه و نقش ایران در منطقه. بنابراین هزینه ها و فایده های این معامله برای ایران با عدم قطعیت روبروست. مسئله فنآوری هسته ای و مقدار پیشرفت آن یک موضع همراه با ریسک است. ریسک فنآوری و هزینه تحریم ها و آینده آن نیز مشخص نیست و معلوم نیست که چه مقدار از مشکلات اقتصادی ایران به خاطر مسئله تحریم است و چه مقدار سوء مدیریت داخلی.

بدون هیچ تردیدی، ایرانی ها در دور زدن تحریم ها عملکرد خوبی از خود نشان داده اند. تجارت با کشورهای دیگر، استفاده از راه های مالی، روش های حمل و نقل جدید، تولید داخلی و … موضوعاتی هستند که مهم به نظر می رسند. سیستم تصمیم گیری در ایران تا اندازه ای متمرکز است، اما روش های تصمیم گیری یکه و یکتا نیست. در طول تاریخ نیز مشاهده شده است که ایران، بر اثر اعمال زور علیه کشور، به سازش تن نخواهد داد. یعنی هرچه فشارها زیاد شود، این کشور و تصمیم گیران در آن زمان تصمیم به مصالحه نخواهند گرفت. بنابراین ایران تحت فشار تصمیم به مصالحه نخواهد گرفت و بر اساس مبانی فرهنگی می توان از یک تهدید خارجی، یک فرصت سیاسی داخلی ساخت. در این مورد ناسیونالیسم، جمع کردن مردم در کنار پرچم، بیشتر شدن نفوذ نظامیان قابل طرح است. تحریم اگر بتواند در کشوری جواب دهد، احتمالا کشوری است که عدم رفاه اقتصادی بتواند موجب اعتراض و لابی گری در پارلمان شود. اما طبیعی است که زمانی که کشور در معرض یک تهدید خارجی است، هیچ دولتی اجازه اعتراض به وضعیت اقتصادی را نخواهد داد. در این شرایط تحریم باعث تضعیف وضعیت طبقه متوسط می شود. پس تحریم ها پیامدهای پارادوکسیکال دارند. حتی تحریم می تواند باعث بهتر شدن وضعیت طرفداران حکومت شود. شاید تحریم باعث قوی تر شدن وضعیت کسانی شود که اتفاقا تحریم برای مخالفت با آنان تدارک دیده شده است.

به اعتقاد نگارنده از ابتدای انقلاب تا کنون همه اقدامات آمریکا همواره در چارچوب اقدامات قهرآمیز بوده است بنابراین ارائه مشوق ها و پیشنهاد مذاکرات، همه جزء اقدامات قهرآمیز محسوب می شود. وضعیت بهینه برای ایران این است که آمریکا قطع روابط یک جانبه خودش با ایران را که در آوریل ۱۹۸۰ انجام داد را به نوعی جبران کند. اگر امروز تصمیم بر رفع تحریم ها و اقدامات قهرآمیز باشد با توجه به شکل تصمیم گیری در کشوری مانند آمریکا حداقل ده سال طول می کشد تا عملا تحریم ها رفع شود. برای ایران نیز به اعتقاد من سه انتخاب منطقه گرایی در سیاست خارجی، ظرفیت سازی در تولید نفت خام و گاز طبیعی، و ایجاد یک شبکه روابط عمومی در سطح جهانی برای نشان دادن واقعیت های ایران می تواند راهگشا باشد.

موضوع تحریم ایران و شدت گرفتن آن در سالهای اخیر، موضوعی است که همه ایرانیان چه در داخل و چه در خارج از ایران را تحت تاثیر قرار می دهد. تلاش آمریکا و کشورهای غربی دیگر برای منزوی نمودن، فلج کردن و محروم نمودن ایران از یک توسعه متوازن و دراز مدت باعث گردیده است که بخش های اقتصادی، اجتماعی، نظامی و بهداشتی ایران از عوارض مستقیم و غیرمستقیم تحریم و بایکوت آسیب دیده و راه بر ارتقا و رشد نیروی انسانی ایران در دراز مدت بسته شود. تحریم های بین المللی علیه ایران، که عموما متوجه بخش هائی کلیدی نظیر امور دفاعی، مالی و نفت است، در سال های اخیر بیشتر با این هدف شدت گرفته است که تهران را به انصراف از برنامه جنجالی اتمی اش وادارد.

ملل متحد:

از سال ۲۰۰۶ به بعد شورای امنیت سازمان ملل متحد این تحریم ها را تصویب کرده است:

۱-قطعنامه ۱۶۹۶ (۳۱ ژوئیه ۲۰۰۶)، این قطعنامه از ایران درخواست کرده است که تا ۹ شهریورماه فعالیت هسته ای خود را تعلیق کند و در غیر این صورت با تحریم های احتمالی دیپلماتیک یا اقتصادی مواجه خواهد شد. این قطعنامه بر اساس بند ۴۰ فصل هفت منشور سازمان ملل تصویب شد که حاوی معیارهای تنبیهی یا تحریمی نیست. بندهای بعدی منشور حاوی روش های قهرآمیز علیه کشور هدف است.

۲-قطعنامه ۱۷۳۷ (۲۳دسامبر ۲۰۰۶) که ضمن وضع تحریم هائی اقتصادی و تجاری علیه ۱۰ نهاد مرتبط با برنامه های اتمی و موشکی تهران، دارائی های این ۱۰ نهاد و ۱۲ مقام سرشناس را بلوکه می کند.

۳-قطعنامه ۱۷۴۷ (۲۴ مارس ۲۰۰۷) که ضمن بلوکه کردن دارائی های ۱۳ نهاد دیگر مرتبط با برنامه های اتمی و یا مرتبط با سپاه پاسدران انقلاب، خرید های تسلیحاتی ایران و پرداخت وام به ایران را با تحریم ها و محدودیت هائی مشخص روبرو می کند.

۴-قطعنامه ۱۸۰۳ (۳ مارس ۲۰۰۸) که نهادها و افراد بیشتری را در معرض بلوکه ساختن دارائی ها و ممنوعیت های مسافرتی قرار می دهد. این قطعنامه در عین حال صدور اقلام دارای موارد استفاده دوگانه (نظامی وغیر نظامی) را به ایران ممنوع می کند.

۵-قطعنامه ۱۸۳۵ (۲۷ سپتامبر ۲۰۰۸)، فعالیت های وزیران خارج چین، فرانسه، آلمان، فدراسیون روسیه، انگلستان و ایالات متحد آمریکا را با پشتیبانی نمایند عالی اتحادی اروپا در تشریح رویکرد مبتنی بر دو مسیر، نسبت به مسئل هسته ای ایران را باردیگر مورد تأیید قرار می دهد و یکبار دیگر بر تعهد خود در چارچوب مربوط به راه حل مبتنی بر مذاکره در مورد مسئل هسته ای ایران تاکید می ورزد و از ادام کوشش هایی که در این زمینه در جریان است استقبال میکند، و از ایران می خواهد تا بدون هیچگونه تأخیری به الزامات خود به موجب قطعنامه های شورای امنیت به طور کامل عمل کند و شرایط مورد درخواست شورای حکام آژانس را به جا آورد.

۶-قطعنامه ۱۸۸۷ (اول اکتبر ۲۰۰۹) با هدف ممانعت بازیگران غیر عضو معاهده عدم گسترش سلاح های هسته ای از دسترسی یا دریافت کمک و منابع مالی جهت دستیابی به سلاح های کشتار جمعی و مواد و ابزار مربوطه، بر اساس این قطعنامه تأکید می کند، و از کشورهای عضو می خواه