پاورپوینت کامل نفت صنعت را کشت ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نفت صنعت را کشت ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نفت صنعت را کشت ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نفت صنعت را کشت ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

سهم ایران از درآمدهای نفتی در سال ۱۳۰۰ خورشیدی حدود سه میلیون دلار بود که این عدد تا سال ۱۳۲۹ به حدود ۶۰ میلیون دلار و تا سال ۱۳۴۱ به حدود ۳۵۰ میلیون دلار افزایش پیدا کرد. یعنی با یک نرخ رشد دو رقمی در هر سال درآمد نفتی ایران و دسترسی به «ارز معتبر» افزایش پیدا کرد.

مروری بر توسعه صنعتی در ایران از دهه ۱۳۴۰ تا امروز

سهم ایران از درآمدهای نفتی در سال ۱۳۰۰ خورشیدی حدود سه میلیون دلار بود که این عدد تا سال ۱۳۲۹ به حدود ۶۰ میلیون دلار و تا سال ۱۳۴۱ به حدود ۳۵۰ میلیون دلار افزایش پیدا کرد. یعنی با یک نرخ رشد دو رقمی در هر سال درآمد نفتی ایران و دسترسی به «ارز معتبر» افزایش پیدا کرد. این افزایش شدید دسترسی به «ارز معتبر» مسوولان وقت کشور را به این فکر انداخت که برنامه‌های میان‌مدت عمرانی را طراحی کنند که این کار در قالب دو برنامه هفت‌ساله اول و دوم شکل گرفت. از برنامه سوم، که در سال‌های ۱۳۳۹-۱۳۳۸ تدوین شد، به بعد که روند رشد درآمدهای نفتی تقریباً برگشت‌ناپذیر تشخیص داده شد، برنامه‌های توسعه‌ای کشور از حالت زیربنایی و برنامه‌های موردی به «برنامه‌های جامع» تغییر پیدا کرد. در مقدمه برنامه سوم که بدون تردید بهترین و نظری‌ترین یعنی تئوریک‌ترین برنامه‌ای است که تا به حال در تاریخ ایران نوشته شده و از مهر ۱۳۴۱ تا پایان سال ۱۳۴۶ اجرا شد، بخش کشاورزی به عنوان محور توسعه شناخته شده بود. ولی از آنجا که اصلاحات ارضی و تلاش برای بهبود معیشت کشاورزان منجر به تشدید مهاجرت از روستا به شهر می‌شد، در آن برنامه پیش‌بینی شد که توجه به صنعت و زیرساخت‌های صنعتی از این به بعد گریزناپذیر خواهد بود. در حقیقت در برنامه سوم پیش‌بینی می‌شود که بخش صنعت هم در ایران به صورت اصولی پا بگیرد و به تدریج و با سرعت زیاد به نقطه ثقل جذب افراد جویای کار تبدیل شود تا کسانی که از روستا به شهر مهاجرت می‌کردند بتوانند در این بخش مشغول به کار شوند. به عبارت دیگر پیش‌بینی شده بود که نیروهای بخش کشاورزی چون قصد ماندن در روستاها را ندارند اگر وارد شهر شدند به عنوان نیروی انسانی بخش صنعت به کار گرفته شوند.

به همین دلیل است که در طول برنامه سوم مهاجرت از روستا به شهر با شدت تمام ادامه پیدا کرد و پیرو آن در برنامه چهارم، «توسعه صنعتی» و «توسعه شهرنشینی» در دستور کار قرار گرفت و عملاً بخش صنعت از برنامه چهارم به بعد قلب تپنده رشد اقتصادی ایران شد.

در برنامه سوم که در آن بخش کشاورزی محور توسعه قرار گرفته بود رشد بخش صنعت تقریباً دو برابر رشد بخش کشاورزی بود و در برنامه چهارم این افزایش رشد حتی بیشتر شد و به حدود سه برابر رسید.

از همین رو، دهه ۱۳۴۰ را که در آن دو برنامه سوم و چهارم اجرا شده است می‌توانیم «دهه پایه‌ریزی صنعت ایران» خطاب و قلمداد کنیم. پیرو همین دو برنامه نهضت صنعتی شدن ایران شکل گرفت و سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران در ۲۱ تیرماه ۱۳۴۶ پایه‌گذاری شد.

اگر ما به صورت جلسات شورای عالی اقتصاد آن دوره که به ریاست شخص شاه تشکیل می‌شد توجه کنیم، می‌بینیم که با یک دقت خاصی این سازمان تشکیل می‌شود و شاه حتی نسبت به آن مدیری که بایستی به عنوان شروع‌کننده مدیریت در سازمان گسترش و در واقع موسس سازمان عمل کند، نظارت دقیق داشت و سختگیری‌هایی اعمال می‌کرد چون معتقد بود با هر کسی نمی‌شود چنین سازمانی را به وجود آورد.

تجربه تاسیس سازمان گسترش (ایدرو) یک تجربه بسیار نابی در تاریخ ایران است چون مکانیسم و ساختار شرکت‌های دولتی پایه‌گذاری شد.

تا آن موقع اگر پروژه‌های عمرانی تعریف می‌شد باید از طریق ذی‌حساب، حسابرس، حسابدار کل و تاییدیه وزارت دارایی تخصیص اعتبار پیدا می‌کرد و به صورت یک پروژه مطرح می‌شد. ولی وقتی که شرکت دولتی تشکیل شد اگرچه ساختارش تحت نظارت قانون تجارت قرار می‌گرفت و این باعث تحرک مضاعفی در رشد صنعتی ایران شد به گونه‌ای که رشد صنعتی ایران را در تمام نیمه دوم دهه ۱۳۴۰ دورقمی کرد.

سازمان گسترش اگر چه با چهار شرکت فعالیت خودش را شروع کرد اما در مجموع و تا سال ۱۳۵۶ از مرز ۱۳۰ شرکت عبور کرد. آن موقع تشخیص داده شده بود که چون در ایران بخش خصوصی محکم و پا به کاری که بتواند بار فرآیند صنعتی شدن ایران را به دوش بکشد، نداریم، سازمان گسترشی باید به وجود بیاید و مامور شود که به نمایندگی از دولت صنایع کشور را در آن مسیری که دولت می‌خواست ایجاد کرده و بعد از اینکه شرکت‌های ایجادشده به تولید و بهره‌برداری و سوددهی رسیدند آنها را به بخش خصوصی واگذار کند که این سیاست باعث شد ایدرو به سرعت بزرگ شود.

در کنار آن هم بانک توسعه صنعت و معدن تاسیس شده بود تا درصدی از اعتبار مورد نیاز برای ایجاد صنایع را به متقاضیان تسهیلات دهد. وقتی که این دو ساختار (ایدرو و بانک توسعه صنعت و معدن) شکل گرفت و در کنار آنان سازمانی به نام «سازمان مدیریت صنعتی» تاسیس شده بود تا بتواند نیروی کار مورد نیاز این صنایع جدید را در حوزه‌های بازرگانی، مالی، فنی و اجرایی تربیت کند. در واقع یک ساز و کار کامل شکل گرفته بود که بر اساس آن همه عناصر لازم برای بالا رفتن ساختمان صنایع نوین در ایران فراهم شد که همین باعث یک انفجار صنعتی در برنامه چهارم توسعه شد.

صنعتی شدن ایران و اتفاقی که نیفتاد

اما در این فرآیند یک اتفاق نیفتاد و بخش خصوصی به صنایع سنگین و آن صنعتی که دولت علاقه‌مند بود که در ایران پایه‌ریزی کند، وارد نشد. بخش خصوصی در پی تولیدی بود که بتواند از طریق آن، کالاهای مصرفی را وارد بازار کند. در این نقطه بود که برنامه‌های دولت با بخش خصوصی زاویه پیدا کرد. در واقع بخش خصوصی مسیر خود را طی می‌کرد و در صنایع سبک وارد شد و دولت سعی می‌کرد مسیر دیگری را برود که به همین سبب توسعه صنایع سنگین را در دستور کار خود قرار داد.

در تمام این دوران -از جمله برنامه پنجم، که طی آن دچار یک انحراف در نظام برنامه‌ریزی کشور شدیم- نرخ رشد صنعتی ایران با شدت تمام ادامه پیدا کرد. از