پاورپوینت کامل تاریخ منظوم و آرزوهای یک ملت ۸۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تاریخ منظوم و آرزوهای یک ملت ۸۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تاریخ منظوم و آرزوهای یک ملت ۸۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تاریخ منظوم و آرزوهای یک ملت ۸۹ اسلاید در PowerPoint :

از مشروطه به این سو و از زمانی که ایرانیان (بویژه روشنفکران) به فاصله خود از کاروان فرهنگ و تمدن نوین جهانی پی بردند، برای پیوستن به دنیای جدید کوشش‌هایی از خود نشان دادند و گام‌هایی برداشتند و با فهم دگرگونی‌های برآمده از نوگرایی و نوسازی در غرب، چنانچه ملک‌الشعرای‌بهار سرود:«یا مرگ یا تجدد و اصلاح/ راهی جز این دو پیش وطن نیست» به جستجوی راهی برای رهایی اندیشیده و با بهره از فرهنگ و دانش جدید به اصلاح وضع ایران پرداخته و برای رفع نقص‌ها و نابسامانی‌ها راهکارهایی را برگزیدند و اقدام‌هایی انجام دادند.

نگاهی به شعر و اندیشه استاد ادیب برومند

از مشروطه به این سو و از زمانی که ایرانیان (بویژه روشنفکران) به فاصله خود از کاروان فرهنگ و تمدن نوین جهانی پی بردند، برای پیوستن به دنیای جدید کوشش‌هایی از خود نشان دادند و گام‌هایی برداشتند و با فهم دگرگونی‌های برآمده از نوگرایی و نوسازی در غرب، چنانچه ملک‌الشعرای‌بهار سرود:«یا مرگ یا تجدد و اصلاح/ راهی جز این دو پیش وطن نیست» به جستجوی راهی برای رهایی اندیشیده و با بهره از فرهنگ و دانش جدید به اصلاح وضع ایران پرداخته و برای رفع نقص‌ها و نابسامانی‌ها راهکارهایی را برگزیدند و اقدام‌هایی انجام دادند.

بی‌تردید در این مسیر، شاعران و سخنگویان فرهنگ و ادب ایران نقش مهمی برعهده داشتند؛ زیرا با سروده‌های انتقادی، اعتراض‌آمیز و همه‌فهم خویش توانستند به خوبی آنچه را در سر داشتند با مردم در میان بگذارند و شعر ملک‌الشعرای‌بهار نیز از این رو اهمیت دوچندان می‌یابد. در نظر بهار، تجدد، «تازه‌شدن» است و زنده‌ماندن در دنیایی که لحظه به لحظه در حال زایش، حرکت و ترقی است.

***

به طور معمول، بارزترین و عمیق‌ترین مشخصه‌های هویتی یک کشور در فرهنگ آن تجسم می‌یابد. هویت ملی ریشه در اعماق تاریخ و فرهنگ یک ملت دارد و با سرشت تک ‌تک افراد یک جامعه درآمیخته است.

جلال ستاری می‌نویسد:«مفهوم هویت فرهنگی که هویت ملی را گاه با استناد و رجوع به آن تعریف می‌کنند، واقعیتی است که در ژرفای روح و جان ملت و قوم ریشه دوانده و از چنان ثباتی برخوردار است که گویی خلق و خوی مردم یا طبیعت ثانوی شان شده است…

تردیدی نیست که هر قوم و ملتی صاحب هویت فرهنگی خاص خود است و غنای فرهنگ بشریت از همین پرمایگی و تنوع، فراهم می‌آید. مثلاً بعضی محققان خصیصه فرهنگ یونان باستان را که به اعجاز یونان اصطلاح شده است، خاصه توازن و تعادل دلخواه و مطلوب به ویژه در مقولات فکر و هنر دانسته‌اند و برخی هویت فرهنگی غرب امروز را مرهون اتکا به نفس غرب و خروج غرب از حدود و ثغورش که تعبیر مؤدبانه تجاوز و استعمارگری است و پاره‌ای نیز در پدیده تکنولوژی دیده‌اند که با صادر شدن چون کالا به اقطار عالم، فرهنگ غرب را نیز در سراسر گیتی پخش و نشر می‌کند.

در نوشته‌های متفکران غربی، این گونه نظریات که گاه به غایت هوشمندانه و ظریف پرداخته شده، بسیار است و قصد نگارنده ورود در آن مقوله که به ما ربطی ندارد، نیست، بلکه نیت این بنده فقط ذکر مثال هایی چند برای توضیح مطلب بوده است. اما در مورد فرهنگ ایرانی، به گمانم می‌توان گفت که خصیصه اصلی هویتش، که در طول هزاره‌ها ثابت مانده، حفظ و صیانت جوهرش و به تحلیل بردن عنصر بیگانه بوده است.

به بیانی دیگر، ذات فرهنگ ایرانی، به خواری و زبونی تن در نداده است، یا سیطره بیگانه (عرب و ترکان سلجوقی و مغول) را به ظاهر پذیرفته است و سپس اندک اندک آن را از درون خورده و تراشیده است…»

برای فهم تحولات سیاسی، فرهنگی، ادبی و… در دوره جدید، بهتر است به اندیشه‌ها و آرای دیگر در این زمینه هم پرداخته شود که در این مجال چندان ممکن نیست. برای نمونه جمشید بهنام در کتاب «ایرانیان و اندیشه تجدد» که به بررسی موضوع تجدد در ایران (و اینکه اندیشه تجدد از کجا و چه زمانی به ایران وارد شد) پرداخته و به تبیین و نقد روند نوسازی در ایران نظر دارد؛ در بخشی از کتابش که به بررسی ویژگی‌های فرآیند نوسازی در ایران در دوران صد و پنجاه سال گذشته اختصاص یافته، چنین ابراز می‌دارد:

«در طول صد و پنجاه سال، رفته رفته به غرب روی کردیم و از هند و ترکیه کشورهای خاورمیانه بی‌خبر ماندیم. اما فرهنگ غرب نتوانست به سرعت جای فرهنگ‌هایی را بگیرد که با ما در یک حوزه تفکر بودند و چون به فرهنگ‌های دیگر نیز بی‌اعتنا شده بودیم، پویایی تفکر را از دست دادیم. در آغاز کار، فرهنگ غربی به صورت دست دوم به ما رسید و تا به امروز هنوز با بنیادهای اندیشه غربی بیگانه‌ایم و یا تصوری نادرست از آن داریم… در همین دوران به بزرگداشت گذشته‌های پرافتخار خویش سخت دل بستیم.

ناسیونالیسم ایرانی که از پایان قرن نوزدهم به صورت تازه خود بروز کرده بود، با کمک سیاست دولت در قرن بیستم، جایی تازه یافت و گاهی به صورت افسانه‌ای کردن گذشته‌ها و گاه به صورت کوشش در اثبات همطرازی با غرب و سرانجام یک بار هم به صورت ناسیونالیسم مبارزه با امپریالیسم در دوران ملی کردن نفت درآمد… موضع دیگری که در فرآیند تجدد در ایران به چشم می‌خورد، پای‌بندی ایرانی‌هاست به فرهنگ خود… نظر گروه‌های مختلف اجتماعی درباره غرب در یک زمان نبود و همچنین نظر روشنفکران در طول زمان یکسان نمی‌ماند‌ و از وسوسه و شیفتگی و قبول مطلق تا قبول مشروط، انتقاد، و نفی نوسان داشت…»

اکنون، اگر بخواهیم شعر ادیب برومند و هر شعری که نظر به مسائل سیاسی، فرهنگی و اجتماعی ایران در این دوره جدید دارد را بهتر فهم کرده و بشناسیم، نمی‌توانیم از سیر و وضعیت رخدادهای فرهنگی، سیاسی و اجتماعی در ایران چشم بپوشیم.

شعر سیاسی و اجتماعی در دوره مشروطه

جنبش مشروطه ایران، همچون نسیمی بهاری، اثری قوی در ژرف ساخت‌های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی کشور ما داشت. چنانچه بعد از گذشت صد سال از آن رخداد، هنوز محل بحث، فحص و چالش‌های فراوانی است. این حادثه مهم، آغاز یک روند پرتلاطم اجتماعی و سیاسی ساختار‌شکنانه در جامعه ایران بود و بستر لازم را برای پیدایی مؤلفه‌های سیاسی و گفتمان‌های نو و بنیادینی فراهم آورد.

تعیین و تغییر جایگاه و منزلت جدید انسان، خودمختاری و آزادی و رابطه قانونمند شده او با نهاد‌های رسمی و جامعه مدنی و طرح پارادایم هویتی نوینی که با انسان سنتی و جایگاه او در جامعه و رابطه او با خود و با جهان پیرامون دارای تفاوت‌های اساسی بود. در این سرفصل تازه، رعیت بی‌حق و منزلت قرون وسطایی جای خود را به فرد نوین «خود مختار» کنشگر و واجد ابعاد هویتی پیچیده‌تری داد. مشروطیت به عنوان جنبشی مدرن، نهادهای پرقدرت سنتی و ریشه‌دار جامعه ایران را به چالش کشید. دگرگون کردن نهادهای قدرت و رابطه آنها با جامعه مدنی از دیگر برگ و بارهای آن بود. نهاد سلطنت و کارکرد سنتی آن می‌بایست جای خود را به اشکال نوین و دموکراتیزه شده روابط قدرت می‌داد.

مفاهیمی از قبیل قانون‌گرایی، گردش دموکراتیک قدرت از طریق انتخابات آزاد، استقلال قوا، نظارت مدنی و قانونی بر نهادهای قدرت، آزادی بیان و کثرت‌گرایی در سال‌های آغازین جنبش مشروطیت برای نخستین بار در فرهنگ سیاسی ایران وارد شد و قانون اساسی مشروطیت -هر چند بطور ناقص- شماری از آنها را اعتبار رسمی بخشید.

جامعه ایران برخاسته از خواب طولانی قرون وسطایی، سراسیمه در جستجوی راه‌هایی برای کم‌کردن فاصله خود با کشورهای صنعتی بود. ایران با وجود برخوداری از پیشینه تمدنی درخشان، سه قرن دشوار و پر از سرخوردگی، ناکامی و شکست را پشت سر گذاشته بود. ایران دوران مشروطیت در مرکز رقابت انگلیس، روسیه و فرانسه قرار داشت و استقلال سیاسی به تعبیری به آرزوی ملی تبدیل شده بود. در حوزه ادبیات نیز، مشروطیت به ایجاد دگرگونی‌های جدی و اساسی منجر شد. رکود و انحطاط ادبیات دوره‌ بازگشت به شکل‌گیری ادبیات مشروطه انجامید.

در یک نگاه به درونمایه شعر و ادبیات دوره مشروطه، می توان دریافت که نسبت به تحولات سیاسی و اجتماعی جامعه آن روز، حساسیت فراوانی از سوی اهل ادب و هنر نشان داده می‌شده است. ضعف شعر مشروطه را می‌توان مقطعی بودن آن به شمار آورد. شعر مشروطه به لحاظ محتوا، شعری کم‌عمق، اما پرمخاطب است و سطح وسیعی از خواسته‌های مردمی را دربر می‌گیرد. سرزندگی شعر مشروطه حاصل همگونی آن با شرایط جامعه است. در شعر مشروطه به مسائل مختلف جامعه که مردم به آن‌ها نیاز آنی و جدی داشتند، پرداخته شده است.

شعر مشروطه تا حدودی زبان حال مردم ستم‌دیده است. در بین شاعران مشروطه شعرهای فرخی یزدی، ملک‌الشعرای بهار و نسیم شمال (سیداشرف‌الدین گیلانی) تا حدودی زبان حال مردم رنج‌کشیده و بیان‌گر خواسته‌های واقعی مردم است. در میان شاعران مشروطه، آن دسته که اعتدال‌گرا بودند، شعرشان نیز متناسب با مسائل روز، پایدار و ماندگار بود؛ همچون اشعار پروین اعتصامی و ملک‌الشعرای بهار؛ اما آن دسته از شاعرانی که به‌طور سنتی شعر می‌سرودند، شعرشان به اصطلاح خاموش شد.

نگاهی به عرصه داستان نویسی هم در فهم و بررسی ادبیات جدید ایران سودمند است.نخستین داستان ایرانی از یک نویسنده ایرانی با نام ستارگان فریب خورده در سال ۱۲۳۶ هجری شمسی منتشر گردید.

فتحعلی آخوندزاده در این داستان به رذالت حاکمان ایرانی و بی‌فرهنگی آنان می‌پردازد. داستان به این شکل است که در زمان پادشاهی شاه عباس، ستاره دنباله‌داری درآسمان پیدا می‌شود. ستاره شناسان (منجمان) این رویداد را نشانه مرگ پادشاهی از پادشاهان تعبیر می‌نمایند و به شاه عباس پیشنهاد می‌دهند در این چند روز شخصی دیگر بر تخت شاه بنشیند تا اگر هم اتفاقی افتاد، برای او بیفتد و گزندی به جان شاه نرسد.

قرعه به نام شخصی می‌افتد که به خاطر پیروی از فرقه‌ای گمراه منتظر حکم اعدام است. لباس شاهی را بر تنش می‌کنند، تاج بر سرش می‌گذارند و همگان به خدمت او درمی‌آیند. چند روز می‌گذرد، هیچ اتفاقی نمی‌افتد و سرانجام وی را اعدام می‌کنند.

نکته ظریفی که در این داستان دیده می‌شود، این است که آن شخص در همان چند روزه حکومتش به جای عیاشی و خوشگذرانی، اقدام به کارهای اصلاحی می‌نماید؛ همچون اینکه کسی نباید بدون محاکمه کشته شود، مالیات‌های اجباری نباید به مردم تحمیل شود و… یعنی همان اصلاحاتی که مردم در جریان نهضت مشروطیت خواستار آن بودند.

در دوران قاجار ، پدیده‌های مدرن مانند: صنعت چاپ، روزنامه، تلگراف، مدرسه، راه آهن و… وارد ایران شده و مقاومتی در برابر آن صورت نگرفته بود. از سویی آشنایی با غرب و دنیای پیشرفته گسترش می‌یافت و مطالعه و ترجمه آثار خارجی (رمان، نمایشنامه، شعر و…) در ذهن مردم و بویژه نواندیشان و تجددخواهان ایرانی تأثیر می‌گذاشت.

رمان و نمایشنامه نویسی در ایران سابقه‌ای نداشت و به این خاطر مقاومتی نشان داده نشد، اما در رابطه با شعر این گونه نبود. شاید نیازی به یادآوری نباشد که شعر، یگانه هنر این سرزمین در طول قرن هاست که از سابقه‌ای طولانی برخوردار بوده و مردم ایران با شعر ریشه دار و کهن سرزمین‌شان خو گرفته و در ذهن شان برایش تقدس ویژه‌ای قائل بودند. از سویی نیز تغییرات و تحولات اجتماعی شتاب گرفته و در نظر برخی شعر سنتی پاسخگوی نیازهای تازه جامعه ایران و دگرگونی‌های آن دوران نبود. پس ضرورت یک بازنگری و بازاندیشی در شعر فارسی در اذهان شاعران و نوگرایان شکل گرفت.

شاید به نظر برسد که قبل از مشروطه، بیشتر شاعران، جدا از مردم بودند و در کنار حاکمان و پادشاهان از الطاف معنوی و مادی بهره‌مند می‌گشتند، در رفاه می‌زیستند و از درد و رنج مردم غافل بودند… توصیف پیچ‌وخم گیسوی یار، قد سرو، غم هجران، بی‌وفایی معشوق، شراب و شکار و فتح و مدح شاه موضوع شعرشان بود و گاه در ستایش حاکمان با یکدیگر در رقابت بودند. از این رو تجدیدنظر در قالب و درونمایه شعر سنتی و تلاش برای یافتن زبانی نو به وسیله شاعران نوپرداز پیگیری شد و این اقدام بسیار مناقشه‌برانگیز ظاهر گردید تا آنجا که به رویارویی شاعران با یکدیگر انجامید.

عده‌ای این نوآوری را برنمی‌تابیدند و مقاومت نشان می‌دادند و شاید اگر این نوپردازی‌های ادبی دقیق‌تر بررسی شود، نسبت آن با هنر و ظرافت‌های هنری جای پرسش داشته باشد و به همین دلیل بود که ملک شعرای بهار در یکی از سروده‌هایش عبارت «عارف و عشقی عوام» را به کار می‌برد یا ایرج میرزا چنین می‌سرود:

در تجدید و تجدد وا شد

ادبیات شلم شوربا شد

این جوانان که تجدد طلبند

راستی دشمن علم و ادبند

اما بهتر است دقت داشته باشیم که شعر مشروطه جنبه ابزاری دارد. شعری است در خدمت مردم و جامعه و درونمایه‌ای سیاسی و اجتماعی دارد و موضوع آن ترویج اندیشه آزادی‌خواهی، تجددخواهی، وطن‌دوستی، میل به توسعه و… است. شاعر در این دوره برای انتقال این مفاهیم از تعابیر قابل فهم و کلام عامیانه استفاده می‌کند؛ زیرا تلاش اصلی او نزدیک شدن به مردم و توده‌هاست و بر خلاف شاعران قدیم در میان مردم زندگی می‌کند و شاید به این خاطر است که شعرش گاهی از زبان فاخر ادبی و ظرایف هنری فاصله می‌گیرد؛ چون تلاش او در جهت پیوند خوردن با مردم عادی و کوچه و بازار است و باید در نظر داشت که در این مسیر از موفقیت بالایی هم برخوردار است .

شعر مشروطه، ستایشگر آزادی است و واژه آزادی و نیز استبدادستیزی موضوع مهمی در شعر این دوره است. از نمونه‌های درخشان آن می‌توان به شعر بهار اشاره کرد:

با شه ایران ز آزادی سخن گفتن خطاست

کار ایران با خداست

هر دم از دریای استبداد آید بر فراز

موج های جانگداز

و این سروده‌ها و گفته‌های آتشین همواره سلب آسایش و آزار سرایندگان را در پی داشت. اما عشق و علاقه به آزادی، حکایت شورانگیز شاعرانی بود که زیستن با مردم را برگزیده بودند؛ همچنان که فرخی یزدی می‌سرود:

آن