پاورپوینت کامل ترجمه‌پژوهی قرآنی ۷۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ترجمه‌پژوهی قرآنی ۷۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ترجمه‌پژوهی قرآنی ۷۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ترجمه‌پژوهی قرآنی ۷۷ اسلاید در PowerPoint :

کلمه تفسیر(exegesis) در مطالعات قرآنی به معنای روشن‌سازی معنا/ معانی قرآن است که به مدد آن، گفتمان قرآنی برای خوانندگان دسترس پذیرتر و دریافتنی‌گردد. خود کلمه تفسیر، از قرآن کریم برگرفته شده است: «و لا یأتونک بمثل الا جئناک بالحق و احسن تفسیرا: [کافران] برای تو هیچ مثلی نیاورند، مگر آنکه [جوابی] حق و خوش بیان‌تر برایت بیاوریم.» (سوره فرقان، آیه۳۳)

تفسیر قرآن و مفسران بزرگ

کلمه تفسیر(

exegesis

) در مطالعات قرآنی به معنای روشن‌سازی معنا/ معانی قرآن است که به مدد آن، گفتمان قرآنی برای خوانندگان دسترس پذیرتر و دریافتنی‌گردد. خود کلمه تفسیر، از قرآن کریم برگرفته شده است: «و لا یأتونک بمثل الا جئناک بالحق و احسن تفسیرا: [کافران] برای تو هیچ مثلی نیاورند، مگر آنکه [جوابی] حق و خوش بیان‌تر برایت بیاوریم.» (سوره فرقان، آیه۳۳)

نیاز به تفسیر قرآن از نیاز مبرم جامعه اسلامی به ویژه مسلمانان غیر عرب، یا غیرعرب‌زبان نشأت گرفته است. این نیاز از همان صدر اول و زمان نزول بخش بخش وحی الهی رخ نمود و در میان احادیث نبوی احادیث تفسیری هم ملاحظه می‌شود و سیوطی نمونه‌هایی از آنها را در کتاب مشهور خویش «اتقان» آورده است. سپس رواج بیشتر آنان از عهد امیرالمومنین علی(ع) پیش آمده است.

آثار تفسیری مفسران مسلمان اغلب به این شیوه است که ابتدا آیه یا گروهی از آیات قرآن نقل می‌شود (و اکثر با حروف درشت و متمایز از متن تفسیر) سپس تفسیر آن یا آنها در میان می‌آید به یک تقسیم‌بندی می‌توان گفت که در تاریخ تفسیر از عصر قدیم تا جدید شش نوع(مقوله) تفسیری سابقه و رواج داشته است و هنوز هم رایج است:

۱ـ تفسیرهای زبانی/ادبی

این گونه تفسیرها عمدتاً به مسائل دستور زبانی، تجزیه و تحلیل نحوی وبلاغی گفتمان قرآنی می پردازند. مفسران زبان پژوه معمولاً به نمونه‌هایی از شعر و نثر قدیم/ و عصر قبل از نزول قرآن استناد می‌کنند. زمخشری نمونه برجسته‌ای از مفسران زبان پژوه است.

۲ـ تفسیرهای فلسفی و عقلی

این گونه تفسیرها به شرح و گاه جرح آرا و اقوال حکما می‌پردازند، و شیوه مولفان آنها عقلی ـ استدلالی است. فخر‌الدین رازی/ امام فخر، نمونه‌ای شایان از این دسته از مفسران است.

۳ـ تفسیرهای تاریخی

توجه اصلی این گونه تفاسیر/مفسران به شرح تمثیل‌ها و بیان قصص امتهای پیشین است که در قرآن کریم فراوان هست. دو تفسیر بزرگ عهد قدیم در این زمینه، یکی تفسیر ثعالبی است و دیگر تفسیر خازن.

۴ـ تفسیر مأثور/ روایی

این گونه تفسیر، تفسیر قرآن به قرآن [به مصداق انّ ‌القرآن یفسر بعضه بعضا] و نیز به حدیث است. مراد از تفسیر قرآن به قرآن این است که در موارد بسیاری ابهام یا اجمال عبارت یا آیه‌ای با روشنگری و تفصیل آیه یا آیاتی دیگر برطرف می‌شود. در مورد حدیث هم واضح است که فی‌المثل اجمالی که در مورد عبادات و معاملات و احکام فقهی دیگر در قرآن هست، به مدد احادیث تفسیری یا احادیث احکام روشن می‌گردد. از جمله بزرگترین مفسران این شیوه طبری، ابن جوزی، سیوطی و شنقیطی‌اند.

۵. تفسیر فقهی

این گونه تفسیر توجه و تأکید بر آیات احکام(فقه القرآن)، و شرح و بررسی آرای فقهای مذاهب اسلامی دارد. قرطبی نمونه نمایان از مفسران فقه‌پژوه است.

۶. تفسیر به رأی

تفسیر به رأی، تفسیر به اجتهاد هم نامیده می‌شود. در این شیوه تفسیری، مفسّر مشکلات را به اجتهاد و استنباط علمی خود شرح می‌دهد. همین است که بعضی از علمای اسلامی به این گونه تفسیر اعتراض دارند، چرا که ممکن است چنین مفسری، معنای متن قرآنی را تابع ذهنیت یا ذهنیات خود سازد. مفسران متکی بر آرا و اجتهاد شخصی، معمولاً سبک و سیاق و همانندیهای بین آیات را هم به حساب می‌آورند؛ یعنی بیشتر به معنای مراد و مفهومی توجه دارند، تا صرفاً معانی منطوقی و تصریف و اعراب الفاظ قرآن. برجسته‌ترین مفسران این شیوه محلی(جلال‌الدین که تفسیر مشترک او با جلال‌الدین سیوطی«جلالین» نام دارد)، سیوطی، بیضاوی و فخر‌الدین رازی هستند.

مکاتب تفسیری

در یک تقسیم‌بندی کلی، سه مکتب عمده تفسیری وجود دارد (قرطبی،۱۹۹۷، ج۱ ص۶؛ ذهبی در التفسیر و المفسرون، ج۱، ص۱۰۷ به بعد).

۱- مکتب مکی، به رهبری عبدالله بن عباس

۲- مکتب مدنی، به رهبری ابی بن کعب

۳- مکتب عراقی، به رهبری عبدالله بن مسعود

مفسران بزرگ

در اینجا معرفی‌های کوتاهی از بعضی مفسران بزرگ به میان می‌آوریم، که تفسیرشان معمولاً مورد مراجعه و استناد مترجمان زبانهای گوناگون است. این معرفی‌ها را بر وفق تاریخ زندگی مفسران عرضه می‌داریم:

۱ـ طبری، ابوجعفر محمدبن جریر بن یزید(۲۲۴-۳۱۰ق). تفسیر۳۰ جلدی او جامع‌البیان فی تأویل القرآن نام دارد. او گرایش به برجسته‌سازی جنبه‌های معنایی و هاله‌های معنایی الفاظ و عبارات قرآنی، با رهیافت بلاغی و تحلیل‌های نحوی و استناد فراوان به اشعار شعرای کهن و قبل از اسلام و دیدگاه‌ها و آرا و انظار نحویان دارد. شیوه کلی او در تفسیر، چنان که اشاره شد، مأثور یا روایی است.

۲ـ بغوی، ابو محمد حسین بن مسعود. به لقب «الفرّاء البغوی» هم شهرت دارد. تفسیر چهار جلدی او معالم‌التنزیل نام دارد. او گرایش به ساده‌نویسی و مختصرگویی دارد. به مسائل فقهی هم می‌پردازد، و به رئوس موارد اختلاف فقها و مذاهب فقهی، بدون تفصیل و واکاوی اشاره دارد. همچنین به بحث و تحلیل‌های موشکافانه بلاغی یا نحوی و تأثیر آنها در ژرفنای معانی آیات و عبارات قرآنی نمی‌پردازد. شیوه تفسیری او هم مأثور یا روایی است.

۳ـ زمخشری، محمود بن عمربن محمد(۴۶۷-۵۳۸ ق). تفسیر چهار جلدی او کشّاف نام دارد. او زبان‌پژوه و استاد ادبیّت و عربیّت است؛ یعنی هم ادیب و هم نحوی بزرگی است. او در تفسیرش ارزشهای زیبایی شناختی گفتمان قرآن را به دقت نشان می‌دهد و تجزیه و تحلیل‌هایی بلاغی و نحوی جذّابی از قرآن عرضه می‌دارد، و این شیوه را نمایانگر اعجاز زبانی و ادبی قرآن می‌داند. این تفسیر از تطویل و اطناب خالی است، و جزو تفسیرهای زبانی/ ادبی است.

۴ـ ابن عطیه، ابو محمد عبدالخالق بن غالب (۴۸۰-۵۴۱ق). تفسیر چهارده جلدی او [چاپ ۶ جلدی هم دارد] المحرر الوجیز فی تفسیر الکتاب العزیز برگزیده و تحریر عالمانه ارزشمندی از تفاسیر برجسته، به زبان عربی روشن و روان است. او هنگام بحث از مسائل معنایی/ معنا شناختی قرآن به ظرایف نحوی اشاره دارد. همچنین برای حل نکات دشوار، نمونه‌ها و شواهدی از ادب قدیم عرضه می‌دارد. شیوه این تفسیر آمیزه‌ای از زبانی/ ادبی، اجتهادی و مأثور است.

۵ـ ابن جوزی، ابوالفرج جمال‌الدین عبدالرحمن بن علی(۵۰۸ـ۵۹۷ق)، که تفسیر۹ جلدی او زادالمسیر فی علم التفسیر نام دارد. او در سراسر این اثر به آراو انظار فقها، متکلمان و محدثان به اختصار می‌پردازد، ولی به ترجیح اقوال اهتمام خاصی ندارد. به اشعار کهن و اقوال قرآن پژوهان پیشین نظیر ابن قتیبه و فرّاء استناد می‌نماید. تفسیر او از نوع مأثور/ روایی است.

۶ـ قرطبی، ابو عبدالله محمد بن احمد انصاری(درگذشته ۶۷۱ق)، که تفسیر۲۰جلدی‌اش «الجامع لأحکام القرآن»، یکی از مفصل‌ترین تفسیرهای قدماست. مدار و محور اثر او بر مباحث فقهی است و آرا و انظار فقیهان را در هر مورد نقل می‌کند و شرح می‌دهد. شیوه تفسیری او فقهی و روایی است و به اشعار عهد قدیم هم استناد می‌کند.

۷ـ ابن کثیر، عمادالدین ابوالفداء اسماعیل بن عمر (۷۰۰ـ۷۷۴ق)، که تفسیرش «تفسیر القرآن العظیم نام دارد و در ۷ [و بعضی چاپها در ۴] جلد به طبع رسیده است، و شیوه آن «مأثور / روایی» است و به تفصیل به مباحث فقهی قرآنی می‌پردازد و خوانندگان را برای مطالعه و آگاهی بیشتر، به آثار فقهی ارجاع می‌دهد. دو مشخصه دیگر تفسیر او این است که تجزیه و تحلیل‌های صرفی و نحوی در بر ندارد، و به نقل شعر کهن هم نمی‌پردازد.

۸ـ محلی، جلال‌الدین محمد بن احمد (۷۹۱ـ۸۶۴ق)، و همچنین جلال‌الدین سیوطی (۸۴۹ـ۹۱۱ق)، مشترکاً تفسیری نوشته‌اند که با توجه به نام هر دو که جلال‌الدین است، «جلالین» نام دارد، که اثری موجز و خو‌ش‌تدوین و ساده و خوشخوان و سهل‌المراجعه است، و به صورت قطع کوچک هم به چاپ رسیده است. مؤلفان اشارات کوتاه به مسائل دستور زبانی آیات و عبارات و کلمات قرآنی دارند. بدون استناد به اشعار کهن. شیوه تفسیری آنان اجتهادی یا تفسیر به رأی اعتدالی است، یا در اغلب موارد آمیزه‌ای از شیوه‌های دیگر تفسیری است.

۹ـ آلوسی، شهاب‌الدین محمد بن عبدالله (۱۲۱۷ـ۱۲۷۰ ق)، که تفسیر ۱۵ جلدی‌اش «روح‌المعانی» نام دارد و مبتنی بر آرا و انظار صوفیانه است. همچنین می‌توان آن را خلاصه‌ای سنجیده از تفسیرهای پیشین دانست و اشارات دقیق به مطالب فقهی دارد. تفسیر او گزارش نحوی نسبتاً کاملی از ساختار آیات و عبارات قرآنی است با استشهادهای فراوان به شعر کهن و امثال و حکم پیشینیان. روح‌المعانی آمیزه‌ای از سه شیوه تفسیری زبانی/ادبی، مأثوری/روایی و فقهی است.

۱۰ـ قطب، سید (درگذشته ۱۳۸۷ق/ ۱۹۶۶م). تفسیر ۶ جلدی‌اش «فی‌ ظلال القرآن» خلاصه تفصیلی از هر سوره قرآن به دست می‌دهد و سپس با استفاده از سبک ادبی عالی هنرمندانه‌ای، تفسیر کامل بخش به بخش عرضه می‌دارد. او به شیوه ساده‌ای به مطالب فقهی می‌پردازد، و گاهگاه نظر خود را درباره بعضی از این گونه مسائل مطرح می‌سازد. همچنین تفاوت و یا اختلاف نظرهای فقیهان را در زمینه این مسائل به اختصار یاد می‌کند. شیوه نگارش پرشور و هموار آن، آن را برای خوانندگان امروزین جذاب ساخته است. قطب به مسائل نحوی یا شعر کهن نمی‌پردازد؛ اما خوانندگان را به ظرافتهای زبانی/ ادبی قرآن توجه می‌دهد. حاصل آنکه این تفسیر متجددانه کم‌نظیری است که سبک و سیاق ادبی دارد، و در عین حال به نقل و نقد تفسیرهای مأثور/ روایی نیز مایل است.

۱۱ـ شنقیطی، محمد‌الأمین بن محمد المختار (۱۳۲۰ـ۱۳۹۳ق)، که تفسیر ۱۰ جلدی او أضواءالبیان فی ایضاح القرآن بالقرآن نام دارد، و شیوه آن مأثور/ روایی است. مؤلف گرایش بسیاری به نقل و نقد مباحث فقهی با استناد به احادیث دارد؛ ولی تحلیل‌های زبانی/ ادبی او غالباً کوتاه است. همچنین استشهادهایی به شعر کهن دارد.

ماحصل و مرور

ترجمه قرآن خدمت بزرگی به فرهنگهای بشری، و گستراننده گفتگو و تفاهم بین آنهاست. ما این دستاورد(های) ارجمند را می‌ستاییم و قدر می‌دانیم؛ چرا که از ظریف‌ترین و دشوارترین وظایف فرهنگی و دینی است. حاصل این وظیفه یا خدمت را باید ارزیابی کرد. به تعبیر دیگر، فرآیند ترجمه باید مبتنی بر این واقعیت باشد که برآیند (خروجی) ترجمه، به نوعی بازگفت معانی نهفته قرآن است، و نه جانشینی برای متن مقدس اصلی است. این نکته حیاتی است که بین قرآن و ترجمه قرآن، یا قرآن مترجم، فرقی فارق وجود دارد. گوت می‌گوید: «ترجمه قرآن، نقل قول غیرمستقیمی است که شباهتی دور و نزدیک به مراد‌الله دارد.»

از آنجا که مفهوم ترجمه آرمانی/کمال مطلوب یا کامل، تصور فریبنده‌ای بیش نیست، مفهوم معادل‌یابی سراسری، صرفاً در حد «تقریب» است. بنابراین در مورد ترجمه قرآن باید گفت که ترجمه وولگات [=تحریر عام، ترجمه قرن چهارم میلادی کتاب مقدس از عبری به لاتین] مانندی برای آن نداریم که بتواند کمابیش جانشین متن اصلی شود. ترجمه قرآن به هر زبانی که انجام گیرد، به فهم اجمالی قرآن مدد می‌رساند، ولی جانشین آن نیست. با توجه به ویژگیهای زبانی [=زبان‌شناختی]، بلاغی، و آوایی قرآن، و مطالعه آرا و انظار صاحب‌نظران ترجمه ـ که جای‌جای نقل کرده‌ایم ـ بحث ما درباره حد و حدود معین ترجمه‌پذیری قرآن موجه می‌نماید.

قائل شدن به تفاوت بین ترجمه قرآن، و ترجمه کتاب مقدس [عهدین]، به نظر بسیاری از صاحب‌نظران امری معقول و تاریخی و تجربی است. موراتا و چیتیک می‌گویند این تفاوت‌گذاری، روندی طبیعی در دیدگاه مسلمانان است که اختلاف صدوهشتاد درجه‌ای با نظرگاه مسیحیان دارد؛ زیرا بر وفق نگرش مسیحیان، کتاب مقدس، کتاب مقدس است و فرقی نمی‌کند که