پاورپوینت کامل عرفان و سیاست در اندیشه امام خمینی (ره) در گفت وگو با آیت الله سید محمد موسوی بجنوردی ۵۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عرفان و سیاست در اندیشه امام خمینی (ره) در گفت وگو با آیت الله سید محمد موسوی بجنوردی ۵۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عرفان و سیاست در اندیشه امام خمینی (ره) در گفت وگو با آیت الله سید محمد موسوی بجنوردی ۵۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل عرفان و سیاست در اندیشه امام خمینی (ره) در گفت وگو با آیت الله سید محمد موسوی بجنوردی ۵۳ اسلاید در PowerPoint :

سیاست به معنای حسن اداره است، یعنی انسانی که پستی دارد و از او به ساس[ العباد یعنی سیاستمدار بندگان تعبیر می شود، به معنای آن است که حسن اداره امور را داشته باشد در آن اموری که تحت مسوولیت اوست. البته حیطه مسوولیت هر انسانی با دیگری متفاوت است. امام خمینی عملاثابت کرد که عرفان با سیاست قابل جمع است

امام خمینی(ره) در قامت سیاست به عرفان آبرو داد

نویسنده: محسن آزموده

سیاست به معنای حسن اداره است، یعنی انسانی که پستی دارد و از او به ساس

[

العباد یعنی سیاستمدار بندگان تعبیر می شود، به معنای آن است که حسن اداره

امور را داشته باشد در آن اموری که تحت مسوولیت اوست. البته حیطه مسوولیت

هر انسانی با دیگری متفاوت است. امام خمینی عملاثابت کرد که عرفان با سیاست

قابل جمع است

آیت الله سیدرضا بهاءالدینی از عرفای بزرگ معاصر می

گوید: «ما وقتی که به درس اسفار مرحوم آیت الله شاه آبادی می رفتیم، امام

را می دیدیم که از اتاق عقبی می آید بیرون. مرحوم آیت الله شاه آبادی به

ایشان فصوص (ابن عربی) درس می داد». محمدعلی بیدآبادی مشهور به شاه آبادی و

معروف به فیلسوف فطرت (۱۲۵۱-۱۳۲۸) هر دو حوزه عرفانی نجف (اصالت سلوک

عملی) و تهران و قم (اصالت عرفان نظر ی) را درک کرده بود و مکتبش دو ویژگی

داشت: نخست دیدگاه عرفانی به هستی و سپس گرایش های سیاسی. مهم ترین شاگرد

او در عرفان سید روح الله موسوی خمینی بود که معتقد بود «اگر آیت الله شاه

آبادی ۷۰ سال تدریس می کرد، من در محضرش حاضر می شدم: چون هر روز حرف تازه

یی داشت». این تعلق خاطر به عرفان در شمار فراوان آثار امام خمینی در این

زمینه نیز مشهود است، تعلیقات علی شرح فصول الحکم و مصباح الانس و تفسیر

سوره حمد و شرح حدیث جنود عقل و جهل، تنها برخی از این آثار است. درباره

وجوه گوناگون شخصیت امام خمینی تاکنون بحث های فراوانی صورت گرفته است، از

دیدگاه های عرفانی ایشان نیز تفاسیری موجود است. اما نسبت میان این دو یعنی

نگرش عرفانی ایشان و سیاست ورزی او از مسائلی است که سخت مورد غفلت واقع

شده است. این مساله به ویژه زمانی اهمیت می یابد که در نگرش غالب تصوف و

عرفان با عزل نظر از دنیای مادی و الزاماتش آغاز می شود، حال آنکه امام

خمینی به راستی مردی سیاستمدار بود و جدای از دیدگاه های فقهی، به طور عملی

نیز درگیر مسائل روز. چه نسبتی میان این دو وجود دارد؟ آیا می توان مشی

سیاسی امام را در دیدگاه های عرفانی او جست؟ در گفت وگوی حاضر، آیت الله

موسوی بجنوردی بیش از آنکه بر اندیشه های عرفانی امام تاکید داشته باشد، به

عملکرد ایشان نظر دارد، ضمن آنکه معتقد است عرفان با سیاست حقیقی نه تنها

منافات ندارد که مکمل یکدیگر هستند

.

دو سال پیش با شما

درباره فقه و جایگاه آن در اندیشه امام خمینی گفت وگو کردم. این بار می

خواستم از شما درباره وجوه عرفانی اندیشه و عمل ایشان و ارتباط آن با

دیدگاه ها و عمل سیاسی ایشان بپرسم. پیش از ورود به بحث بفرمایید

اصولاعرفان را چگونه تعریف می کنید؟

عرفان در واقع شناخت واقعی

خداوند تبارک و تعالی و درک صفات ذات باری تعالی و اراده او در ابعاد مختلف

است. لهذا عرفان مراتب دارد و هم از راه سیر و سلوک امکان دارد و هم از

طریق تعلیم و تعلم امکان پذیر است. عرفان در زبان فارسی نیز به معنای شناخت

است. هر چه انسان بیشتر تکامل پیدا کند، شناختش نسبت به خدا بیشتر می شود

.

از این رو است که می بینیم امیرالمومنین علی(ع) از عرفان لبریز شد و می

فرمایند: «الهی ما عبدتک خوفا من نارک و لاطمعا فی جنتک بل وجدتک

اهلاللعباده». یعنی خداوندا، من تو را عبادت و ستایش می کنم، نه به دلیل

ترس از جهنم است و نه به خاطر طمع به بهشت، بلکه تو را شایسته عبادت و

بندگی هستی. لذا اگر انسان از خوف جهنم عبادت کند، به آن عبادت العبید یعنی

ستایش بندگان می گویند و اگر به طمع بهشت عبادت کند، به آن عبادت التجار

یعنی ستایش بازرگانان گفته می شود، اما عارفان حقیقی کسانی هستند که نه از

ترس بهشت عبادت خدا را می کنند و نه طمع به بهشت دارند، بلکه خدا را از باب

شکر منعم، یعنی او را شایسته عبادت می دانند. یک منعم حقیقی تمام ابعاد

وجودی انسان، از خود وجود انسان تا بقای او و رزق و تمام هر چیزی را که

انسان از آن بهره مند است را از باب عنایت خدا می داند. منعمی که تمام

کمالات، معنویات، هستی، دانش انسان از اوست، منعم حقیقی است و سزاوار ستایش

و بندگی است. بنابراین یک انسان آزاده نه از ترس جهنم و نه از طمع بهشت،

بلکه بنا به فرمایش امام علی(ع) خدا را به دلیل شایستگی اش عبادت می کند

.

این معنای عرفان حقیقی است

.

از نظر شما، آیا تقسیمات یا مراتبی هم در عرفان وجود دارد؟

بله،

عرفان در یک تقسیم بندی کلی به دو شاخه عرفان نظری و عرفان عملی یا به

تعبیر دیگر عرفان علمی و عرفان سیر و سلوک تقسیم می شود. یک انسان ممکن است

خیلی در عرفان نظری پیش رفته باشد و بتواند به خوبی صحبت کند و اصطلاحات

عرفانی را به کار ببرد، اما سیر و سلوکش مغایر با گفتارش باشد. بنابراین

عرفان حقیقی با سیر و سلوک شناخته می شود

.

در امام به چه صورت بود؟ آیا در ایشان عرفان علمی بیشتر دیده می شد یا عرفان عملی؟

امام

خمینی، از انسان هایی بود که هم عرفان علمی را داشت و کاملابه آن وارد بود

و هم عرفان سیر و سلوکی. ایشان مراتب عرفان سیر و سلوکی را طی کرده بود و

شخصیت خود را به خوبی پرورش داده بود. وقتی انسان به خوبی سیر و سلوک کرد،

دیگر هوای نفس در او تاثیری ندارد، حب و بغض ها از بین می رود و همه چیز را

نیکو می بیند. عرفان در این مراتب همه چیز را خوب می بیند و به همه خوبی و

خوشی می کند، زیرا مظهر جمال مطلق است. این عرفان حقیقی است

.

این معنای از عرفان چه ارتباطی با سیاست دارد؟

سیاست

به معنای حسن اداره است، یعنی انسانی که پستی دارد و از او به ساست العباد

یعنی سیاستمدار بندگان تعبیر می شود، به معنای آن است که حسن اداره امور

را داشته باشد در آن اموری که تحت مسوولیت اوست. البته حیطه مسوولیت هر

انسانی با دیگری متفاوت است. امام خمینی عملاثابت کرد که عرفان با سیاست

قابل جمع است زیرا مردم تا پیش از آن سیاست را به معنای حقه بازی و تزویر و

ریاکاری و قلدری و… می دانستند و بنا به این دیدگاه معتقد بودند که این

معنای از سیاست با عرفان در معنایی که گفتیم، جمع ناپذیر است. اما سیاست

این معنا را ندارد. سیاست واقعی حسن اداره است. انسانی که کمال داشته باشد و

واقعا خدمت به مردم را عبادت فرض کند، سیاست را در معنای حسن اداره می

فهمد و عدالت اجتماعی را در جامعه پیاده می کند و عدل را اساس همه چیز تلقی

می کند و زورگویی و قلدری را از صحنه نامه عملش خارج می کند. این معنا از

سیاست با عرفان هیچ منافات ندارد. به این تعبیر می توان گفت بزرگ ترین عارف

بعد از پیغمبر اکرم(ص) در جهان هستی، علی ابن ابیطالب(ع) است و بزرگ ترین

سیاستمدار در جهان هستی نیز بعد از رسول اکرم(ص)، علی(ع) بود، زیرا او

سیاست حقیقی را با عرفان حقیقی عجین کرده بود. این در همان تعبیری که از

ایشان خواندم نیز دیده می شود. امام خمینی نیز نتیجه و دنباله رو

مولاامیرالمومنین(ع) بود. البته هیچ کس به حد امام علی(ع) نمی رسد، اما در

آن طریق گام برمی داشت

.

امام خمینی نزد اساتیدی چون

میرزا محمدعلی شاه آبادی، میرزا علی اکبر حکمی یزدی، میرزا ابوالحسن رفیعی

قزوینی عرفان را آموختند. با توجه به تقسیم بندی شما ایشان عمدتا متاثر از

کدام یک از این اساتید بودند و عرفان ایشان چه ویژگی هایی داشت؟

ایشان

در مکتب خودشان طی طریق می کرد. تا پیش از ایشان عمدتا عرفان را جدای از

سیاست می دانستند و عمدتا چنین فکر می کردند که عرفان به آن معناست که فرد

باید در کنج خانه بنشیند و از خلق منعزل باشد. اما این دیدگاه درست نیست

.

عارف حقیقی چنان که گفتم علی ابن ابیطالب(ع) است. او بزرگ ترین سیاستمدار

بود. در زمانی که ایشان خلافت را به عهده داشت، عدالت اجتماعی را به نحو

احسن اداره می کرد و به احدی ظلم نمی شد. بنابراین این نشان می دهد که

عرفان با سیاست منافات ندارد. اشکال کار آن است که عمدتا سیاست را بد معنا

می کنند و می گویند نمی شود که انسان هم عارف باشد و هم به حقه بازی و دغل

کاری و ظلم و ستم بپردازد. در حالی که اینها سیاست نیست

.

تعداد

قابل ملاحظه یی از آثار امام خمینی، کتاب های عرفانی هستند، کتاب هایی چون