پاورپوینت کامل سازشناسی و سازهای اقوام ایرانی ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سازشناسی و سازهای اقوام ایرانی ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سازشناسی و سازهای اقوام ایرانی ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سازشناسی و سازهای اقوام ایرانی ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

کاوش های باستان شناسی و سازهای باستانی ایران(هخامنشیان) موسیقی و ساز در دوره هخامنشیان در هاله ای از ابهام قرار دارد.بخصوص آنکه بر خلاف تمدن های پیش و پس از خود ،نقش ساز در حجاری های باقی مانده از آن دوران دیده نشده است.به این ترتیب سازشناسی در دوره هخامنشی بیش از آنکه متکی بر مطالعات آیکونوگرافیک باشد؛ از روش اسنادی و استنادی تبعیت می کند.

کاوش های باستان شناسی و سازهای باستانی ایران(هخامنشیان) موسیقی و ساز در دوره هخامنشیان در هاله ای از ابهام قرار دارد.بخصوص آنکه بر خلاف تمدن های پیش و پس از خود ،نقش ساز در حجاری های باقی مانده از آن دوران دیده نشده است.به این ترتیب سازشناسی در دوره هخامنشی بیش از آنکه متکی بر مطالعات آیکونوگرافیک باشد؛ از روش اسنادی و استنادی تبعیت می کند.

دوره هخامنشی(۳۳۰ – ۵۵۰ پیش از میلاد) از نظر توسعه قلمرو ،بزرگترین پهنه سیاسی ایران در طول تاریخ بوده و تمدن باشکوه ایران باستان را رقم زده است. تمدن های بزرگ از امتزاج فرهنگ های گوناگون به وجود آمده اند.به این ترتیب حوزه فرهنگی هخامنشیان نیز به فراخور وسعت قلمرو و در نتیجه تلاقی با سایر فرهنگ ها و تمدن ها،در دوره های مختلف تغییراتی کرده است. به طور مثال در محدوده ۵۲۸ تا ۳۳۱ قبل از میلاد،بین النهرین در قلمرو هخامنشیان قرار گرفت.به این ترتیب می توان این فرض را پذیرفت که تمدن دیرینه میان رودان که از هزاره پنجم پیش از میلاد پا گرفته،در دوره استیلای هخامنشیان بر حوزه فرهنگی آنان اثر گذاشته و از آن اثر گرفته است. هخامنشیان بخش وسیعی از سرزمین های شناخته شده عصر باستان را به تسلط خود در آوردند. از آسیای میانه تا شمال شرقی آفریقا و از رود سند تا دانوب در اروپا و … به این ترتیب بدون در نظر گرفتن آثار و بقایای باقی مانده مرتبط با موسیقی، می توان فرضی را مبنی بر تنوع موسیقایی در دوره هخامنشی مطرح کرد.با این همه اسناد حضور موسیقی و ساز در دوران هخامنشیان، بر خلاف دوره های پیش از خود که مبتنی بر نقش نگاره ها و اشیای بازمانده از دوران باستانی ایران است، بیشتر بر نوشته ها و روایات یونانی از ایران باستان استوار شده است. مورخان یونانی پیش از میلاد همچون هرودوت

Herodotus

،استرابو

Strabo

، آتنئوس

Athenaeus

، زنوفون

Xenophon

، دینون

Dienon

و … در خلال شرحی که از آداب ایرانیان و قواعد حکومت داری و فرهنگ آنان در عصر هخامنشی داده اند، به موسیقی نیز اشاراتی داشته اند. این مورخان که در دوره سلطه شاهنشاهی هخامنشی بر یونان باستان زیسته اند،اسناد مهمی از آن دوران به یادگار گذاشته اند. با این حال روایات آنان محدود به موسیقی جنگ و بخشی از موسیقی آیینی و مذهبی است و از موسیقی و سازهای کلاسیک اجرای موسیقی آن عصر کمتر یاد است. از خلال اشارات آنان به موسیقی در این دوران، محققان معاصر سه گونه موسیقی رزمی، موسیقی مذهبی و موسیقی بزمی در دوره هخامنشیان را طبقه بندی کرده اند. خنیاگری آنچنان که مری بویس می گوید و به گفته دینون استناد می کند،همچنان که از دوره مادها وجود داشته، در دوره هخامنشیان نیز از جایگاه ویژه اجتماعی برخوردار بوده است. زنوفون اشاره دارد که کورش هخامنشی تا آخرین روزهای حیات،«در داستان و آواز» ستوده شد. (بویس: ۵۰: ۱۳۶۸) آدابی که مشخصا به خنیاگری اشاره دارد. مورخان یونانی از آوازها و سرودهای موبدان در هنگام اجرای مراسم قربانی یاد کرده اند. به طور کلی به نظر می رسد در موسیقی مذهبی و آیینی عصر هخامنشی،ساز نقش محوری نداشته و آوای انسانی این مهم را عهده دار بوده است.خالقی با مقایسه میان مذهب هندیان که با رقص و موسیقی موافق بوده، معتقد است موسیقی در مذهب قدیم ایرانیان وظیفه ای بر عهده نداشته است.(خالقی:۱۳۹۱:۱۷)هرچند به نظر می رسد موسیقی آوازی چنانکه تا کنون در مراسم های آیینی زرتشتیان رواج دارد، در اجرای مراسم های آیینی هخامنشیان نیز نقش مهمی ایفا می کرده است.این آوازها همچون خوانش هفده سروده موسوم به گات ها و یا ستایش اساطیری همچون مهر، ناهید و تیشتر در سرودهای یشت‌ اوستا، از دیرباز تاکنون رایج بوده است. بر خلاف سرودخوانان معابد بابل و آشور که با همراهی نی آوازهای مذهبی می خواندند،مغان هخامنشی آواهای مذهبی را بدون همراهی ساز اجرا می کردند.به این ترتیب می توان اذعان کرد که ایرانیان در این باره متاثر از سامی ها نبوده اند.( سپنتا: ۱۳۸۲:۲۵) استرابون مورخ یونانی بر این نکته تاکید دارد که اغلب نغمه هایی که ایرانیان این عصر می خوانده و می نواختند منحصر به مفاخر پهلوانی و مناجات با ایزد یکتا بوده است.(مشحون۱۳۷۳:۳۷) زنفون همچنین نوشته است اسکندرمقدونی از خزانه سلطنتی هخامنشیان ۳۲۰ فقره اسب و آلات موسیقی به دست آورد.عدد ۳۲۰ به صورت نمادین در برخی روایات این دوره تکرار شده است.در جنگ ایسوس بعد از شکست داریوش هخامنشی از اسکندر مقدونی،سیصد و بیست زن نوازنده با بقیه اسیران به دست پارمینون سردار اسکندر افتادند.( سپنتا: ۱۳۸۲:۲۵) درسفرنامه فیثاغورث نیز به مراسم تاجگذاری داریوش اشاره شده و از خنیاگران زن که می خواندند و می نواختند، یاد شده است. تنها سازی که به طور مشخص در این متون مورخان یونانی از آن نام برده شده، کرنای هخامنشی است. هرودت در روایاتی که از جنگ های کورش دارد، به حضور شیپورهای “حاضر باش” برای حضور سپاهیان در میدان جنگ اشاره کرده است. استرابون نیز تاکید دارد که هر روز پیش از بر آمدن آفتاب، جوانان با صدای کرنا آماده تمرین های نظامی می شدند».زنوفون می گوید صدای شیپور علامت حرکت و عزیمت لشکر بوده و به محض شنیدن صدای شیپورها همه لشکر حاضر می شده است.(زنفون:۱۳۵۰:۱۵۵)او نوشته است که در دوره هخامنشیان شیپور نظامی علامت حرکت بوده است.کورش دستور داده بود درحرکت سپاه ، سربازان با شنیدن صدای شیپور قدم بردارند و حرکت کنند.

آنچه نوشته های یونانیان درباره این شیپور یا کرنای باستانی هخامنشی را اهمیتی دو چندان می بخشد؛کشف نمونه منحصر به فرد وکاملی این ساز بادی ، در کاوش های تخت جمشید است که اکنون در موزه تخت جمشید نگه داری می شود. این شیپور یا کرنای مفرغی در سال ۱۳۳۶ و در محدوده آرامگاه اردشیر سوم (۳۵۹-۳۳۸ ق.م)کشف شد.این ساز ۱۱۷ سانتی متر طول دارد و قطر دمیدن آن ۵ سانتی متر و قطر دهانه اصلی نفیر ۵۰ سانتی متر است.( مسعودیه: ۱۱۸: ۱۳۸۹) این کرنای فلزی و بلند،کارکردهای عمده ای در مراسم های رسمی دربار و نیز جنگ داشته است. چنانچه کار را به معنای رزم و جنگ بگیرید(فرهنگ معین)کر می تواند از ریشه کار و کرنای به معنای نای جنگ باشد. (نای=نی:اسم عام برای ساز بادی) بر روی این کرنا مطالعات سازشناسی نیز صورت گرفته و نمونه هایی از آن بازسازی شده است.* علاوه بر کرنای هخامنشی، سنج هایی نیز از این دوره باقی مانده و در گنجینه موزه ایران باستان حفظ شده است.از آن جمله یک جفت سنج برنجی است که در منطقه باستانی زیویه کردستان پیدا شد.تپه زیویه دربردارنده تمدنی از دوره مادها تا اوایل هخامنشی است . در کاوش