پاورپوینت کامل درآمدی بر ادبیات دوره صفوی و نگاهی به شعر و اندیشه صائب تبریزی ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل درآمدی بر ادبیات دوره صفوی و نگاهی به شعر و اندیشه صائب تبریزی ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل درآمدی بر ادبیات دوره صفوی و نگاهی به شعر و اندیشه صائب تبریزی ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل درآمدی بر ادبیات دوره صفوی و نگاهی به شعر و اندیشه صائب تبریزی ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

از زمان سرایش اولین بیت شعر فارسی تا امروز که هر لحظه، نو به نو شعری سروده می شود، شاعران زیادی روی کار آمده و طبع خود را به معرض نمایش گذاشته اند.

از این میان، کم نبودند شاعرانی که با توجه به قریحه ممتاز و والایی که داشتند، به دلیل نبود کاغذ و یا گرانی آن، همچنین عدم امکانات، آثار اندکی از آن ها به ما رسیده و یا گمنام از دنیا رفته‌اند.

از زمان سرایش اولین بیت شعر فارسی تا امروز که هر لحظه، نو به نو شعری سروده می شود، شاعران زیادی روی کار آمده و طبع خود را به معرض نمایش گذاشته اند.

از این میان، کم نبودند شاعرانی که با توجه به قریحه ممتاز و والایی که داشتند، به دلیل نبود کاغذ و یا گرانی آن، همچنین عدم امکانات، آثار اندکی از آن ها به ما رسیده و یا گمنام از دنیا رفته‌اند.

در ادب کهن فارسی، حتی تا دوره قاجار نمونه‌هایی را می‌توان یافت که شاعران با مشکلات فراوانی برای نگارش اشعار خود مواجه بوده و حتی برخی از آن‌ها از ممدوح خود طلب کاغذ کرده‌اند؛ به گفته دکتر باستانی پاریزی، شاعری به نام «ابن حسام بیرجندی» -اهل خوسف- از بی کاغذی، شعرش را بر دسته بیل می‌نوشته ولی مردم بیرجند یک دسته کاغذ به او نمی‌دادند:

جاه و جلال و دولت و اقبال و مردمی

تا گیتی است لازمه بیرجند باد

یک دسته کاغذ از ره احسان و مردمی

از دستشان رسیده به این مستمند باد

همانطور که امروزه شاعران برای رسیدن به شهرت لازم است تا آثار خود را به چاپ رسانده یا در رسانه‌های مختلف آن‌ها را انتشار دهند تا خواننده‌ای پیدا کند، در قدیم هم شاعران و نویسندگان لازم بود تا توجه بزرگ ترین و مهم‌ترین پایگاه رسانه‌ای زمان خود یعنی «دربار پادشاه» را جلب کنند تا بتوانند اندیشه خود را ترویج دهند.

شاعران جویای نام به دلیل عدم وجود صنعت چاپ در آن دوره به معامله با پادشاهان می‌پرداختند، شاعر مدح پادشاه را می‌گفته و یا کتابش را به نام او تقدیم می‌کرده است؛ در مقابل هم پادشاه با هزینه خود، کاغذ و دوات خریده، کاتبانی را استخدام می‌کرده تا به رونویسی از آن اثر بپردازند؛ علاوه بر این نسخه‌هایی از آن را در کتابخانه سلطنتی خود نگهداری می‌کرده تا از آسیب حوادث مصون بماند. با این کار هم مؤلف به هدف خود که همانا ترویج اثرش بوده دست می‌یافت و هم پادشاه نام خود را در تاریخ ثبت و ضبط می‌کرد.

دوره صفویه با تمام فراز و فرودهای اجتماعی و سیاسی خود، دوره‌ای خاص در تاریخ شعر و ادب فارسی به حساب می‌آید. برهه‌ای که به «سبک اصفهانی» و «سبک هندی» شهرت دارد.

وجود تعداد کثیری از شاعران و رواج شعر و ادبیات در این دوره، شیوه متفاوتی را در تاریخ زبان و ادبیات فارسی رقم می‌زند؛ همچنین گستره زبان و ادبیات فارسی تا هندوستان، گویندگان بسیاری را به سرایش شعر ترغیب کرد.

با عمومیت پیدا کردن شعر در این دوره، هرکسی در هر کسوت و شغل و لباسی از بقال و بزاز و خیاط و نانوا و قصاب و… به سرودن شعر می‌پرداخت؛ با چنین توصیفاتی پیداست که تعداد شاعران این دوره از شمار بیرون است و ما امروزه تنها نام شاعرانی را می‌دانیم که اسامی آن‌ها از تذکره‌های دوره صفوی به ما رسیده است. شاعرانی که در آن دوران با هم رقابت کرده و هریک از آن‌ها سعی داشتند تا در این عرصه از دیگران پیشی گیرد؛ کلیم کاشانی، عرفی شیرازی، کلیم همدانی، بیدل دهلوی، محتشم کاشانی و صائب تبریزی را می‌توان از جمله مهم ترین شاعران این عصر برشمرد اما به راستی از میان اینان و دیگر شاعران عهد صفویه، اشعار «صائب تبریزی» لطف و لطافت دیگری دارد.

«میرزا محمد علی» معروف به «صائبا» و «میرزا صائب»(۹۹۰ هجری قمری) زاده تبریز است و احتمالا در کودکی به همراه پدر خود که از بازرگانان بزرگ تبریز بود، راهی محله عباس آباد اصفهان شد و در آنجا اقامت گزید و بعدها به دربار شاه عباس دوم راه یافت و از او لقب «ملک الشعرایی» گرفت؛ چراکه اشعار او بسیار نغز و پرمغز است. توانایی صائب در سرایش شعر و خلق مضامین تازه، از او شاعری پرکار ساخته که شمار ابیاتش در انواع غزل، قصیده، مثنوی و… به رقمی بیش از هفتاد و پنج هزار بیت می‌رسد.

ارزش مفهومی و ساختاری اشعار صائب را از آن جهت قوی و مستحکم می دانند که این روند در دل ادبیات دوره صفویه شکل گرفته و صائب این سبک خاص را به اوج خود رسانده است؛ با این مقدمه که محققان تطور شعر فارسی در دوره صفویه را در سه مرحله خلاصه می‌کنند: مرحله اول که با «مکتب وقوع» یا «واسوخت» آغاز می شود و قریب به یکصد سال به طول می‌انجامد. تفکر این مکتب، روی گردانی و بی توجهی به معشوق است، تاجایی که در پاره ای از مواقع به معشوق دشنام داده و یا او را نفرین می‌کنند. تعداد غزلیات وقوعی یا واسوخت در دیوان صائب کم نیست و او خود را در سرایش شعر، پیرو «بابافغانی شیرازی» که به نوعی مؤسس این مکتب بوده، می‌داند:

از آتشین دمان به «فغانی» کن اقتدا

صائب اگر تتبع دیوان کس کنی

مرحله دوم این دوره، مکتبی است علمی که شعر با تکیه بر تشبیهات، استعارات، تمثیلات، کنایات، مجازات، اصطلاحات و امثال و حکم سروده می‌شود و اعتلای زبان فارسی را به همراه دارد. صائب در این مرحله توانست با کلام آتشین خود، به کلمات و مفاهیم پختگی بخشد. کثرت مضامین، مفاه