پاورپوینت کامل نباید سخن گفت ناساخته‌ ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نباید سخن گفت ناساخته‌ ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نباید سخن گفت ناساخته‌ ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نباید سخن گفت ناساخته‌ ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

هر یک از ما به طور روزمره در گفت و شنود با اطرافیان، کمابیش شاهد انواع تکیه کلامهای رایج گفتاری می‌باشیم. برخی از این تکیه کلامها، چندان توجهمان را به خود جلب نمی‌کند و به راحتی از کنارشان می‌گذریم. اما پاره‌ای از آنها، سخت کانون توجهمان می‌شود و درنگ و تأملمان را برمی‌انگیزاند؛ با شنیدن آن به ما احساس خوشایند یا ناخوشایندی دست می‌دهد. درصورت خوشایندی، بی‌اختیار از آن تقلید کرده و بر زبان جاری می‌سازیم. پاره‌ای از آنها نیز برعکس، پسندمان نمی‌افتد، حتی موجب دوری و نفرتمان می‌شود. گاه به واسطه آن تکیه کلام ناپسند، درست یا نادرست به ارزیابی اشخاص می‌پردازیم و شخصیت فرد را از رهگذر آن می‌شناسیم. حتی گاه به واسطه آن تکیه کلام، اشخاص را به ریشخند می‌گیریم؛ و یا آن شخص را با آن تکیه کلام می‌خوانیم!

هر یک از ما به طور روزمره در گفت و شنود با اطرافیان، کمابیش شاهد انواع تکیه کلامهای رایج گفتاری می‌باشیم. برخی از این تکیه کلامها، چندان توجهمان را به خود جلب نمی‌کند و به راحتی از کنارشان می‌گذریم. اما پاره‌ای از آنها، سخت کانون توجهمان می‌شود و درنگ و تأملمان را برمی‌انگیزاند؛ با شنیدن آن به ما احساس خوشایند یا ناخوشایندی دست می‌دهد. درصورت خوشایندی، بی‌اختیار از آن تقلید کرده و بر زبان جاری می‌سازیم. پاره‌ای از آنها نیز برعکس، پسندمان نمی‌افتد، حتی موجب دوری و نفرتمان می‌شود. گاه به واسطه آن تکیه کلام ناپسند، درست یا نادرست به ارزیابی اشخاص می‌پردازیم و شخصیت فرد را از رهگذر آن می‌شناسیم. حتی گاه به واسطه آن تکیه کلام، اشخاص را به ریشخند می‌گیریم؛ و یا آن شخص را با آن تکیه کلام می‌خوانیم!

رایج‌ترین تکیه کلامهایی که از گذشته نیز بر سر زبانها بوده و کمابیش امروزه نیز عده‌ای در محاورات روزمره خود به کار می‌برند، عبارتند از: «خدمتتان عارضم که»، «عرضم به حضورتان که»، «حضورتان عارضم»، «خدمت شریفتان عرض کنم که»، «آقایی که شما باشی» و…

این نوع تکیه کلامها در گذشته بیشتر رایج بود؛ اما امروزه در نسل جدید کمتر به کار گرفته می‌شود. به کارگیری این عبارات از آنجا که نسبتاً احترام‌آمیز و صمیمانه می‌باشد، اندک شائبه‌ای را در ذهن مخاطب ایجاد نمی‌کند؛ اما تکیه کلامهایی را فراوان در لابلای سخنان نسل جدید می‌توان شاهد بود که قالب پرسشی به خود گرفته و در ذهن مخاطب شائبه‌برانگیز است؛ از قبیل: «خب؟»، «می‌دونی؟»، «می‌دونی چی می‌گم؟» یا «می‌دونی چی می‌خوام بگم؟» و یا «می‌فهمی چی می‌گم؟»، «توجه کردی؟!»، «گوشت با منه؟!»، «گرفتی چی شد؟»، «حواست هست؟»، «حواست با منه!؟» و…

استفاده از این نوع تکیه کلامها در میان نسل جدید چنان رواج یافته که دیگر کمتر کسی است که بدان توجهی نکرده و یا اساساً تأملی را برنینگیخته باشد. تکیه کلامی که گاه در پس هر چند عبارتی، اعم از کوتاه و بلند، به صورت ناچسب خودنمایی می‌کند و بیش از هر چیز، گفتار شفاهی را تحت‌الشعاع خود قرار می‌دهد. مخاطب با شنیدن آن نمی‌داند چه واکنشی بروز دهد، و اصلا نمی‌داند گوینده ‌انتظار گرفتن پاسخ «بلی» را دارد یا از سر عادت این واژه یا عبارات پرسش‌نما را بر زبان جاری می‌سازد. اساساً گوینده از بیان آن به دنبال چه هدفی است؟

معلوم نیست خاستگاه این نوع تکیه کلامها چیست و در کجاست؟ علت یا مجموعه عللی که این تکیه کلامهای پرسشی را وارد ادبیات کلامی نسل جدید کرده، کدام است؟ به نظر می‌رسد گرته‌برداری ناروایی است از عبارات انگلیسی: «

do you understand

» و «

do you know

» و… که مهاجران ایرانی و کتابهای ترجمه وارد زبان محاوره‌ای نسل جدید کرده است.

این نوع تکیه کلام در ادبیات کلامی ما کم‌سابقه و شاید بی‌سابقه باشد. حال سؤال این است: مگر در میان نسل جدید اتفاقی افتاده که ضرورت به کارگیری این نوع ادبیات دیده شده و عده‌ای را رفته رفته به تکیه کلام تبدیل شده است؟ آیا این روزها مخاطبان گوش به سخنان طرفهای گفتگوی خود نمی‌دهند که گویندگان در پی هر چند عبارتی این‌چنین، زینهار به مخاطبان می‌دهند و در قالب عبارات پرسش‌نما قصد توجه دادن به آنها را دارند؟ آیا گوینده‌ای که این واژه یا عبارت پرسش‌نما را بر زبان خود جاری می‌سازد هیچ اعتمادی به قوه مدرکه و نیروی فاهمه مخاطب ندارد که در جای جای سخنان خود به دنبال آگاهانیدن شنونده است؟

به راستی آیا نسل جدید خدای ناکرده قدرت شنیدن و درک یک مطلب ساده شفاهی را هم ندارد و به همین خاطر گوینده را نیاز می‌افتد که پیوسته از فهم او اطمینان حاصل کند؟! پنداری گوینده با ادای این عبارات پرسشی می‌خواهد به شنونده القا کند که به موضوع بس مهم و پیچیده‌ای می‌پردازد؛ به لحاظ مفهومی ‌چنان عنیف و درشت که از درک اشخاص عادی خارج است! در حالی که چنین نیست؛ متاسفانه معمولی‌ترین گفته‌ها و رایجترین مفاهیم نیز با همین واژگان و عبارات پرسش‌نما همراه می‌شود. هیچ پیچیدگی و غموضی در سخنان گوینده دیده نمی‌شود! به راستی در محاورات روزمره به چه موضوعی جز موضوعات معمولی پرداخته می‌شود که نیاز به چنین التفاتی در آن دیده شود!؟ مگر موضوع گفتگوهای روز