پاورپوینت کامل در دفاع و نقد «شاعرانگی» ایرانیان ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل در دفاع و نقد «شاعرانگی» ایرانیان ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل در دفاع و نقد «شاعرانگی» ایرانیان ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل در دفاع و نقد «شاعرانگی» ایرانیان ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

داریوش شایگان از اندیشه‌ورزان و فرزانگان کشور است و اثرش، «پنج اقلیم حضور» بحث مهم خصلت شاعرانگی مردم ایران‌زمین را دوباره باز کرده است. نگاه ایشان بیشتر فرهنگ‌شناختی و فلسفی است و نقش شاخص شعر و ادب را در تدوین فرهنگ ایرانی- اسلامی ترسیم می‌کند. ضمن معرفی کتاب، گفتار زیر می‌کوشد به پدیده شاعرانگی به‌عنوان عنصری نشانگر ویژگی تاریخ و ذهنیت ایرانی بنگرد چون معیار مناسبی است برای تحلیل و شناختن فرهنگ، جامعه و گذشته پیچیده ما. از این‌رو، به تفاوت «عقلانیت» ایرانیان که دمسازتر با حکمت است تا فلسفه و دو جنبه مساله، یعنی شاعرانگی و «شعرزدگی»، اشاره خواهد شد، به‌خصوص که برخی بر این باورند که علاقه ایرانیان به تاریخ پرشکوه خود یا شیفتگی‌شان نسبت به ادب و عرفان میهنشان مانع تحول و ابتکار شده یا زمینه‌ساز رکود و امتناع تفکر شده است. می‌توان گفت که در پسِ جستار شایگان، موضوع جدال یا گفت‌وگوی سنت و تجدد نیز مطرح است.

که شاعر چو رنجد بگوید هجا

بماند هجا تا قیامت بجا

فردوسی

داریوش شایگان از اندیشه‌ورزان و فرزانگان کشور است و اثرش، «پنج اقلیم حضور» بحث مهم خصلت شاعرانگی مردم ایران‌زمین را دوباره باز کرده است. نگاه ایشان بیشتر فرهنگ‌شناختی و فلسفی است و نقش شاخص شعر و ادب را در تدوین فرهنگ ایرانی- اسلامی ترسیم می‌کند. ضمن معرفی کتاب، گفتار زیر می‌کوشد به پدیده شاعرانگی به‌عنوان عنصری نشانگر ویژگی تاریخ و ذهنیت ایرانی بنگرد چون معیار مناسبی است برای تحلیل و شناختن فرهنگ، جامعه و گذشته پیچیده ما. از این‌رو، به تفاوت «عقلانیت» ایرانیان که دمسازتر با حکمت است تا فلسفه و دو جنبه مساله، یعنی شاعرانگی و «شعرزدگی»، اشاره خواهد شد، به‌خصوص که برخی بر این باورند که علاقه ایرانیان به تاریخ پرشکوه خود یا شیفتگی‌شان نسبت به ادب و عرفان میهنشان مانع تحول و ابتکار شده یا زمینه‌ساز رکود و امتناع تفکر شده است. می‌توان گفت که در پسِ جستار شایگان، موضوع جدال یا گفت‌وگوی سنت و تجدد نیز مطرح است.

دیرزمانی است که خصلت شاعرانگی ایرانیان دغدغه ذهنی شایگان بوده و او در پیشگفتار کتابش می‌گوید که از همان کودکی از اینکه اطرافیانش این‌همه شعر از بر داشتند حیرت می‌کرده است. به مرور زمان، با زندگی‌ورزیدن و خردورزیدن بسیار و نیز سفرکردن در کشورها و تمدن‌های گوناگون، نویسنده نتیجه می‌گیرد که «شاعرانگی» یکی از خصیصه‌هایی است که ایرانیان را از مردم سایر ملل متمایز می‌کند. در این مورد، شایگان خاطره جالبی از همسر نیکوس کازانتزاکیس، نویسنده بزرگ یونانی، نقل می‌کند. پس از بازدید از مقبره سعدی و حافظ، این خانم با شگفتی می‌گوید «که من در هیچ‌کجای دنیا ندیده‌ام مزار شاعر بزرگی زیارتگاه مردم باشد. شاید شما تنها ملتی باشید که با شاعرانتان چنین ارتباط معنوی عمیقی دارید و چنان ارجی برایشان قایلید.»

آری، ارادت مردم ایران‌زمین به شعر و شاعران بی‌نظیر است و شاید بتوان گفت که شکل و شمایل قدسی دارد. حا‌فظ، مولانا، فردوسی، سعدی، عطار، نظامی، خیام و سایر بزرگان ادب ما در حافظه‌جمعی و دل مردمان این سرزمین جای گرفته‌اند. سابقه سنت شاعرانه شفاهی فارسی و هنر نقالی به رامشگران و نوازندگان عصر باستان و خنیاگران دوره‌گرد (گوسان) دوران ساسانی می‌رسد.

و از دیرباز، مشاعره در دربار‌ها، محفل‌های ادبی یا قهوه‌خانه‌ها مرسوم بوده است. وفور متون منظوم، حضور فرا‌تاریخی شاهکارهای شعر فارسی و غنای میراث ادبی کلاسیک و مدرن ما (از رودکی و فردوسی تا اخوان‌ثالث و سیمین بهبهانی) گواه است که «شاعرانگی» در هویت ملی- مذهبی ما ادغام شده و بیش از یک «چاشنی» و تفنن است. می‌دانیم که پادشاهان، حاکمان یا وزیران ایران‌زمین غزلیاتی حفظ بودند و حتی ‌برخی از آنان چون ناصرالدین‌شاه و قائم‌مقام فراهانی دست به سرودن ابیات و اشعاری زدند؛ پدیده‌ای که در تاریخ حکومتی غرب یا سایر کشورهای جهان به‌ندرت مشاهده می‌شود.

امروز همچنان می‌بینیم که مردم کوچه و بازار، هنرمندان، نوازندگان، دانشگاهیان و علما پیوند خود را با دنیای شعر و شاعری حفظ کرده‌اند. این حضور بارز شعر در زندگی روزمره ایرانیان واقعیتی ویژه است و از دیروز تا امروز مردم از آن بسیار بهره گرفته‌اند. بی‌دلیل نیست که پس از تهاجم استعمار به جهان شرق و نهادینه‌شدن نظام شرق‌شناسی، بزرگان ادبیات غرب روی به ایران می‌آورند و شعرا، ادبا و آفرینشگران غرب – از گوته و روکرت گرفته تا امرسون و ویکتور هوگو- به‌دنبال علمای خاورشناس و موج نهضت رمانتیک، متوجه می‌شوند که قلمرو شعر از دیرباز تیول پارسی‌زبانان است و در این حوزه نبوغ و قریحه آنها شکوفایی هرچه تمام دارد. گوته، رادمرد اهل دل و دانش، شیفته حافظ می‌شود و در دیوان معاصران خود را به سرزمین غزلسرایان و عارفان دعوت می‌کند:

هر که خواهد شعر و شاعری را دریابد

باید به کشور شعر برود

کسی که می‌خواهد شاعر را دریابد

باید به کشور شعر برود

ویکتور هوگو که مجذوب فردوسی، عطار و مکتب مانویان شده، در افسانه قرون شعر ایران‌مآب می‌سراید و به «استبداد شرقی» و خودکامگی پادشاه صفویه نیشی می‌زند:

شاه ایران مدام هراسان است

و زمستان را در اصفهان و تابستان را در تفلیس می‌گذراند

باغ او چون بهشتی مملو از گل‌های سرخ است

اما از بیم خاندانش آنجا پر از مردان مسلح است

به این‌ترتیب، از دوران «روشنگری» به‌بعد، فرزانگان اروپا جذب ایران می‌شوند و میان شعر، زندگی و فرهنگ پیوندی محکم و بافتی هم‌پیکر (=ارگانیک) می‌بینند. آنها احساس می‌کنند که شعردوستی و «شاعرانگی» از ویژگی‌های انسان ایرانی است و برای تشخیص هویت و روحیه مردم این سرزمین معیارسنج مناسبی است. در قرن بیستم، افسون ادبیات شرقی و شعر فارسی میان نویسندگان و ادبای غربی جان تازه می‌گیرد و در آثار موریس بارس، آندره ژید یا لویی آراگون انعکاس حاصلخیزی پیدا می‌کند. عطر، رود روان و نیز زمزمه‌های پرطراوت و حکمت گلزار ادب فارسی الهام‌بخش آنان می‌شود و در مورد جاذبه و جادوی شعر ایران‌زمین، هانری دو منترلان روح ایرانی را به یک «بادبزن آهن» تشبیه می‌کند که تن و روح، چابکی و نیرو، پهلوانی و حکمت، سعادت‌جویی و سرنوشت‌پذیری را در خود متراکم کرده است. او اینچنین می‌افزاید: «هنگامی که از مشکلات روزمره خسته و کوفته می‌شوم… من کلید درک روزگارم را نزد شعرای اروپایی پرس‌وجو نمی‌کنم. من سراغ چینی‌ها، عرب‌ها و به‌ویژه ایرانی‌ها می‌روم. آنها درهای آب زندگانی را به روی من می‌گشایند زیرا سرچشمه ژرف شعر نزد آنهاست.»

به‌درستی، فرنگی‌های تیزبین و اهل ذوق، شعر و شاعرانگی ایرانیان را عاملی مثبت و حیات‌بخش شمردند، امری که مردم و فضلای کشور ما از قدیم، به‌ویژه از زمان رودکی، به آن کاملا واقف بودند و مدام از این گنجینه کهن نیرو، هوشیاری، درمان، پادزهر و تسکین گرفتند.

داریوش شایگان در مقالات کتاب «پنج اقلیم حضور» به توانمندی و نقش تمدن‌ساز شعر فارسی می‌پردازد و با تکیه بر تاثیر عظیم فردوسی، مولوی، سعدی، حافظ و خیام، نوعی ماندالا یا تصویر نمادین از روان و جهان‌بینی ایران ترسیم می‌کند و به‌نظر می‌رسد که این شاکله کم‌وبیش نشانگر ذهن و تخیل خلاق مردم سرزمین ماست، هرچند که اکنون در به‌روز‌کردن تصویر پایه فوق و ارزیابی جدید باید پژواک دوران مدرن و پسامدرن را نیز در نظر گرفت.

طی بررسی خود، شایگان نکته مهمی را یادآور می‌شود که لازم است بر آن مکثی کنیم. او می‌نویسد که «هر ایرانی با شعر می‌اندیشد و در هیچ فرهنگی تفکر و شعر چنین همزیستی اعجاب‌آمیزی نداشته‌اند.» آری، بی‌تردید در ذهنیت سنتی و نگرش کلاسیک ایرانی بین شعر و اندیشه پیوند و سازشی دیده می‌شود و عمرخیام، دانشمند و شاعر، اهل علم و رباعی، نمونه گویای همزیستی خرد و دل است. اغلب شاعران و متفکران فرهنگ اسلامی- ایرانی، دین و دانش، تن و روح، عقل و ایمان، شعر و اندیشه را بیشتر مکمل هم می‌بینند تا متضاد هم. فارابی، معلم ثانی و فیلسوف یونانی‌مآب، عارف و موسیقیدان بود و ابن‌سینا، دانشمند و پزشک نابغه، در مورد «منطق شرقی‌ها» و «حکمت مشرقیه» یا «رساله عشق» تامل کرده است. در «حکمت شرقیه»، شیخ اشراق بر تلفیق حکمت جدلی (- بحثی) و حکمت کشفی (- ذوقی) تکیه داشته و مولانای بلخی، دین، خرد، شاعری و سماع را درهم می‌آمیزد و «خط سوم» اندیشیدن و زیستن آدمی را شکل می‌بخشد.

وجود چنین ویژگی – همزیستی یا تلفیق خرد با اندیشه خلاق – به روال خاص تاریخ ما و تفاوت شکل‌گیری فرهنگ ایران برمی‌گردد (که بحث دیگری را می‌طلبد) و در نتیجه، نمی‌توان مناسباتی را که میان اندیشه، دین، دانش، عقلانیت، زبان، ادب و سیاست بافته شده با فرآیند تاریخی و نیز فرهنگ