پاورپوینت کامل سنت تاریخ‌نویسی ایرانی و تاریخ جامع ایران ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سنت تاریخ‌نویسی ایرانی و تاریخ جامع ایران ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سنت تاریخ‌نویسی ایرانی و تاریخ جامع ایران ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سنت تاریخ‌نویسی ایرانی و تاریخ جامع ایران ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

سنت تاریخ‌نویسی در فرهنگ اسلامی، آن‌هم از نوع تاریخ‌نویسی عمومی، وامدار مورخانی پارسی‌نژاد یا تاریخ‌دانانی برجسته است که در حوزه نفوذ تمدن ایرانی بالیده‌اند. براساس منابع و مدارک موجود، ابوحنیفه دینوری (۲۸۲ق/ ۸۹۵م) از نخستین تاریخ‌نویسانی است که دست به تألیف تاریخ عمومی در فرهنگ اسلامی زد و کتاب اخبار‌الطوال را پدید آورد. در همین دوره، مورخ دیگری به نام یعقوبی

سنت تاریخ‌نویسی در فرهنگ اسلامی، آن‌هم از نوع تاریخ‌نویسی عمومی، وامدار مورخانی پارسی‌نژاد یا تاریخ‌دانانی برجسته است که در حوزه نفوذ تمدن ایرانی بالیده‌اند. براساس منابع و مدارک موجود، ابوحنیفه دینوری (۲۸۲ق/ ۸۹۵م) از نخستین تاریخ‌نویسانی است که دست به تألیف تاریخ عمومی در فرهنگ اسلامی زد و کتاب اخبار‌الطوال را پدید آورد. در همین دوره، مورخ دیگری به نام یعقوبی

(۲۸۴ق/ ۸۹۷م) که سال‌ها حوزه‌های تمدن ایرانی، مانند خراسان را تجربه کرده بود، اثر دیگری تألیف کرد که به نام خود وی یعنی تاریخ یعقوبی اشتهار یافت. بی‌تردید، این دو نفر را می‌توان از پایه‌گذاران تدوین این نوع تاریخ در فرهنگ اسلامی به‌حساب آورد. در سده بعد، محمد‌ابن‌جریر ‌طبری(۳۱۰ق/ ۹۲۳م) شاخص‌ترین مورخ ایرانی، با تألیف تاریخ خود، یعنی تاریخ‌الرسل و الملوک، تأثیری بسزا در استحکام و استمرار سنت تاریخ‌نویسی عمومی، از خویش برجای نهاد و سبب شد در سده‌های بعد، کسانی مانند ابوعلی مسکویه رازی(۴۲۱ق/ ۱۰۳۱م) با تألیف تجارب‌الامم، و ابن‌اثیر جزری (۶۳۰ق/ ۱۲۳۳م) که در حوزه تمدنی ایرانی در موصل بالیده بود، این سنت را ادامه دهند. مورخان ایرانی، پس از طبری، در تدوین تواریخ عمومی، خود را به زبان عربی محدود نکردند؛ بلکه قدم در راهی جدید گذاشتند و آن، تدوین تواریخ عمومی، با محور قراردادن رویداد‌های تاریخی ایران، و البته به زبان پارسی بود که موازی با تاریخ‌نویسی به زبان عربی، آغاز به حرکت کرد و به دنبال خود، آثاری بی‌نظیر به منصه ظهور گذاشت. براساس منابع موجود، گردیزی نخستین کسی بود که قدم در این راه گذاشت و در سال ۴۴۲ق/ ۱۰۵۰م، با محور قرار‌دادن تاریخ شرق ایران، به تألیف زین‌الاخبار، اقدام کرد. در همین دوره، مورخ نام‌آوری مانند ابوالفضل بیهقی(۴۷۰ق/ ۱۰۷۸م)، با همین رویکرد و البته با عنایت به تاریخ غزنویان، دست به تألیف اثری زد که خیلی زود به نام خود وی، یعنی تاریخ بیهقی معروف شد. او به‌این‌وسیله، نام خود را به عنوان تاریخ‌دانی برجسته، ثبت کرد. به‌این‌ترتیب، تاریخ‌نویسی عمومی به عنوان یک سنت پایدار، در فرهنگ ایران استمرار یافت، چنان‌که تا سده سیزدهم/‌نوزدهم آثار گران‌سنگ تاریخی به زبان پارسی پدیدار شد؛ آثاری مانند مجمل‌التواریخ و القصص، جامع‌التواریخ، روضه‌الصفا، و حبیب‌السیر. در این مسیر، شاید تکمله روضه‌الصفا، یعنی روضه‌الصفای ناصری تألیف رضا‌قلی‌خان هدایت را بتوان آخرین اثر در این سلسله به‌شمار آورد.

یکی از ویژگی‌های اصلی تواریخ پیش‌گفته، تکیه محض بر نقل و روایت بود و از یکی، دو تاریخ که بگذریم، در بیشتر آنها تدقیق و تحقیقی مشاهده نمی‌شد. از سده نوزدهم به بعد، حرکت‌هایی، به‌ویژه در محافل آکادمیک اروپایی آغاز شد که حرکت اصلی آنها رفع این نقیصه و تکیه بر پژوهش در تاریخ‌نگاری بود. نقطه اوج این حرکت، تدوین تاریخ ایران در دانشگاه کمبریج بود. این حرکت در سال ۱۹۵۹ توسط یکی از ایران‌شناسان معروف به نام آرتور آربری آغاز شد و با همراهی کسانی مانند هارولد بیلی، آن لمبتون، بازیل گری، پیتر ایوری، عیسی صدیق، سیدحسن تقی‌زاده، لارنس لکهارت و کلیفورد باسورث ادامه یافت. این اثر سرانجام حدود سه دهه پیش به اتمام رسید. تاریخ ایران کمبریج، از مهم‌ترین آثار تاریخی بود که اصل تحقیق و پژوهش در آن غلبه یافته بود، اما اولا از جامعیتی لازم که مبین تاریخ پرعظمت ایران باشد و نیز ابعاد گوناگون تاریخ این سرزمین را بیان کند، برخوردار نبود، ثانیا توسط کسانی نوشته شده بود که عمدتا غیرایرانی و در شمار مستشرقان بودند و ثالثا رنگ فرهنگ ایرانی در آن رنگ باخته بود و برجستگی لازم را نداشت. این نقایص سبب شد که حدود ۱۱ سال پیش، طرح تدوین تاریخ ایران که برخوردار از جامعیت لازم باشد در دستور کار قرار گرفت و نام آن هم «تاریخ جامع ایران» انتخاب شد. این تاریخ با نظارت عالیه جناب آقای سیدکاظم موسوی‌بجنوردی، سرویراستاری دکتر رضایی‌باغ‌بیدی و دکتر محمود دهقی و دکتر سیدصادق سجادی و مشارکت ۱۷۰ محقق داخلی و خارجی، در قالب ۲۰ مجلد، به ترتیب زیر تألیف شده است: تاریخ جامع ایران عنوان مجموعه‌ای است ۲۰ جلدی، مشتمل بر وجوه مختلف تاریخ سیاسی، اجتماعی و فرهنگی ایران از دوران پیش از اسلام تا انقراض قاجار. مراد از ایران در این مجموعه، دنیای ایرانی یا ایران فرهنگی است که همواره قلمروی گسترده‌تر از مرزهای جغرافیایی این سرزمین را شامل می‌شده است. ازاین‌نظر، مجلدات و ابواب مربوط به تاریخ فرهنگی ایران، بی‌شک از اهمیت خاصی برخوردار خواهد بود.

پنج جلد نخست تاریخ جامع ایران به تاریخ ایران پیش از اسلام اختصاص دارد: جلد اول مشتمل بر سابقه انسان کهن در فلات ایران و تمدن‌ها