پاورپوینت کامل سفرنامه سرزمین بی‌باران ۳۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سفرنامه سرزمین بی‌باران ۳۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سفرنامه سرزمین بی‌باران ۳۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سفرنامه سرزمین بی‌باران ۳۱ اسلاید در PowerPoint :

«اغلب ولایات از جهت گرانی و خشکسالی، فارس، خراسان، یزد، اصفهان و … حالتشان بسیار بسیار بد است. از این جهت متصل اوقات تلخ است. به‌خصوص خراسان و همه جا.

هم‌گام با جهانگردان و مستشرقان در جست‌وجوی منابع آب در ایران خشک‌سال

«اغلب ولایات از جهت گرانی و خشکسالی، فارس، خراسان، یزد، اصفهان و … حالتشان بسیار بسیار بد است. از این جهت متصل اوقات تلخ است. به‌خصوص خراسان و همه جا. تهران هم حالش بد است. گرانی کمال زحمت را می‌دهد به ما. خدا ان‌شاءالله خودش همه را درست خواهدکرد». در یک کلام، اگر بخواهیم مهم‌ترین موضوع قابل‌توجه درباره سرزمین ایران را یاد آوریم که همگان، از ایرانی و فرنگی، در شرح آن نوشته‌اند، بی‌گمان «آب» است. پیگیری مسایل مربوط به کلیدواژگان گوناگون مرتبط با آب و تأثیر آن در شکل‌گیری پدیده‌های اجتماعی در ایران از خلال سفرنامه‌ها نیز آگاهی‌هایی ارزشمند در اختیار خواننده علاقه‌مند می‌گذارد. در این نوشتار البته جز به اندازه یک اشاره کوتاه نمی‌توان به آن پرداخت. متن نخست نوشتار، نقل روایتی از ناصرالدین شاه قاجار است که از سفرنامه عتبات با عنوان «شهریار جاده‌ها» آورده شده است. ناصرالدین‌شاه به شرایط آب و تأثیر آن در زندگی مردم در سرزمین ایران و عراق در‌ سال پس از خشکسالی اشاره می‌کند. به خوبی دیده می‌شود که دردسر بی‌آبی و خشکسالی، مشکل دیروز و امروز ایران نیست و همه‌جای جغرافیای ایران هزاره‌ها و سده‌ها است که از این چالش متاثر است و رنج می‌برد. این نیاز همواره موجب شده است ایرانیان نبوغ خود را به کار اندازند تا راهی برای غلبه بر دیو خشکسالی و بی‌آبی که در منابع اساطیری با نام «اپوش» از آن یاد شده است، بیابند.

کم‌آبی، عامل کم‌جمعیتی ایران

نوبویوشی فوروکاوا که جزو نخستین هیأت سیاسی اعزامی به ایران در دوره قاجاریه بوده است،‌ درباره ارتباط مسأله آب و تعداد نفوس در ایران چنین اشاره می‌کند «جمعیت ایران به نسبت مساحت آن بسیار کم است، زیرا که آب و شبکه آبیاری بس کمیاب است، و [این زمین‌های گسترده را بی‌آب] کشت و زرع نمی‌توان کرد. جدا از این، دشت نمک گسترده بخش وسیعی از این سرزمین را پوشانده و از این‌رو فقط نیمی از خاک ایران برای انسان و حیوان قابل زیست است. گویا پرجمعیت‌ترین ناحیه ایران بخش شمالغرب یعنی مازندران است…». وی در ادامه سفرنامه‌اش، با بررسی اقتصاد کشاورزی در ایران به‌ویژه منطقه فارس و شیراز، به بخشی از روش‌های ایرانیان در تأمین آب و مسایل مرتبط با آن هم اشاراتی می‌کند. ازجمله آنها، پرداختن به فناوری ایرانی «قنات» است که در عمده سفرنامه‌های دیگر نیز با یادآوری جزییات، اطلاعاتی در دسترس قرار می‌گیرد «… برای آبیاری نیز آب روان رودخانه یا چشمه را به کار می‌برند یا از آب قنات استفاده می‌کنند. قنات آبراهی [زیرزمینی] است که با دست ساخته و ایجاد شده و در شمار اموال غیرمنقول متعلق به ده مربوط به آن است و نگاهداری و لایروبی‌اش هر‌سال حدود پنجاه قران خرج دارد. اگر آب برای کشت و کار را از رودخانه بگیرند، هزینه حفر و نگاهداری مجرای آب از رودخانه تا مزرعه با مالک زمین است. بارها پیش می‌آید که میان کشاورزان دهاتی که از آب یک چشمه یا یک منبع مشروب می‌شود، بر سر کمی و زیادی سهم هر ده و مزرعه و نوبت آب اختلاف و درگیری روی می‌دهد؛ زیرا که آب چشمه محدود است و اکثرا به همه نمی‌رسد … مالیات بر اراضی و هزینه آبیاری و هزینه‌های دیگر هم که به دولت پرداخته می‌شود به عهده مالک است. اما مقدار و مبلغ مالیاتی که می‌پردازند به تناسب مقام و نفوذ و قدرت مالک تفاوت می‌کند».

وقف قنات؛ آرزوی بهشت

لیدی شیل، همسر وزیرمختار انگلستان در اوایل سلطنت ناصرالدین‌شاه قاجار در بخشی از سفرنامه‌اش، همه شنیده‌ها درباره قنات‌ها و عملکرد و استفاده‌هایشان را شرح می‌دهد. او به نکته‌ مهمی درباره احداث و وقف قنات‌ها توجه می‌کند و می‌نویسد «در ایران چون رودخانه و جریان آب مهمی وجود ندارد و میزان بارندگی نیز قلیل است، لذا احتیاج به استفاده از وسیله دیگری جهت آبیاری مزارع، باعث ابداع روش بسیار استادانه‌ای شده که به نام «قنات» معروف است و در تمام جهات دشت وسیع قزوین، قنات‌های متعددی که فرسنگ‌ها ادامه دارد احداث کرده‌اند… به علت آب و هوای خشک ایران، در این مملکت هیچ چیز پسندیده‌تر از جاری نمودن آب به سوی شهرهایی که مردمانش در تابستان ناراحتی فراوانی از کم‌آبی می‌کشند نیست و احداث قنات نیز به منزله تذکره عبور مسلمانان متدین به بهشت قلمداد می‌شود. قنات احداثی… به صورت «وقف» واگذار می‌کنند که معنی آن تقدیم هدیه‌ای به خداست که قابل فروش یا انتفاع نیست یا حداقل کسی نمی‌تواند آن را «بالا بکشد»! …».

ایرانیان