پاورپوینت کامل شعرواره، الگوی پذیرفته شده در ادبیات قرن ۲۱ ایران ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شعرواره، الگوی پذیرفته شده در ادبیات قرن ۲۱ ایران ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شعرواره، الگوی پذیرفته شده در ادبیات قرن ۲۱ ایران ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شعرواره، الگوی پذیرفته شده در ادبیات قرن ۲۱ ایران ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

قالب های شعری، درست مانند محتوای شعر، با نیاز مخاطبان، نسبتی مستقیم داشته است. فردوسی زمانی داستان های بلند را به نظم در می آورد که مردم ایران از دربار تا مکتب و کوی و بازار، به احیای فرهنگ ایرانی و گریز از حکومت بیگانگان گرایشی چشمگیر داشتند. آنان مشتاق شنیدن حکایت های حماسی ایران زمین بودند و چه قالبی بهتر از مثنوی آهنگین شاهنامه؟ همین پسندِ عمومی در آن دوران سبب شد که فردوسی حتی داستان های عاشقانه ای مانند بیژن و منیژه، گشتاسپ و کتایون، زال و رودابه و سیاوش و سودابه را هم در همان قالب شاهنامه ای و با شعرهایی بسیار بلند بسراید.

سخنان کوتاه و نغز که با استعاره های پیچیده، نوعی معما در ذهن مخاطب ایجاد می کنند، به الگویی پذیرفته شده در ادبیات رسمی و غیررسمی ایران تبدیل شده اند.

قالب های شعری، درست مانند محتوای شعر، با نیاز مخاطبان، نسبتی مستقیم داشته است. فردوسی زمانی داستان های بلند را به نظم در می آورد که مردم ایران از دربار تا مکتب و کوی و بازار، به احیای فرهنگ ایرانی و گریز از حکومت بیگانگان گرایشی چشمگیر داشتند. آنان مشتاق شنیدن حکایت های حماسی ایران زمین بودند و چه قالبی بهتر از مثنوی آهنگین شاهنامه؟ همین پسندِ عمومی در آن دوران سبب شد که فردوسی حتی داستان های عاشقانه ای مانند بیژن و منیژه، گشتاسپ و کتایون، زال و رودابه و سیاوش و سودابه را هم در همان قالب شاهنامه ای و با شعرهایی بسیار بلند بسراید.

چند قرن بعد، مولوی شاگردانش را با شعر و موسیقی آموزش می داد. بخش عمده ای از سروده های مولانا، در واقع همان چیزهایی است که در کلاس درس می گفت و مریدان می نوشتند. بنابراین، او بیش از آنکه پایبند به آرایه های ادبی باشد، به معنا بها می داد و در عین حال، بسیاری از اشعارش برعکس شاهنامه فردوسی، «بلند» نبود؛ زیرا باید کلاسِ درس در مدتی معین، به نتیجه ای دلخواه می رسید.

حافظ بر آن بود تا چند مفهوم ساده عرفانی و عاشقانه را به دلنشین ترین نحو ممکن، به مخاطبان عرضه کند و غزل را بهترین قالب برای این منظور یافت. غزل های سعدی، پیش از حافظ، نشان داده بود که مخاطبان ایرانی در آن سال ها، گرایشی به غزل داشته اند و در واقع، حافظ قالبی را عرضه می کرد که می دانست پذیرش دارد.

در دوران قاجار که تقریبا همه چیز راکد و ناپویا بود، شعر فارسی نیز دوران تکرارهای خسته کننده و کلیشه های کهنه را تجربه می کرد؛ تا آنکه ابتدا انقلاب مشروطه به ادبیات تلنگری زد و سپس نسل طلایی شعر معاصر ایران (سهراب سپهری، فریدون مشیری، مهدی اخوان ثالث، فروغ فرخزاد و…) که همگی تقریبا هم سن و سال بودند، در فضای آموزش نوین و نوسازی در ایران، با الگوبرداری از نیما یوشیج، قالب ها و نیز مفاهیم کهن را به کنار زدند و به شعر نو روی آوردند.

** قالب قرن ۲۱

احتمالا هنوز هم «غزل» محبوب ترین شعر فارسی است و این را می شود با گردشی ساده در آثار شاعران جوانِ ایران دریافت.

اما اشکال کار اینجاست که آنچه محبوب تر است، الزاما بیشترین کاربرد را ندارد. به بیان دیگر، شما در زندگی واقعی، تنها زمانی می توانید برای مخاطبان، شعرهایی با قالب های سنتی یا نیمایی بخوانید که یا «شب شعر» باشد و یا «شب چله» (یلدا). چندی پیش در یک مناظره تلویزیونی درباره وضعیت پزشکان عمومی در ایران، نماینده نظام پزشکی خواست سخنانش را با یک شعر در وصف پزشکان آغاز کند؛ اما مجری برنامه نه تنها به وی تذکر داد که شعرتان کوتاه باشد، بلکه در میان همان چهار – پنج بیت هم چند بار با پراندن عبارت هایی مانند «بسیار خوب»، اشاره کرد که بهتر است از خواندن این شعر صرف نظر کنید! بنابراین، جامعه ایران، فعلا در آغاز قرن بیست و یکم، بیرون از محفل شعرخوانی، تمایلی به شنیدن شعرهای بلند ندارد که این یک دگرگونی در ذائقه و سبک زندگی ایرانیان به شمار می رود.

در کشوری مانند تاجیکستان که هنوز گرایش های سنتی در جامعه پابرجاست، خواندن شعرهای کلاسیک در آیین های رسمی و غیررسمی، کاملا عادی است. اما در ایران، شاید به دلیل حرکت به سوی زندگی ماشینی و صنعتی، انسان هایی که کاملا غرق در ماشین و روزمرگی های اداری و دیوانسالاری هستند، شعر را نیز در قالبی از کلیشه های روزمره می یابند؛ یعنی بر این باورند که همانگونه که وقت کار، وقت همایش، وقت سخنرانی و وقت نهار داریم، شعرخوانی هم باید در وقت خود انجام شود.

با این حال، در همین جامعه ماشینی، از «شعرواره»های کوتاه در جای مناسب، به عنوان سخن نغز، استقبال می شود. شما در هنگام سخنرانی یا وسط جلسه ای رسمی، با خواندن یک بیت یا یک شعرواره کوتاه که مناسبتی هم با موضوع داشته باشد، می توانید به بیان خود، شیوایی و زیبایی دوچندان ببخشید.

اما شعرواره دقیقا چیست؟

آنچه ما با نام شعرواره از آن یاد کرده ایم، سخنی نغز و بسیار کوتاه است که می تواند یک یا همه این آرایه ها را داشته باشد: وزن، قافیه، آرایه های معنایی، استعاره های پیچیده و معماگونه.

همچنین، شعرواره از نظر محتوایی، می تواند جایی روی یک پیوستار باشد که یک سر آن، کاملا ادبی و سر دیگرش کاملا شوخی است. محتوای شعرواره، هرچه ادبی تر باشد قابلیت ارایه در سخنرانی ها و جلسه های جدی تر را دارد و هرچه شوخی تر باشد، قابلیت بیشتری برای پیامک کردن یا ارسال روی شبکه های اجتماعی پیدا می کند.

بدین ترتیب، تمام قالب هایی که زیرعنوان هایی نظیر «شعرک»، «سه گانی»، «فرانو» و… مطرح هستند، می توانند شعرواره نیز باشند.

باید پذیرفت که شعرواره، به دلیل کوتاه بودنش، بسیاری از عناصر اثرگذارِ وزنی و معنایی که شعر بلند در اختیار دارد را از