پاورپوینت کامل نمایش و رقص در ایران (۲)مجید رضوانی ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نمایش و رقص در ایران (۲)مجید رضوانی ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نمایش و رقص در ایران (۲)مجید رضوانی ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نمایش و رقص در ایران (۲)مجید رضوانی ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

(عکس از مجید جمشیدی)ایران اسلامی (ص. ۷۵ ـ ۸۴)/« دلم می خواهد نمایش های شکسپیر، در نزد مخاطبان معاصر، حس ستایش و کنجکاوی را برانگیزاند، دلم می خواهد آقایان و خانم های دربار لویی چهاردهم با احساسات بسیار برای اجرای نمایش های راسین کف بزنند، باز هم دلم می خواهد اگمونتِ گوته و گفته های گیوم اثر شیلر، تخیلاتِ جوان آلمانی را به شکلی منحصر بفرد درگیر کند، اما وقتی به اجرای بسیار بدِ اُمِنید (Euménides) رجوع می کنم، وقتی که خشم های آشیل (Eschyle)، به گونه ای شتابزده روی صحنه به نمایش کشیده می شود و نمی تواند بینندگان را جذب کند، خواسته هایم در نظر پوچ می شوند. من تسخیر شدنِ تمامی وجودِ بیننده در نمایش را، فقط در تکیه های ایرانی پیدا می کنم؛ در این جا با تمام وجود این را پیدا می کنم و از آنجایی که این سِحر شدن را شخصا درک کرده ام و این کششِ دسته جمعی، این جاذبه ی گروهی که در آن نیرویی مانند الکتریسیته به همگان منتقل می شود را دیده ام، به این نتیجه ی گریزناپذیر رسیده ام که نمایش اروپایی چیزی نیست جز آراستگی تصنعیِ روح، یک سرگرمی و یک بازی، در حالی که نمایش در یونان یا نمایش در ایران یک رویداد عظیم است.» (روایت های گوبینو، ص. ۴۵۳).

(عکس از مجید جمشیدی)ایران اسلامی (ص. ۷۵ ـ ۸۴)/« دلم می خواهد نمایش های شکسپیر، در نزد مخاطبان معاصر، حس ستایش و کنجکاوی را برانگیزاند، دلم می خواهد آقایان و خانم های دربار لویی چهاردهم با احساسات بسیار برای اجرای نمایش های راسین کف بزنند، باز هم دلم می خواهد اگمونتِ گوته و گفته های گیوم اثر شیلر، تخیلاتِ جوان آلمانی را به شکلی منحصر بفرد درگیر کند، اما وقتی به اجرای بسیار بدِ اُمِنید (

Euménides

) رجوع می کنم، وقتی که خشم های آشیل (

Eschyle

)، به گونه ای شتابزده روی صحنه به نمایش کشیده می شود و نمی تواند بینندگان را جذب کند، خواسته هایم در نظر پوچ می شوند. من تسخیر شدنِ تمامی وجودِ بیننده در نمایش را، فقط در تکیه های ایرانی پیدا می کنم؛ در این جا با تمام وجود این را پیدا می کنم و از آنجایی که این سِحر شدن را شخصا درک کرده ام و این کششِ دسته جمعی، این جاذبه ی گروهی که در آن نیرویی مانند الکتریسیته به همگان منتقل می شود را دیده ام، به این نتیجه ی گریزناپذیر رسیده ام که نمایش اروپایی چیزی نیست جز آراستگی تصنعیِ روح، یک سرگرمی و یک بازی، در حالی که نمایش در یونان یا نمایش در ایران یک رویداد عظیم است.» (روایت های گوبینو، ص. ۴۵۳).

متنی که از گوبینو خواندیم گویاترین تصویر این کتاب است. فکر می کنم که با توجه به فصل هایِ پیشین و تا اینجا، پیش از هر چیز توانستیم توجه شما را به اهمیت نمایش در دوران باستانی ایران جلب کنیم۱ و توانستیم نشان دهیم این هنر، میراث مستقیم یک سنتِ هزاران ساله است که خاستگاه آن به نخستین شهرها و آیین های اسطوره ایِ پرشکوه آنها باز می گردد. مخصوصا به آیین دیونیزوس که چنان در ذهن فاتح مقدونی حک می شود که در برخی موارد اینطور روایت شده که سربازانِ اردوگاه هایِ نظامی الکساندر مانند شخصیت های نمایشی لباس بر تن می کرده اند. آنچه باقی می ماند این است که نشان بدهیم چگونه در ایران، با وجود لجاجت های ویرانگر … چگونه نیازِ عمیقِ به یک فعالیتِ نمایشی مذهبی، خود را به عنوان یکی از خطوط اصلی تداوم هویتِ ملی و اصالتِ انکارنکردنی ایرانی نشان داده است. نشان خواهیم داد که از این تلاشِ فرهنگیِ یک قوم در تاریکی بسیار، فرم های متعددی مانند نمایش های عامیانه و بی پیرایه ی خیابان ها و اماکن عمومی زاده شده اند که البته امروزه بیشتر آنها فراموش شده است؛ و در اینجا با صبر بسیار به بدعت گذاری اولیه ی این ثروت های فرهنگی که در بیشتر مواقع ناشناخته هستند خواهیم پرداخت.

تئاتر ایرانی دربرگیرنده ی شش گونه ی اجرایی است :

۱ ـ تئاتر مذهبی «تعزیه»

۲ ـ اجرای مردمی «نمایش»

۳ ـ نشان دادن مبارزین «تماشا»

۴ ـ نمایش سایه ها «بازی خیال»

۵ ـ نمایش عروسکی «لعبت بازی»

۶ ـ نمایش مدرن «تئاتر»

پیش از پرداختن به مطالعه ی این عناوین، به طور خلاصه به فراز و نشیب های تاریخی ای که جهت گیری این گونه های نمایشی را در نهایت مشخص کردند، اشاره ای بکنیم.

نبرد یک ملت برای پایتخت فرهنگی خود

به نظر می رسد که عصری تاریک بر ایران مسلط شده باشد. آیا اهریمن قطعا در مقابل اورمزد پیروز شده است ؟ از پایانِ قرن هفتم، خاندان سلطنتی طاهریان اداره ی دولتی کشور را استقلال می بخشد و طاهریان بنیانگذارانِ دولت تازه می شوند؛ اینان مذهب ملی را تعریف می کنند : مذهب شیعه. در این دوران نمایش مذهبی خود را بر اساس این مذهب تازه بازسازی می کند و پایه های اجرایی جدیدی به نام تعزیه بنیانگذاری می شوند. در نهایت مغلوبین راهنمایان فاتحان می شوند و خلفا … در بسیاری از نکات مربوط به نظام های اداری و دولتی از پادشاهان ساسانی الگو می گیرند و از قرن هفتم تاثیر فرهنگ ایران در دربار خلفای بغداد غالب می شود.

بین سالهای ۸۱۷ ـ ۸۳۸، آذربایجان توسط کمونیسم ایرانی به لرزه در می آید : بابک. در سال ۸۶۷، قیام کارگران و روستاییان به رهبری آهنگر (

Choudronier

) در نهایت به اینجا می رسد که رسوم دولتمردی ایرانیان سرمشق خلفا می شود. تمامی روشنفکران مسلمان این دوره مانند ابوعلی سینا، غزالی و … ایرانی هستند. {…} (از قرن نهم تغییر نام ها و دگرگونی ها در ساختار ملی بسیار عمیق است) … سومین هجوم بَربَرها، شامل حمله ی مغول ها و تارتارها است که در قرن دهم اتفاق می افتد، اما ایرانی ها همانطور که با مهاجمان پیشین رفتار کردند، با شهرنشین کردن این مهاجمان دوباره تلاش می کنند آنها را «ایرانی کنند».

در این دوران بر اساس برخی نوشته ها و مینیاتورها، نمایش های خنده دار وجود داشته و اجرا می شده است. از همین قرن نهم، نمایش های مذهبی گسترش یافته و در تمام سطح کشور فراگیر می شود. در کنار این ها، چندین فرم مبتذل و پیش پا افتاده ی دیگر از هنرهای نمایشی نیز رایج می شود، این در حالی است که در تمام این دوران، ایرانیان هنوز شکوه از دست رفته ی نیاکان خود را به یاد دارند {…} و (بسیاری از باورهای روز را بر اساس اعتقادات پیشین همسان سازی می کنند). با وجود چهار حمله ی بربرها، که هر یک از آنها می توانست برابر با نابودی کامل ایرانیان باشد، ایرانیان همچنان سهم بزرگ خود را در غنی کردن فرهنگ جهان ایفا می کند. هر چند هر یک از این حملات برای ایران فاجعه بار بوده، اما مهاجمان، چه یونانی، چه مغول، … هر که بودند در نهایت در اقیانوسی به نام «ایرانی گرایی» حل شدند. آخرین تهاجم تاریخی به ایران، تهاجم اروپاییان بود. بیشتر دانشمندان، تاریخ دانان و جامعه شناسان از موقعیت هایی به نفع مهاجمان، و آراء نامعقول وکلا خبر می دهند. در نهایت سه مورد از حملات تاریخی به ایران به نفع مهاجمان به پایان می رسد که البته این امکان وجود دارد که به زودی راهی برای توجیهِ پذیرفته شدنِ مغول ها پیدا شود.

بزرگترین اندوه این دوران در پی آخرین تهاجم، در قرن نوزدهم بر جای می ماند. در کنار هزاران جنایتی که در این دوران اتفاق افتاد، غارتِ کتابخانه ی فوق العاده ی شیخ صفی الدین اردبیلی، برای فرهنگ ایرانی خسارتی غیر قابل جبران بود و کتابهای این کتابخانه سوار بر دهها کالسکه ی بزرگ به سنت پترزبورگ برده شد. این دزدی را می توانیم با چپاول شوش توسط بَربَرهای بالکانی مقایسه کنیم… شهر صور (

Tyr

) و دیگر شهرهای ایران تقدیری منحصر بفرد داشته اند. باید امیدوار باشیم که عصر ما، که اینگونه در اکتشافات باستان شناختی حرکت های بسیاری رو به جلو داشته است، با وجود تخریب جبران ناپذیر بسیاری از آثار هنری، در زمینه ی نمایش، دوباره شواهد مدونی بر ذاتِ هنرمند ایران برای ما به یادگار به جای بگذارد؛ چرا که هنر نمایش همیشه در نزد پارسیان هنری ستوده بوده است و خاندان تمامی حکمرانان ایران از این هنر حمایت کرده اند.

نمایش مذهبی تعزیه :