پاورپوینت کامل آرزوهای بزرگی که مرگ ربود ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آرزوهای بزرگی که مرگ ربود ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آرزوهای بزرگی که مرگ ربود ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آرزوهای بزرگی که مرگ ربود ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

همیشه با دوست و به یاد دوست بود. در بیمارستان شنید که مریضم. با وضع بحرانی و نزاری که داشت و با اختاپوس سرطان دست و پنجه نرم می کرد، با من تماس گرفت و به گفت و گو پرداخت. با آوایی سخن می گفت که گویی از بُن چاه فرامی آمد. با این همه، احساسی نیرومند و امیدوار به زندگی و دوام آن نشان می داد. می کوشید که از خود تصویری خوب و زیبا در ذهن بگذارد. وضع و حالش را خوب و دور از نگرانی می نمود. می گفت به دماوند خواهد رفت و در هوای پاکیز آنجا مدتی خواهد ماند. نوید می داد که بزودی به زندگی عادی روزانه باز خواهد گشت

در سوک دوستِ عارف و فرزانه

طومار دردِ داغ عزیزان رفته است

این مهلتی که عمر دراز است نام او

خبر مرگ او را کسی به من نداد. رعایت حالم را کردند که در بستر بیماری بودم. خانمی از سازمان فرهنگ و ارتباطات تماس گرفت و از حال و احوال او از من پرسید. وقتی دانست خبری از درگذشت او ندارم، بی آنکه سخنی بگوید، مکالمه را تمام کرد. تلفن او غیر معمول می نمود. سخت مضطرب و پریشان شدم. اظطراب و پریشانیم بجا بود. چون او در بیمارستان بستری و تحت درمان بود. دقایقی بعد به سایت سازمان مراجعه کردم. خبر درگذشت دکتر کیومرث امیری، رایزن فرهنگی ایران در فیلیپین را اعلام کرده بود. درگذشت امیری باورکردنی نبود. مرگ دوستی زنده دل و سرفراز و سرشار از نیرو. گیج و بهت زده چند بار خبر را نگاه کردم وخواندم. نمی خواستم این واقعیت را بپذیرم و از دست دادن عزیزی دوست داشتنی را باور کنم.

مرگ همچون تولد یک واقعیت است، ولی مرگ برخی انسان ها فاجعه است. امیری در زمر این انسان ها بود. انسانی اصیل و والا. انسانی نجیب، پاک با روحی شفاف همچون آب دریا، بلند نظر، صادق، غم خوار، سرشار از امید و آرزو، و مهرورز. مهرورز به همه کس و همه چیز: به انسان، به همسر و یگانه دخترش، به دوست و آشنا، به اهل اندیشه و قلم، به ویژه به سرزمین ایران و مردم و فرهنگ ایران.

به روز واقعه تابوت ما ز سرو کنید

که مـرده ایـم به داغ بلـند بالایــی

همیشه با دوست و به یاد دوست بود. در بیمارستان شنید که مریضم. با وضع بحرانی و نزاری که داشت و با اختاپوس سرطان دست و پنجه نرم می کرد، با من تماس گرفت و به گفت و گو پرداخت. با آوایی سخن می گفت که گویی از بُن چاه فرامی آمد. با این همه، احساسی نیرومند و امیدوار به زندگی و دوام آن نشان می داد. می کوشید که از خود تصویری خوب و زیبا در ذهن بگذارد. وضع و حالش را خوب و دور از نگرانی می نمود. می گفت به دماوند خواهد رفت و در هوای پاکیز آنجا مدتی خواهد ماند. نوید می داد که بزودی به زندگی عادی روزانه باز خواهد گشت. بزودی به جمع دوستان می پیوندد و فعالیت هایش را همچون گذشته شروع می کند. دریغا که این آرزوی بزرگ را به مرگ سپرد. او رفت، ولیکن در دل های ما نقش زنده ای از عشق وصفا و محبتش نگارید.

امیری شخصیتی علمی و فرهنگی و بی نیاز از خودنمایی و تظاهر بود. دانشی مردی بود زیرک و دانا. اندیشه ای داشت تیز و نیروورز و کارآمد. دربار تاریخ اسلام، فلسفه، ادب عرفانی و مقولات فرهنگی و اجتماعی بسیار می دانست. هیچگاه از دانسته هایش سخن بر زبان نمی آورد. روحی کنجکاو و جستجوگر در کشف حقایق داشت. پیوسته در ذهن تیز و روشن خود برنامه هایی بکر و تازه می پروراند و در تحقق بخشیدن به آنها راه یابی می کرد. شناساندن و گسترش تمدن و فرهنگ ایران اسلامی به ایرانیان و مردم سرزمین های برون مرزی از مشغله های ذهنی اش بود. هرگاه نظری بدیع یا موضوعی تازه به ذهنش راه می یافت، آن را به صورت پرسش با دوستان در میان می گذاشت و نظر و آرای آنها را جویا می شد. مدعی نبود که آنچه می اندیشد و می داند، درست و دور از خطا است. اهل عمل بود و از حرف و حدیث بیهوده و نسنجیده می پرهیخت. همتی بلند چون پرتو آفتاب، و پشتکاری خستگی ناپذیر و بی مانند داشت. در زدون مصایب از فضای کاری مردانه عمل می کرد. در برابر سختی ها و کژ رفتاری های روزگار متانت و پای مردی نشان می داد.

انـدر بـلای ســخت پــدیــد آیــد

فضل و بزرگ مردی و سالاری

خصایل نیک و نفس انسان دوست و خیر خواه او، و بالاتر از همه فروتنی و خاکی بودنش در رفتار و گفتارش جلوه می نمودند. این ویژگی ها، دوستان بسیاری را به دور او گرد آورده بود. دامن حلق دوستان او بسیار بزرگ بود. در ایجاد پیوند میان دوستان و اصحاب اندیشه و قلم بسیار کوشا بود. طبعی سخی و بخشنده و نظری بلند داشت. خوان کرمی گسترده داشت و همیشه جمعی از اصحاب اندیشه و قلم به مناسبت هایی دور آن گرد می آمدند.

همنشینی و همصحبتی با او در حضر و سفر لذت بخش و دل انگیز بود. در سفرها می کوشید به هر طریقی خستگی از تن همسفران به درکند و روح آنها را تلطیف کند و دلشان را بنوازد. با رفتار و گفتار مهرآمیز و تواضع خاص خود گرمی محبت و خوشی و شادی را در دل دوستان می نشاند. سفر با او به کشور ارمنستان در خرداد ۱۳۸۳، از سفرهایی به یادماندنی در اوراق خاطر دوستان است: سفری به دعوت مرکز فرهنگی ایران در ارمنستان و انجمن نویسندگان ارمنستان، پس از استقلال این کشور و برای استوار کردن پایه های پل فرهنگی میان ایران و ارمنستان.

در دور حیات فرهنگیش دست به ابتکاراتی نو زد و عرصه هایی برای فعالیت در کارهای علمی- فرهنگی گشود. در اواخر ده هفتاد برای