پاورپوینت کامل نقش موسیقی در «تربیت» «شهروند» ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقش موسیقی در «تربیت» «شهروند» ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقش موسیقی در «تربیت» «شهروند» ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقش موسیقی در «تربیت» «شهروند» ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

نگاهی به تبیین افلاطون از موسیقی بر اساس دیالوگ «قوانین»؛

تربیت شهروندی یکی از فروعات شهروندی است که در سرزمین یونان بستر مناسب و شایسته‎ای را برای افراد «پولیس/شهر-دولت» فراهم می‎کرد تا بتوانند به‌عنوان یک شهروند خوب و نمونه، چه در جامعه (پولیس) و چه در سیاست از نقشی بسزا برخوردار باشند؛ لذا تأملات فلسفی در باب «تربیت/Education» از زمان افلاطون و تا حدودی فلاسفه‎ی بعد او، طبیعتاً در جهت تربیت شهروندان بود.

نگاهی به تبیین افلاطون از موسیقی بر اساس دیالوگ «قوانین»؛

تربیت شهروندی یکی از فروعات شهروندی است که در سرزمین یونان بستر مناسب و شایسته

‎

ای را برای افراد «پولیس/شهر-دولت» فراهم می

‎

کرد تا بتوانند به‌عنوان یک شهروند خوب و نمونه، چه در جامعه (پولیس) و چه در سیاست از نقشی بسزا برخوردار باشند؛ لذا تأملات فلسفی در باب «تربیت/

Education

» از زمان افلاطون و تا حدودی فلاسفه

‎

ی بعد او، طبیعتاً در جهت تربیت شهروندان بود. نزد افلاطون آنچه را که آدمی باید سرلوحه

‎

ی زندگی خویش قرار دهد این است که پیوسته در جهت کسب «فضیلت/

Virtue

»{به یونانی، آرته/

Arete

} بکوشد و مطمئن

‎

ترین راهی که ما را به‌سوی فضیلت رهنمون می

‎

کند «تربیت» است؛ موضوعی که در آخرین و مفصل

‎

ترین اثر سیاسی افلاطون، دیالوگ «قوانین/

Laws

» محوریت تام پیدا می

‎

کند. افلاطون یکی از نخستین فیلسوفانی بوده است که به طور منسجم به بررسی موسیقی و نقش آن در تربیت پرداخته است؛ لذا به جهت اهمیت این مقوله

‎

در اندیشه

‎

ی این متفکر آتنی تمرکزی خواهیم داشت بر «موسیقی» به‌عنوان یکی از مهم‌ترین ابزار

‎

های تربیت و همچنین ایجاد «هماهنگی/

Harmony

» در «نفس/

Soul

» شهروندان در دیدگاه افلاطون. البته لازم به ذکر است که اختصار در طرح مطالب این نوشتار به شدت رعایت شده است و رعایت این امر نیز صرفاً به دلیل گستردگی این مبحث در اندیشه

‎

ی افلاطون می

‎

باشد که به ناچار از حوصله

‎

ی این نوشتار نیز خارج است.

تربیت شهروندی در یونان طی دوره

‎

ی باستان (۴۷۹-۷۷۶ پ. م) ظهور کرد و در پی آن در دوره

‎

ی کلاسیک (۳۶۶-۵۰۰ پ. م) شکوفا شد، به‌طوری‌که در آن زمان از موضوعات برجسته در حوزه

‎

ی تفکر به شمار می

‎

آمد. هم فعالیت

‎

های آموزشی و هم ادبی-هنری، فرصت مناسبی را برای توسعه

‎

ی وضعیت شهروندی فراهم می

‎

کردند؛ افراد یا شهروندان نیاز داشتند تا یاد بگیرند و آموزش ببینند که چطور از ظرفیت

‎

های خویش استفاده کنند (

Heater,

۲۰۰۴

:

۱). یونانیان باستان اعتقاد داشتند که موسیقی و شعر دو جزء جداناشدنی از هم محسوب می

‎

شدند. موسیقی در اساس، بخشی از فرهنگ یونان بود و در مراسم‌های مختلف، رقابت

‎

های ورزشی و جشنواره

‎

های مذهبی مورد استفاده قرار می

‎

گرفت و مهم‌ترین بخش تربیت یونانی در ایجاد شخصیتی خوب در نفس شهروندان به شمار می

‎

آمد (

Shannon,

۲۰۱۵

:

۱۵-۱۶). افلاطون (۳۴۷-۴۲۷ پ. م) به‌عنوان فیلسوف دوره

‎

ی کلاسیک، نه تنها در باب تربیت بلکه در باب جایگاه «هنر/تِخنه/

Art/Techne

» ازجمله موسیقی در تربیت نیز مباحث مهمی را در آثار خویش مورد توجه قرار داده است، به‌طوری‌که می

‎

توان گرایشات و تفاسیر مختلف در رابطه با هنر موسیقی و تربیت را در آثار سیاسی او {همچون دیالوگ «قوانین» } مشاهده کرد. در واقع موسیقی «بخش اصلی تجربه

‎

ی آموزش یونانی یا آنچه که آن‌ها پایدِیا/

Paideia

به معنی تربیت می

‎

نامیدند، محسوب می

‎

شد» (

Efland,

۱۹۹۰

:

۸-۱۲).

ازاین‌رو، افلاطون در تأسیس شهر خود هرآنچه که به تربیت آدمی مدد می

‎

رساند همچون موسیقی را (به‌واسطه

‎

ی تأثیر عمیقش در جان و نفس) مورد توجه و بررسی قرار می

‎

دهد. در دیالوگ «قوانین» طرح تربیتی افلاطون به دو دسته کلی تقسیم می

‎

شوند: یکی قوانین مربوط به «پرورش جسم و تن/

Physical Training

» (ژیمناستیک-رقص) که باید از همان آغاز تولد و حتی پیش از تولد کودک یعنی دوره

‎

ی جنینی آغاز گردد و دیگری قوانین مربوط به نفس (ازجمله موسیقی) (

Plato,

۱۹۹۷

:

۷۹۵

d

). به باور «بارکر»، افلاطون هر دو روش تربیتی را برای رسیدن به یک هدف اخلاقی در نظر می

‎

گیرد، اینکه هر دو در شکل

‎

‌

بخشی به شخصیت آدمی تأثیرگذارند. اگر ژیمناستیک را تربیت بدن برای به تحرک واداشتن نفس در نظر بگیریم، موسیقی فی‌نفسه و به طور مستقیم در تربیت نفس شهروند تأثیرگذار است (

Barker,

۱۹۶۰

:

۲۲۱-۲۲۲).

افلاطون ضمن تعریف فلسفی-تربیتی خویش از موسیقی به اهمیت و جنبه

‎

ی اثرگذاری آن بر نفس و فضیلتمند کردن آن اشاره دارد: «هنگامی که صدا با نفوذ و تأثیرگذاری خود بر جان و نفس آدمی آن را به‌سوی فضیلت هدایت

‎

کند، موسیقی می

‎

نامیم…» (

Plato,

۱۹۹۷

:

۶۷۳

a

). به اعتقاد او، هر بخشی از زندگی انسان

‎

ها نیازمند به «ریتم/

Rhythm

» (وزن) و هماهنگی (موسیقی) است. تربیت کودکان از طریق موسیقی به آن‌ها می

‎

آموزد که چگونه از شخصیتی بافضیلت، هماهنگ و تربیت

‎

یافته برخوردار شوند (

Sharma,

۲۰۰۲

:

۲۹). ولی پیش از همه باید به این دیدگاه افلاطون توجه کرد که موسیقی می

‎

تواند نفس فرد را به سمت خوبی و فضیلت یا خلاف آن یعنی «رذیلت/

Vice

» رهنمون کند. به باور او بایستی نفس جوانان را با استفاده از نغمه

‎

ها و موسیقی سحرآمیز (عالی

‎

ترین و زیباترین نغمه

‎

ها) که از عناصر درست و شایسته تشکیل شده

‎

اند تربیت و به‌سوی فضیلت و تناسب درونی رهنمون کرد (

Plato,

۱۹۹۷

:

۶۷۱

a

). بدین ترتیب، در شهری که افلاطون خواهان تأسیس آن است، هر نوع موسیقی اجازه‌ی ورود ندارد، چراکه برای شهروندان بسیار زیان

‎

آور است. او معتقد است هنر موسیقی نوعی هنر بازآفرینی (تقلیدی) به شمار می

‎

آید؛ لذا باید در پی آن نوع از موسیقی برآییم که از هر جهت برآمده از نوعی بازآفرینی هنرمندانه از سرمشق خود می

‎

باشد. نباید به کسانی گوش کرد که می

‎

گویند معیار موسیقی، خوشی و «لذت/

hédoné/pleasure

» ناشی از آن است، بلکه باید در جست

‎

و

‎

جوی آن‌گونه موسیقی برآمد که از هر جهت با سرمشق خودش همانند باشد و از زیبایی حقیقی ناشی شود (

Plato,

۱۹۹۷

:

۶۶۷

c-

۶۶۸

b

).

البته افلاطون می

‎

پذیرد که لذت می

‎

تواند هدف موسیقی به شمار آید، اما تأکید می

‎

کند که موسیقی می

‎

تواند در خدمت فضیلت و پرورش آن مورد استفاده قرار گیرد، بدین منظور، او در دیالوگ «قوانین» توجه ویژه

‎

ای را به هنر موسیقی و ارزش تربیتی آن دارد که این توجه در ارتباط مستقیم با نقش تربیت موسیقایی «گروه سرایندگان یا کُر/

Choreia-Chorus/

χορεα» مدنظر قرار می

‎

گیرد. افلاطون در کتاب دوم دیالوگ «قوانین»، تمرکز ویژه

‎

ای را برای تربیت موسیقایی به خصوص نقش «گروه سرایندگان-کُر» در این زمینه قائل است. این اصطلاح اساساً افلاطونی است و ضمن برخورداری از معانی دیگر، در اینجا به مفهوم تربیت شهروندان در قالب «گروه سرایندگان-کُر» می