پاورپوینت کامل شجره‌نامه پست‌مدرنیسم؛ . پسامدرنیسم ۲۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شجره‌نامه پست‌مدرنیسم؛ . پسامدرنیسم ۲۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شجره‌نامه پست‌مدرنیسم؛ . پسامدرنیسم ۲۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شجره‌نامه پست‌مدرنیسم؛ . پسامدرنیسم ۲۷ اسلاید در PowerPoint :

بدین ترتیب، پسامدرنیسمِ اواخر قرن بیستم، شکی است نسبت به این‌که مدرنیسم ۱۹۱۰ در این انگاره‌هایش، کاملا به راه درست رفته باشد. برای این‌که بتوانیم تصمیم بگیریم که آیا فکر خوبی است شک‌هایی از این دست داشته باشیم، ابتدا باید برویم و تمرین فروتنی بکنیم. رادیکال‌ها و محافظه‌کارانِ جنگ‌های فرهنگی همیشه چنین نکرده‌اند. فردریک جیمسن منتقد می‌گوید: «ما همین حالا هم درون فرهنگ پسامدرن قرار داریم، تا بدان‌ درجه که دیگر انکار سهل‌انگارانه‌ش همان‌قدر ناممکن است که تجلیل همان‌قدر سهل‌انگارانه‌ش به مثابه امری راحت‌طلب و فاسد، ناممکن است.»

مترجم: محمد ماشین‌چیان

بدین ترتیب، پسامدرنیسمِ اواخر قرن بیستم، شکی است نسبت به این‌که مدرنیسم ۱۹۱۰ در این انگاره‌هایش، کاملا به راه درست رفته باشد. برای این‌که بتوانیم تصمیم بگیریم که آیا فکر خوبی است شک‌هایی از این دست داشته باشیم، ابتدا باید برویم و تمرین فروتنی بکنیم. رادیکال‌ها و محافظه‌کارانِ جنگ‌های فرهنگی همیشه چنین نکرده‌اند. فردریک جیمسن منتقد می‌گوید: «ما همین حالا هم درون فرهنگ پسامدرن قرار داریم، تا بدان‌ درجه که دیگر انکار سهل‌انگارانه‌ش همان‌قدر ناممکن است که تجلیل همان‌قدر سهل‌انگارانه‌ش به مثابه امری راحت‌طلب و فاسد، ناممکن است.» (۱۹۸۴: ۳۸۱). نظر به این معرفت، چقدر شگفت‌انگیز است که منتقدان پسامدرنیسم، پراگماتیسم یا رطوریقا و امثالهم، تا این حد مطمئن‌اند فحوای آثاری که کوچک می‌شمارند را به درستی درک‌ کرده‌اند. برای مثال نوشته‌های ریچار رورتی را در نظر بیاورید، یا هم از این دست نوشته‌های پل فیرابند، ژاک دریدا، انجمن زبان مدرن، و همه‌ی آن دیگر لولو‌های شب‌های تاریکِ محافظه‌کاری. محافظه‌کاران (و بعضی از مارکسیست‌های ماتریالیست رادیکال و بسیاری از اصحاب روزنامه‌ها که به هر حال خوش ندارند اعتبار عقل سلیم را به یک نفر استاد دانشگاه بدهند) فکر می‌کنند که رورتی را خیلی پیش‌پا‌افتاده می‌توان نقض کرد. اما آیا بعید به نظر نمی‌رسد که ریچارد رورتی نتوانسته باشد نکاتی را که نوشته‌های ساده‌لوحانه‌ی وال‌استریت ژورنال و نیویورک تایمز بعد از چند دقیقه فکر کردنِ رژیمی، به‌شان رسیده‌اند، خود پیش‌تر دریافته باشد؟ در ظاهر که فرض خیلی بعیدی است، فرض این‌که رورتی، فیلسوف برجسته، تحلیل‌گرِ بنام، استادکامل پرینستون، استاد دانشگاه ویرجینیا و حالا استنفورد، اولین برنده‌ی جایزه‌ی مک‌آرتور، کسی که پیشه‌ی خود را گوشمالی داده، رییس رسته‌ی فلاسفه شرق آمریکا و غیره و غیره، خیلی ساده و پیش‌افتاده می‌تواند در معرض اتهام مصادره به مطلوب کردن مساله، سردرگمی، تناقض، ساده‌لوحی، و کذب قرار بگیرد.

چارلز آلتیری منتقد اخیرا نوشته بود که مدرنیست‌ها «از استراتژی‌هایی کنایی استفاده کردند تا انتظاری را که از دل هنرِ بازنمایانه استنتاج شده بود از میان ببرند»، و هدف‌شان آن بود که تجربه‌ی بی‌واسطه را واقعیت ببخشند، «چشم‌اندازی فرمال بازسازی کنند که در آن روح بیاموزد چگونه درون ژرف‌ترین نیرو‌های خود سکنایی واکنشی بجوید.» (آلتیری ۱۹۹۳: ۷۹۳). توجه کنید که این پسا‌مدرنیسم نیست، بلکه بر عکس، چیزی است به قدمت ون‌گوگ و هنری جیمز. بعضی‌ها هرگز از توهینی که پیکاسو با نقاشی کردن چشم‌های یک زن در یک طرف صورت، به‌شان روا داشت، نگذشتند. خشم این‌ها علیه آن‌چه به نظرشان پسامدرنیسم است («پسامدرنیسم حرفی برای گفتن یا چیزی برای نشان دادن ندارد») خشمی است که می‌توان خیلی بهتر رو به خود مدرنیسم هم نشانه‌ش رفت.

از طرف دیگر رادیکال‌ها مجبورند تصدیق کنند که مدرنیسم معماری در، مثلا، اقتصاد، آموزه‌ای بود با ارزش و حتی اصیل، که چیز‌های زیادی ازش آموختیم. مدرنیست‌های ادبی‌ای چون الیوتِ اولیه، یا ییتس متاخر یا ویلیام استیونزِ اولیه و متاخر، هم در تاریخ بر جا خواهند ماند. از مدرنیسم فرا رفتن به معنای دور انداختن مدرنیست‌ها نیست، به آن معنا نیست که آزمایش‌هایشان روی موش‌ها را نادیده بگریم یا بوم‌های رنگ‌پاشیده‌شان را بسوزانیم یا فراموش کنیم چطور باید یک مساله‌ی طرح‌ریزی دینامیک را حل کنیم. به معنای علیه مدرنیته بودن نیست، به آن معنا نیست که ثمره‌ی کارشان را بدزدیم و در برویم. صرفا علیه ارتقاء مدرنیته به درجه‌ی یک مذهب،