پاورپوینت کامل نسبت‌سنجی «روح‌ زیبای» کانت و «چشم انسان» داوینچی ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نسبت‌سنجی «روح‌ زیبای» کانت و «چشم انسان» داوینچی ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نسبت‌سنجی «روح‌ زیبای» کانت و «چشم انسان» داوینچی ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نسبت‌سنجی «روح‌ زیبای» کانت و «چشم انسان» داوینچی ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

منشأ امر زیبا در کجاست و چگونه می‌توان امر زیبا را از امر نازیبا تمییز داد و از آن لذت برد؟ این پرسشی است که به طور خاص ذهن هنرمندان و فیلسوفان را به خود مشغول داشته است. در این مقال به دو پاسخ بسیار جذابی خواهیم پرداخت که کانت و داوینچی به این پرسش داده‌اند. پاسخ آن‌ها در ظاهر امر در نقطه‌ی مشترکی بر هم منطبق می‌شود. هر دوی آن‌ها اعتقاد داشتند که زیبایی طبیعی بر هر امری مرجح است و باید زیبایی مبتنی بر طبیعت را ارج نهاد؛ چراکه کانت صراحتاً گفته بود زیبایی طبیعی را باید بر زیبایی هنر برتری داد و داوینچی هم پیش‌تر در آثارش نشان داده بود که عنصر طبیعت چه جایگاه والایی دارد و اساسی‌ترین معیار زیبایی است. اما برداشت آن دو از مفهوم طبیعت نمی‌توانست یک‌سان باشد.

منشأ امر زیبا در کجاست و چگونه می‌توان امر زیبا را از امر نازیبا تمییز داد و از آن لذت برد؟ این پرسشی است که به طور خاص ذهن هنرمندان و فیلسوفان را به خود مشغول داشته است. در این مقال به دو پاسخ بسیار جذابی خواهیم پرداخت که کانت و داوینچی به این پرسش داده‌اند. پاسخ آن‌ها در ظاهر امر در نقطه‌ی مشترکی بر هم منطبق می‌شود. هر دوی آن‌ها اعتقاد داشتند که زیبایی طبیعی بر هر امری مرجح است و باید زیبایی مبتنی بر طبیعت را ارج نهاد؛ چراکه کانت صراحتاً گفته بود زیبایی طبیعی را باید بر زیبایی هنر برتری داد و داوینچی هم پیش‌تر در آثارش نشان داده بود که عنصر طبیعت چه جایگاه والایی دارد و اساسی‌ترین معیار زیبایی است. اما برداشت آن دو از مفهوم طبیعت نمی‌توانست یک‌سان باشد.
کانت به‌مرور زمان و مقارن با نگارش نقد سوم (نقد قوه‌ی حکم) تحولی معرفت‌شناختی را پشت سر گذاشت، او در نقدهای اول و دوم، نقد عقل محض و نقد عقل عملی به رابطه‌ی میان ذهن و جهان و چگونگی ادراک ما از ابژه‌های تجربی پرداخت؛ او سپس در راستای حل برخی مسائل متوجه مسائل زیباشناسانه شد و برای تبیین چگونگی و امکانیت احکام تألیفی پیشینی تلاش کرد. کانت در نقد سوم میان دو حکم «تأملی» (reflective) و تعیّنی(determinative) تمایز قائل شد و احکام زیباشناسانه را در ذیل احکام تأملی قرار داد. بر اساس احکام تأملی، فرد ابتدا با امور جزئی و ابژکتیو روبه‌رو می‌شود و سپس آن امر جزئی را در ذیل مفهومی کلی قرار می‌دهد. در راستای بحث حاضر می‌توان گفت که ما ابتدا با امری جزئی مواجه می‌شویم و پس از آنکه قوای فاهمه‌ و قوه‌ی تخیل ما به تألیفی مناسب برسند، ذهن ما آن امر جزئی را در ذیل مفهوم کلی زیبایی قرار می‌دهد.
بنابراین، فهم امر زیبا با قرار گرفتن تجربه‌ی امر زیبا در ذیل مفهوم کلیِ زیبایی محقق می‌شود. از نظر کانت این تجربه به شکل جهان‌شمول قابلیت انتقال دارد، اما بااین‌وجود، تجربه‌ی امر زیبا نوعی تجربه‌ی غایتمندی بی‌‌غایت[۱] است، به این خاطر که ما علی‌رغم قابلیتی که در شناخت امر زیبا داریم، به‌سختی می‌توانیم درباره‌ی منشأ آن و از آن دشوارتر درباره‌ی چیستی آن حرف بزنیم. پس شناخت امر زیبا بر نوعی داوری زیباشناسانه استوار است که فرد با تقویت آن خواهد توانست امر زیبا را از امر نازیبا تشخیص دهد؛ انسانی که بتواند چنین فرایندی را در درون خویش فعال کند -به تعبیر کانت- به روحی زیبا[۲] نائل شده است. روح زیبا یعنی برتری دادن به زیبایی طبیعی، اما مقصود از این زیبایی طبیعی چیست؟ زیبایی‌های طبیعت در اینجا به معنای امکانیت شناسایی امر زیبا از قِبَل قوای طبیعی خودبنیادی است که در انسان به ودیعه نهاده شده است و در شناسایی امر زیبا با ترکیب قوه‌ی فاهمه و قوه‌ی تخیل ممکن می‌شود؛ بنابراین، زیبایی طبیعی در نظر کانت -به تعبیری- شناخت امر زیبا به مدد قوای درونی و ذاتی انسان است که پس از مواجهه‌ی جزئی با امری زیبا، به مفهوم زیبایی کلی نسبت داده می‌شود. بنابراین امر زیبا چیزی حی و حاضر و در درون نیست، بلکه ما با اتکا به درون می‌توانیم امر جزئی را در ذیل زیبایی کلی قرار دهیم.
از سوی دیگر، داوری زیباشناسانه نزد داوینچی را شاید بتوان با احکام تعیّنی کانت مقایسه کرد. بر اساس احکام تعیّنی، مفهومی عام را می‌توان متصور شد که درونی و قابل حصول است که ما پس از مواجهه با امر جزئی اقدام به مندرج کردن تحت مفهوم عام می‌کنیم؛ بر این اساس، می‌توان ایده‌ی چشم انسان[۳] داوینچی را در فرایند احکام تعیّنی فهم کرد. اگرچه داوینچی هیچ‌گاه به آرا و دست‌نوشته‌هایش آرایشی نظام‌مند نداد، اما این امکان وجود دارد که بحث او در باب چشم انسان را دنبال کرد. او معتقد بود که چشم انسان قادر است تا کل زیبایی جهان را به آغوش خود درآورد، ازاین‌رو که بینایی یگانه دریچه‌ی فهم جهان طبیعی و امر زیبا است. چشم کانالی به‌سوی امر زیبا و فهم زیبایی کلی است. او به انسان به‌عنوان اثری هنری می‌نگریست که باید تداوم زیبایی طبیعت باشد. آنچه تداوم زیبایی طبیعت است، قادر است تا زیبایی را دریابد و از آن لذت ببرد (در این بحث، او تا حد زیادی تحت تأثیر منازعات عصر خودش بود).
در خصوص نسبت میان جهان طبیعی و ذهن به‌مثابه‌ی درون انسان (در بحث حاضر بخوانید چشم انسان) عموماً این گزاره‌ی اسکولاستیکی جاری بود که عمل پیامد هستی است[۴] و موجودات انسانی ازاین‌جهت که در نظمی مبتنی بر اندراج کیهانی قرار دارند باید تابع مادر-طبیعت باشند. اندیشه‌های رنسانس تحولی وارونه را در این اعتقاد پدید آورد، به این معنا که هستی انسان پیامد عمل اوست. این اعتقاد که در آرای متفکران رنسانس ازجمله کوزانوس و پیکو ریشه داشت زمینه‌ساز اندیشه‌های خلاقانه در عرصه‌ی هنر هم بود. داوینچی تحت تأثیر چنین آرایی بود که به‌سوی عناصر انسانی به‌عنوان معیارهای زیباشناسانه حرکت کرد؛ او اعتقاد داشت طبیعت دارای زیبایی نهفته است که در وجود انسان تداوم پیدا کرده است و هر انسانی به مدد چشم خود -به‌عنوان دریچه‌ای رو به جهان طبیعت- خواهد توانست امر زیبا را تشخیص دهد. امر زیبا به‌عنوان مفهومی کلی در وجود انسان‌ها حی و حاضر است که به‌واسطه‌ی دریچه‌ی بینایی قابل حصول و پیگیری است. می‌توان حدس زد که اعتقاد او به چشم و عنصر بینایی تا حد زیادی بر طراحی‌ها و نقاشی‌های او که برای معاصرانش رمزآلود و غریب به