پاورپوینت کامل قهر و غلبه، عامل اصلی تداوم حاکمیت ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قهر و غلبه، عامل اصلی تداوم حاکمیت ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قهر و غلبه، عامل اصلی تداوم حاکمیت ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قهر و غلبه، عامل اصلی تداوم حاکمیت ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

گذری و نظری بر مبانی چهار گانه مشروعیت سلسله قاجار

در بیشتر دوره‌های تاریخ گذشته ایران، اقتدار سلسله‌ها و حکومتها بر قهر و غلبه مبتنی بود و بزرگ‌ترین دلیل بر حقانیت یک فرد یا گروه برای حکومت کردن، در دست گرفتن قدرت بود و این عامل حقانیت تا زمانی که فرد یا گروه قوی‌تری قدرت را از آنان نستانده بود اعتبار و کارکرد خود را حفظ می‌کرد، البته نمی توان منکر این امر شد که در برهه‌هایی از تاریخ، پادشاهان و سلاطین ایران مانند غزنویان، آل‌بویه و… برای مشروعیت بخشیدن به قدرت و حکومت خود، به نام خلیفه عباسی خطبه می‌خواندند و خود را عامل و کارگزار خلیفه معرفی می‌کردند، در حالی که عملاً قدرت آنان را در بیشتر مناطق فارس (ایران) نادیده می‌گرفتند، اما باید توجه داشت که این‌گونه اعمال و مراسم پس از به قدرت رسیدن این پادشاهان و استیلای عملی آنان بر تمام یا بخشی از کشور صورت می‌گرفت و در واقع بیش از آنکه معطوف به کسب اقتدار در مقابل جامعه و توده مردم باشد، به تحکیم موقعیت آنها در برابر رقیبان بالقوه و بالفعل می‌انجامید.

گذری و نظری بر مبانی چهار گانه مشروعیت سلسله قاجار

در بیشتر دوره‌های تاریخ گذشته ایران، اقتدار سلسله‌ها و حکومتها بر قهر و غلبه مبتنی بود و بزرگ‌ترین دلیل بر حقانیت یک فرد یا گروه برای حکومت کردن، در دست گرفتن قدرت بود و این عامل حقانیت تا زمانی که فرد یا گروه قوی‌تری قدرت را از آنان نستانده بود اعتبار و کارکرد خود را حفظ می‌کرد، البته نمی توان منکر این امر شد که در برهه‌هایی از تاریخ، پادشاهان و سلاطین ایران مانند غزنویان، آل‌بویه و… برای مشروعیت بخشیدن به قدرت و حکومت خود، به نام خلیفه عباسی خطبه می‌خواندند و خود را عامل و کارگزار خلیفه معرفی می‌کردند، در حالی که عملاً قدرت آنان را در بیشتر مناطق فارس (ایران) نادیده می‌گرفتند، اما باید توجه داشت که این‌گونه اعمال و مراسم پس از به قدرت رسیدن این پادشاهان و استیلای عملی آنان بر تمام یا بخشی از کشور صورت می‌گرفت و در واقع بیش از آنکه معطوف به کسب اقتدار در مقابل جامعه و توده مردم باشد، به تحکیم موقعیت آنها در برابر رقیبان بالقوه و بالفعل می‌انجامید.

به نظر می‌رسد این امر در مورد بخشی از دوران حکومت سلسله قاجار نیز به نوعی صدق می‌کند، زیرا در اوایل حکومت این سلسله یعنی دوران سلطنت آغامحمدخان و فتحعلی‌ شاه مسئله اذن فقیه به پادشاه برای در دست گرفتن زعامت جامعه مطرح بود و در واقع می‌توان گفت این نیز به موقعیت متزلزل ایشان، به‌ویژه فتحعلی ‌شاه در مقام رقیبان قدرتمند در میان خاندان قاجار و… و سپس نیاز به حمایت علما از دولت در جنگ با روسها برمی‌گشت، اما به‌تدریج با مستحکم شدن موقعیت شاه قاجار، مسئله اذن و… کمرنگ می‌شود تا اینکه در برهه‌هایی حمایت قدرتهای خارجی (روس یا انگلیس) از ولیعهد و پشتیبانی آنان از وی در رسیدن به سلطنت نقش اصلی را در تحکیم قدرت او در میان مدعیان و رقیبان بازی می‌کند.

مظفرالدین شاه قاجار

۱. زور و غلبه

در حکومت قاجاریه شاه در رأس هر قدرت جای داشت و هیچ‌گاه در ظرف نظارت همگانی جامعه قرار نمی‌گرفت و مشروعیت خویش را نه از مردم، بلکه از جباریت سیاسی می‌گرفت. الیگارشی حاکم هرم قدرت را بر اساس تمنیات خود ترتیب داده بود و هرم طبقاتی و نقشهای اجتماعی بر اساس خون، زر و زور تعیین می‌شد، بنابراین اقشار پایین‌ دست جامعه برای رسیدن به مراتب بالای هرم مذکور سعی می‌کردند تا با ابزار متفاوت پایگاه اجتماعی خود را ارتقا دهند. ابزار و راههای ارتقای منزلت اجتماعی برتر بیشتر بر چاپلوسی، ریا و تحمیق دیگران استوار بود. بدیهی است تحرک اجتماعی در چنین نظامی اگر چه مبتنی بر ساختار طبقاتی باز بود، بسیار کند صورت می‌گرفت.

این در حالی بود که در رأس هرم قدرت، شاه و شاهزادگان قرار داشتند و قاعده آن را روستاییان و کارگران فقیر شهری تشکیل می‌دادند، جنگ‌سالاران، پیشه‌وران و تجار نیز هر یک به فراخور نقش اجتماعی خویش گوشه‌ای از این هرم را اشغال کرده بودند. ۱

افزون بر آن، نبود یک نظام دادگستر نیز باعث شده بود تا در گوشه گوشه کشور هر کسی به فراخور شرایط خاص خود از عدالت اجتماعی به دور بماند و استبداد سیاه شرقی به طرق گوناگون از دفن عدالت در هوسهای زورمداران هیچ پروایی نداشته باشد.

در چنین شرایطی نظام سیاسی قاجار بر تمرکز قدرت و یکه‌سالاری جبارانه که در جامعه سنتی ایران ارزش محسوب می‌شد، همچنان پای می‌فشرد، اما اینکه نه توان عملی اجرایی این الگو را داشتند و نه شرایط جهانی به آنها اجازه چنین عملی را می‌داد.

در واقع پادشاهان قاجار نه اقتدار کاریزماتیک داشتند و نه به دانش فرمانروایی آراسته بودند، بنابراین اگر چه با توسل به زور به حاکمیت خویش ادامه می‌دادند، اما اقتدار لازم را نداشتند. با وجود این سعی می‌کردند با القاب و عناوین خودساخته یاد پادشاهان قدرتمند و دادگر را تداعی کنند، اما هیچ‌گاه لقب‌پردازیها موجب نشد اعتماد عمومی به آنها جلب شود. ناگفته نماند روحانیت نیز در تقابل با حاکمیت و رقابت در شأن و منزلت اجتماعی همواره در این بی‌اعتمادی نقش داشت.

قاجارها منحصراً با ضرب شمشیر به قدرت رسیدند. مفاهیمی همچون «نظر مردم» و یا «پشتیبانی مردمی» ممکن است برای پاره‌ای از رهبران سیاسی در قرن بیستم معنا و مفهوم داشته باشد، ولی امثال آغامحمدخان، فتحعلی ‌شاه و یا محمدشاه در دو قرن پیش حتی به فرض هم اگر چنین مفاهیمی را درک می‌کردند، برایشان ارزش و اهمیت زیادی قایل نبودند. ۲ به عبارت دیگر صرف تسخیر قدرت بود که اهمیت داشت و نه هیچ ملاحظه‌ دیگری و قاجارها نیز از این بابت کاملاً موفق و توانسته بودند قدرت را به‌طور کامل قبضه کنند، نفس تسخیر قدرت و در دست داشتن حاکمیت برای آنها خود به خود «مشروعیت» و مقبولیت به دنبال می‌آورد.

۲. فره ایزدی

به‌طور کلی از ابتدای پیدایش تمدن در فلات ایران، حکومت از دو ویژگی بنیادی برخوردار بوده است: اولاً قدرت مطلق داشت، به نحوی که بیرون از حکومت و مستقل از آن هیچ نهاد دیگری اعم از صنفی، سیاسی، اقتصادی و اجتماعی نمی‌توانست به وجود بیاید. ثانیاً همواره به دور نهاد حکومت در ایران هاله‌ای از تقدس و الوهیت کشیده شده بود. این دو ویژگی را هم در حکومتهای قبل از اسلام و هم بعد از آن شاهدیم. تنها تحولی که به نظر می‌رسد با آمدن اسلام صورت می‌گیرد، آن است که لفظ پادشاه یا شاهنشاه به خلیفه، امیر یا سلطان تغییر می‌کند. ۳ تا جایی که به قدرت مطلق و اقتدار بی‌چون و چرای حکومت مربوط می‌شود، این پدیده را می‌توان در جمله معروف «تمام ایران ملک مطلق شاه است» خلاصه کرد.

با